De ingelijste foto staat op het keukentablet bij Anne Greuell thuis. Haar lichaam los, vrij. Het hoofd ontspannen achteruit neigend, lacht ze uitbundig de innerlijke vreugde naar buiten toe. Geluk ingekaderd. Het beeld getuigt van de metamorfose die Anne doormaakte tijdens een tweedaagse dansvakantie. Haar dochter zag de foto, verbaasde zich over het bijzondere geluk van haar moeder en kaderde het beeld in als kerstgeschenk. Trots en met ontroering toont Anne me de foto. ‘Het is mijn eigen ik, die daar eindelijk uit kon komen’, zegt ze. Dansend, samen met anderen, verwerkte Anne oud verdriet. Ze verwarmde zich zich aan vriendschap van mensen die ze nooit eerder zag en in een mum van tijd beste vrienden werden.

Het dansweekend was een initiatief van Steunpunt Vakantieparticipatie. Een uitnodiging aan vakantiegangers om eigenwijs uitdrukking te geven aan de waarde van vakantie in hun leven. Anne ontdekte de workshop via een informatiemail van Rap op Stap Bredene. Dansen, ze had het altijd al willen doen. En nu kon het. Het werd een vakantie om nooit te vergeten. Een vakantie die sommige dingen in ’t leven voorgoed verandert. Anne vertelt:

'Het voelde al goed vanaf het eerste contact. De mensen van Vakantieparticipatie waren heel vriendelijk aan de telefoon. Ik kreeg een gratis treinticket, en bij aankomst in Brugge stond Seppe (Dams, medewerkers bij Vakantieparticipatie, n.v.d.r.) ons op te wachten. Het was een warm welkom. Ik kreeg onmiddellijk het gevoel erbij te mogen horen. Ik durf normaal geen eerste contact nemen met andere mensen, maar nu ging het vanzelf.'

“Anders dan anders voelde ik geen afstand tussen mij en anderen.” - Anne

'Dansen, bewegen: het was nieuw voor ons allemaal. Maar Stephan (Marchant, dans- en bewegingstherapeut, n.v.d.r) liet ons op een speelse manier oefenen. We dachten aan vakantie en welke woorden dat bij ons oproept. Het strand, de zee, praten met vrienden, een huisdier dat mee mag op vakantie,… Dan probeerden we die woorden in dans uit te drukken.

Ik danste de zee. Mijn armen en handen waren golven, wiegende golven waarop ik  mij in de zomer laat dragen. Gaandeweg werd het de beweging van een moeder die haar kind wiegt. Ik voelde de warmte van mijn moeder, alsof ze me eindelijk wiegde. Iets wat ik mijn hele leven heb gemist. Het deed mij deugd dat te kunnen uiten.'

'Oud verdriet kwam naar boven. Ik moest huilen, en ben buiten helemaal gaan uithuilen. In het gewone leven verdring ik die pijn, en daar kwam het naar boven. In die groep mocht het. Ze hebben me laten uithuilen, en ze wilden me helpen als het nodig was. Ik had nooit gedacht dat je van uithuilen zo blij kunt worden. Dat je al dansend een stuk levensverdriet kunt verwerken.

Wat ik fantastisch vond aan die twee dagen was dit: iedereen mocht er zijn. Schuchter, kwetsbaar, met of zonder fysieke beperking. Het was allemaal goed. En niemand die zei dat ik beter niet zou dansen omwille van mijn zwakke rug. Eindelijk mogen dansen, gewoon mogen dansen samen met anderen. Ik had altijd gedroomd te kunnen dansen zonder dat iemand daar commentaar op had. Ja, de pijn in mijn rug was er wel, maar ik voelde me goed.'

'Die twee dagen, inclusief een verrassende Sneukelroute en gezellig souper,  waren zo om. Een paar weken later zag ik de groep opnieuw tijdens het Forum Vakantieparticipatie in Planckendael. Een schitterend weerzien. Ik mis die mensen enorm. Ik zou hen vaker willen zien, maar hou het contact af. Waarom? Omdat ik het niet kan betalen om naar hen toe te reizen. En daarom sluit ik me af, om mezelf een beetje te beschermen. Ik wilde dat het anders was.'

Annes ogen krijgen fijne rode randjes. Ze diept een zakdoek op. Het missen gaat diep. Het is voorbij, en toch ook niet. Het leven voelt anders. Ze durft nu meer, zegt ze. Ze is wél iets waard. ‘Vroeger hield ik me in, dacht ik altijd aan wat de mensen zouden zeggen. Nu kan ik daar vaker overheen stappen. Ik kleed me zoals ik dat wil. Ik durf met mijn armen zwieren als ik mooie muziek hoor. Dat is het effect van de vriendschap die ik heb ervaren. Dat is wat de mensen echt nodig hebben vandaag de dag: via vriendschap de toestemming krijgen jezelf te zijn, mét of zonder beperkingen die je meedraagt.’

_{Benieuwd naar meer?
Documentairemaker Dieter Deswarte maakte een korte filmimpressie van de dansvakantie. Kijk!}

_{fotografie: Dieter Deswarte}

In gesprek met

Anne Greuell (54) woont op een studiootje in Bredene-bad. Anne heeft zware rugklachten en leeft noodgedwongen sober met een ziekte-uitkering. Anne ervaart dat ze minder onder de mensen komt dan ze eigenlijk zou willen.  ‘Ik voel dat er veel verbittering is onder de mensen. Ik heb de neiging om dat over te nemen en dan in een negatieve denkspiraal terecht te komen’, zegt ze. ‘De mensen hebben warmte nodig. Samen leuke dingen doen met anderen die je niet veroordelen, maakt het leven makkelijker om dragen.’

De dansvakantie was één van de vele initiatieven die Vakantieparticipatie nam in de aanloop van het Forum 2016. Meer dan driehonderd vakantiegangers waren betrokken in workshops rond poëzie, digitale verhalen, spelen met geluid, fotografie, boetseren, theater en dans. Allemaal gaven ze op hun eigenzinnige manier uitdrukking aan de betekenis van vakantie. Sfeer opsnuiven kan in dit filmpje.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.