Zijn de ochtenden en avonden alweer kouder? Kom, dan neem ik je mee naar de zomer, naar die legendarisch warme zomer van 2018. Ergens aan het staartje van de zomervakantie treinde en tramde ik naar Nieuwpoort. Dat ik er verwacht werd, was heerlijk. Initiatiefnemer van de Brusselse KAJ De MUG Pol Arnauts duwt me een mok koffie in de handen en troont me mee doorheen de leefruimte en grote tuin. Groepsvakantiehuis De Slikke ligt op domein Les Pommiers, op een boogscheut van het Sporta centrum, nagenoeg in de schaduw van het Imposante Albertmonument. Hier maken een dertigtal jonge Brusselaars hun topvakantie mee. Ze toverden De Slikke om tot een smeltpot van smaken, geuren, kleuren, verhalen, talen en overtuigingen. Ze smijten zichzelf en brengen hun hoop en roots mee. Roots uit Kameroen, Ivoorkust, Baskenland, Oezbekistan, Vietnam, Afghanistan, Irak, Eritrea en Somalië. En België natuurlijk. In vier – en meer – talen slaan ze de brug naar elkaar.
Vandaag vieren ze hier het offerfeest. In de keuken worden de lekkerste ingrediënten gewassen, fijn gesneden en voorbereid voor het feestmaal van vanavond. In een hoek van de leefruimte legt een jonge twintiger de laatste hand aan een levendig filmpje over de voorbije kampdagen. Het filmpje gaan vanavond live, en omdat ik er dan niet zal bijzijn, krijg ik een sneak preview. Ik zie beelden van de kampeerders, onderweg in Nieuwpoort. Ik zie hoe ze voorbijgangers zover krijgen dat ze uitbundig roepen dat KAJ DE MUG geweldig is. Ik zie momenten van ontmoeting tussen jongeren en hun gastgezin, die de deuren van hun woning openden voor een goed gesprek en een plek om te logeren. De videowizzard kijkt op, ik knik, lach breed en zeg dat dit filmpje me bijna meeneemt op tocht. Hij glimlacht trots en buigt zich weer naar zijn scherm. De laatste afwerking, ’t zit in de details.
Ondertussen in de keuken: concentratie ter voorbereiding van het Offerfeest.
Een ogenblik later neemt Pol me mee de kampwei op. Het is tijd voor een interlevensbeschouwelijk spel. Fien Ingelbrecht van vzw Axcent bracht een bordspel mee, dat werd ontwikkeld door studenten orthopedagogie van de Odisee Hogeschool. In groepjes van een zestal mensen, werpen we om beurt een teerling, krijgen een kaartje en beantwoorden een vraag. Hoe wil jij begraven worden? Hmm, meteen straffe kost. En het werkt. We praten, we luisteren, we verwonderen ons. Heeft het leven een doel? Ja, vinden de jongeren. Je roeping vinden, je talenten leren kennen en die inzetten voor een betere wereld. Geloven we in leven na de dood? Wat betekent lijden voor jou? Waarrond draait het leven? ‘Om verbondenheid’, zeggen ze, ‘je verbonden voelen met andere mensen en de plek waar je leeft.’ Het stevige gesprekswerk, en toch – ‘Chill sfeertje’, zeggen ze bij de afronding. Tof.
Praten over levensbeschouwing. "Het leven draait om verbondenheid'.
De openheid van die gasten raakt me diep. Net als de superdiversiteit die ik hier ontmoet. Hoe slaagt zo’n KAJ groep erin om die jonge mensen voor een week op deze prachtige plek bijeen te brengen, vraag ik me af. Het blijkt ‘m in de samenwerking te zitten. Met Minor- Ndako bijvoorbeeld, een huis voor minderjarigen die ondersteuning nodig hebben. Sofie begeleidt jongeren die zonder familie in België zijn en hier zelfstandig wonen. ‘Sommigen hebben we bij wijze van spreken naar ’t kamp moeten slepen’, zegt ze. Ze lacht en haar blik gaat over de wei, waar de vakantiegangers in kleine groepjes bijeen staan, op het gras liggen of volleybal spelen. ‘En nu komen zij hier in contact met jongeren die ze nog niet kenden. Daar zitten sterke mensen tussen. Hier trekken ze zich aan mekaar op.’
Sofie vertelt over de tweedaagse, waarvan ik al beeldfragmenten zag. ‘In gemixte groepjes trokken ze twee dagen intens met elkaar op. Ze werden ontvangen in een gezin, konden daar eten, ervaringen uitwisselen en blijven slapen. Dat gevoel van ergens welkom zijn, dat is voor vele jongeren hier echt iets heel speciaals.’
Nog meer mensen komen aan voor het feest, straks. De gastgezinnen zijn uitgenodigd, en ook sympathisanten van thuis - in Brussel- , komen af. Het groeten gebeurt uitgebreid, hartelijk, met ferme knuffels en schoudergeklop.
Ergens op de weide vormt zich een groepje. Ze klimmen op elkaars rug, vormen een menselijk standbeeld. Ik denk aan kracht, steun, verbinding en vertrouwen. Pak één van die magische vier weg, en ze donderen met z’n allen op de grond.
Ik krijg de kans, en heb de eer een paar woorden te wisselen met hoofdleider Musaffo. Hij vertelt over de activiteiten in Brussel. Voetballen, kookateliers en ontmoetingsavonden met jongeren uit alle windstreken. Er wordt samengewerkt, onder meer met Fedasil. Een keer of twee per jaar trekken ze op weekend, en het kamp – jaarlijks – is de absolute topper. Waarom al die moeite doen, vraag ik hem. ‘Dat jongeren die hier aanbelanden in België een netwerk kunnen uitbouwen, dat is het allerbelangrijkste’, zegt Musaffo. ‘Je leert andere jongeren kennen en volwassenen die ook hun netwerken hebben. En het is in netwerken dat problemen opgelost geraken, dat jongeren advies kunnen krijgen over hun asielprocedure bijvoorbeeld, of over huisvesting, of werk, of juridische kwesties.’
Musaffo lacht. Wat drijft deze twintigjarige student boekhouden-verzekeringswezen, wil ik nog weten. ‘Erbij zijn. Mee organiseren. Mee spelen. Mee doen en mee-beleven. Elkaar leren kennen. Er kunnen zijn voor mekaar. Dat is gewoon heel leuk.’
In gesprek met
KAJ DE MUG is de ‘Multiculturele Urgentie Groep’ van Brussel: een KAJ-groep van en voor jonge vluchtelingen die in Brussel terecht kwamen. Ze organiseren activiteiten voor jonge vluchtelingen doorheen het jaar, gaan op weekend en eens per jaar op kamp. Pol Arnauts is begeleider, Musaffo Tillahoja is hoofdleider en Abdul Alamyar is penningmeester van de vereniging. Het kamp kon tot stand komen in samenwerking met Minor-Ndako en A place to live. Minor- Ndako moedigde jongeren aan om het kamp mee te beleven. Twee begeleiders zijn mee op kamp. A place to live maakte dit kamp mee mogelijk door de inzet van hun expertise op vlak van de organisatie van groepsvakanties; de financies en administratie. Ook Hogeschool Odissee, Fedasil, en Axcent horen tot de kern van sympathisanten.
Dit verhaal werd gepubliceerd op 15 oktober 2018 in de categorie Jongeren.
Neergepend door
Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.
