Overslaan en naar de inhoud gaan

Vakantie

Kom nu maar, gasten, laat de hostel weer bruisen

In gesprek met Alina Raets | 16 juli 2021

Genietend van de warme sfeer, reisde Alina Raets door Latijns-Amerika.
Ze vertrok in Mexico. Colombia was haar doel. Ze nam de tijd.
Om voeling te krijgen met plekken. Om mensen te leren kennen.

Tot in maart 2020 in El Salvador een einde kwam aan haar reis.
Ze vloog terug naar België.

Avonturen vind je ook dicht bij huis. 
Sinds een jaar is ze beheerder van hostel De Blauwput,
jeugdherberg aan Leuven station. Een uitdaging vol leerkansen.

Alina kijkt er naar uit dat de jeugdherberg weer
-voor haar voor het eerst-
bruist van leven, gasten en plezier.

Een geweldige uitdaging

Dat Alina haar reis halverwege moest stopzetten, was een zware dobber. Wat moest ze nu terug in België? Ze is er de vrouw niet naar om daar lang bij te blijven stilstaan: ‘Toen ik de vacature van beheerder van het hostel zag, leek me dat een geweldige uitdaging. En dat is het ook, al is het een heel raar jaar geweest en heb ik mijn echte job eigenlijk nog niet gedaan.’ Als stagiair toerisme deed ze ervaring op in een hostel in Panama en een hotel in Mexico. Nu als beheerder heeft ze een heel breed takenpakket: ‘Van personeel, over gebouwen, administratie en boekhouding tot het reserveringssysteem. Ik ben verantwoordelijk voor het hele pakket. Ik leer zo ontzettend veel bij. Over reparaties, onderhoud en wetgeving. Dat vind ik geweldig. Net als de contacten met gasten.’ Al zit ze nu aan de andere kant, ze vertoeft nog steeds in de toeristische sector en sfeer.

Een verwelkomende sfeer

Blije gezichten, daar doet Alina het voor. En het is meteen ook haar grootste wens voor de nabije en verdere toekomst: veel blije reizigers ontvangen en wegwijs maken. Dat de jeugdherberg weer mag bruisen van leven, van reizigers, van positieve ervaringen. Deze zomer is de reservatiekalender erg wisselend: soms stromen de kamers goed vol, soms is het nog rustig. Alina en haar collega’s zijn in elk geval blij dat ze terug aan het werk kunnen. ‘Dat mensen weer een fijne tijd beleven en wij daaraan kunnen bijdragen.’

“Ik wil dat gasten hier diezelfde verwelkomende sfeer ervaren als ik in Latijns-Amerika. Door hen heel hartelijk en toegankelijk te ontvangen en te zorgen dat iedereen zich hier thuis voelt.”

Alina

Alina trok al enkele keren terug naar Latijns-Amerika. Voor de openhartige en warme cultuur. De heel verwelkomende sfeer, waar je ook komt. Die sfeer nam ze mee. ‘Ik vind het heel belangrijk dat we gasten hier hartelijk en toegankelijk ontvangen. Dat we steeds bereikbaar voor hen zijn, hen wegwijs helpen met een glimlach. Ik wil dat ze ervaren wat ik op mijn reizen ervaarde. Dat ze zich hier welkom en comfortabel voelen.’ Soms is het echt hard werken, op vele fronten tegelijk. Mensen zien genieten en horen dat ze haar inzet waarderen, geeft Alina het meest voldoening.

Een vakantieplek voor iedereen

Alina ziet een grote diversiteit onder de gasten van de hostel: jongeren die komen feesten, school- en jongerengroepen, gezinnen, kinderen op sportkamp en mensen op meerdaagse wandel- en fietstochten. Leuven spreekt hen allen aan. ‘Leuven heeft veel te bieden, voor elk wat wils en dat op wandelafstand. De gezellige barretjes en restaurants op de Oude Markt om met vrienden te gaan drinken. De winkelstraten, de vele parken, het Provinciedomein in Kessel-Lo waar je ook kan zwemmen en varen.’ De jeugdberg telt 116 bedden. Iedereen is welkom. ‘In de eerste plaats kiezen we voor functionaliteit, dat gasten het hier samen goed hebben. Je kan ook socializen met andere reizigers op de patio en in onze bar en lounge.’

Op vraag van Iedereen Verdient Vakantie werkte Alina een klein arrangement uit: een Ontdekkingtroefvakantie* in Leuven met twee overnachtingen in jeugdherberg De Blauwput in halfpension. Overdag is er een leuk aanbod aan gevarieerde activiteiten voor het hele gezin. ‘Ik ben blij dat we kunnen meewerken, dat we vakantie toegankelijk kunnen maken voor iedereen. Welke vragen gasten ook hebben, en via welke weg ze ook tot bij ons komen: we willen iedereen verder helpen en info geven. We willen doen wat we kunnen om gasten te laten genieten van een leuke vakantietijd.’

* In de zomer van 2021 kan je via Iedereen Verdient Vakantie genieten van een Ontdekkingtroef-vakantie in Leuven, met een verblijf in Hostel De Blauwput.

 

Alina Raets

In gesprek met

Alina Raets is 25 jaar en sinds augustus 2021 beheerder van jeugdherberg De Blauwput in Leuven. Ze studeerde toerisme en duurzame ontwikkeling, en deed stages in Panama en Mexico. Ze verloor haar hart aan de Latijns-Amerikaanse sfeer, hartelijkheid, taal en muziek.

Hostel De Blauwput ligt op wandelafstand van het station van Leuven en is de ideale uitvalsbasis om Leuven te verkennen. Je kunt hier terecht met je lief, vrienden, groep, familie of collega's. De Blauwput telt 116 bedden, heeft een leuke bar, diverse terrassen en vergaderzalen. De jeugdherberg heeft het A label voor toegankelijkheid en het green key label. Het is een partner van Iedereen Verdient Vakantie.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 16 juli 2021 in de categorie Vakantie.

Els Hillaert

Neergepend door

Els Hillaert leeft op van inspirerende verhalen horen en delen, invoelend luisteren, woorden die de kern raken, zorgzaam samenwerken en meewerken aan diepgaande verandering. Sinds maart 2020 is ze verhalenwever bij Iedereen Verdient Vakantie en ook als freelancer schrijft ze graag heldere en bezielde tekst en verhalen voor waarde.n.volle initiatieven.

Vakantie als een cirkel die rond is en blijft duren

In gesprek met Gerlinde Van Geert | 11 februari 2021

Als een cirkel
zo beleefde Gerlinde Van Geert
de vakantie-midweek vorige week met haar zoon
en haar man die ook twee dagen kwam.
‘Een cirkel met een mooi begin en een mooi eind
één die ons allemaal omvat
één waarvan je hoopt dat hij eeuwig blijft duren.
De samenhorigheid die blijft, ook nu we weer thuis zijn.’

rolstoel
 

‘Ons’ dat is niet enkel haar gezin
ook de vier andere bubbels
elk in hun huisje
bij Casa Ametza in Brasschaat.
Allemaal buurtbewoners
die buurtwerkers Jeroen en Timor van Elegast Den Dam *
meevroegen op midweek
omdat vakantie zo welkom was.

Welkom
want Gerlinde en zoon Wannes
zijn sinds maart heel weinig buiten geweest.

Welkom
om betaalbaar op vakantie te gaan
om er even tussenuit te zijn zonder zorgen
om samen met het gezin spelletjes te spelen
om vele koestermomentjes te delen
om meer buiten te zijn, de natuur in.

Bovenal om de saamhorigheid
met andere buurtbewoners
de ene kende ze al, de ander nog niet.

“Een gevoel dat ik niet meer kwijt wil, verbonden zijn, in een tijd dat het eigenlijk niet kan. Apart en toch samen.”

Gerlinde

Met Wannes op gps-zoektocht.
Hij vond de oplossingen heel snel, zij duwde zijn rolstoel.
Wat fijn om te weten dat de anderen ook onderweg waren.
Wannes en Gerlinde wonnen. 
En toen vroeg Salim zomaar
‘Zal ik Wannes zijn rolstoel terug duwen?’
Twee dagen ervoor nog onbekenden
en nu bezorgde hij haar een prachtig moment:
Even vrij, zorgeloos, rustig, gesteund.

Winterbingo elk van aan hun eigen huis
met grapjes die over de hagen kwamen.
En ’s avonds aan de vuurkorf
met vier op voldoende afstand
vertellen over hun dag
elkaar beter leren kennen.

Ook op afstand vonden ze manieren
om verhalen te delen, naar elkaar te luisteren, elkaar te steunen.

‘Een gevoel dat ik niet meer kwijt wil
verbonden zijn
in een tijd dat het eigenlijk niet kan.
Apart en toch samen.’

Ze zijn nu vier dagen terug thuis.
Ze houden contact, delen foto’s en dagen.

Gerlinde kijkt uit
naar de lente die komt
om af en toe iemand uit te nodigen op haar koer
om eens samen op wandel te gaan
naar ooit ooit – een nieuw moment rond het vuur
om anekdotes en grapjes te delen
en die warme saamhorigheid.
 

* De midweek in Casa Ametza is deel van het #ontdekkingtroef-project van Buurtwerking Elegast Den Dam ‘#1234-dendamishier’. Iedereen Verdient Vakantie ondersteunde in 2020 Ontdekkingtroef-projecten overal in Vlaanderen. Een groot deel van deze projecten gaan (hopelijk) dit jaar effectief door. 
Foto's: Buurtwerking Elegast Den Dam

 

Gerlinde Van Geert

In gesprek met

Gerlinde Van Geert is geboren en getogen in de Damwijk in Antwerpen. De buurt is alles voor haar: ze kent er zoveel mensen, haar familie woont er en ze zet zich er op zoveel manieren in. Ze zorgt mee voor een propere buurt, doet middagtoezicht op school, helpt met administratie bij het Covid-testen, helpt mensen als ze hulp vragen… De buurt is een dorp waar mensen zorgen voor elkaar en elkaar kennen. Gerlinde is mantelzorger van haar 22-jarige zoon Wannes die een zeer zeldzame stofwisselingsziekte heeft, heel goed met computers kan werken en ervan houdt om zijn vrienden van de leefgroep mee op sleeptouw te nemen. Ziekenhuiskosten en de leningen die ze met zich meebrachten, hebben een heel grote impact op de financiën van het gezin. Gerlinde houdt ontzettend van zingen in een popkoor. Dat mist ze nu het meest. Ze heeft een grote liefde voor honden. Nadat hun hond onlangs overleed kijkt ze uit naar een nieuw hondje, dat haar meeneemt op lange wandelingen in de natuur.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 11 februari 2021 in de categorie Vakantie.

Els Hillaert

Neergepend door

Els Hillaert leeft op van inspirerende verhalen horen en delen, invoelend luisteren, woorden die de kern raken, zorgzaam samenwerken en meewerken aan diepgaande verandering. Sinds maart 2020 is ze verhalenwever bij Iedereen Verdient Vakantie en ook als freelancer schrijft ze graag heldere en bezielde tekst en verhalen voor waarde.n.volle initiatieven.

Vakantietijd is familietijd

In gesprek met Ali Loubani | 3 september 2020

Wat betekent ‘verlangen naar reizen en vakantie’, wanneer je familie verspreid woont over de wereld? De moeder van Ali Loubani woont in Libanon. Zijn zus woont in Texas en zijn broer in Duitsland. Ali woont sinds vier jaar met zijn gezin in Wichelen. Hij werkt bij Slaatje Praatje, een mobiele sociale kruidenier. Ali doet boodschappen, rijdt naar de veiling en zorgt voor administratieve en logistieke ondersteuning.

Familie veraf

‘Vakantie is familie terug zien, op bezoek gaan bij vrienden die je lang niet gezien hebt. Dit jaar stond een reis naar Libanon op het programma, om mijn moeder te bezoeken die in een Palestijns vluchtelingenkamp woont. Door corona viel de reis in het water. Ik probeerde nog om mijn moeder naar Berlijn te krijgen, bij mijn broer, maar dat is niet gelukt. Reizen vanuit een vluchtelingenkamp, dat zit er niet in. Het gemis is groot. Mijn moeder, mijn vrienden in Libanon...’

Familie dichtbij

‘Mijn behoefte aan vakantie is enorm. De mobiele sociale kruidenier Slaatje Praatje kon niet meer uitrijden, en ik zat maanden thuis. Samen met drie studerende kinderen: twee dochters van vijftien en zes jaar, en een zoon van tien. Tijdens de warme dagen trekken we naar het Donkmeer, maar dat is nu gesloten.

“Zo’n uitstap is “even weg van alles en tijd voor het gezin”. Ik doe mijn werk heel graag, maar af en toe moet je de routine kunnen doorbreken.”

Ali

Met Slaatje Praatje reist een Rap op Stap kantoor mee. Zo ontdekte ik mogelijkheden om in Vlaanderen vakantie te beleven, met kleine daguitstappen. We trokken met de kinderen naar Plopsaland, de Zoo en het Boudewijnpark. Dat deed deugd. Vooral het bezoek aan het Boudewijnpark blijft bij. Het is een klein park, gezellig, met een zwembad. Onze kinderen willen daar zeker terug naar toe. Stiekem geniet ik zelf mee van de dolfijnenshow. Zo’n uitstap is “even weg van alles en tijd voor het gezin”. Ik doe mijn werk heel graag, maar af en toe moet je de routine kunnen doorbreken.’

Op reis, veraf en dichtbij

‘Ik zou heel graag met mijn kinderen naar Zwitserland of Oostenrijk willen gaan. De bergen, de meren... Daar droom ik echt van. Misschien een tip voor Iedereen Verdient Vakantie, om reizen naar het buitenland mogelijk te maken, of gewoon al naar de Ardennen. Ook daar zijn “bergen” en “meertjes”.’

In gesprek met

Ali Loubani is afkomstig uit Libanon. Twaalf jaar geleden kwam hij naar België, waar hij de eerste acht jaar in Wallonië woonde. Nu leeft hij met zijn gezin in Wichelen. Ali werkt hij bij Slaatje Praatje, de mobiele sociale kruidenier van de OCMW’s van Laarne, Wichelen, Berlare, Dendermonde, Buggenhout en Waasmunster.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 3 september 2020 in de categorie Vakantie.

Els Meersschaert

Neergepend door

Els Meersschaert is altijd onderweg, met mensen. Vanuit haar woonplaats Elversele duikt ze met veel plezier de wereld in om af te spreken ergens in het land, voor een babbel, lekker eten, een koffie of een aperitief. Verbinding en echte ontmoeting creëren via betekenisvolle gesprekken, samen ontdekken en waarderen van wat werkt geeft Els energie. Verhalen van mensen over momenten die ze zelf beleefd hebben, vormen de basis van haar werk als facilitator bij tussentijd.

Vakantie die als een geschenk uit de hemel valt

In gesprek met Vakantiegangers en vakantiemakers in Casa Ametza | 21 augustus 2020

Rust. Die je op een aangename manier overvalt, wandelend van de parking naar de gebouwen van Casa Ametza. De vrolijke vakantiehuisjes gelegen in het groen, het aanpalende machtige bos, een prachtige retrowoonwagen in sober hout en enkele spelende kinderen. Mijmerende ouders zitten op de picknickbanken onder de shelter. Organisatoren bereiden op hun gemak de barbecue voor.

Het is de laatste avond van de door Casa Ametza georganiseerde vakantieweek voor gezinnen in armoede. De organisatoren haalden alles uit de kast om vakantiegangers een zorgeloze week te bieden: telefoontjes vooraf om het programma toe te lichten en de praktische of bezorgde vragen te beantwoorden, vervoer regelen van het station naar de vakantieplek, tickets voor het zwembad, een uitstap naar de zoo, kinderanimatie... En vanavond een veilig georganiseerde barbecue. Voor elk gezin een eigen picknicktafel, vleesjes, een pakket verse groenten en lekkere sausjes.

“Je mag me alvast noteren als vrijwilliger wanneer daar een kantoor komt”

Fanny

Iedereen Verdient Vakantie zet deze zomer volop in op #ontdekkingtroef. In partnerschap met vakantiemakers uit het netwerk worden meerdaagse betaalbare vakanties aangeboden. Vakantiegangers ontdekken nieuwe, minder bekende plekken in Vlaanderen en kunnen deze voluit beleven door het activiteitenaanbod ter plaatse. Ideaal in deze tijd, om op een rustige, veilige manier vakantie mee te maken.

We schuiven aan bij enkele picknicktafeltjes en luisteren naar de enthousiaste verhalen van vakantiegangers en vakantiemakers.

Ontspannen en dankbare vakantiegangers

Gezin aan een picknicktafel aan het eten
 

‘Voor ons was het aanbod van Iedereen Verdient Vakantie totaal onbekend. In Ninove, waar wij wonen, is geen Rap op Stap kantoor. Je mag me alvast noteren als vrijwilliger wanneer daar een kantoor komt’, valt Fanny, breed glimlachend, met de deur in huis. ‘Als kind ben ik nooit op vakantie geweest. En met ons gezin lukt het normaal ook niet om er even tussen uit te zijn. Bij elke uitstap moeten we rekenen voor ticketprijzen en vervoerkosten. Via het Rap op Stap kantoor van Aalst hoorden we over deze gezinsvakantie. We konden het eerst niet echt geloven dat dit mogelijk was. Holderdebolder beslisten we toch om in te schrijven. Deze week is voor ons een onverwacht geschenk dat uit de hemel is gevallen. Als een oneindig verhaal, zo voelt deze vakantie aan. Het zijn maar vier dagen, maar de ervaring gaat nog zeker vier jaar meegaan.’

“Deze week is voor ons een onverwacht geschenk dat uit de hemel is gevallen. Als een oneindig verhaal, zo voelt deze vakantie aan.”

Fanny

Siggy, de partner van Fanny vult aan: ‘Het is pure luxe. Alles is voor ons tot in de puntjes geregeld. Toen we aankwamen dachten we dat er al iemand in ons huisje zat. De handdoeken lagen klaar op ons bed, en het was zó gezellig ingericht om ons welkom te heten. In ons dagelijks leven staat alles in het teken van Yliane, onze dochter. We cijferen onszelf weg, zodat zij de dingen kan doen die andere kinderen ook kunnen. Als je kind gelukkig is, ben je zelf gelukkig. Dankzij deze vakantie kunnen wij als ouders nu volop mee genieten. Ik kom volledig tot rust. Onze maatschappij is zo stressvol. Het is heerlijk om daar even uit te kunnen stappen. Ik hoop dit rustgevoel ook mee naar huis te nemen.’

Yliana vertelt dat ze zich super amuseert, vooral tijdens de kinderanimatie. ‘Ik heb geknutseld en meegedaan aan een reuzeganzenspel. De animatoren zijn wel grappig. Het is fijn om ook andere kinderen te leren kennen en samen te spelen.’

GSM-vrije kinderen

Meisje maakt bloemenketting, ernaast meisje zit op de schoot van haar vader
 

‘Het is jaren geleden dat wij nog op vakantie geweest zijn. Wat wij hier gekregen hebben, dat hadden wij nooit verwacht.’ Danny, papa vier en pluspapa van de drie kinderen van Colinda praat honderduit. ‘Je wordt met alles geholpen. Dat heeft me écht geraakt. Het is al een grote stap om iets te durven vragen, en we zijn ook wel gewend om regelmatig een ‘nee’ te krijgen. Dat is zo een verademing op deze plek, dat geen vraag te veel is voor de animatoren. Wanneer we terug thuis zijn ga ik aan iedereen vertellen wat een fantastische week dit geweest is. Voor ons en voor de kinderen.’

“We genieten van de natuur en de rust. Van de tijd om zelf met onze kinderen bezig te zijn. En van de supervriendelijkheid van de gastheren en gastvrouwen. Ik voel me helemaal thuis.”

Colinda

Colinda neemt over: ‘Onze drie kinderen die mee zijn, beseffen nu dat er nog iets anders bestaat dan de gsm. We ontdekten bijvoorbeeld dat onze kinderen graag wandelen. Ze komen ondertussen zelf al vragen om nog eens een wandeling te maken. Op uitstap naar de zoo, vroegen we hen de gsm niet mee te nemen. Ze hebben dat mobieltje geen seconde gemist! Kinderen kunnen terug kinderen zijn. We genieten van de natuur en de rust. Van de tijd om zelf met onze kinderen bezig te zijn. En van de supervriendelijkheid van de gastheren en gastvrouwen. Ik voel me helemaal thuis.’

Gastvrije Y-ventplanners

Yves staat naast meisje en toont tekening
 

Tine Booij van Casa Ametza vertelt dat ze met deze gezinsvakanties verder bouwen op de missie van hun vzw Bielebale. ‘We bieden al jaren integraal toegankelijke vakantiehuisjes en groepsverblijven aan, met zorgondersteuning voor wie dat nodig heeft. De gezinsvakanties van Iedereen Verdient Vakantie passen perfect in ons verhaal. Omdat iedereen recht heeft op vakantie: mensen die zorg nodig hebben, en ook mensen in armoede. We kunnen deze vakanties waar maken met de extra steun van Iedereen Verdient Vakantie en Toerisme Provincie Antwerpen. Samen met Yves Bisschops, onze Y-ventplanner, stelden we een weekprogramma samen waarin voor elk wat wils zit. We belden alle Rap Op Stapkantoren om het aanbod bekend te maken, en dat heeft gewerkt: op vijf dagen tijd waren alle huisjes geboekt.’

Yves: ‘Onze vakantiegangers wonen veelal op appartementen, dicht bij elkaar. Je ziet hen nu volop genieten van simpel op het terras te kunnen zitten, midden in het groen en de open ruimte. En wij genieten mee. Soms vragen de mensen wat ze kunnen geven om ons te bedanken. Ze willen iets materieels bieden. Van Yliana kreeg ik een prachtige tekening. Maar deze gezinnen zo gelukkig en ontspannen zien is voor ons het mooiste geschenk.’

Foto’s: Els Meersschaert

 

Meer info over #ontdekkingtroefvakanties vind je hier!

Bij het samenstellen van deze vakanties wordt rekening gehouden met de coronamaatregelen. Omdat deze vanaf 29 juli opnieuw strenger zijn, wordt per verblijf nagegaan of de vakantie kan doorgaan.

In gesprek met

Vakantiegangers:

Fanny, Siggy en Yliana uit Ninove, en Colinda, Danny en hun drie kinderen uit Grembergen maken voor de eerste keer gebruik van het aanbod van Iedereen Verdient Vakantie. Via het sociaal huis en  de voedselbank leerden ze Rap op Stap kennen.

Vakantiemakers:

Yves Bisschops en Tine Boiy zijn sociale vakantiemakers met jaren ervaring op de teller. Een gastvrij vakantieaanbod creëren voor mensen die het moeilijker hebben in onze samenleving, daar worden zij blij en enthousiast van. 

Dit verhaal werd gepubliceerd op 21 augustus 2020 in de categorie Vakantie.

Els Meersschaert

Neergepend door

Els Meersschaert is altijd onderweg, met mensen. Vanuit haar woonplaats Elversele duikt ze met veel plezier de wereld in om af te spreken ergens in het land, voor een babbel, lekker eten, een koffie of een aperitief. Verbinding en echte ontmoeting creëren via betekenisvolle gesprekken, samen ontdekken en waarderen van wat werkt geeft Els energie. Verhalen van mensen over momenten die ze zelf beleefd hebben, vormen de basis van haar werk als facilitator bij tussentijd.

Hierna… nemen we mee wat we hier herontdekten

In gesprek met Flora Joossens | 10 april 2020

Het lijkt alsof de hele wereld in pauze staat, zegt ze. Alsof de aarde ons wil zeggen dat het zo echt niet langer kon met ons, mensen. Dat we het te ver hebben laten komen. Dat de aarde haar kinderen naar het strafhoekje heeft gestuurd. Om in dat hoekje snikkend op adem te komen en ons af te vragen of wat wij als normaal zijn gaan beschouwen, eigenlijk wel normaal is. ‘Ik hoop dat deze grote crisis een kantelpunt zal zijn. Een keerpunt naar meer eenvoud. Met nieuwe ruimte voor verbinding. Met meer echt contact. Dichtbij.’ In deze pandemische crisistijd vindt Flora Joossens, netwerkverbinder bij Iedereen Verdient Vakantie, ogenblikken van vreugde en hoop in eenvoudige dingen.

Natuurlijk is ze bezorgd en houdt ze haar bang hart vast voor wat het nieuwe Corona virus doet met mensen. Voor mensen die voor anderen zorgen. Voor haar eigen gezin met twee kleine kinderen. Voor haar ouders. Voor mensen die ziek worden. Voor mensen die eenzaam zijn. ‘Maar ik probeer mijn angst weg te houden bij de kinderen. Ze slapen goed. Ze zijn vrolijk, en dat wil ik zo houden. Voor hen is ons gezin een veilige bubbel, waarin we samen hoopvol en positief zijn.’ Flora en haar gezin doen wat van hen gevraagd wordt. Thuisblijven. Thuis werken. Goed voor elkaar zorgen. Het is een uitdagende evenwichtsoefening.

“Wandelen is pure eenvoud. Makkelijk bereikbare, nabije momenten van geluk.”

Flora Joossens

Ze nam wat afstand van het nieuws en het bombardement aan goed bedoelde tips die bloggers, journalisten en coaches verspreiden. ‘Structuur brengen in onze dagen, kleine kinderen entertainen, schoolwerk ondersteunen terwijl het werk ook aandacht vraagt: we zoeken het zelf wel uit. Gaandeweg. We proberen en ontdekken zo wat voor ons werkt.’

Alle zintuigen mogen meedoen

Elke dag een wandeling houdt haar lijfelijk en geestelijk gezond, zegt Flora. ‘Het is mijn moment om op adem te komen. Een uur dat kwaliteit brengt in mijn dagen.’ Een medicijn voor de geest, zegt ze. Dat dagelijkse uurtje alleen op pad zijn. De ene voet voor de andere zetten. De blik verstrooien in weidse velden, met alle zintuigen open struinen doorheen een natuurgebied. Kikkers groeten bij de poel. Het lentelied van vogels beluisteren. Elke stap verdiept de verbondenheid met de plek. Stap na stap na stap brengt rust en lichtheid. Een mens gaat er beter van verstaan. ‘Er komen bijna altijd nieuwe inzichten mee naar huis. Meer begrip en betere ideeën dan wanneer ik urenlang naar een computerscherm kijk.’

“‘En dan hoop ik dat we er met z’n allen ook voor zullen zorgen dat de mensen met de minste vakantiekansen niet uit de boot vallen. Dat zij net zo goed weer mogen genieten van vakantie.”

Thuis vertrekken, een uurtje stappen en weer thuiskomen. Wandelen is pure eenvoud. Makkelijk bereikbare, nabije momenten van geluk. Mensen tegenkomen en begroeten. Verbinding voelen met mensen die genieten van dezelfde simpele dingen. Verbinding voelen met de plek waar je woont en die je deelt met anderen.

Een oefening in solidariteit en eenvoud

De herontdekking van solidariteit ook. Onszelf isoleren in onze gezinsbubbels als daad van solidariteit met wie zwak en ziek is. Deze tijd is in essentie één grote oefening in solidariteit met de zwaksten in de samenleving. ‘Zoals het initiatief om kindertekeningen te maken voor de bewoners van het rusthuis in ons dorp. Vroeger liepen we daar gedachteloos aan voorbij. Nu worden die mensen plots aanwezig in onze gemeenschap. Je voelt hun oproep tot verbinding. Je wil verbinding maken.’

“Wat ons in deze dagen omringt is precies het kleine, het nabije. We kunnen dat nu leren zien en waarderen.”

Het is net dit wat deze tijd, deze grote crisistijd, aan goeds brengt. Het kleine schone. ‘Wat van grote waarde is, blijkt eigenlijk heel eenvoudig te zijn’, zegt Flora. Nu onze bewegingsvrijheid beperkt is, staan die kleine dingen plots pal voor onze neus. ‘Wat ons in deze dagen omringt is precies het kleine, het nabije. We kunnen dat nu leren zien en waarderen.’

Flora hoopt dat wat we nu collectief leren, ons mag bijblijven voor later. Dat later trager en eenvoudiger mag zijn, zodat we die waardering voor het kleine kunnen verheffen tot een belangrijke bron van levensvreugde.

Ook hierna blijft vakantie een recht voor iedereen

Na deze vreemde tijd van isolatie, quarantaines en kleine private bubbels zal er iets veranderd zijn. Vakantie in eigen land zal plots heel waardevol zijn, vermoedt Flora. Hierna zullen mensen ontdekken dat we ook in eigen land tot rust kunnen komen. Zullen onze ogen en ons hart open zijn voor het kleine, het eenvoudige en het nabije. ‘En dan hoop ik dat we er met z’n allen ook voor zullen zorgen dat de mensen met de minste vakantiekansen niet uit de boot vallen. Dat zij net zo goed weer mogen genieten van vakantie. Een vakantie waar we met z’n allen aan toe zullen zijn. Dan. Na deze stresserende tijd. Hierna.’

 

Headerfoto: Dengmo via Pixabay
Flora Joossens

In gesprek met

Flora Joossens is netwerkverbinder in het team van Iedereen Verdient Vakantie. Flora woont met haar man en twee jonge kinderen in Roosdaal in het landelijke Pajottenland. Ze gelooft in de positieve kracht van mensen en wil bijdragen aan een maatschappij waar iedereen dezelfde kansen krijgt.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 10 april 2020 in de categorie Vakantie.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Een klein wonder

In gesprek met Kurt Vangoidsenhoven | 27 maart 2020

‘Het gebeurde in een van de ruimtes in het vakantiecentrum waar we werken met dieren. We hadden die week mensen met dementie te gast. Zij waren hier met hun woonzorgcentrum op vakantie. Een oude dame kreeg een konijn op schoot. Ze aaide het dier heel voorzichtig. Ineens begon ze zachtjes te zingen. Een liedje in het Duits. De begeleidster die haar al jaren kende, kon haar ogen en oren niet geloven. Ze wist dat de vrouw was opgegroeid in Duitsland maar had haar in al die jaren nog nooit een woord horen zeggen. Een kippenvel-moment. De begeleidster was helemaal ontroerd. De oude dame zong en zong, het ene Duitse lied na het andere.’

 

Headerfoto: Dieter_G via Pixabay 

In gesprek met

Dit moment bleek plakken bij Kurt Vangoidsenhoven. Hij staat in voor onderhoud en begeleiding bij De Kleppe in Everbeek. De Kleppe is een vakantiecentrum waar iedereen terecht kan, ook kwetsbare mensen, personen met een mentale of fysieke beperking, mensen in armoede, mensen met autisme en personen met een bijzondere hulpvraag. Er zijn zorgmiddelen ter beschikking en er is ook een werking met dieren en een belevingstuin. De Kleppe kreeg als eerste vakantiecentrum in Vlaanderen het Autismevriendelijk label van Autisme Centraal.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 27 maart 2020 in de categorie Vakantie.

Eva De Groote

Neergepend door

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder. 

Ex-dakloos koppel over vakantie: ‘Een en al anti-stress!’

In gesprek met Francine Van Beneden en Jos Vanisterbecq | 24 januari 2020

Francine Van Beneden en Jos Vanisterbecq gingen in op de uitnodiging van Iedereen Verdient Vakantie om hun ervaringen mee te brengen naar het jaarlijkse Forum. De jaren die ze elk op straat doorbrachten maken hen strijdvaardig om op te komen tegen de vele vooroordelen over mensen die dakloos zijn. ‘Er zijn zoveel misvattingen over thuislozen,’ zegt Jos. ‘Dat er altijd een slechte hygiëne bij komt kijken bijvoorbeeld.’

Francine ziet nog een belangrijke reden om het forum bij het wonen. ‘Mensen die weg geraken van de straat blijven het meestal erg moeilijk hebben om rond te komen,’ zegt ze. ‘Dat er mogelijkheden zouden zijn om op vakantie te gaan is wel het laatste waar je als ex-straatbewoner aan denkt.’ Nochtans konden Jos en Francine aan den lijve ondervinden hoe heilzaam vakantie kan zijn. En ook dat maakt hen strijdvaardig. ‘Misschien word ik wel ambassadeur voor Iedereen Verdient Vakantie,’ glundert Francine.

Levende bibliotheek

‘Ik ben een levend boek,’ zegt Francine als we samen aan tafel zitten op de vooravond van het Forum van Iedereen Verdient Vakantie in Genk. ‘Dat mag je letterlijk nemen,’ zegt haar partner Jos met een warme glimlach. Francine maakt deel uit van De Levende Bibliotheek, een project van Citizenne in Brussel. Een Levende Bibliotheek is zoals een gewone bibliotheek. Alleen ontleen je er geen boeken maar mensen: mensen van vlees en bloed die in hun leven geconfronteerd werden met een vooroordeel en die ervaring graag willen delen.

“Als we met elkaar praten kunnen vooroordelen verdwijnen en dingen in beweging komen.”

Francine Van Beneden

Ik vraag Francine wat haar ‘korte inhoud’ is. ‘Hoogopgeleid en van goede komaf volgde ze de liefde en raakte daardoor dakloos’, zegt ze. ‘En eens je erin zit is het erg moeilijk om er weer uit te geraken.’

Je mens kunnen voelen

Francine benadrukt hoe belangrijk het is dat mensen met elkaar praten. ‘Als we praten kunnen vooroordelen verdwijnen en als er vooroordelen verdwijnen kunnen er dingen in beweging komen,’ zegt ze. ‘Het is bijvoorbeeld een misvatting dat alle daklozen vuil zijn. We kunnen wel degelijk terecht op plekken waar we dagelijks onze kleren kunnen wassen en een douche kunnen nemen.’

“Dat je op vakantie kan is wel het laatste waar je als ex-straatbewoner aan denkt.”

Francine spreekt vol vuur over haar levend-boek-ervaringen. ‘Op het einde van het gesprek zeg ik altijd: als je een dakloze ziet, ga er naar toe, schud die persoon de hand en vraag hoe het is. Het is zo belangrijk om je mens te voelen.’

Dromen

Francine en Jos leerden elkaar kennen in het daklozencentrum en wonen intussen al een hele tijd samen. ‘Hij is mijn happy end,’ zegt Francine en ze wisselt een liefdevolle blik met Jos uit. Via het inloopcentrum Puerto hadden Francine en Jos de kans om drie dagen op verlof te gaan. ‘Dat smaakte naar zoveel meer,’ zegt Jos. ‘We wilden zo graag eens een week naar zee kunnen.’ Dit was het moment waarop Francine en Jos Iedereen Verdient Vakantie leerden kennen. Er kwam puzzelen en sparen aan te pas, maar ze brachten uiteindelijk een week door in Bredene. ‘Als herboren waren we,’ zegt Francine. ‘Die week was een en al anti-stress, we kregen er zoveel energie door.’ Jos sloeg er ook door aan het dromen: ‘Het zou geweldig zijn om te kunnen wonen aan de kust.’

“Het is zo belangrijk om je mens te voelen.”

Ik vraag aan Francine en Jos wat ze hopen te ontdekken op het Forum. ‘Ik hoop mogelijkheden voor vakantie en uitstappen te vinden, voor onszelf en voor anderen,’ zegt Francine. ‘Ik denk dat er op dat vlak veel kansen liggen want de meeste mensen in onze omgeving kennen Iedereen Verdient Vakantie nog niet.’ Ze vertelt over het motto van Puerto in Brussel: to leave no one behind, en ziet zichzelf wel ambassadeur voor Iedereen Verdient Vakantie worden.

‘Maar weet je,’ zegt ze, ‘het is sowieso nu al een geslaagde uitstap voor ons. Uitgenodigd worden voor zoiets als het forum van Iedereen Verdient Vakantie, dat doet wat met je.’

 

Headerfoto: pixabay

nopic

In gesprek met

Francine Van Beneden werkte mee aan ‘Aan de onderkant ligt de lat altijd hoger, verhalen uit de buik van de maatschappij’, een publicatie ism ATD Vierde Wereld. Zij was meer dan tien jaar dakloos. Ook Jos Vanisterbecq leefde een tijdlang op straat. Francine en Jos leerden elkaar kennen in een daklozenopvangcentrum in Brussel. Inloopcentrum Puerto stond hen bij in het vinden van een woning en bracht hen in contact met Iedereen Verdient Vakantie.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 24 januari 2020 in de categorie Vakantie.

Eva De Groote

Neergepend door

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder. 

Met collega’s op vakantie is verbondenheid mee naar huis nemen.

In gesprek met Yolanda van Schyndel & Carola Coenjaerts | 12 november 2019

In Limburg ontdekten ze dat vakantie een uitgelezen manier is om banden uit te diepen tussen mensen die dagelijks samenwerken. Onder de koepel Arbeidszorg Limburg huizen 25 organisaties die werk maken van zorgdragen en zorgdragen voor werk. Om de twee jaar organiseert vakantiemaker Horizont de Arbeidszorg Happening, met steun van Provincie Limburg en Iedereen Verdient Vakantie. Werknemers van de organisaties onder Arbeidszorg Limburg kunnen dan voor vier dagen samen op vakantie naar zee. En daar wordt reikhalzend naar uitgekeken. Dit jaar gingen werknemers van elf van deze organisaties mee. Tijdens de vakantie is er veel ruimte voor genieten en vertier. Ook blijken er wel eens sluimerende conflicten naar boven komen. Een ding echter is kristalhelder: na de vakantie zijn de relaties op de werkvloer steevast een stuk hechter dan voordien.

Goede gidsen

Yolanda van Schyndel is assistent werkleider bij maatwerkbedrijf De Winning. Mensen die niet makkelijk een plaats vinden op de reguliere arbeidsmarkt bereiden er maaltijden. Huisbereid ijs van eigen koemelk is hun grote trots.

“Op vakantie ontstaat er verbondenheid en die gaat mee terug naar huis.”

Carola Coenjaerts

Wekenlang is er afgeteld naar de vakantie aan zee en dan is het eindelijk zover. ‘Ik vond het zelf ook een beetje spannend om te vertrekken,’ biecht Yolanda op. Het is de eerste keer dat ze erbij is op de happening en ze heeft ook mensen onder haar hoede die ze minder goed kent. ‘Maar al snel zag ik dat ik me geen zorgen moest maken,’ lacht ze. ‘Eigenlijk hebben de vakantiegangers mij begeleid in plaats van omgekeerd. Daar is de tram! Hier afstappen, Yolanda!’ Voor de meeste gasten was het immers niet de eerste keer dat ze meegingen op vakantie naar zee. ‘Zij waren enthousiaste en uitstekende gidsen.’

Bingo!

‘Wij zorgen voor de gasten maar er wordt ook goed voor ons gezorgd,’ zegt Yolanda. Ze vertelt dat er elke avond een briefing is voor de vrijwilligers zodat het duidelijk is wat de plannen en verwachtingen zijn. ‘Ik heb het echt wel naar mijn zin hier,’ glimlacht ze.

“Na de vakantie blijken de relaties op de werkvloer steevast een stuk hechter als voordien.”

Carola Coenjaerts

Ze vertelt dat een van de gasten graag bingo wilde spelen maar dat niet durfde in haar eentje. ‘Ik speel ook graag bingo!’ zei Yolanda prompt en ze beleefden samen een heerlijke tijd. ‘s Avonds maakt Yolanda een verslagje voor sociale media en gaat ze langs bij alle vakantiegangers onder haar zorg. ‘Ik kan niet naar bed zonder dat ik ze elk nog even heb gezien,’ zegt ze.

Wrijvingen

Ik ontmoet ook Carola. Zij is begeleidster bij De Wroeter, een activiteitenboerderij die inzet op sociale economie en arbeidszorg. Ze is erg enthousiast over deze vakantiedagen, die ze als ontspannend en heilzaam ervaart. ‘Je moet weten dat er in de groep collega’s bij De Wroeter veel verschillen zijn. Er werken evengoed mensen met een verstandelijke handicap als mensen met psychische problemen. Je kan je voorstellen dat dat niet altijd evident is.’ Carola vertelt dat er tijdens zo’n vakantie wel eens onderliggende wrijvingen bovenkomen. ‘Makkelijk is dat niet altijd,’ zegt ze, ‘maar uiteindelijk is de balans meestal positief. Achteraf wordt er met meer begrip en respect samengewerkt op de werkvloer.’ Op vakantie groeit verbondenheid en die gaat na de vakantie mee naar huis. ‘Neem nu Wouter,’ zegt ze. ‘Voor de vakantie noemde hij iedereen ‘collega’, nu spreekt hij de mensen aan bij hun voornaam.’

“Wij zorgen voor de gasten maar er wordt ook goed voor ons als vrijwilliger gezorgd.”

Yolande van Schyndel

Op een bankje

‘s Middags sluit ik voor de lunch aan bij Carola en haar gezelschap. Benny, Ine en Wouter zijn collega’s bij De Wroeter. Zij hebben een verstandelijke beperking. Benny is de oudste van het gezelschap. Vanochtend vernam hij dat zijn oudste broer is overleden. Het bericht zorgt voor deining, en dat niet alleen bij Benny. De jonge Wouter piekert over zijn mama en bezorgd is dat ze ook zal sterven. Carola wrijft Wouter krachtig over de rug. ‘Jouw mama is gezond en sterk, zij zal nog niet gauw sterven,’ zegt ze. Wouter is een beetje gerustgesteld. Benny heeft niet veel appetijt. ‘Ik denk dat ik na het eten op een bankje aan het strand ga zitten,’ zegt hij. ‘Een beetje in de zon zitten en naar de zee kijken.’ Carola knikt hem toe. ‘Dat is een goed idee.’

Yolanda en Carola

In gesprek met

Yolanda van Schyndel is assistent werkleider bij De Winning, een sociaal inclusieve onderneming die werkt aan een arbeidsmarkt waar er plaats is voor iedereen. Ze staat mensen bij die werken op de productie-afdeling van maaltijden.

Carola Coenjaerts is begeleidster bij activiteitenboerderij De Wroeter. Er worden biologische groenten en fruit geteeld binnen de sociale economie. Daarnaast heeft De Wroeter ook een bakkerij en een catering-afdeling.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 12 november 2019 in de categorie Vakantie.

Eva De Groote

Neergepend door

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder. 

Filosoferen over Gastvrijheid

In gesprek met Marc Colpaert | 18 oktober 2019

Het begrip ‘gastvrijheid’ raakt aan de essentie van toerisme. Maar wat moeten we ons voorstellen bij gastvrijheid? Hoe gastvrij zijn we al? En waaraan kunnen we zien of we er in slagen gastvrij te zijn? Een boeiende filosofische insteek hoorden we bij cultuurfilosoof Marc Colpaert. Colpaert steunt in zijn denken op persoonlijke levens- en reiservaringen en op het werk van onder meer Derrida, Levinas en een hedendaagse denker als Dirk De Wachter. ‘Gastvrijheid is geven, onvoorwaardelijk geven’, zegt Marc. Ik merk dat ik bij deze woorden naar het puntje van mijn stoel schuif. Want hoe zit dat dan eigenlijk, met dat onvoorwaardelijke?

Het woord gastvrijheid verwijst naar een praktijk die een historische rijkdom en een diversiteit aan tradities herbergt. Wanneer we het woord vertalen naar een andere taal, levert dat prompt nieuwe betekenissen op. In het Duits is het Gastfreundschaft, met de nadruk op vriendschap. De Franstaligen benoemen het als l’hospitalité en in het Engels klinkt het als being hospitable. Merk je dat zowel bij het Franse als het Engelse begrip de nadruk ligt ‘ability’ of bekwaamheid?  In het Nederlands ligt de klemtoon bij vrijheid, de vrijheid van onze gast. Marc: ‘Er zit dus vrijheid, verantwoordelijkheid en vriendschap verscholen onder dit begrip. Dat maakt samen een mooie mix, toch?’

Ambetantigheid

Marc vertelt dat Derrida verder speelde met dit begrip, en een nieuw woord bedacht: hostipitalité, geworteld in het latijnse hostis, wat vijand betekent. Marc: ‘Dus bij elke vorm van gastvrijheid is een soort van ambetantigheid aanwezig. Daarop moet je voorbereid zijn.’

Hoezo kan gastvrijheid iets omvatten dat wringt, dat lastig kan zijn? Marc geeft een voorbeeld: ‘Alleen al de vraag: hoelang moet je gastvrij zijn? Is dat onbepaald in tijd?’ Inderdaad, het hangt af van waar je ontvangen wordt. In een museum ben je welkom tot sluitingstijd. Overnachten zal niet lukken. ‘In een Afrikaans gezin ben je maximaal voor een week of drie welkom. In India zal dat een dag zijn, omdat de mensen het simpelweg niet kunnen betalen om je langer dan een dag te voeden.’ Want gastvrijheid is onvoorwaardelijk geven.

Onvoorwaardelijk geven wat past bij je uniekheid

Onvoorwaardelijk, benadrukt Marc. Dus zonder iets terug te verwachten. Moet je dan alles weggeven? Marc: ‘Levinas zegt dat je moet doen wat je vanuit jouw uniekheid kunt doen. Daarin bestaat jouw vrijheid. Binnen de sector toerisme wordt dat het DNA genoemd, hoor ik. We kunnen alleen dat geven wat bij ons DNA hoort, en dat kan voor iedereen anders zijn.’

“Het is in de ontmoeting dat gast en gastheer de brug over de verschillen heen bouwen.”
 Marc Colpaert

Gastvrijheid is dus ook niet proberen een ander na te apen. Want dan wordt het een techniek, denk ik terwijl ik Marc beluister. En technieken zijn trucjes. Gasten hebben daar een fijn afgestemde antenne voor. Ze doorzien het feilloos. Gastvrijheid is dus iets van jezelf schenken aan de ander. Het werkt alleen als het echt is. Marc: ‘Authentiek, zoals we dat tegenwoordig met een modieus woord benoemen. Die kracht kan je alleen opbrengen als je de kwetsbaarheid van de ander laat binnenkomen. Alleen kwetsbaarheid haalt je uit een machtsverhouding. De gast, die in zekere zin ook telkens een onverwachte gast is - haalt je uit je machtspositie. Maar hoe spoort die onvoorspelbaarheid met een voorspelbaar toerisme?’

Iemands pelgrimage ondersteunen

‘Gastvrijheid is een oproep om er te zijn voor een ander, in zijn nood’, zegt Marc. ‘Je kunt het woord toerisme vervangen door pelgrimage. Dan betekent het eropuit trekken om iets te zoeken, zonder vaak te weten wat het is wat je zoekt. Daar kan een gastheer/gastvrouw bij helpen.’

Blijdschap van je gast kan dan een leuk resultaat zijn, maar het hoeft niet per sé. Het meest essentiële verlangen van elke mens is meer te mogen zijn dan wat jij denkt dat ik ben. Dat zou de echte inzet van authentieke gastvrijheid kunnen zijn, volgens Marc. ‘Van zodra ik, als reiziger geen vreemde meer ben voor de ander, ontdek ik plus est en moi.’ Alles draait om erkenning, door je als gastheer of -vrouw af te vragen hoe je de ander recht kunt doen zonder hem of haar te reduceren tot wie jij denkt dat die is.

Is er wederkerigheid mogelijk?

Marc vertelt dat de Franse filosoof Levinas heeft het over de asymmetrie in de relatie. Hij bedoelt daarmee dat er in een ontmoeting niet per definitie een gelijktijdigheid is: Je kunt er allebei door geraakt worden, maar dat is nooit verplicht. ‘Een ontmoeting kan ook ongemakkelijk zijn’, zegt Marc. ‘Het kan nooit een ‘do ut des’ worden,  een: ‘ik geef opdat jij zou geven’.   

De bezoeker stoort de routine waarin ik me heb genesteld. Hij staat plots voor mij, met zijn aanwezigheid, een vraag of een nood. Met een appèl op mij, zoals Levinas stelt. Precies daardoor haalt mijn gast mij uit mijn routine van altijd maar meer van hetzelfde. In die ontmoeting kan ik een nieuwe vrijheid ervaren.

“Echte gastvrijheid en overdadig consumptiegedrag zijn waarschijnlijk niet verenigbaar."

Gastvrijheid geneest mij dus – tenminste voor even - van mijn routine. Wat een boeiende gedachte! Tegelijk geneest gastvrijheid mij ook van mijn verlangen naar altijddurende autonomie, van het idee dat ik mezelf voortdurend in mijn eigen macht moet hebben. ‘En dat is bijzonder actueel vandaag’, zegt Marc. ‘Want om te kunnen omgaan met de grote hedendaagse problemen, zullen we van ons ego moeten genezen.’ De ander, de gast, de reiziger, de vluchteling kan erin slagen onze autonomie te raken. Hij kan ons op het spoor zetten van heteronomie: de bereidheid om ook te zien wat de ander nodig heeft, het zich inpassen in wat de ander belangrijk vindt.

Voor het goede begrip: dat wil natuurlijk niet zeggen dat we ons ‘ik’ al te zeer moeten relativeren. ‘Maar ik kan enkel maar mijn ‘ik’ vinden door met een ander in contact te komen. Ik heb de spiegel die jij mij biedt nodig om mezelf te vinden’, filosofeert Marc.

Grote vragen voor toerisme

Als we de spiegel van de ander nodig hebben om onszelf te vinden, wat betekent dat dan voor de sector toerisme? Kunnen wij, toeristische spelers, onze gasten een beetje begeleiden in hun pelgrimage om zichzelf te vinden? Marc: ‘Dat kan via kunst bijvoorbeeld, of een beklijvend concert. Maar ook elke ontmoeting en elk gesprek doet ertoe.’

Toerisme, als dé sector waarin gastvrijheid de essentie uitmaakt, kan in deze scharniertijd dan ook een belangrijke rol spelen. Want wat we doen is mensen verwelkomen die anders zijn dan wijzelf. En in dat omgaan met ieders anders zijn, ligt nu net één van de grote uitdagingen om als wereldbevolking samen verantwoordelijkheid te delen voor de aarde en de mensheid. Het is in de ontmoeting dat gast en gastheer de brug over de verschillen heen bouwen. Het is hier dat we leren omgaan met het anders zijn van de ander, en toch moeite blijven doen om met elkaar te communiceren als verbonden mensen.

“Gastvrijheid is een oproep om er te zijn voor een ander, in zijn nood.”

Marc: ‘En dat vraagt natuurlijk ook een andere houding van de gast. In deze filosofie is de gast niet de veeleisende, de persoon die betaald heeft om ‘gesoigneerd te worden’. We moeten erover nadenken in welke mate de ‘markt’ echte gastvrijheid toelaat. Het diepere verlangen van de gast stelt de economie in vraag die hem op zijn zoektocht laat betalen. Maar de gast mag ook uitgedaagd worden om zijn verlangens, gehechtheden, vanzelfsprekendheden te laten bevragen.  Echte gastvrijheid en overdadig consumptiegedrag zijn waarschijnlijk niet verenigbaar. Onze zoektocht naar de essentie van gastvrijheid binnen het toeristisch kader is nog maar net begonnen. De klimaatcrisis helpt ons om correcties aan te brengen in hoe we met elkaar willen omgaan.’

Marc Colpaert

In gesprek met

Marc Colpaert is cultuurfilosoof, mede-oprichter en voormalig docent bij CIMIC, het Centrum voor Intercultureel Management en Internationale Communicatie (Thomas More, Mechelen). Als journalist reisde Marc de wereld rond. Marc is gespecialiseerd in interculturele ontmoetingen. Hij is auteur van het boek ‘Tot waar de beide zeeën samenkomen. Verbeelding, sleutel tot intercultureel opvoeden.’  Dit jaar kwam zijn vertaling op de markt van het boek ‘Soefisme, een kennismaking’ van William C. CHittick. Marc introduceerde zijn ideeën over gastvrijheid tijdens een workshop op de summit Reizen naar Morgen, waar ook getuigenissen te horen waren van Hilde De Laet (Hidrodoe) en Kathleen De Meyere (B&B Altijd Genieten).

Dit verhaal werd gepubliceerd op 18 oktober 2019 in de categorie Vakantie.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Vakantie is… ruimte om ‘ja’ te zeggen op je verlangen

In gesprek met Eva De Groote | 11 oktober 2019

 

Iedereen verdient vakantie. Er even tussenuit zijn, voor een poosje in een andere omgeving kunnen leven, doet wonderen. Dat herontdekte ik nog eens, toen ik naar Eva luisterde. Ze vertelde me dat ze vroeger maar moeilijk rust kon vinden op vakantie. Ja, vakantie was wel een kort breekpunt in haar drukke leven, maar echt uitrusten kwam er niet van. Dat vakantie echt een deugddoend verschil kan maken, beleefde ze nadat ze fysiek en mentaal uitgeput in een burn-out terecht kwam..

Elk jaar trekt Eva met haar man en kinderen naar dezelfde plek in de Midi-Pyreneën in Frankrijk. Ze zetten hun tentje neer op een idyllisch kampeerterrein, diep in de vallei. Ze doen het al jarenlang, vertelt Eva me. Het gezin geniet er van het meer, van wandelingen in de natuur en van quality time met elkaar. De mobiele telefoon blijft uit.

Jarenlang waren die vakanties een letterlijke break in het stresserende leven van Eva. Haar job vroeg het uiterste van haar krachten, en de combinatie met gezin en andere verplichtingen vroeg een voortdurend balanceren.  ‘Ik voelde me ook na zo’n vakantie nooit echt uitgerust’, zegt Eva. ‘Zelfs integendeel, wanneer de vakantie eindigde, kwam de stress voor de eerstvolgende werkdag alweer op.’ Na de vakantie vloog Eva er steevast weer in, in dat drukke professionele leven van haar. Dan leek die vakantie al gauw weer ver, ver weg.

En toen kwam burn-out op bezoek.
Eva was op. Fysiek en mentaal uitgeput.
De stress had z’n tol geëist.

Burn-out verandert veel in een mensenleven. Willen of niet: je kan niet anders dan stilstaan bij de dingen. Bij Eva veranderde het ook haar ervaring van vakantie. Eva: ‘Dit jaar was mijn vakantie anders. Het werd een tijd waarin ik mijn batterijen weer kon opladen. Een tijd ook om na te denken over mijn leven.’ Eva leerde naar haar lichaam luisteren, en nam beslissingen die haar leven op een nieuw spoor brachten.

“Een nieuwe en zo welkome gewaarwording.”

Op vakantie besliste ze…
Ze zou haar vaste job opgeven.
Ze zou kiezen voor haar creativiteit.
Ze zou schrijfster worden.
En ze zou zich niet laten tegenhouden door financiële onzekerheden.

Zelfde vakantieconcept. Op dezelfde plek. Met dezelfde dierbare mensen.  Dezelfde wandelingen in de natuur. Met een heel ander gevoel. Tevreden en ontspannen. En ook: kracht en blijdschap. Daar, in die prachtige vallei in de Franse bergen, ontstond nu wel ruimte. Kiezen voor zichzelf. Risico’s wikken en wegen. Durven haar eigen ding te doen. De kunstenaar worden die ze wilde zijn. Klaar worden om te springen in het onbekende.

Eva is nu schrijfster. Haar eerste roman is uit. De tweede is onderweg.
Eva wandelt nu ook in de buurt van haar eigen thuis. Ze geniet van de natuur. Ze is in gezelschap van haar eigen innerlijke rust. Een nieuwe en zo welkome gewaarwording.

Eva De Groote

In gesprek met

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder. 

Dit verhaal werd gepubliceerd op 11 oktober 2019 in de categorie Vakantie.

Claudia Mariën

Neergepend door

Claudia is vrijwilligster bij het lokaal dienstencentrum De Wimilingen en Rap op Stap kantoor in Wommelgem. Ze is graag in de weer en onder de mensen. Claudia is mama van twee studerende kinderen en een poezenmoeder van drie katten.

Pagina's

Copyright © 2024 Steunpunt vakantieparticipatie | Disclaimer | Privacy |