‘Veel mensen zien en benoemen het nu: het gaat niet goed met onze jongeren. Je kan dan twee dingen doen. Dat blijven zeggen. En zelf oplossingen uitwerken met de middelen die je hebt.’ Mohamed Amin Chaib kiest bewust voor de tweede optie. Abdelilah en hij staan aan de wieg van en coördineren educatief jeugdcentrum De Palmboom in Borgerhout. Samen met andere vrijwilligers zetten ze zich in voor huiswerkbegeleiding, sport, workshops en uitstappen voor kinderen en jongeren.

‘We zijn blijven doorgaan. Geen enkel moment hebben we alles gesloten. We hielden veel spoedvergaderingen met de maatregelen in de hand. Op zoek naar nieuwe mogelijkheden.’ Abdelilah vertelt het trots. Als leerkracht ziet hij hoe het echt met jongeren gaat. Het verschil maken voor hen. Iets veranderen. Meewerken aan een hoger doel. Daar ligt zijn motivatie. En die van vele andere vrijwilligers.

Handen uit de mouwen om anderen te helpen

Als ik hen vraag naar waardevolle momenten die ze de voorbije tijd beleefden bij De Palmboom, hoeven ze niet lang na te denken. Mohamed Amin: ‘Met de jongeren hebben we wenskaarten gemaakt voor mensen in het ziekenhuis. Ze schreven mooie wensen en boodschappen. Ze leefden zich creatief uit. De kinderen maakten knutselwerkjes. We gingen ze afgeven in de ziekenhuizen. De mensen waren er enorm door aangedaan. We kregen foto’s te zien van hun reactie. Al die blije gezichten, dat raakte mij.’

“Overnachten op kamp is een grote meerwaarde. Ik denk dat het nog honderd keer leuker zal zijn dan de toffe en verrassende uitstappen. Op kamp vorm je toch een soort familie samen. Ik kijk er ontzettend naar uit.”

Hij vertelt dat ze met een groep jongeren deze maand gingen helpen bij een voedselbedeling in de wijk. 

De jongeren hielpen goed en werkten met plezier mee. Ook daar tevreden mensen en lachende gezichten. Bij de jongeren én de mensen van de voedselbedeling. Nadien vroegen twee jongeren aan de verantwoordelijke of ze elke week konden komen meehelpen. 

‘Met De Palmboom willen we verbinden. Door samen de handen uit de mouwen te steken en onze waarden in de praktijk te brengen. Jongeren ervaren zo dat ze gewaardeerd worden én waarderen hun eigen situatie nog meer. Dat zij erdoor groeien en zelf stappen zetten, maakt me heel blij en trots.’

Nog honderd keer leuker

Ook Abdelilah denkt terug aan lachende gezichten: die van de kinderen op uitstap naar de zoo in Antwerpen en in Planckendael: ‘Ze genoten er zo ontzettend van om nog eens samen op stap te gaan en al die dieren te ontmoeten. Met een grote glimlach liepen ze ’s avonds naar hun ouders om te vertellen welke dieren ze hadden gezien. Ik zag dat het de ouders ook gelukkig maakte dat hun kinderen dat hadden kunnen beleven.’

Abdelilah is verantwoordelijk voor het Ontdekkingtroef-project van De Palmboom. Met de steun van Iedereen Verdient Vakantie kunnen ze dit jaar uitstappen organiseren zonder financiële drempel voor de kinderen uit de buurt. Daardoor zullen ze voor het eerst samen op kamp kunnen gaan. Dat hopen ze toch, want de kampen zijn al enkele keren vooruitgeschoven en Abdelilah merkt nu dat vele verblijven al volgeboekt zijn de komende zomer. Een meerdaagse uitstap is nieuw voor De Palmboom, maar ook voor veel kinderen en jongeren die de organisatie bereikt. ‘Samen met de jongeren kijken we enorm uit naar die meerdaagse uitstappen. Overnachten op kamp is een grote meerwaarde. Ik denk dat het nog honderd keer leuker zal zijn dan de toffe en verrassende uitstappen. Ik kijk er naar uit om hen dan ook beter te leren kennen. Op kamp vorm je toch een soort familie samen. Het is zo’n mooie kans voor sociale contacten en verbinding. We willen met hen nog onbekende steden en plekken ontdekken in West-Vlaanderen of Limburg.’

“Praten met de jongeren is heel belangrijk. Ze moeten ook de gelegenheid krijgen om zichzelf te kunnen zijn en hun frustraties te uiten, over politiek en de media bijvoorbeeld. Die ruimte proberen we hier te creëren. Hun frustraties positief kanaliseren en samen oplossingen zoeken.”

‘We willen de jongeren meenemen op uitstappen die bijblijven en herinneringen creëren’, vult Mohamed Amin aan. ‘Zelf heb ik bijzondere herinneringen aan kajakken in de Provence, als tiener met school. Eigenlijk was het wat traumatisch, kajakken in de storm. Het was wel een avontuur. En de menselijkheid die ik ervaarde toen we terugkwamen, velen van ons onderkoeld, zal ik nooit vergeten. Iedereen hielp iedereen, los van religie of cultuur.’

Wat een mooie vruchten werpt De Palmboom af

Wat de vrijwilligers en stagiairs bij De Palmboom verbindt, is hun wens om iets te veranderen voor kinderen en jongeren en in de maatschappij. Dat alle jongeren hun weg vinden en zelf een bijdrage leveren aan de maatschappij. Ze vinden het belangrijk om steeds te verbinden en optimistisch te blijven. Er is een spreekwoord in het Arabisch: zelfs als je stenen naar een palmboom gooit, krijg je zijn vruchten. Het is een houding die ze kinderen en jongeren ook willen meegeven: ook als je met onbegrip, negativiteit of racisme te maken hebt, probeer zelf waardig het verschil te maken en het beste van jezelf te tonen en in te zetten.

Net daarom vinden ze het bij De Palmboom zo belangrijk om te luisteren naar jongeren, om hen kansen te bieden om hun frustraties te uiten en om hun potentieel te zien en te versterken. Als er één advies die ze anderen willen geven, is het dat. Mohamed Amin: ‘Praten met de jongeren is heel belangrijk. Ze moeten ook de gelegenheid krijgen om zichzelf te kunnen zijn en hun frustraties te uiten, over politiek en de media bijvoorbeeld. Die ruimte proberen we hier te creëren. Hun frustraties positief kanaliseren en samen oplossingen zoeken. Als we jongeren aan hun lot overlaten met hun frustraties, dan dreigen ze in slechte handen terecht te komen. Rond de pandemie en de maatregelen is dat net zo. Het is belangrijk dat we hen begrijpen. Ze zijn jong, sociale contacten en activiteiten zijn zo belangrijk voor hen. Zij moeten ook begrijpen dat niet alles zomaar kan, we zitten in een serieuze pandemie. Vanuit dat wederzijds begrip ontstaat dan een volwassen gesprek, op zoek naar creatieve mogelijkheden.’

“We willen de jongeren meenemen op uitstappen die bijblijven en herinneringen creëren. Zelf heb ik bijzondere herinneringen aan kajakken in de Provence, als tiener met school. Iedereen hielp iedereen, los van religie of cultuur.”

Naast huiswerkbegeleiding, sport en uitstappen, organiseert De Palmboom ook workshops over tal van onderwerpen. Zoals sociale media, rolmodellen, relaties en seksualiteit. Ze willen ook taboes bespreekbaar maken. ‘Bij zo’n workshop vertrekken we van de vragen en ideeën van jongeren over het onderwerp. Zo gaan we aan de slag en in gesprek. Jongeren zijn op zoek naar zichzelf. Die workshops kunnen daarbij een hulpmiddel zijn.’ Ze bieden ook workshops aan ouders, over straffen en belonen, mediawijsheid en seksuele voorlichting. ‘De tools die we zelf inzetten in ons contact met jongeren, willen we ook doorgeven aan ouders.’ En dat de workshops aanslaan! Ondertussen brengen ze die ook vaker in verenigingen en op scholen.

Het voorbije jaar is nog meer zichtbaar geworden wat een meerwaarde de veelzijdige werking van De Palmboom is voor kinderen en jongeren in Borgerhout en aanpalende districten. ‘We hebben ons in duizend bochten gewrongen om open te blijven. We hebben elkaar voortdurend gemotiveerd. Mensen hebben dat ontzettend gewaardeerd. Het blijft hen bij. De Palmboom is zichtbaar een betekenisvolle organisatie in Borgerhout. En dat doet ons veel deugd.’ Of het nu huiswerkbegeleiding of uitstappen betreft: de vraag is enorm. De kinderen die ze moeten weigeren ook. Versoepelingen die grotere groepen toelaten, zullen al helpen. Maar niet voldoende. De Palmboom heeft nood aan een grotere plek. Voor haar stevige stam en wortels. Om nog meer vruchten af te werpen. Elke week zijn er wel mensen die zich aanbieden als vrijwilliger of stagiair. Wat is dat hoopvol!

Foto’s: De Palmboom

In gesprek met

Abdelilah is één van de stichters en coördinatoren van educatief jeugdcentrum De Palmboom. In het dagelijks leven is hij leerkracht economie, informatica en boekhouden in de derde graad van het middelbaar. Hij behaalde ook een diploma Opleidings- en onderwijswetenschappen. Als burger wil hij zich inzetten voor de samenleving, in het bijzonder voor zijn passies jongeren, onderwijs en een warme samenleving.

Mohamed Amin Chaib is ook één van de stichters en coördinatoren. Hij is leerkracht en rondt zijn masteropleiding Onderwijswetenschappen af. Hij houdt van voetbal en hij is een veelgevraagd spreker rond identiteit en interlevensbeschouwelijke thema’s.

Educatief jeugdcentrum De Palmboom bestaat drie jaar en is een veelzijdige jongerenwerking in Borgerhout, gedragen door vrijwilligers. Met een jeugd-, onderwijs- en sportluik, met huiswerkbegeleiding, workshops, uitstappen en persoonlijke begeleiding, bereiken ze kinderen en jongeren uit de buurt en ver daarbuiten. Vrijwilligers, stagairs en jongeren willen samen met optimisme en verbinding iets veranderen in onze maatschappij. ‘De Palmboom werpt zijn vruchten af’ is hun bottomline. De Palmboom is één van de vele organisaties in heel Vlaanderen die een Ontdekkingtroef-project organiseren, met de steun van Iedereen Verdient Vakantie. Dit project maakt de uitstappen (financieel) mogelijk.

Neergepend door

Els Hillaert leeft op van inspirerende verhalen horen en delen, invoelend luisteren, woorden die de kern raken, zorgzaam samenwerken en meewerken aan diepgaande verandering. Sinds maart 2020 is ze verhalenwever bij Iedereen Verdient Vakantie en ook als freelancer schrijft ze graag heldere en bezielde tekst en verhalen voor waarde.n.volle initiatieven.

De temperatuur stijgt in de hangar van Betonne Jeugd,
de jeugdwelzijnsorganisatie in Sint Andries in Antwerpen.
In een klein tropisch paradijs – zeebriesje, volle zon
palmbomen, kokosnoten, hawaïhemdjes, strandstoelen en water -
kunnen jongeren vakantievragen vissen.
Projectwerker Roeland Smeyers gaat met hen in gesprek*
over vakantie - ervaringen, dromen, drempels.
Wat is vakantie voor je? Van welke plek droom je?
Vakantie is een week je zorgen achterlaten, hoort hij vaak.
Het startschot van hun Ontdekkingtroef-vakantieproject**,
bestemming onbekend.

Roeland droomt van de horizon
dat een jong koppeltje alleen
met zelfvertrouwen en vaardigheden
een uitstap plant en doet, pakweg met de trein naar Londen,
dat enkele vrienden samen vakantiehordes nemen
en het zonder jeugdwerkers samen goed doen op vakantie.

Thuiskomen in de hangar

Betonne Jeugd is een specialleke onder de Antwerpse jeugdwerkingen.
De organisatie wil vooral een thuis zijn voor jongeren tot 30 jaar.
Samen vormen ze een familie, jong en ouder door elkaar.
Jongeren kunnen er vooral zijn, welkom, gewoon zichzelf.
Jongeren in generatie-armoede die daar open over praten.
Ook dak- en thuisloze jongeren komen hier thuis.

Een thuis waar de muren nu kraken onder coronamaatregelen.
Ze kunnen elkaar enkel zien in de koude hangar
waar linten bubbels van acht indelen
waar de jongeren het koken moeten overlaten aan de jeugdwerkers
waar meeneemmaaltijden het samen eten vervangen
waar activiteiten grote creativiteit vragen.
Ze klagen én blijven komen.
Ze hebben veel over om thuis te komen.

Een straaltje zon met radio Beton

Ook voor wie thuisblijft, is er Radio Beton.
De wekelijkse succesradio door en voor jongeren.
Omdat moeilijke tijden ook moois baren.
Drie uur interactieve streamingradio op vrijdag
met vaste onderwerpen - de shitshow, metal en een quiz
plaatjesaanvragen en chatten naar de studio
samen dansen in de hangar - maar geen limbo onder de indeellinten!
En met enkele tientallen luisteraars verder in de buurt.

Binnenkort krijgt Radio Beton ook een vakantierubriek.
Om de jongeren verder te prikkelen rond vakantie.
Roeland denkt er nu over na.
Misschien worden het sketches à la het Leugenpaleis.
Het hoeft niet te serieus. Het mag wel.
Over dat één miljoen Vlamingen niet genoeg geld hebben
voor een week vakantie, bijvoorbeeld.
Daar zouden ze een gesprek over kunnen hebben.
Stilstaan. Ontdekken. Grenzen verleggen.
Om dan nog wat verder te trekken.

Vakantie in vele (expressie)vormen

Collages maken. Toneel spelen. Poëzie schrijven en performen. Fotograferen.
In workshops wil Betonne Jeugd het thema vakantie verder exploreren.
Vakantie kent vele vormen. Dromen, ideeën, ervaringen, gevoelens.
Het zal zichtbaar maken waar de jongeren aan willen werken.
Waar ze heen willen - letterlijk en figuurlijk.

Samen op weekend en een week vakantie gaan – ze zijn het gewend bij Betonne Jeugd.
Deze keer mag het, zal het anders. Meer samen met de jongeren.
Waar, hoe, wat, waarom. Voorbij het vanzelfsprekende.
Voorbij drempels en hordes. Als een oefenplek misschien.

Misschien gaan ze opnieuw naar een bungalowpark.
Misschien lonken ongekende plekken in Vlaanderen.
Zou urban exploring hen roepen?
Wordt een trektocht aantrekkelijk nu verschillende jongeren op dieet zijn?
Roeland kijkt uit naar nieuwigheden die aansluiten bij hun leefwereld.

Kansen verhogen met vakantiedialogen

Dat de jongeren in dialoog gaan, ook dat zijn ze gewend bij Betonne Jeugd.
Met beleidsmakers, organisatoren, verantwoordelijken, partners.
Over hun ideeën, ervaringen en dromen.
Ze nemen het woord, worden serieus genomen en leren bij.
Ze hebben samen projecten rond cultuur, kunst en sport waargemaakt.
Ze zijn er trots op. Roeland ook.

Ze willen het nu ook rond het thema vakantie doen.  
Omdat ze iets structureel willen veranderen.
‘Omdat we niet willen dat de jonge gasten in dezelfde shit komen als wij.’

Geen berg te hoog, geen zee te diep

Als Roeland echt dromen mag
hoopt hij bakens te verzetten
zodat jongeren ook zelf op vakantie kunnen en gaan
zonder niet-te-overwinnen drempels, stress of onzekerheid.
Op avontuur, de wijde wereld in.
Misschien kunnen ze nu samen de eerste etappes afleggen.

En ergens achter een palmboom van Paradijs Betonne Jeugd
ligt nog een oude droom:
samen met de jongeren naar Martinique gaan.
Een project dat net niet gefinancierd raakte.

Zouden ze na het ontdekken van Vlaamse parels
de kristalheldere zee van een tropisch eiland zien schitteren?
Zou dit misschien een opstapje kunnen zijn
voor een zotte gezamenlijke reis met bergen nieuwe ervaringen?
Roeland zou het super vinden.

Roeland begint bij het begin en smeert zijn kuiten in
de streepjes zon op radio Beton.

* Beluister hier de podcast over het Betonne Jeugd-vakantieparadijs.
** Het vakantieproject van Betonne Jeugd is één van de vele Ontdekkingtroef-projecten overal in Vlaanderen, die Iedereen Verdient Vakantie ondersteunt.

 

In gesprek met

Roeland Smeyers is jeugdwerker bij Betonne Jeugd, en focust op projectwerking. Na zeven jaar voelt hij zich helemaal deel van de Betonne Jeugdfamilie, waar het structureel werken zijn belangrijkste drijfveer is. Hij is de ‘clown’- jeugdwerker, de sfeer- en mopjesmaker, diegene die al spelend dingen bespreekbaar maakt, ook diepere en moeilijke onderwerpen. Hij is ook heel gedreven in circustechnieken en jongleren en droomt ervan om op te treden op een straatfestival. Roeland wordt binnenkort papa.

Betonne Jeugd is een Antwerpse jeugdwelzijnsorganisatie én vereniging waar armen het woord nemen, in de wijk Sint-Andries. Drie maal per week is iedereen die jong is, welkom. ‘Betonne Jeugd is geen gewone jeugdwerking, maar een familie. Lid zijn van Betonne Jeugd kost ook geen geld. In ruil verwachten wij enkel dat jij een plekje in onze groep vindt,’ aldus Betonne Jeugd. Jongeren ontmoeten er elkaar, en helpen elkaar. Dat is de grootste betrachting van Betonne Jeugd.
 

Neergepend door

Els Hillaert leeft op van inspirerende verhalen horen en delen, invoelend luisteren, woorden die de kern raken, zorgzaam samenwerken en meewerken aan diepgaande verandering. Sinds maart 2020 is ze verhalenwever bij Iedereen Verdient Vakantie en ook als freelancer schrijft ze graag heldere en bezielde tekst en verhalen voor waarde.n.volle initiatieven.

Samen op avontuur. Samen kamperen. Samen even weg van alles. Met elk een taak leiden de jongeren het kamp in goede banen. Samen chillen, samen drempels overwinnen. Samen openhartig aan het kampvuur. Eind augustus trokken 10 jongeren tussen 16 en 18 jaar van Denderleeuw naar Herentals op kamp. Voor velen van hen was dat een eerste kampervaring. Samen met jeugdopbouwwerkers Gregory Verbeke en Lowie D’haeseleer van Uit de Marge in Denderleeuw en opbouwwerker Bjorn Meyers. Het kamp in De Brink paste in hun #ontdekkingtroef-project Camping Quarantaine. Het project kreeg steun van Iedereen Verdient Vakantie.

Al doende ontdekken hoe ze kinderen kunnen begeleiden

Aan het kamp ging een zomer vooraf die voor de jongeren al grensverleggend was. Jeugdopbouwwerkers Lowie en Gregory organiseerden speelpleintjes in straten waar kinderen in kwetsbare situaties wonen. Ze vroegen hun jongeren of zij als animator wilden werken. Zo konden ze wat geld verdienen en hadden ze iets om handen. Lowie: ‘We waren verrast dat zoveel jongeren dit wilden doen. En het is goed gelukt. Voor vele jongeren was het hun eerste werkervaring.’

“Een beer van een kerel, een stevig figuur, vond heel goed aansluiting bij de allerkleinsten. Ze zaten samen heel relaxed te schilderen.”

Ze organiseerden de speelpleintjes heel vrij. Gregory: ‘Dat werkt het best, ook voor de jongeren. Ze ontdekten al doende hoe ze de kinderen konden begeleiden. En als een gast nog niet 100% wist hoe hij het moet aanpakken, konden we hem makkelijk even apart nemen en wat tips geven.’

Ongekende kwaliteiten schitterden

Lowie en Gregory zagen mooie kwaliteiten schitteren die ze niet eerder hadden gezien. Nogal wat jongeren bleken er aanleg voor te hebben en waren goed in conflicthantering, ‘Dat ging blijkbaar vanzelf’. Ze lachen trots om de herinnering aan één van hun gasten: ‘Een beer van een kerel, gekend als een stevig figuur, vond goed aansluiting bij de allerkleinsten. Op een bepaald moment zat hij samen met hen te schilderen, een kind op zijn schoot, eentje aan zijn ene arm, eentje aan zijn andere kant. Ze zaten allemaal heel relaxed een hele tijd samen. En wij verbaasd: vanwaar komt dat?’

Elk zijn taak, samen sterk

De monitoren werden uitgenodigd voor het kamp. ‘Ze zagen het zeker zitten. Ze waren nog nooit zo op tijd dan op het moment van vertrek.’ Slapen in tenten zagen ze eerst niet goed zitten. Maar achteraf vonden ze het ‘nice’. Sommige jongeren waren heel geïnteresseerd in het kampvuur en de tenten. En op een nacht kropen ze allemaal samen in één tent om naar griezelverhalen te luisteren.

Iedere jongere kreeg een taak: kok, afwasser, kassabeheer, sfeerbeheer, …. ‘Het was ook goed om te zien wie er potentieel heeft om de kampen voor de jonge garde te organiseren.’ Lowie en Gregory waren onder de indruk dat ze hun taken zo serieus namen en elkaar er op een spontane manier over aanspraken. ‘Hé Bro, ga je eens afwassen, anders heb ik geen plaats om te koken.’ Vooral de jongen die het geld beheerde verraste hen: ‘Hij kreeg best veel geld in beheer. Zijn Excel-file op de gsm was echt next level!’

Schone bordjes op restaurant

Ze gingen paintballen, zwemmen, naar Bobbejaanland en ook op restaurant. ‘Dat was een unieke belevenis, hilarisch soms. Voor velen was het de eerste keer dat ze op restaurant gingen. Het was eerder een bistro. Ze waren onder de indruk van de schone bordjes, trokken er foto’s van. Sommigen noemden het de leukste activiteit. Misschien was het belangrijkste wel dat ze ervaarden dat het er chill was en dat ze er mochten zijn. Dat ze leerden dat ze mogen zijn waar ze graag willen zijn.’

Zotte gesprekken over heel serieuze thema’s

De laatste avond zullen ze niet snel vergeten.
Gregory: ‘Voor het eerst zaten we allemaal samen aan het kampvuur, helemaal in het moment, echt speciaal. Iedereen gaf zich anders bloot dan anders. We hielden zotte gesprekken, over heel serieuze thema’s. Hun angst voor het politieke klimaat: wat betekent het voor ons als Vlaams Belang aan de macht komt? Over religie, seksualiteit, gezinssituaties, algemene omgangsvormen. Normaal heb je daar maanden werk voor nodig en nu kwam alles naar boven. We waren onder de indruk dat zij redelijk ludiek praatten over die zware thema’s. Ludiek én oprecht.’

“Hij kreeg best veel geld in beheer en heeft zichzelf heel goed bewezen. Zijn excel-file op de gsm was echt next level!”

Lowie: ‘We hebben een goede band met hen. Maar hier bekijken we het vaak praktisch als ze met een probleem komen. Daar was het anders. Het gevoel van begeleider van hen te zijn, viel weg. We waren allemaal gewoon mensen onder elkaar. Onze band is rond dat kampvuur versterkt. Die gasten hebben verschillende levels in begroetingen. Toen ik nadien een handshake kreeg die wel drie levels hoger is, wist ik: ik sta nu dichter bij hem dan voorheen.’

Andere ervaringen met jeugdwerk

Als je ’t aan de jongeren vraagt, gaan ze in de herfstvakantie weer op kamp. En door hun foto’s en verhalen, willen andere jongeren ook gaan. Ze leerden dat ze het zelf best goed kunnen aanpakken. Ook hun werk op de speelpleintjes was grensverleggend. Enkele jongens overwegen om een animatorencursus te volgen.

“De laatste avond aan het kampvuur was heel speciaal. Iedereen gaf zich bloot. Anders dan anders. We hielden zotte gesprekken over heel serieuze thema’s. Normaal heb je daar maanden werk voor nodig.”

Lowie: ‘Vele van onze gasten voelen zich niet welkom op het gewone speelplein. Op kamp vertelde een jongen ook dat hij eens op kamp was met de jeugdbeweging, maar er niet werd geaccepteerd en zijn moeder hem na 2 dagen kwam halen. Zo’n ervaringen dragen ze mee. Dat ze nu andere vormen van jeugdwerk beleefden, was heel waardevol.’

Gregory: ‘Deze zomer was er voor jongeren in Denderleeuw ook bitter weinig te beleven. Ook daarom was het kamp zo welkom voor hen. Publieke ruimte was vaak afgesloten met hekken. Ook nu nog is de voetbalkooi op het Sportpark afgezet ‘wegens corona’, terwijl dat net de plek is waar jongeren vrij kunnen samenkomen. We zijn erover in gesprek met de gemeente.’

De beste droom

Ze maken nu plannen voor het volgende kamp. Misschien wel in een chalet of een blokhut. Ze willen dat enkele jongeren van het vorige kamp dit kamp mee organiseren. 

Na deze zomerervaringen droomt Lowie ervan om een volwaardige vrijwilligerswerking uit te bouwen met de gasten. Zodat zij Hangout, de binnenruimte van de jongeren, zelf kunnen openhouden.
Gregory droomt ervan dat de gasten nu zelf zeggen dat ze willen kamperen, dat ze hun eigen vrije tijd gaan maken.
‘Dju’, zegt Lowie. ‘Dat is de beste droom!’

Foto’s: Uit De Marge en Samenlevingsopbouw Oost-Vlaanderen

In gesprek met

Gregory Verbeke en Lowie D’haeseleer zijn jeugdopbouwwerkers bij Uit De Marge in Denderleeuw. Ze brengen de meeste tijd op straat door, gaan naar jongeren toe, vaak op de hangplekken aan het station en het Sportpark. Ze bereiken voornamelijk jongens, maar ook meisjes. Ze zorgen dat de gasten aan hun rechten komen, hun plek kunnen opnemen in de samenleving en dat er rekening met hen wordt gehouden. Ze werken vraaggestuurd. Als jongeren een activiteit willen, bekijken ze dat samen verder. Ze hebben ook een signaalfunctie naar het beleid.

Lowie D’haeseleer is sinds twee jaar jeugdopbouwwerker. Hij heeft drie troeven, vinden de gasten: hij houdt van voetbal, van gamen en van rappen. Hij rapt in het West-Vlaams onder de naam Low G. De jongeren leren hem Franse rap kennen, hij hen Nederlandstalige rap.

Gregory Verbeke, Greg voor de vrienden, werkt bijna een jaar als jeugdopbouwwerker. Zijn lievelingsplek in Denderleeuw is het Sportpark. En al is hij geen sporter, daar valt veel te beleven. Hij trok deze zomer naar het Poolse Tatra gebergte. Rondhangen in de natuur, naar de bergen kijken, chillen: Super nice!

Neergepend door

Els Hillaert leeft op van inspirerende verhalen horen en delen, invoelend luisteren, woorden die de kern raken, zorgzaam samenwerken en meewerken aan diepgaande verandering. Sinds maart 2020 is ze verhalenwever bij Iedereen Verdient Vakantie en ook als freelancer schrijft ze graag heldere en bezielde tekst en verhalen voor waarde.n.volle initiatieven.

Edward, Zjef en Koen, drie jongens van 13 en 14 jaar, wonen in De Kere, een begeleidingstehuis van vzw Blij leven (MFC Meetjesland) in Kaprijke. In deze coronatijd zijn ze er permanent, samen met een vierde jongen. Andere jongens zijn nu voortdurend thuis.  Hoe gaat het met hen, zonder school, weekenden naar huis en uitstapjes, schoolvrienden en familie nabij, zonder duidelijkheid?

Ze maken er het beste van met elkaar en de begeleiders. Soms botst het, soms vinden ze elkaar. Soms is het saai, maar verrassend vaak valt er, vooral in de tuin, veel te doen waar ze van genieten.  
Ze zijn kampioen in korte antwoorden, maar halen ook met zichtbaar plezier herinneringen op. Over nieuwe spelletjes in de tuin en kamperen, over elkaar opfokken en uitknoppen, over tot rust komen en energie krijgen, over avontuur en eens iets anders, over quarantaine, (weer) vrij zijn en uitkijken naar.

Gamende koning in quarantaine

Corona viel bij Edward met de deur in huis. Bij het begin van de sociale maatregelen, was zijn mama grieperig. Het kon het coronavirus zijn (later bleek van niet), dus werd beslist dat Edward in de Kere zou blijven. Hij was pas bij zijn mama geweest, dus moest hij 10 dagen in quarantaine, om niemand te besmetten. ‘De eerste dagen was ik heel boos dat ik opgesloten zat in mijn kamer. Het leek een straf. Ik wist niet wat ik moest doen.

“Het mooiste moment was toen ik uit quarantaine mocht. Toen ik iedereen weer zag aan het eten, en ik weer mee mocht voetballen.”

Daarna ging het beter, omdat ik de voordelen zag: ik moest niet op tijd aan tafel komen, er waren minder regels. En als ik belde, kwamen ze mijn eten brengen. Ja, een beetje als een koning. Soms mocht ik even naar buiten als er niemand anders was. Ik heb veel gegamed aan mijn bureau, ik voelde me lui, zo.’ Hij laat zich helemaal inzakken. ‘Het mooiste moment was toen ik uit quarantaine mocht. Toen ik iedereen weer zag aan het eten en ik weer mee mocht voetballen. Ik ben graag buiten. Buiten is beter dan binnen. Ik krijg er energie en er is veel meer te doen. Ja, ook hier in de tuin.’

Bang en leuk gevoel ineen

Neem hen hun gsm of computer niet af, behalve als ze hierdoor aan schoolwerk kunnen ontkomen.  Beknibbel niet op hun bel- of gametijd. Want ze komen tot rust door filmpjes te kijken, staan Fortnite-spelend en chattend in contact met hun vrienden, en bellen vaak met familieleden.
En toch, toch, hebben ze alle drie hun leukste momenten in de tuin.

“Het kamperen was eens iets anders, dat was zo fijn. En het was avontuurlijk, al was het in onze eigen tuin."

Zjef: ‘We hebben een nacht gekampeerd in de tuin. Dat was superleuk. Drie dagen op voorhand hebben we de tentjes al opgezet. We namen er kussens van binnen mee naartoe en zaten er overdag al te chillen. We hadden elk ons eigen tentje. Onze drie tentjes stonden daar. Dat van Koen hier, en dat van de begeleider nog wat verder. Eerst hebben we samen gebarbecued en het was heel lekker vlees. ’s Avonds konden we niet direct slapen, dus hebben we nog wat buiten gespeeld en lang gepraat en gelachen. Het was eens iets anders, dat was zo fijn. En het was avontuurlijk, al was het in onze eigen tuin. Als je hier dan in het donker ligt, heb je een bang en leuk gevoel ineen. Ik dacht aan een fietstocht die ik vroeger alleen met een begeleider maakte, toen kampeerden we ook. Dat was heel tof.’

Ze voetballen, pingpongen, skaten, luisteren naar muziek, doen nageltje-tik, richten een moestuintje in en verzinnen zelf waterpistool-spelletjes. Er is dus veel te doen. Al zou de een nog zwembad en een ander een bambihert in de tuin willen. Als het regent zorgen de begeleiders vaak voor activiteiten binnen. ‘We maakten al tiramisu, cake en wafels. Ik eet én bak graag. Ik probeer graag alles uit. Als ik geïnteresseerd ben, leer ik meer’, zegt Zjef.

Ragnar de hond

Koen is boos omdat hij voor ons gesprek zijn spelletje met zijn mémé moet staken. Praten doen ze nu niet veel. Samen spelen wel. Hij op zijn gsm hier, en zij thuis. Daar geniet hij van. Hij mist zijn mama en mémé en alle huisdieren.

Hij maakt zich zorgen om ruzie tussen familieleden, wil het oplossen, maar kan dat niet van hier. Hij wil langsgaan bij zijn mémé en praten met zijn advocaat. Dat vertellen lucht wat op. Hij vindt hier moeilijk aansluiting bij de andere jongens. Hij gaat hier niet lang blijven, zegt hij. Hij is hier al van mei. ‘Niet deze mei, hé, maar de vorige.’

“Praten doen Koen en zijn mémé nu niet veel. Samen spelen wel. Hij op zijn gsm hier, en zij thuis. Daar geniet hij van.”

Koen genoot ook van het kamperen. De leukste momenten beleeft hij in de tuin met hond Ragnar, die een begeleidster meebrengt. ‘Eerst was Ragnar bang, maar nu helemaal niet meer. Hij loopt in de tuin en springt heel hoog. Ik gooi dan een bal naar hem of loop met hem aan de leiband. Het is heel tof om samen te spelen, maar knuffelen mag niet nu met corona.’  

Effe op een uitknop duwen

Altijd met dezelfde mensen, dat is soms irritant. Soms zijn ze elkaar beu, is er ruzie, zijn er ambetante momenten, zeggen ze. Als ze naar buiten willen en niet mogen. Als ze schoolwerk moeten doen en niet willen. En ze fokken elkaar wel vaak op. Dan gaan ze naar hun kamer, soms willen ze dat, soms moeten ze. Om tot rust te komen, om daar alleen wat filmpjes te kijken. Effe op een uitknop duwen. En daarna weer iets actief doen.

Even alleen snoepjes gaan kopen in de winkel, of pokémons vangen aan de kerk, geeft Edward vrijheid. En buiten een grote toer gaan wandelen, met Ragnar en de begeleidster, vindt Zjef rustgevend.

Eens iets anders voor iedereen

Koen vindt het ambetant dat hij nog niet weet wanneer hij terug naar school mag. Snel, hoopt hij, want hij wil goed leren lassen. Als hij daarover praat, fleurt hij helemaal op. Op zijn gsm toont hij foto’s van beschermingskledij en lasapparaten en vertelt hij hoe die apparaten op school onder de grond zitten. Hij wil later lasser worden. Ook het klaskonijn mist hij. ‘Ja, echt, we hebben een konijn in de klas, dat rondloopt in een ren die we hebben gemaakt. Ik geef hem altijd eten, en aai hem en neem hem op. Konijnen zijn mijn lievelingsdieren omdat ze zo schattig zijn, en zo grappige kakskes leggen.’

“Ik hoop dat iedereen iets kan doen in de vakantie, want thuiszitten is moeilijk voor iedereen.”

Na enkele weken ging Zjef school missen, vooral het contact met zijn vrienden. ‘Normaal fiets ik speciaal rond om samen met mijn vrienden naar school te fietsen. Samen lachen en racen, om ter eerst op school. Maar we wachten wel als iemand achterblijft. Dat mis ik. Ik denk dat we maar in september terug zullen mogen. Ik ga altijd uit van het slechtste. Dan kan je niet teleurgesteld zijn.’ Hij denkt dat we in de vakantie ook nog zullen moeten binnenblijven, maar hij hoopt van niet. De vorige jaren ging hij met Blij Leven op kamp naar de Ardennen en Frankrijk, dat wil hij graag opnieuw. ‘Ik hoop dat iedereen iets kan doen in de vakantie. Thuiszitten is moeilijk voor iedereen, en iedereen wil wel eens iets anders doen.’

Foto’s: De Kere (vzw Blij Leven)

In gesprek met

Edward (13 jaar) houdt van voetballen, fortnite en honden. Hij wordt blij van buitenzijn, samen spelen en avontuurlijke dingen. Hij hoopt binnenkort te gaan kajakken met een begeleider die een kajak heeft, want met z’n tweeën zou dat weer mogen. School mist hij niet, oh nee. Hij kijkt het meest uit naar het weerzien met zijn mama, haar eens goed kunnen vastpakken, en naar langsgaan bij zijn papa en klein broertje.  

Koen (13 jaar) zit normaal 4 uur per dag op de schoolbus en hoewel dat vaak saai is, wil hij snel terug naar school. Hij houdt van lassen en wil later lasser worden. Hij mist zijn mama en mémé en Milou, de sneeuwhond. Milou is altijd zo blij als Koen met haar gaat wandelen. Dat zij zo blij is om hem, maakt Koen gelukkig. Hij kijkt er naar uit om terug te gaan karten, bowlen en lasershooten.

Zjef (14 jaar) houdt van Fortnite, voetballen, vissen en samenkomen met vrienden. Wat hem het meest blij maakt, is dat als hij iets niet kan, hij het toch probeert en het hem lukt. Zoals de oefeningen van natuurwetenschappen waar hij vanochtend drie uur aan heeft gewerkt (en dan nog op een feestdag!). Hij hoopt binnenkort eens te gaan vissen met een begeleider, zoals op kamp, nu met z’n tweeën in de buurt.

De jongens kozen elk een schuilnaam. Ze verblijven in De Kere, een begeleidingstehuis van vzw Blij leven (MFC Meetjesland) in Kaprijke. De cartoons werden gemaakt met de Bitmoji app.

Neergepend door

Els Hillaert leeft op van inspirerende verhalen horen en delen, invoelend luisteren, woorden die de kern raken, zorgzaam samenwerken en meewerken aan diepgaande verandering. Sinds maart 2020 is ze verhalenwever bij Iedereen Verdient Vakantie en ook als freelancer schrijft ze graag heldere en bezielde tekst en verhalen voor waarde.n.volle initiatieven.