Overslaan en naar de inhoud gaan

Een wit blad met een zwart puntje

In gesprek met Mieke Vanraes | 9 juli 2020

De voorbije periode bleven de Rap op Stapkantoren gesloten. Lang keken we hoopvol uit naar de heropening ervan. Het was tijd. Het verlangen naar vakantie was wellicht nooit groter dan nu. Tegelijk zijn de zorgen om die vakantie ook complexer dan ooit. Mensen zijn bekommerd om de gezondheid van zichzelf en hun reisgezelschap. Nogal wat mensen hebben een duwtje en extra steun nodig om de stap naar vakantie echt te durven zetten. Sinds begin juli is Mieke Vanraes alvast in Waasmunster terug op post, om vakantiegangers op weg te helpen. We blikken met haar terug op de voorbije periode, toen het Rap op Stap kantoor er even niet was. Haar hoop gaat uit naar ‘witte verhalen’. Verhalen van hoop en dankbaarheid, die ons inspireren om te blijven werken aan een betere wereld.

‘Het hangt er allemaal maar van af hoe je het bekijkt. Je kan overal negatieve en slechte dingen zien, en daar zelf heel ongelukkig van worden. Of op zoek gaan naar waar je blij van wordt. Dingen doen die anderen gelukkig maken, en waar je zelf deugd van hebt. Kiezen voor een focus op dat kleine zwarte puntje, die onvolmaaktheid op dat witte blad. Of willen zien hoeveel wit er voor de rest is.’

“Kiezen voor een focus op dat kleine zwarte puntje, die onvolmaaktheid op dat witte blad. Of willen zien hoeveel wit er voor de rest is”

Mieke Vanraes

Mieke, vrijwilliger bij Rap op Stap in Waasmunster, maakt met één beeld een samenvatting van ons gesprek. Luisteren naar Mieke, is als overgoten worden met warme levensmotto’s, als lezen in een boek vol wijsheid of kijken naar tekeningen, die naast wit en zwart, vol levendige kleuren zitten.

Rood voor drama en gevaar, maar ook voor kracht, motivatie en passie

‘Er is wel wat lastigheid geweest in mijn leven, en dat is er nog steeds, maar ik probeer daar niet op te focussen. Ik kom rond als alleenstaande. Ik heb nog nooit honger gehad. Ik ben tevreden met wat ik heb. We focussen zo makkelijk op het slechte in de wereld. Maar dat helpt niet.

Net voor de lockdown had ik alles in orde gekregen om vrijwilligerswerk te kunnen doen. En toen kwam die corona-opdoffer. In mijn omgeving zag ik veel angst en paniek. Vooral bij eenzame mensen, die met niemand hun gevoelens kunnen delen. En ik voelde dat op mezelf overslaan. Die eerste dagen kon ik niet anders dan stilletjes hopen dat alles toch goed zou komen. Wat me toen geholpen heeft, is om te proberen aarden en gronden. Ik ga dan ‘hard’ op de grond staan, of met een voet over een bal rollen, zodat alle aandacht naar beneden gaat. Soms ook figuurlijk de angstgedachte vastnemen en in de grond gooien. Terwijl ik het nu aan jou vertel, doe ik die gebaren automatisch mee. Dit helpt om de angst weg te krijgen. Want er is wat er is. Voor alles is er een tijd. En nu is er een tijd voor dit.’

Blauw voor veiligheid en zekerheid, en voor het ‘jijipgevoel’

‘Mijn dagen waren en zijn gevuld met bellen naar iedereen, te helpen waar ik kan. Ik hang gemiddeld vier uur per dag aan de telefoon. Er zit zo’n sticker op mijn hoofd: “Vertel maar, ik luister.” Ik voel me daar goed bij, van mensen blij maken krijg ik zelf ook positieve energie.

“Er zit zo’n sticker op mijn hoofd: “Vertel maar, ik luister.” Ik voel me daar goed bij, van mensen blij maken krijg ik zelf ook positieve energie.”

Bijbelteksten zorgen bij mij voor rustpunten, en geven tegelijkertijd inspiratie. Zo word ik vandaag gedreven door de tekst: “als er een grote ramp gebeurt, richt je op en hou je klaar om goed te doen.”  Ik stuur al jaren kaartjes naar oudere mensen in onze buurt. In die hele crisis ben ik kaartjes beginnen ontwerpen, en heb ze laten drukken. Want ouderen werden extra getroffen tijdens de lockdown, vooral door eenzaamheid. Wanneer ze dan zo’n kaartje in hun living kunnen hangen, er elke dag opnieuw naar kijken en moed uit putten, weten ze dat ze niet vergeten worden.

Ik ging op zoek naar vereenzaamden in onze buurt, om een veilige babbel mee te doen, te luisteren naar hun verhaal. Want alle kleine lichtpuntjes in hun leven vielen in één keer weg: geen hulp meer aan huis, geen kleinkinderen op bezoek, geen activiteiten van de verenigingen... In onze gesprekken proberen we de angst tot wat realistischer proporties te herleiden en het eenzaamheidsgevoel weg te nemen.

kaartjes

In de geloofsgemeenschap waar ik deel van uit maak, konden we in het begin de vergaderingen volgen via streaming. Daarna zijn we er in geslaagd om onze bijeenkomsten via zoom te laten doorgaan, zodat er interactie kon zijn. Ook de kinderen kunnen actief mee doen met de vergadering, zoals het altijd al geweest is, maar nu dus via zoom. Mensen die niet vertrouwd waren met de technologie werden geholpen om mee te kunnen doen. Niemand werd achtergelaten. We hebben op geen enkel moment de diensten moeten missen. Daar krijg ik dus een ‘jijipgevoel’ (*) van in mijn armen en benen.

’s Avonds, wanneer ik in mijn bed lig, overdenk ik de voorbije dag. Het is een moment om los te laten, om te luisteren naar mezelf, en dankbaarheid te voelen voor alle goeds dat die dag geweest is. Onze emoties drijven de hele wereld door. Ik wil de dankbaarheid die ik voel mee de wereld in sturen.’

Geel voor optimisme, tijdloosheid en creativiteit

‘Ik kijk hoopvol naar de toekomst, na ‘hierna’. Die positieve energie die we de voorbije periode naar elkaar doorstuurden, door écht naar elkaar te luisteren, écht aandacht te hebben voor zij die het nodig hebben, die wordt nu al verspreid in de wereld. Kijk naar al die hoopvolle boodschappen en ook soms wel grappige tekstjes die gedeeld worden, om elkaar te helpen de moed er in te houden. Maak iets moois van elk moment, want als je er op wacht tot het mooi wordt kan je mogelijk wel lang wachten.

“Maak iets moois van elk moment, want als je er op wacht tot het mooi wordt kan je mogelijk wel lang wachten.”

In deze tijd zie je nog duidelijker hoe er twee soorten ‘grote verhalen’ zijn. Het ene verhaal zegt: “wij kunnen toch niks veranderen, alles zal wel weer terug worden zoals voorheen of misschien nog slechter”. Die zwarte kant baart me soms wel zorgen. Het andere verhaal, en dat is waar ik naar op zoek ga, is een  wit verhaal. Een verhaal van koppig tegen de stroom in te gaan, je niet willen neerleggen bij “het is zoals het is”, het hardnekkig blijven werken aan een betere leefwereld voor iedereen.

Ik denk dat als we ons meer bewust worden van alles waar we dankbaar voor kunnen zijn, en dit ook delen met meer mensen, dat we meer witte verhalen zichtbaar kunnen krijgen, en de positieve kring  groter kunnen maken. Als je alles negatief bekijkt ga je je negatief gedragen naar anderen. Dankbaar zijn daarentegen maakt gelukkig. Dàt is wat ik graag met iedereen wil delen, vanaf begin juli ook weer met de mensen bij Rap op Stap. In de bijbel staat: “wat je nu zaait, kan je later oogsten.” En ja, ook van brandnetels kan je lekkere soep maken.’

(*) jijip: Waaslands woord voor snoepjes, spekken, marshmallow
Inspiratie uit “Het geheime leven van kleuren”, Kassia St Clair
Biofoto Mieke Vanraes

In gesprek met

Mieke Vanraes is medewerker bij Rap op Stap Waasmunster. Haar eerste vrijwilligerservaring was op haar twaalfde. Een beetje gedwongen ging ze regelmatig op bezoek bij een dame met handicap, wat ze in het begin niet makkelijk vond. Maar ze leerde door de handicap heen te kijken, en bleef het bezoek volhouden tot de dame overleed. Sindsdien is de vrijwilligersmicrobe om ‘nabij te zijn bij anderen, hen te ondersteunen en te helpen’ nooit meer weg gegaan. Van zorg voor ouders en schoonouders tot, nu extra in deze tijd, het bezorgen van bloemetjes aan bekende ouderen in de buurt, kaartjes maken met spreuken die moed geven en die gaan bussen, snuisterzakjes met zoetjes uitdelen... Dit alles vanuit een grote, onvoorwaardelijke liefde voor God en de medemens.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 9 juli 2020 in de categorie Vrijwilligers.

Els Meersschaert

Neergepend door

Els Meersschaert is altijd onderweg, met mensen. Vanuit haar woonplaats Elversele duikt ze met veel plezier de wereld in om af te spreken ergens in het land, voor een babbel, lekker eten, een koffie of een aperitief. Verbinding en echte ontmoeting creëren via betekenisvolle gesprekken, samen ontdekken en waarderen van wat werkt geeft Els energie. Verhalen van mensen over momenten die ze zelf beleefd hebben, vormen de basis van haar werk als facilitator bij tussentijd.

Copyright © 2024 Steunpunt vakantieparticipatie | Disclaimer | Privacy |