Overslaan en naar de inhoud gaan

Een vis met zijn school onderweg

In gesprek met Dominique Lasseel | 26 maart 2021

‘Ik ben een vis’, zegt Dominque Lasseel.
‘Als ik te veel alleen ben, mis ik mijn school.’
We wandelen langs het spaarwaterbekken in het Geitepark van Roeselare.
Dat hij van water houdt, zal vaker blijken tijdens ons gesprek.
Dat hij het voorbije jaar een school vond in VOC Opstap ook.
‘Ken jij vissen die nooit samen zwemmen met anderen?’

Hij houdt van regen. Die wast de lucht schoon.
Regen geeft hem meer zuurstof, laat hem weer ademen.
Niet alleen zijn longen hebben deugd van zuurstof, zijn gemoed ook.
Zeker in de winter. Al gaat dat beter na nieuwjaar
als de dagen weer lengen en de vogels fluiten.
We genieten samen van de eerste krokussen.

“Het is een groep waar iedereen goedendag zegt. Dat is fijn. Wie zie gie? En wie zie gie? Zo begint dat en plots is er een gesprek.”

Dominique Lasseel

De uitstappen van VOC Opstap – citytrips en buurtwandelingen
noemt hij een verademing, een verpozing, een verlossing.
Eens weg zijn van huis en tussen de mensen.
Zijn ei eens kwijt kunnen en nieuwe plekken leren kennen.
Niet peinzen aan wat wringt en wroet.

Citytrippen in Gent
Citytrippen met VOC Opstap in Gent

 

Den Engel tussen de twee lockdowns

‘In augustus kwam ik voor het eerst naar café Den Engel van Opstap,
samen met mijn zus voor de bingo.
’t Was plezant, we hebben wat gewonnen en zo konden we het eens zien.
Ik ben nog vaak teruggekomen
om te schilderen, koekjes te bakken en te komen eten of gewoon eens mijn verhaal te doen.
Het is een groep waar iedereen goedendag zegt. Dat is fijn.
Wie zie gie? En wie zie gie? Zo begint dat en plots is er een gesprek.
Het hangt ook van jezelf af en ik ben een babbelaar.
Als we samen eten gereed maakten, moesten we wel samenwerken. Dat mocht toen nog.
Er was altijd iemand om me mee te amuseren, altijd een groepsgevoel.
Ik mis het wel. De wandelingen en uitstappen verlichten de pijn dan.'

Snoep tussen Diksmuide en Nieuwpoort

In die tijd deed Dominique ook zijn eerste uitstap met Opstap:
een boottocht van Nieuwpoort naar Diksmuide en terug.
‘Ik had een zak snoep mee. Dat was een goede zet van mij.
Iedereen was er zot van. Ik was direct gekend.
Ja, misschien hadden ze mij anders ook snel gekend.
Ik was direct ingewijd in de groep en heb me geamuseerd.
Het is zo geestig dat mensen vragen: doe je volgende keer ook mee?
Dat stimuleert en ik voel me gewaardeerd.
Het is belangrijk dat je mekaar meetrekt.’

Elk eens zijn verhaal en gedacht tussen hier en daar

Nu organiseert Opstap wandelingen in de deelgemeenten en Dominique gaat vaak mee.
‘Het is altijd geestig. We komen een keer elders. Ik kom eens buiten, ik wandel graag.
We gaan eens naar hier en eens naar daar en onderweg doet elkeen eens zijn verhaal.
Als ik niet in mijne goeien ben, ga ik toch. Ik weet dat het beter kan worden als ik er eens uit ben.
Soms voel ik me beter achteraf, heb ik mij echt gejeund.
Soms is dat stille verdriet er nadien terug.’

“Het is zo geestig dat mensen vragen: doe je volgende keer ook mee? Dat stimuleert en ik voel me gewaardeerd.”

’s Avonds zijn er ‘de Opstapvriendjes’ op facebook.
Ze leggen contact met elkaar, soms leidt dat tot diepere gesprekken.
Of elkaar telkens goedemorgen en slaapwel wensen.

Ze trekken ook samen op citytrip, in groepjes van drie met een begeleider erbij.
Dominique ging mee naar Gent en Antwerpen.
‘In Gent was het een ontdekkingstocht voor mij.
Het oude centrum zien. Die oude gebouwen dat is toch iets unieks.
In Antwerpen was ik meer de gids. Ik ken er de weg.
We gingen langs de Meir, het Steen, de Groenplaats, het MAS en Hessenhuis,
Paardemarkt, Klapdorp en de Minderbroedersstraat.’

“Ik gaf haar hand voor hulp op de roltrap. Al mag dat nu eigenlijk niet. Als ik kan helpen met etwien, doet mij dat ook deugd.”

Je doet samen waar je goesting in hebt.
We ontdekken en laten ons verrassen.  
Je moet overeen komen.
Elk moet eens zijn gedacht kunnen doen,
dat lukte goed bij ons.
Mijn zus was er ook voor het eerst bij,
ze hadden een rolstoel voor haar voorzien.’

Een vis tussen de andere vissen

‘Als je jezelf openstelt, komen mensen vaak ook opener.
Sommige mensen zijn heel gesloten, dan zeg ik ‘vertel gie maar een keer’.
Zo kunnen ze ook eens hun ei eens kwijt. Misschien doet dat die mensen deugd.’
In Antwerpen hielp hij een vrouw met een evenwichtsstoornis.
‘Ik gaf haar hand voor hulp op de roltrap. Al mag dat nu eigenlijk niet.
Als ik kan helpen met etwien, doet mij dat ook deugd.
Het fijne is: hoe beter je iemand en zijn situatie kent, hoe beter je kan helpen.
Ik kijk ook altijd of we samen zijn, de groep volledig is.
Ik ben een groepsmens. Een schoolvis.’

Dominique wil nog naar het Gravensteen, het Rubenshuis en Red Star Line Museum. Want dat doen de citytrips: inspireren voor meer, later.

‘We hebben toch redelijk wat gedaan’, blikt hij terug.
Ik heb veel nieuwe mensen leren kennen, sommige ook echt goed.
En dat onze uitstappen gesponsord worden
door Iedereen Verdient Vakantie is toch heel schoon.’

Ridder en kapitein tussen verleden en toekomst

Dominique kijkt uit naar de uitstap naar Luik en Mechelen, waar hij nog nooit kwam.
Hij wil nog eens op bezoek in het Gravensteen in Gent.
‘Ik was er als kind – ik was alsom zot van kastelen. Het geeft je het gevoel van verleden.
Ik stel me voor dat ik er dan een ridder of koning was, toch één van de edelen.
Want als je als kok de hele tijd in de keuken staat, heb je er ook niets aan.’
Het Rubenshuis en Red Star Line Museum zou hij ook nog eens willen bezoeken.
Want dat doen de citytrips: inspireren voor meer, later.

de boot van Dominique
De boot van Dominique.

 

Hij zal content zijn als de grens weer opengaat en hij naar zijn klein motorjacht net over de grens kan.
Gaan varen met zijn vader, op ’t gemakje, naar Gent en Brugge, via de Leie.
Voor weken varen en kamperen op de boot.  Wat ze vandaag niet doen is voor morgen.
‘’t Is gelijk met die wandelingen. Waar gaan we naartoe? We zien wel waar we uitkomen.’

 
Foto’s: VOC Opstap vzw en Dominique Lasseel
Dominique Lasseel

In gesprek met

Dominique Lasseel woont in Dadizele, houdt van babbelen en muziek en speelt soms synthesizer. Hij werkt al jaren als chauffeur bij Bpost (noem hem je gemeente en hij vertelt je hoe je postkantoor eruitziet!). Nu is hij al even op ziekteverlof. Zijn batterij was meer dan plat en laadt precies niet goed meer op. Hij lijdt aan diabetes, een bipolaire stoornis en depressie. Hij is er trots op dat Covid-19 hem er niet onder heeft gekregen, al moest hij het wel twee weken serieus uitzweten. Hij is al zijn hele leven zot van boten en na drie jaar zeevaartopleiding werkte hij vier maanden op schip Methania op de lange omvaart tussen Zeebrugge en Algerije als aspirant officier. Nu geniet hij van zijn eigen boot.

VOC Opstap vzw is een omvangrijke vzw in Midden-West-Vlaanderen, met een groot hart voor talent in vrije tijd en een handvol medewerkers. Ze organiseren ontmoetingsactiviteiten en -evenementen, ondersteunen moni’s in hun organisatie van speelpleinwerking en jeugdbeweging, begeleiden mensen met een (vermoeden van een) beperking of psychische kwetsbaarheid naar vrije tijd, stimuleren sociaal ondernemerschap en dragen een serieuze steen bij in tal van buurtprojecten. Hun Ontdekkingtroef-project zet in op ontdekkingswandelingen in alle deelgemeenten en citytrips, telkens in kleine groepjes.

 

Dit verhaal werd gepubliceerd op 26 maart 2021 in de categorie Vrije tijd.

Els Hillaert

Neergepend door

Els Hillaert leeft op van inspirerende verhalen horen en delen, invoelend luisteren, woorden die de kern raken, zorgzaam samenwerken en meewerken aan diepgaande verandering. Sinds maart 2020 is ze verhalenwever bij Iedereen Verdient Vakantie en ook als freelancer schrijft ze graag heldere en bezielde tekst en verhalen voor waarde.n.volle initiatieven.

Copyright © 2024 Steunpunt vakantieparticipatie | Disclaimer | Privacy |