Overslaan en naar de inhoud gaan

Voor het eerst

Thuiskomen

In gesprek met Zakaria Sallout | 23 augustus 2021

Een vakantieplaatje. Niet van iemand die in Vlaanderen op vakantie is. Wel van iemand die hoopt er zijn thuis te kunnen van maken. Iemand die voor het eerst sinds heel lang een vakantiegevoel had op een avond in de herfst.

Het is laat op de avond. Ik zit op een prachtig plein in de stad.
De straatlantaarns branden. Het is hier zo rustig en kalm. Vredig.
De gebouwen zijn een plezier om naar te kijken, een lust voor het oog.
Het is gewoon prachtig hier.
Op de banken zitten mensen. Ze keuvelen en lachen. Ze zijn tevreden.
Ik ben ook tevreden. Mijn hart komt tot rust.

Zakaria

In gesprek met

Zakaria Sallout (28) vertelt over een moment dat hem erg is bijgebleven van toen hij nog niet zo lang in België was. Hij groeide op in Gaza, in een voortdurende conflictsituatie. Drinkwater was er kostbaar goed. De elektriciteit werkte doorgaans tussen de vier en de zes uren per dag. Het huis waarin Zakaria woonde werd meermaals gebombardeerd. Verschillende van zijn vrienden kwamen om. Drie jaar geleden vluchtte Zakaria naar België waar hij nu hoopt een nieuw leven op te bouwen. In afwachting van zijn asielprocedure woont hij in Linkeroever, het opvangcentrum van het Rode Kruis in Antwerpen.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 23 augustus 2021 in de categorie Voor het eerst.

Eva De Groote

Neergepend door

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder. 

Als een warme glimlach ontdekkings- en vakantie-ervaringen steeds verder doorgeven

In gesprek met Gianni, Louiza en Mina | 6 mei 2021

‘Iedereen heeft recht op zorgeloosheid’, zegt Gianni Canu, educatief medewerker bij Internationaal Comité vzw in Vlaams Brabant. ‘Uitstappen, vakantie en vrije tijd kunnen daar een belangrijke rol in spelen.’ Zijn collega Mina Mangre, die als coördinator van de Antwerpse regio werkt, treedt hem bij ‘Vakantie haalt mensen uit hun isolement, het is een kans om los te komen van alledaagse problematieken. Dat zien we vaak. Ook dat dit nu ontbreekt.’ ‘Ik zie dat de vakantie vrouwen verrijkt, het brengt hen rust, vaak ook in de relatie met hun kinderen,’ deelt collega Louiza Erifi, die in Mechelen werkt.
Alle drie ondersteunen ze etnisch-culturele organisaties en werken ze met hen samen. Elk vanuit hun regio en samenwerkingen zetten ze een eigen Ontdekkingtroef-project op*. Om de kansen die vakantie biedt, nog meer zichtbaar te maken en te grijpen.

“Voor vele mensen met een migratie-achtergrond is de definitie van vakantie: op bezoek gaan bij familie. De westerse vakantierituelen zijn vaak heel anders. Het hoopvol exploreren van het onbekende, ook dichtbij, zonder vooroordelen: daar willen we graag samen stappen in zetten.”

Mina

Ondersteuning bij basisbehoeften en levenskwaliteit

Internationaal Comité (IC) vzw is een multiculturele federatie van etnisch-culturele organisaties in Vlaanderen en Brussel. Er zijn ruim 350 organisaties lid van IC vzw. Deze organisaties worden meestal geleid door vrijwilligers. Er is een heel grote diversiteit onder de lidorganisaties en de mensen die ze bereiken. Denk maar aan nationaliteit, taal, religie, opleidingsniveau en interesses. De educatieve medewerkers van IC vzw begeleiden en ondersteunen de organisaties op maat. Het Internationaal Comité verbindt de organisaties ook en werkt rond allerlei maatschappelijke thema’s.

Gianni: ‘Mensen engageren zich om er voor andere mensen te zijn en iets te betekenen voor de gemeenschap. Die sociale component is heel belangrijk. Net die staat in coronatijd onder druk. Sommigen kiezen voor veel digitale bijeenkomsten. Voor anderen schieten die tekort.’

“Met het project willen we vrouwen stimuleren om zelf ook initiatief te nemen. Zodat ze zelf activiteiten en uitstappen kunnen en gaan organiseren, voor de groep en voor hun eigen gezin.”

Louisa

Mina vertelt hoe deze coronatijd blootlegt hoe vaak en veel de organisaties benaderd worden voor eerstelijnszorg: ‘Mensen vinden zich nu vaak nog in meer precaire situaties. Diensten zijn moeilijker bereikbaar. De sleutelfiguren en medewerkers van de organisaties krijgen heel veel vragen over precaire situaties op het vlak van werk, onderwijs, financiën. Ze hebben dan ook een vertrouwensband met vele mensen. Deze tijd maakt nog duidelijker hoeveel nood daar zit en hoe vaak zij bruggen bouwen naar de eerstelijnszorg.
Wij ondersteunen hen daarin. Het is ook onze missie om hun belangen te behartigen. Soms voelen we ons nu gesandwicht tussen enerzijds de prangende noden van de mensen en organisaties en anderzijds projecten die inzetten op meer kwaliteit van leven, zoals het Ontdekkingtroef-project. We merken dat hun hoofd daar nu vaak niet naar staat.’

Toch zetten ze nu in elk Ontdekkingtroef-project kleine stapjes, net omdat ze uit ervaring weten aan hoeveel andere levensdomeinen vakantie en vrije tijd raakt.

Samen genieten en ontladen in de natuur

Bij de interculturele vrouwenorganisatie Karama in Mechelen – waar Louiza nauw bij betrokken is – schakelden ze snel toen het nieuws kwam dat de dierenparken weer open konden. Zo gingen ze in de paasvakantie coronaproof op uitstap naar Pairi Daiza met vrouwen en hun kinderen. ‘Het was voor de meeste mensen zo lang geleden dat ze ergens naartoe waren geweest. De ontlading was groot. Iedereen was heel tevreden. De kinderen genoten en dat maakt de moeders ook blij. Ze vroegen wanneer we opnieuw op gezinsuitstap gaan, misschien wachten ze tot wij hen uitnodigen. Met het project willen we vrouwen stimuleren om zelf ook initiatief te nemen. Zodat ze zelf activiteiten en uitstappen kunnen en gaan organiseren, voor de groep en voor hun eigen gezin. Dat zorgt ervoor dat ze regelmaat ontwikkelen met de kinderen om er bijvoorbeeld elke vakantie eens op uit te trekken.’

“Soms voelen we ons nu gesandwicht tussen enerzijds de prangende noden en anderzijds projecten die inzetten op meer kwaliteit van leven, zoals het Ontdekkingtroef-project.”

Mina

Enkele jaren terug ging Karama vzw op meerdaagse uitstap naar de Vlaamse Ardennen. ‘Die korte groepsvakantie heeft zo’n impact gehad! Vele vrouwen vonden er zichzelf terug. De rust die ze ervaarden had ook invloed op hun relatie met de kinderen. Nieuwe contacten, samen activiteiten doen, en het warme gevoel van iets te betekenen voor elkaar waren zo waardevol. Ze leren van elkaars sterke kanten en hoe andere vrouwen omgaan met uitdagingen in de opvoeding van de kinderen. Er werden blijvende banden gesmeed. Deze zomer hopen we zo’n meerdaags verblijf opnieuw te kunnen doen, met vrouwen die er veel nood aan hebben.’

De buurt anders leren kennen en waarderen

De educatief medewerkers werken vaak samen met de sleutelfiguren van de organisaties, de voorzitters bijvoorbeeld. Dat willen Mina en Gianni met hun Ontdekkingtroef-project ook doen. In Antwerpen zullen ze enkele ontdekkingsactiviteiten organiseren voor sleutelfiguren van verschillende organisaties. Ervaringen en ontdekkingen die zij dan meenemen naar hun eigen werking en inzetten bij eigen activiteiten. Zo kunnen ontdekkings- en vakantie-ervaringen zich verspreiden als een warme glimlach, als een lopend vuurtje.

Mina selecteerde samen met enkele Antwerpse collega’s mogelijke buurt- en daguitstappen uit het ruime aanbod van Iedereen Verdient Vakantie. Ze blikt er lachend op terug: ‘De sfeer was heel anders dan een reguliere vergadering. Iedereen was heel enthousiast en vrolijk. Vele collega’s hebben ook een migratie-achtergrond en kennen die plekken nog niet. Ze leefden zich hard in: wat zullen de mensen van verenigingen fijn vinden, wat zal ze boeien? Eén van de keuzes viel op het chocolademuseum in Antwerpen. Door die buurtuitstapjes leren mensen hun buurt anders kennen en waarderen, leren ze meer plekken kennen dan enkel de kantoren van de hulpdiensten.’

Door de ogen en in de schoenen van andere mensen

Het internationaal comité brengt steeds organisaties en mensen met heel verschillende (migratie-)achtergronden samen. Dat leidt tot bijzondere uitwisselingen en diversiteit, over zoveel onderwerpen en bij het vormgeven van de federatie. Ze noemen dat hun grote rijkdom en kracht.
Mina: ‘In een superdiverse stad als Antwerpen is het ook belangrijk dat mensen elkaars achtergrond en rituelen leren kennen. Die diepere dimensie willen we ook een plek geven in onze uitstappen door een bezoek aan een kerk, tempel en moskee.’

“We vertrokken van de vraag: Wat betekent Leuven voor jou als iemand met een migratie-achtergrond? Wat zijn jouw bijzondere plekken in Leuven?”

Gianni

Mensen met een migratieachtergrond maken mee de stad en daar valt nog zoveel te ontdekken. Dat was het uitgangspunt bij een eerder project van IC vzw in Leuven. Gianni: ‘We werken al lang rond vrije tijd, ook met Pasar. We keken naar de stad door de ogen van verschillende mensen. We vertrokken van de vraag: Wat betekent Leuven voor jou als iemand met een migratie-achtergrond? Wat zijn jouw bijzondere plekken in Leuven? Het maakte mensen ook bewust: ik heb zelf ook een plek in deze stad. We verzamelden verhalen van mensen uit verschillende gemeenschappen en werkten een educatief pakket uit met een fotozoektocht en stadwandeling.** Zo kunnen mensen Leuven ontdekken door de ogen en in de schoenen van andere mensen.’

Perceptie bijstellen en hoopvol exploreren

‘Iedere mens heeft zuurstof nodig,’ zegt Gianni. ‘Dat vinden we in vrije tijd, cultuur en vakantie. Net daarom zetten we daar allemaal op in. Het is een ook goede ijsbreker, zeker tussen mensen van verschillende achtergronden, en het maakt ontmoeting op een gelijkwaardige basis makkelijker.’
Voor Gianni bieden uitstappen en vakantie ook mogelijkheden om perceptie bij te stellen: ‘Toen we met een diverse groep rond vakantie werkten in Leuven, bleek dat veel mensen met een migratie-achtergrond al op veel plaatsen in de wereld waren geweest. De verwachting zat heel anders. Aanvankelijk was ik terughoudend om op uitstap te gaan naar het Afrika Museum, omwille van de kritische stemmen rond de heropening. Door wèl te gaan, wat de mensen wilden, kunnen we er samen over in gesprek gaan en leren van elkaars standpunten.’

Mina hoopt dat de ontdekkingtroef-projecten de belevenis van vakantie completer maken voor mensen uit de organisaties. ‘Voor vele mensen met een migratie-achtergrond is de definitie van vakantie op bezoek gaan bij familie, die bijvoorbeeld in een andere stad, Frankrijk of Nederland woont. De Westerse vakantierituelen zijn vaak heel anders. Een weggaan van wat en wie je vertrouwd is. In essentie is het vaak een ontdekkingsreis van de omgeving en de wereld. Het hoopvol exploreren van het onbekende, ook dichtbij, zonder vooroordelen: daar willen we graag samen stappen in zetten.’

* De projecten van IC vzw  zijn enkele van de vele Ontdekkingtroef-projecten overal in Vlaanderen, die Iedereen Verdient Vakantie ondersteunt.
** Heb je interesse in de fotozoektocht en wandeling in Leuven? Neem dan contact op met Gianni via 
logo IC vzw

In gesprek met

Gianni Canu is al zes jaar educatief medewerker bij IC vzw in Vlaams Brabant, met focus op Leuven en Brussel. Hij coördineert het Ontdekkingtroef-project ‘IC warmt op’ in het Leuvense.

Louiza Erifi is educatief medewerker bij IC vzw in Mechelen. Ze is nauw betrokken bij interculturele vrouwengroep Karama, en haar ontdekkingtoef-project ‘Onbekend, onbemind’.

Mina Mangre is sinds kort coördinator Antwerpen van IC vzw. Ze coördineert het ontdekkingtroef-project ‘Avontuur Vlaanderen’ in Antwerpen.

Internationaal Comité vzw (IC) is een multiculturele federatie van etnisch-culturele organisaties en gemeenschappen in Vlaanderen en Brussel. Ruim 350 superdiverse lidverenigingen uit Vlaanderen en Brussel zijn bij IC aangesloten. Elke lidvereniging kent een unieke samenstelling wat betreft nationaliteit, taal, religie, opleidingsniveau, ervaring, doelen en interesses. De medewerkers van IC begeleiden en ondersteunen de verenigingen op maat, in een professionele vertrouwensrelatie.
Het IC werkt rond diverse maatschappelijke thema’s zoals culturele participatie, actief burgerschap, werk en gezondheid.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 6 mei 2021 in de categorie Voor het eerst.

Els Hillaert

Neergepend door

Els Hillaert leeft op van inspirerende verhalen horen en delen, invoelend luisteren, woorden die de kern raken, zorgzaam samenwerken en meewerken aan diepgaande verandering. Sinds maart 2020 is ze verhalenwever bij Iedereen Verdient Vakantie en ook als freelancer schrijft ze graag heldere en bezielde tekst en verhalen voor waarde.n.volle initiatieven.

Kortverhaal: Voor de allereerste keer zand tussen je tenen

In gesprek met Elke Algoet | 15 oktober 2020

Hij was nog maar een dikke maand bij ons.

Bijna vijf was hij op dat moment. We hadden ons aangeboden als pleegouders en zo was Arno* op ons pad gekomen. Die dag trokken we op uitstap naar zee. Het was redelijk fris. Ik zie hem nog lopen in dat schattige windjack. We beleefden alles via de zintuigen van onze pleegzoon: de geluiden op de trein, het voorbijglijdende landschap, de druk rondvliegende meeuwen toen we arriveerden in Oostende.

We kwamen aan bij het strand.

De weidsheid leek Arno een beetje te verontrusten. Het was duidelijk zijn allereerste ontmoeting met de zee. We hadden geen emmertje of schepje bij ons en kochten snel een setje bij een krantenwinkel. Je zou denken dat elk kind meteen weet wat te doen met een emmer en een schop op het strand, Arno wist er niet meteen raad mee. We toonden hem hoe je zandtorentjes kon maken en zelfs een heus kasteel. Zijn voorzichtige vreugde deed mijn hart gloeien.

Mijn partner trok zijn schoenen uit.

Arno was er niet gerust in, de zee leek hem angst in te boezemen. Het werd beter toen mijn partner hem op de arm nam. Wat later stonden ze alletwee met hun blote voeten in het natte zand en keken uit over de rollende golven. En dan ineens spoelde het zeewater over Arno’s voeten. De betoverde blik in de ogen van de jongen en de glimlach van mijn partner op dat moment, dat vergeet ik nooit meer.

Elke Algoet

In gesprek met

Elke Algoet is zaalmedewerker in het Hof van Busleyden, natuurgids in het Vrijbroekpark en gids en workshopbegeleider bij De Warande. Twee jaar geleden stopte ze met lesgeven aan anderstaligen en ging ze terug studeren: ze startte met een gidsenopleiding en een postgraduaat cultuureducator. Elke bood zich samen met haar partner aan voor perspectiefbiedende pleegzorg. Dat wil zeggen dat het kind met grote waarschijnlijkheid tot aan volwassenheid in het pleeggezin blijft.

*Arno is een fictieve naam omwille van privacyredenen.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 15 oktober 2020 in de categorie Voor het eerst.

Eva De Groote

Neergepend door

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder. 

Weet je nog... toen? Aan Zee?

In gesprek met Sven De Wit | 17 september 2020

Van betekenis kunnen zijn voor een gezin. Wanneer je na jaren van mensen die je hebt begeleid hoort dat het goed met hen gaat. Gezinnen die een nieuwe hulpvraag stellen, vanuit het vertrouwen in jou. De positieve verhalen tussen alle problemen door blijven zien. Gasten die nog nooit in een pretpark geweest zijn zien spelen, lachen en zich amuseren. Dat is wat Sven De Wit van Radar vzw vooruit trekt. Radar begeleidt maatschappelijk kwetsbare gezinnen met kinderen van 0 tot 18 jaar. De begeleiding gebeurt aan de hand van wekelijkse huisbezoeken. Vakantie en uitstappen mogelijk maken voor deze gezinnen maakt deel uit van hun integrale aanpak.

Het zit duidelijk nog vooraan

‘Die nieuwe wereld, ik raak er niet aan gewend’, is het eerste wat Sven kwijt wil, wanneer we met een koffie aan tafel schuiven in het huis van Radar vzw. ‘De voorbije periode was voor ons werk een stevige uitdaging. Virtuele huisbezoeken? We deden het in het begin, maar hoe kan je nu doorheen een scherm voelen wat de sfeer is in een huisgezin? Kiezen tussen de veiligheid van de gezinnen of de veiligheid van onze medewerkers? Dat is eigenlijk geen keuze, hé... We besloten al snel om opnieuw échte bezoeken te doen, al was die keuze niet evident. Maar we zijn terug op dreef!’

Corona had een stevige impact op de gezinnen die Radar vzw begeleidt. Ze bevinden zich sowieso al in een financieel kwetsbare positie. Door Corona werden sommigen daarbovenop geconfronteerd met ontslag en technische werkloosheid. Als vakantie in het verleden al een verre droom was, werden ook activiteiten en vrije tijd voor de kinderen nu zelfs moeilijk haalbaar.

“Dankzij de extra middelen van Iedereen Verdient Vakantie kunnen we in deze rare tijd bestendigen wat we al deden, en meer proberen te doen.”

Sven De Wit

Sven: ‘Daarom dienden we bij Iedereen Verdient Vakantie het project “Kom uit je Kot” in. Daarmee willen we twee doelstellingen bereiken: onze gezinnen vakantiemogelijkheden aanbieden en als organisatie zelf een vrijetijds- en daguitstapaanbod doen voor kinderen en jongeren. Daar zijn we nu volop mee bezig. Voorheen bekostigden we alles zelf, met spaghettislagen en De Warmste Week. De medewerkers van Radar vzw doen dat met plezier allemaal op vrijwillige basis. Dankzij de extra middelen kunnen we in deze rare tijd bestendigen wat we al deden, en meer proberen te doen.’

Generalistische aanpak

Sven komt helemaal op dreef wanneer hij vertelt over Radar vzw, en zijn werk hierin. ‘De laatste jaren zien we meer en meer dat gezinnen met verschillende problemen tegelijk kampen. De maatschappij legt de lat hoger. Er wordt veel meer verwacht van mensen. Tegelijkertijd zijn de sociale netwerken van de gezinnen minder sterk en is er minder hulp onder elkaar. Er zijn ook vluchtelingengezinnen bijgekomen, waarbij bijvoorbeeld de vader niet aan werk geraakt omdat hij de taal nog niet spreekt, waardoor er geen inkomen is, waardoor hun huis op het spel komt te staan. Vicieuze cirkels, die we met onze begeleiding proberen te doorbreken. Eigenlijk zijn wij in niks gespecialiseerd, maar we weten wel van alles iets.’

“Mensen opnieuw op de rails zetten, zodat ze verder kunnen, daar draait het allemaal om.”

Thuisbegeleiding geeft Sven het meeste voldoening, omdat alle mogelijke problematieken aan bod komen. Dat maakt het uitdagend, zegt hij. ‘De vragen en de dynamieken zijn telkens anders. Het zijn lange trajecten met de gezinnen, met ups en downs, waarbij we samen proberen de positieve momenten te blijven zien. Wanneer er aan het eind van zo’n traject resultaat is, geeft me dat enorme voldoening. Mensen opnieuw op de rails zetten, zodat ze verder kunnen, daar draait het allemaal om.’

Het ‘gewone’ binnenbrengen bij een gezin

De mensen terug buiten krijgen. Dat is de uitdaging. Na maanden samen leven op een appartement, in werkloosheid, met thuis zittende kinderen. Sven: ‘Wat voor velen evident en gewoon is – naar zee, op de trein, een pretpark bezoeken, kamperen – is voor onze gezinnen meestal een once in a lifetime mogelijkheid. Dan komt zo’n jongen van tien na de vakantie op school, en vraagt de meester aan de leerlingen wat ze gedaan hebben tijdens de vakantie. Wel, ook daarom organiseren wij zoveel mogelijk activiteiten. Gaan zwemmen, naar Pari Daiza, De Gavers. Zodat die jongen ook vakantieverhalen te delen heeft.’

“Alle kinderen zouden na de vakantie een heerlijk vakantieverhaal moeten kunnen vertellen op school.”

‘In onze begeleiding vertrekken we altijd van een blanco blad. Al hebben we alle informatie over een gezin, we willen alle kansen geven en niet vertrekken vanuit vooroordelen. Alleen zo kan je vertrouwen krijgen en verandering creëren.’ Daar is Sven van overtuigd. ‘Wij proberen te zien wat wel nog werkt. We beginnen met kleine, praktische zaken aan te pakken: helpen met OCMW-uitkering, werk, huisvesting. Die dingen maken een gigantisch verschil. Dat creëert vertrouwen, en geeft de mogelijkheid om ook moeilijkere thema’s bespreekbaar te maken.’

‘Corona heeft op dat vlak eigenlijk ook wel wat positieve aspecten: onze gezinnen kregen laptops ter beschikking of activiteitendozen voor de kinderen. Een mama die een laptop aan de kinderen kan geven, dat is fenomenaal. Eigenlijk is dat waar het over gaat: onze gezinnen ondersteunen om hen aansluiting bij “het gewone” te laten maken. Kunnen participeren aan het gewone leven, dàt versterkt mensen.’

Vakantie: een recht

Radar vzw werkt al jaren met de mogelijkheden van Iedereen Verdient Vakantie. Sven is helemaal overtuigd: ‘Op uitstap met gezinnen, of tijdens vrijetijdsactiviteiten met kinderen en jongeren, krijgen we een ander beeld van het gezin of de jongere. In de gezinscontext zit de stress van de dagelijkse problemen in de weg. Je ziet vooral de conflicten, de ruzies, of het ‘moeilijke’ gedrag van een kind. Wanneer we samen met gezinnen op stap zijn, gaan ouders in gesprek met andere ouders, ze wisselen tips uit omdat ze elkaars situatie herkennen. Kinderen die het lastig hebben spelen plots wel samen en komen tot rust. Een meisje met psychiatrische problematiek komt uit haar isolement. Het beeld dat je hebt van een gezin of jongere wordt genuanceerd.’

“Het is net door uit het dagdagelijkse even weg te kunnen, dat gezinnen stappen verder geraken. Vakantie zorgt voor een nieuwe dynamiek, en biedt mogelijkheden om in de thuissituatie verandering te brengen.”

Voor een gezin met negen kinderen kon Radar vzw een weekend naar Center Parcs mogelijk maken. Ze waren nog nooit als gezin ergens naar toe geweest. Voor het eerst konden ze samen op het gemak eten en toffe dingen doen...

Sven: ‘Bij mij moet je niet afkomen met het idee dat gezinnen in armoede eerst hun hele boel op orde moeten hebben alvorens ze op vakantie mogen gaan. Het is net door uit het dagdagelijkse even weg te kunnen, dat ze stappen verder geraken. Vakantie zorgt voor een nieuwe dynamiek thuis, en biedt mogelijkheden om in de thuissituatie verandering te brengen. Zo hadden we een gezin dat er niet in slaagde om structuur te brengen in het huishouden. Op uitstap naar zee zien we de mama heel georganiseerd vertrekken. Ze had alles prima geregeld voor haar gezin. Wanneer we na de uitstap bij hen op huisbezoek zijn, en het gaat wat moeilijker, zeggen we: Weet je nog... toen? Aan zee? En we zijn terug vertrokken.’

 

Zelf een project indienen bij Iedereen Verdient Vakantie? Projecten die vakantie mogelijk maken voor maatschappelijk kwetsbare kinderen, jongeren, volwassenen, gezinnen die door de gevolgen van COVID-19 daar de kans niet of minder toe hebben, kunnen nog tot 16 oktober 2020 ingediend worden.

Sven De Wit

In gesprek met

Sven De Wit, verantwoordelijke voor het pedagogisch beleid bij vzw Radar, kwam eerder toevallig in het sociaal werk terecht. Hoewel al heel sociaalvoelend vanuit zijn jeugd, had Sven niet onmiddellijk de ambitie om deze richting uit te gaan. Hij volgde sportschool, maar raakte geblesseerd en moest noodgedwongen zijn studiekeuze aanpassen. Omdat de school ook een opleiding ‘Bijzondere Jeugdzorg’ aanbood, en Sven graag op dezelfde school wilde blijven, was het snel beslist. Zijn eerste stage, bij mensen met een beperking, was een schok en maakte tegelijkertijd duidelijk dat hij in de wieg gelegd is om met mensen een stuk mee op het soms moeilijke levenspad te gaan.

Radar Contextbegeleidingsdienst vzw is een initiatief binnen de Bijzondere Jeugdbijstand, actief in de regio Brussel, Halle-Vilvoorde sinds 1981. Ze werken met gezinnen waarin zich ernstige opvoedingsproblemen voordoen omwille van zeer diverse vormen van kwetsbaarheid en kansarmoede in onze maatschappij.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 17 september 2020 in de categorie Voor het eerst.

Els Meersschaert

Neergepend door

Els Meersschaert is altijd onderweg, met mensen. Vanuit haar woonplaats Elversele duikt ze met veel plezier de wereld in om af te spreken ergens in het land, voor een babbel, lekker eten, een koffie of een aperitief. Verbinding en echte ontmoeting creëren via betekenisvolle gesprekken, samen ontdekken en waarderen van wat werkt geeft Els energie. Verhalen van mensen over momenten die ze zelf beleefd hebben, vormen de basis van haar werk als facilitator bij tussentijd.

Waarheid, durven en doen: een weekend aan zee

In gesprek met Saida Benaissati | 14 september 2020

Een geluk bij een ongeluk. Dat was de zomer van 2020 voor Saida Benaissati. De annulering van de jaarlijkse gezinsreis naar Marokko liet ruimte voor nieuwe mogelijkheden. Voor het eerst een weekend naar zee. Voor het eerst op vakantie in België. Voor het eerst weg met een groep vrouwen, vriendinnen ondertussen, zonder man en kinderen. Safe Space vzw, een inloophuis in Antwerpen organiseerde de vakantie in De Haan, met de (financiële) steun van #ontdekkingtroef van Iedereen Verdient Vakantie. Saida: ‘Onze uitstap naar zee heeft mijn wereld en horizon verruimd en liet me de zorgen van thuis loslaten.’

Samen dansen op de parking

‘Ik was nog nooit in De Haan geweest’, vertelt Saida. ‘Het was een geschenk toen ze me vroegen of ik mee wou. Ik was zo blij.’ De groep van 36 Antwerpse vrouwen van Marokkaanse afkomst, verbleef in een groot jeugdverblijf en bestond voornamelijk uit twintigers. Saida El Fekri en Miryam Belkadi van Safe Space vroegen ook enkele oudere vrouwen mee als vrijwilliger. Zo ging Saida naar zee. Haar oudste dochter ging mee.

“We hebben écht met elkaar gepraat en ons rotgeamuseerd. Ik heb nieuwe vrouwen leren kennen. Het was zo gezellig en ontspannend.”

 Saida Benaissati

‘Het was zo plezant, we hebben écht met elkaar gepraat en ons rotgeamuseerd. Ik heb nieuwe vrouwen leren kennen. We gingen samen naar het strand, wandelden en fietsten, dansten samen in het huis en daagden elkaar uit met waarheid, durven of doen. Het was zo gezellig en ontspannend. Daar waren we ook wel aan toe, na die moeilijke maanden.’ Saida vertelt in geuren en kleuren, ook over de kleine tegenslagen en hoe ze er dan samen telkens het beste van maakten. Zoals met z’n allen dansen op een parking langs de autostrade, wachtend op een vervangbus voor hun in panne gevallen bus. ‘Er waren geen conflicten. Iedereen zorgde voor elkaar. Zo mooi!’

deelnemers op de fiets

Zorgzame kruidenvrouw

Saida nam allerlei spullen mee om het gezellig en huiselijk te maken, om voor de andere vrouwen te zorgen. Ze had extra lakens mee voor een vrouw die ze was vergeten. ‘Ik zorg graag voor anderen en word blij als ik anderen blij kan maken.’ Ze had allerlei kruiden mee en brouwde een effectief drankje van kaneel en kruidnagel voor een vrouw met hevige menstruatiepijn. ’Mijn mama deed dat vroeger ook voor mij.’ Ze nam een specifieke pan mee om griesmeelkoeken te bakken en alle ingrediënten voor Tikka Masala. ‘Ik wou een Indisch gerecht koken omdat de andere vrouwen dat niet kenen. Op voorhand zagen ze dat niet zitten, maar iedereen vond het heerlijk.’

“Het was helemaal anders dan het huishouden doen. Dat is stressen met de kinderen. Hier voelde ik me heel goed en iedereen was zo blij met mijn werk en hulp.”

Was het dan wel vakantie, als Saida de hele tijd in de weer was? ‘Het was helemaal anders dan het huishouden doen. Dat is stressen met de kinderen. Hier voelde ik me heel goed en iedereen was zo blij met mijn werk en hulp. Ze vonden de Tikka Masala zo lekker. Ze vroegen me welke kruiden ik gebruikte en of ik kookles wou geven.’ Saida voelde zich gezien en gewaardeerd.

De rustgevende zee

‘We gaan elk jaar vier weken naar Marokko. Ik hou veel van mijn familie, maar die reis is altijd heel druk. Dit weekend was kort maar veel leuker. Ik kwam tot rust en had tijd voor mijzelf. Daar heb ik zo van genoten! Op het strand was het geluid van de zee rustgevend. Ik ging liggen en viel in een diepe slaap. Ik ervaarde een uitzonderlijke rust. Ook ’s nachts sliep ik goed, terwijl dat thuis zo moeilijk gaat.’

hartje in het zand

‘Voor mij was het ook zo belangrijk dat mijn man me het vertrouwen gaf en zei ‘probeer het maar.’ Hij heeft ook vertrouwen in Saida en Miryam omdat ze ons hielpen met onze zoon.’ Haar man zorgde een weekend voor de 4 kinderen en het kleinkind. Nog het meest verbaasd was Saida dat hij haar echt haar rust en vrijheid gunde en haar het hele weekend niet belde.

‘Ik ga dit vaker doen’

Dit weekend was een mooie kroon op een bijzonder (school)jaar voor Saida. Een jaar waarin ze Safe Space leerde kennen en er het programma van ‘Versterkend Vrouwennetwerk’ volgde. Het is een project met groepssessies waar vrouwen uitwisselen, weerbaarheid leren en versterkt worden in hun rol als opvoeder. Hun leefwereld verruimt, ze krijgen meer zelfvertrouwen en ervaren dat ze er niet alleen voor staan. Ze leren opkomen voor wat ze zelf willen en loskomen van verwachtingen van de omgeving. Zo was het ook voor Saida. ‘Het belangrijkste dat ik leerde, is ‘nee’ kunnen zeggen als iemand mij iets vraagt. Dat dit mag, en hoe je dat kan doen. Ik voel me veel beter nu, minder depressief en alleen. En ik raad nu ook andere vouwen aan om naar het project te komen.’

“Ik ga dit vaker doen. Er is nog zoveel meer dan mijn familie, Antwerpen en Marokko. Er is nog zoveel te ontdekken.”

Saida heeft geproefd van toerist zijn in eigen land. ‘Het was zo’n mooie kans en ervaring. Ik ga dit vaker doen. Er is nog zoveel meer dan mijn familie, Antwerpen en Marokko. Er is nog zoveel te ontdekken. Ik leef tenslotte hier, België blijft mijn land.  Ook voor de kinderen is het belangrijk dat we nog beter weten wat er allemaal bestaat.’ Na het weekend besloot ze alvast om met het gezin een week naar Sunparcs in Mol te gaan. Ook samen met andere vrouwen wil Saida nog opnieuw op ontdekking. Om te ontspannen, even los te laten en haar horizon verder te verbreden.

bedankt Safe Space in het zand

 
Foto’s: Saida Benaissati, Saida El Fekri en Safe Space
Saida Benaissati

In gesprek met

Saida Benaissati woonde tot haar 14e in Marokko, kwam nadien naar Nederland en later naar België. Iemand stelde Saida voor om een boek te schrijven en als je haar levensverhaal hoort, begrijp je waarom. Zeker haar eerste jaren in Nederland waren hard, vroegen veel moed en tegelijk waren er ongeloofwaardige meevallers en warme hulp. Saida laat dat verleden liever achter zich. Ze is getrouwd en moeder van 5 kinderen. Ze is vrijwilliger bij Safe Space en droomt ervan om nog eens weg te gaan met vriendinnen en om kookles te geven met Marokkaanse, Italiaanse, Indische, Turkse… gerechten.  

Safe Space vzw is een inloophuis in Antwerpen Noord. Een open huis voor jongeren en hun ouders. Het is een veilige ruimte waar jongeren zichzelf kunnen zijn, kunnen experimenteren, initiatief nemen of gewoon samen kunnen studeren. De meeste activiteiten zijn op vraag van de jongeren zelf én worden ook door hen georganiseerd. Safe Space werkt vraaggestuurd en speelt in op noden. Daarom startte de organisatie ook met het Versterkend Vrouwennetwerk, activiteiten voor vrouwen en in coronatijd ook met huiswerkbegeleiding en activiteiten voor kinderen. Safe Space baat ook een Rap op Stapkantoor uit.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 14 september 2020 in de categorie Voor het eerst.

Els Hillaert

Neergepend door

Els Hillaert leeft op van inspirerende verhalen horen en delen, invoelend luisteren, woorden die de kern raken, zorgzaam samenwerken en meewerken aan diepgaande verandering. Sinds maart 2020 is ze verhalenwever bij Iedereen Verdient Vakantie en ook als freelancer schrijft ze graag heldere en bezielde tekst en verhalen voor waarde.n.volle initiatieven.

Ons kind kon zien!

In gesprek met Jean Vliegen | 3 juli 2020

“We waren in de zoo van Planckendael. Onze zoon Anton was ongeveer anderhalf. Ik zie hem nog zitten op de schoot van mijn vrouw, met zijn brilletje op. We wisten dat hij omwille van zijn visuele beperking niet veel kon zien. Het was ons op dat moment nog niet helemaal duidelijk welke vormen en kleuren hij wel kon onderscheiden.

Daar in Planckendael stonden we oog in oog met een rode wasbeer. Ineens gingen die armpjes en beentjes de hoogte in en kraaide ons zoontje het uit. Hij zag ‘m, de wasbeer! De opwinding op zijn gezicht was onvergetelijk. De vreugde van mijn vrouw op dat moment vergeet ik nooit. Het was een klein moment van groot geluk.”

Jean Vliegen vertelt over zijn magisch moment tijdens een onvergetelijke dag in Planckendael. 

Foto: Unsplash - Alistair MacRobert
Biofoto Jean Vliegen

In gesprek met

Jean Vliegen is partner van Anneke en vader van Anton. Beiden leven met het syndroom van Ehlers-Danlos, een ziekte die het bindweefsel aantast. Zoon Anton heeft ook een visuele beperking. Via Iedereen Verdient Vakantie beleefden ze samen een onvergetelijke dag in Zoo Planckendael.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 3 juli 2020 in de categorie Voor het eerst.

Eva De Groote

Neergepend door

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder. 

Na de bevrijding, exit Corona

In gesprek met Gusta Smolders | 24 april 2020

‘Toen alles voorbij was, kwamen de vredesstoeten.  Op de radio hoorden we dat het voorbij was, alle verenigingen kwamen weer buiten, het mocht allemaal mooi én groot én feestelijk zijn. Eigenlijk was het ook een beetje ‘om ter grootst’. Dat waren nogal dagen, die sfeer is onvergetelijk.’ Mijn moeder vertelt over een bijzondere periode in haar leven. De bevrijding. Nu is ze 90, toen 15. Even oud als mijn zoon vandaag. Hoeveel indruk maakt zo’n periode in je leven vraag ik mij af.  Wat neem je daar uit mee in je verdere leven?

Marianne en haar moeder Gusta
 

‘Meenemen? Maar dat gaat voorbij hé. Je moet dat dan loslaten, anders kan je niet verder’.  Ze vertelt, tot vier keer toe, met verschillende details het vluchtverhaal van hun gezin. Hoe ze alles achterlieten, met paard en kar en 1 fiets. Want ze hadden van alles maar 1, dus alles wat mee ging, moest daarop kunnen. Op de vlucht voor den Duits. Overnachten, ergens onderweg in schuren en stallen. Bij vriendelijke mensen, want alle mensen hielpen elkaar. Toen ze terugkeerden, was de brug gesprongen. Ze moesten een omweg maken over de sluispoort. De kar helemaal demonteren, wiel per wiel naar de overkant brengen en het paard overtuigen om op de smalle sluispoorten te stappen.   ‘Dat paard was kalm omdat onze Va kalm was’, gaat ze verder. ‘Va was altijd kalm en als hij rustig was, dan hadden wij geen schrik meer. Dan konden we rustig slapen, ook al was dat ergens onderweg in het hooi. Dan waren we veilig. Hij was soldaat geweest in ‘14-’18. We keken naar hem om te weten of we bang moesten zijn of niet. Schrik? Nergens voor nodig zei hij dan.’

Ik heb het verhaal al meermaals gehoord, maar nu stel ik andere vragen. Ik wil weten hoe het was als tiener in die tijd, hoe mijn grootouders het volhielden, wat ze tegen hun kinderen vertelden, welke hoop ze deelden. Ik wil het nog eens horen, omdat die verhalen van vroeger ons wegtrekken van de dagelijkse Coronagesprekken. Na enkele weken zijn die Coronagesprekken teveel van hetzelfde. ‘Alles goed, wanneer kan je op bezoek komen? Nog niet. Nog een tijdje niet’.  Ik wil het verhaal van vroeger nog eens horen omdat het ook over een bijzondere periode gaat, een die al voorbij is. En hoe was het dan daarna?  Wat deden de mensen na die periode?

“We keken naar onze Va om te weten of we bang moesten zijn of niet. Schrik? Nergens voor nodig zei hij dan.’”

Gusta Smolders

‘We hebben geen honger geleden’, gaat ze verder. ‘We hadden geluk, we waren boeren, er was eten op het veld en soms ook vlees. Toen we thuiskwamen hadden de soldaten ons hele huis overhoop gehaald, maar dat was niet erg. Het stond er nog.’ Het heeft veel indruk gemaakt, zoveel is zeker, ook al hadden ze, naar eigen zeggen niet veel geleden. 75 jaar later is het verhaal nog altijd springlevend. Het veilige gevoel in het gezin komt terug in elke versie.

Dag en nacht

‘Het leven nu en toen, dat is een verschil van dag en nacht.  We wisten niet veel, onze ouders vertelden niet veel over wat er allemaal gaande was. Er was alleen de radio waar onze Va naar luisterde en nadien besliste wat wij ook mochten weten. Kinderen nu, die weten alles. Ze hebben internet en televisie, ze weten alles wat hun ouders weten. Ik vind dat goed, ze zijn veel slimmer dan wij toen. Ze kunnen meepraten, wij stonden er als kind vaak maar wat bij. Met de bevrijding, luisterden we allemaal naar de radio. Het was de stem van Jan Moedwil, dat zal ik nooit vergeten. De stem die zei dat voorbij was.’

De stem die zegt dat het voorbij is. Jan Moedwil was dat in september 1944. Vele namen zijn al vergeten, de zijne niet.  In 2020 zal het Marc Van Ranst zijn. Mei, juni, of september? En wat doe je dan die eerste dag als het voorbij is?

‘De eerste dag mochten we niet zomaar naar het dorp. Va ging eerst op verkenning, gaan zien of het wel echt veilig was. Er gebeurde van alles wat niet voor kinderen was. Hij was streng, jonge meisjes die rond soldaten draaiden dat kon niet, zijn dochters niet. Het feest was uitgelaten. Het was een echte bevrijding. De tweede dag mochten we mee, de stoet was fantastisch.’

En toen

‘En toen werd alles anders. Niet in een keer, maar in stapkes. Pas toen Moe en Va op pensioen waren, gingen ze naar Brugge, naar Antwerpen, naar Brussel. Met de bus, met de vereniging van  gepensioneerden.  Dat was nogal een spektakel.  Zoiets hadden ze nog nooit gezien. We waren nog nooit ergens geweest. Er was niemand die praatte over op vakantie gaan.  Met de fiets naar Scherpenheuvel en Averbode, dat waren de enige plekken waar we ooit geweest waren. Er waren maar twee auto’s in het dorp. Op reis gaan, dat deed niemand in die tijd. Met het gezin op vakantie gaan, dat bestond toen ook niet.  Er was altijd iemand thuis nodig om voor de boerderij te zorgen. Dus de ouders gingen apart op uitstap en de kinderen mochten met de jeugd mee.’

“Met de fiets naar Scherpenheuvel en Averbode. De enige plekken waar onze Moe en Va ooit geweest waren. Op reis gaan, dat deed niemand in die tijd.”

‘Toen, dat is dag en nacht verschil, dat kunnen jullie zich niet voorstellen. Het leven is helemaal anders nu. Jullie kennen beter ver weg dan dichtbij. We kenden elk padje, elke boom en elk weggetje. Alles draaide om de geburen. De buurt was het enige wat we hadden, dus we zorgden allemaal voor elkaar. Als iemand iets te kort had, dan werd dat opgelost.’  Er was geen telefoon of winkels met dingen uit de hele wereld. Het was eenvoudig,  daar in de Zwarte Hoek van Kwaadmechelen. ‘Dat was niet slecht, maar nu is het ook goed. Zoals een televisie voor iedereen, dat is ferm gemakkelijk.’

Wat gaan wij doen als we verlost zijn van het virus? Gaan we dingen anders doen? Kennen we onze buren beter, onze plek waar we wonen? ‘Tja, gaan dansen zoals met de bevrijding, dat zal niet meer gaan met deze oude knoken. Eens goed gaan eten, allemaal samen. En al maar goed dat de telefoon is uitgevonden tot als het zover is.’

Marc Van Ranst kennen we intussen allemaal. Jan Moedwil was toch even opzoeken.

Foto in artikel: Marianne Schapmans, toen we nog dicht bij elkaar mochten zitten...
Headerfoto: Dimitris Vetsikas via Pixabay
 

In gesprek met

Gusta Smolders werd geboren in november 1930 in het Limburgse Kwaadmechelen. Ze groeide op in ‘de zwarte hoek’, op een kleine boerderij samen met haar 2 zussen. Haar ouders Louis (1896) en Hortensia (1900) zagen de wereld in een heel ander gedaante dan wij nu kennen.

Vandaag woont ze in een woonzorgcentrum. We houden ons hart vast dat Corona buiten blijft en dat ze nog lang verhalen kan vertellen.  Hoe eenvoudig en schoon het leven vroeger was, maar ook hoe ferm gemakkelijk nu vele dingen zijn. Hoe ze alles wat belangrijk is, heeft geleerd in het verenigingsleven, hoe vrouwen het netwerk in het dorp rechthielden terwijl de mannen aan het werk waren.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 24 april 2020 in de categorie Voor het eerst.

Marianne Schapmans

Neergepend door

Marianne Schapmans is directeur van Iedereen Verdient Vakantie bij Toerisme Vlaanderen. Iedereen Verdient Vakantie is een netwerk van ruim 2000 partners: sociale organisaties en toeristische aanbieders van verblijven en daguitstappen. Samen maken zij – via een systeem van kortingen, een online platform en netwerkactiviteiten vakantie mogelijk voor mensen die omwille van financiële of andere drempels niet zo makkelijk toegang vinden tot vakantie.

Stilte: waar verandering van binnenuit ontstaat

In gesprek met Greet Heylen | 11 februari 2020

Iedereen Verdient Vakantie werkte in 2019 mee aan het grote Stilte Onderzoek (*). Meer dan duizend Vlamingen beantwoordden vragen over hun stilte-ervaringen. Wat blijkt? Er leeft in Vlaanderen een grote behoefte aan stilte. Stilte wordt als een enorm te koesteren goed beschouwd. Bijna acht op de tien ondervraagden voelt zich na een stiltemoment rustig en ontstresst en meer dan vier op de tien zegt alles beter te kunnen relativeren. Meer dan de helft van de Vlamingen wil bovendien meehelpen bij het creëren of bewaren van stilteplekken. Op de reflectienamiddag Iedereen Verdient Stilte deelden mensen concrete ideeën daarover. Ik sprak er met Greet Heylen, verbonden aan stiltebeweging Waerbeke. Zij vertelt over hoe haar meerdaags verblijf in stille afzondering ingrijpende effecten had en een aansporing werd om zich voor nog meer stilte in te zetten.

Wildernis

Nog niet zo lang geleden stond Greet op een kantelmoment in haar leven. Via intensieve stilte-beleving wilde ze dicht bij haar eigen kern komen. Ze trok naar de Italiaanse Alpen voor een wildernis solo: vier dagen en drie nachten alleen in de natuur, vastend en zonder iets om te doen. ‘Vooraf vreesde ik dat ik al mijn demonen zou tegenkomen,’ lacht Greet. ‘Maar zo was het niet. Hoe meer tijd er verstreek, hoe meer ik mij verbonden voelde.’

“Verstilling kan een innerlijke transitie op gang brengen.”

Greet Heylen

Greet werd geraakt door het leven dat ze rondom zich kon horen en voelen. ‘Al dat gewriemel en geritsel, en ik die mij helemaal opgenomen wist in die wonderlijke biotoop. Na een tijd viel ik uit mijn hoofd – weg alle gedachten! – en ervaarde ik een helderheid die ik nog niet eerder had meegemaakt.’ Die helderheid bleef Greet bij zich dragen in de weken na haar solo-verblijf in de natuur. ‘Ik besefte dat ik met het leven mee moest gaan in de plaats van altijd maar strijd te leveren.’ Het stond haar toe om met daadkracht beslissingen te nemen waarover ze voordien alleen maar eindeloos bleef tobben en twijfelen.

Bewustwording

Greet vertelt bevlogen over de transitiebeweging waarvoor ze zich inzet: een wereldwijde beweging die al vele jaren werk maakt van een omslag naar meer duurzame systemen om in te leven en werken. De transitiebeweging is vooral bekend van initiatieven op het vlak van landbouw en energiewinning. In de loop van haar engagement voor die beweging ontdekte Greet dat verandering naar een duurzame wereld niet zonder innerlijke transitie of transformatie kan. ‘Als we willen leven in meer duurzame systemen moeten we ophouden met voortdurend reactief met dingen om te gaan,’ legt ze uit.

“Mijn stilteverblijf in de natuur bracht mij belangrijke inzichten.”

Dat vraagt van mensen een diepgaande bewustzijnsverandering en een handelen-van-binnenuit: want reageren vanuit impulsen kennen we dan wel goed, stilstaan, observeren en ons afvragen waarom dingen gebeuren is voor de meesten van ons niet zo vanzelfsprekend. Greet: ‘Verstilling is daarbij noodzakelijk. Vanuit stilte-ervaringen kunnen we ons bewustworden van het geheel waar we deel van zijn en van daaruit gaan we ons leven op een andere, meer duurzame manier, uitbouwen.’

Een fantastische leermeester

Het meerdaags verblijf in de natuur bleef nazinderen. Het bracht Greet niet alleen inzichten op persoonlijk vlak, er openden zich ook interessante perspectieven in de professionele sfeer. ‘Zou het niet fantastisch zijn als artsen bij bepaalde klachten een stilteverblijf in de natuur zouden voorschrijven bijvoorbeeld?’ De beste manier om rond dit idee aan de slag te gaan, volgens Greet, is in eerste instantie de artsen zelf te laten ondervinden wat zo’n verblijf kan betekenen. Ze onderzoekt op dit moment hoe dit mogelijk gemaakt kan worden.

“Vanuit stilte-ervaringen kunnen we ons bewust worden van het geheel waar we deel van zijn.”

Maar niet iedereen heeft de middelen om voor een stilteretraite naar de Alpen te trekken, en dat hoeft ook helemaal niet, zegt Greet. Een tweedaagse in de Ardennen of in de Kempen kan net zo goed heilzaam zijn. Het komt erop aan de ruimte te nemen om in stilte voldoende lang in de natuur door te brengen en dan ook welbewust helemaal offline te gaan. ‘Want laat ons eerlijk zijn: de natuur is gewoon een fantastische leermeester, hier net zo goed als elders.’

 

(*) Het Grote Stilteonderzoek (2019) was een initiatief van Het Laatste Bedrijf, IndiVille, Manteau, Standaard Uitgeverij, Iedereen Verdient Vakantie, Tamara Trust en Pact. Welk stilteprofiel heb jij? Ontdek het hier.

 

Headerfoto: Kim Thomas via Pixabay
Greet Heylen

In gesprek met

Greet Heylen studeerde als jonge twintiger af als maatschappelijk werker om er meteen stevig in te vliegen. Na enkele jaren echter was ze opgebrand en een tijd werkonbekwaam. Greet besefte dat ze dieper en meer structureel wou werken rond de uitdagingen van deze tijd. Ze startte Broedwerk, een organisatie die duurzame pioniers in de opstartfase ondersteunt, en is verbonden aan Waerbeke, een sociaal-culturele beweging ter bevordering van stilte, rust en ruimte in Vlaanderen en Brussel. Ze is een van de drijvende krachten achter Silence for Peace, een vredesinitiatief dat sit-ins in de openbare ruimte organiseert en van We Have the Choice, een burgerinitiatief dat verbindende cirkels begeleidt in diverse contexten.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 11 februari 2020 in de categorie Voor het eerst.

Eva De Groote

Neergepend door

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder. 

Vakantiegangers en vakantiemakers verleggen grenzen

In gesprek met Kris Schepens | 5 november 2019

Vakantie kan zuurstof en ontspanning brengen. Maar vakantie kan ook een uitgelezen kans zijn om iets nieuws te proberen en je grenzen te verleggen. Dat ondervindt Kris Schepens, vakantiemaker bij Horizont vzw in Limburg, altijd opnieuw. ‘Vakantie is een hefboom voor positieve verandering,’ zegt ze. Kris ziet mensen op vakantie soms stappen zetten waarmee ze zichzelf én hun omgeving verbazen. En ook vrijwilligers doen wel eens onverwachte ontdekkingen over zichzelf.

Droomjob

We zijn aan zee en beleven een dagje mee van een vierdaagse vakantie voor honderdtachtig medewerkers van Arbeidszorg Limburg, een groep van arbeidszorgorganisaties die werk en ondersteuning voorzien voor mensen die in het reguliere arbeidscircuit niet aan hun trekken komen. Provincie Limburg en Iedereen Verdient Vakantie maken deze vakantie mee mogelijk.

“Pure uitwisselingen op vakantie laten je niet onberoerd.”

Kris Schepens

Horizont vzw organiseert hun tweejaarlijkse vakantie-happening en Kris neemt de coördinatie daarvan op zich. ‘Dinsdagochtend had ik toch wel even een stresske,’ zegt ze glimlachend. Honderdtachtig mensen moesten immers vanuit verschillende stations in Limburg in Oostende geraken. ‘Maar toen ik de mensen hier stralend van de tram zag stappen, wist ik weer waarom ik zo hou van mijn job.’

Een zetje

Kris stelde voor deze vakantie een indrukwekkend programma samen met een uitstap naar Brugge, een stadsspel, een boottocht naar Jules de Stropere en workshops yoga en percussie. ‘Wij kunnen niet bepalen wat vakantie voor iemand betekent, maar we kunnen wel een ruim programma aanbieden zodat mensen nieuwe dingen kunnen ontdekken,’ zegt ze.

“Mensen zijn vaak tot meer in staat dan ze zelf denken.”

Terwijl ik met Kris praat, komen voortdurend vakantiegangers en vrijwilligers het een en ander vragen. Ik merk op dat Kris een groot talent voor verbinding lijkt te hebben. ‘Ik vind het gewoon super om met mensen om te gaan,’ zegt ze. ‘Maar let op: ik zal niemand pamperen. Mensen tot veel meer in staat zijn dan zijzelf denken. Het enige wat soms nodig is, is een klein zetje.’

Praten over belangrijke dingen

Kris maakt het geregeld mee dat mensen aarzelend en na een kleine aanmoediging op de bus stappen voor een vakantie, om er dan enkele dagen later enthousiast en vol verhalen weer uit springen. Onlangs nog maakte een koppeltje indruk op haar: twee jonge mensen die in het alledaagse leven veel problemen en stress meemaken. Ze hielp  hen op vakantie te gaan naar het drielandenpunt, waar de jongen was opgegroeid. ‘Toen ze terugkwamen vertelde het meisje dat ze haar partner nog nooit op die manier had gezien. Dat hij zo open was en allerlei herinneringen vertelde over zijn jeugd. Dat ze samen over echt belangrijke dingen hadden gepraat.’ Kris glundert als ze het vertelt.

“Vakantie is een hefboom voor positieve verandering.”

Ze moet ook denken aan een ander koppeltje: twee mensen met een beperking die eerder mee op vakantie gingen naar zee. Op een bepaald moment wilden ze graag met z’n tweeën op de dijk strand gaan wandelen. Kris vertelt hoe ze hen vol vertrouwen toeknikte en zei dat ze konden gaan. De twee keken haar met grote ogen aan. ‘Alleen?’ vroegen ze verbaasd. Kris hielp hen op weg. Toen hen op het einde van de vakantie werd gevraagd naar hun mooiste vakantiemoment, was hun antwoord: ‘Toen we met z’n tweeën gingen wandelen op de dijk.’

Verrassend

‘Maar het zijn niet alleen de vakantiegangers die ontdekkingen doen, hoor!’ zegt Kris nog. Ook vakantiemakers zijn soms verrast. Ze vertelt over de jongeren die stage doen en op die manier voor het eerst als vrijwilliger met Horizont mee op vakantie gaan. ‘Vaak zien we dat de studenten later opnieuw intekenen,’ zegt ze, ‘ook al is het dan niet meer in het kader van hun opleiding. Ik vermoed dat dat komt door de puurheid van de uitwisselingen die ze meemaken op de vakanties. Die laten je niet onberoerd.’

Kris vertelt ook nog over Frans. ‘We hadden last minute een extra chauffeur nodig voor een van onze busjes. Via-via kwamen we terecht bij Frans, die wel voor één keer wilde inspringen. Op het einde van de vakantie vroeg hij waar hij moest tekenen voor de volgende keer.’

Kris Schepens

In gesprek met

Kris Schepens is sinds vijf jaar de drijvende kracht achter de vakanties georganiseerd door Horizont vzw. Ze maakt reispakketten voor sociale organisaties en organiseert themavakanties. Om de twee jaar organiseert ze in samenwerking met het Limburgs steunpunt Arbeidszorg en met de steun van Iedereen Verdient Vakantie en provincie Limburg ook de Arbeidszorg Happening, een vakantie voor alle Arbeidszorgmedewerkers in Limburg.   

Dit verhaal werd gepubliceerd op 5 november 2019 in de categorie Voor het eerst.

Eva De Groote

Neergepend door

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder. 

Warme huiskamer, springplank om de wereld te (durven) ontdekken

In gesprek met Khadija Kilouli | 18 februari 2019

Het is een kille dag in februari. Op het terras onder de glazen koepels van Shoppingcenter Den Tir is het aangenaam vertoeven. Ik ontmoet er Khadija. Sinds een paar maanden is ze als vrijwilliger actief in het netwerk Iedereen verdient vakantie. En dat maakt grote dromen in haar wakker.

‘Vroeger werkte ik als intercultureel bemiddelaar,’ zegt ze, ‘ik was als gezinsondersteuner verbonden aan Kind&Gezin.’ Maar een tijd geleden werd ze ziek. Na een lange medische zoektocht kreeg ze de diagnose van fibromyalgie. Khadija moest haar leven anders inrichten, vertelt ze. Vandaag gaat het een stuk beter. ‘Ik wil graag terug aansluiting zoeken bij mijn werk van vroeger. Verbindingen maken tussen mensen, dat is wat ik het liefste doe.’

"Het aanbod van Iedereen Verdient Vakantie is een buitenkans om de mama's van andere origine buiten te krijgen." - Khadija Kilouli

Khadija vertelt over de vele kansen die ze ziet sinds ze is betrokken bij Iedereen verdient vakantie. ‘Door mijn langdurige ziekte heb ik zelf ondervonden dat vakantie het laatste is waar je aan denkt in zo’n periode. Nochtans is het ontzettend belangrijk om er als gezin eens tussenuit te kunnen.’ Toch eens aan de routine kunnen ontsnappen, ook als je een minder groot budget hebt, dat wil Khadija nu ook voor anderen helpen mogelijk maken.

Onbenutte kansen oppikken

Ontmoeting ondersteunen, ook daar is Khadija vol van. Ze ziet voor zichzelf daarbij een rol weggelegd om drempels te verlagen. Als ze rondkijkt binnen haar eigen Marokkaanse gemeenschap en ook in andere etnische gemeenschappen, ziet ze vele onbenutte kansen liggen. ‘Het valt mij op dat veel vrouwen van andere origine de mogelijkheden om met een beperkt budget op stap te gaan niet kennen. Het aanbod van Iedereen verdient vakantie is volgens mij een buitenkans om de mama’s van andere origine meer naar buiten te krijgen. Meestal is er dan nog wel een extra zetje nodig. Vaak bijvoorbeeld durven ze niet alleen op uitstap met hun kroost. In het gezelschap van andere mama’s met kinderen daarentegen, is dat al iets heel anders.’ (lacht)

Op uitstap ontdek je je plek en andere mensen

Het interculturele ontmoeten mogelijk maken, blijkt een echte passie voor Khadija. ‘Op uitstap gaan is een kans voor mensen om de plek waar ze wonen te ontdekken en zich eigen te maken. Bovendien leren mensen van verschillende origines elkaar echt kennen door gezamenlijk op uitstap te gaan. ‘Dat laatste is volgens mij superbelangrijk want zoveel mensen zijn totaal vereenzaamd, zelfs als ze een gezin hebben. Dat zie ik bij veel vrouwen van andere afkomst. Door samen op stap te gaan ontstaat er een veel ruimer sociaal contact en gaat je wereld open.’

Een grote droom

Of er iets is waar ze van droomt, vraag ik Khadija. ‘Van een vrouwenhuis,’ zegt ze zonder aarzelen. Khadija is daarbij geïnspireerd door Cindy Raes, een moslima die in Gent een Rap op Stap werking runt. Ze organiseert er onder meer huiswerkbegeleiding voor kinderen die het moeilijk hebben om te volgen op school. ‘Maar er zijn ook vaak kooknamiddagen en benefietactiviteiten,’ zegt Khadija, ‘de opbrengsten gaan telkens naar een goed doel dat met veel zorg is uitgekozen.’ Khadija is erg onder de indruk van de gemeenschap die er is ontstaan door de activiteiten vanuit Rap op Stap in Gent.

"Door samen op stap te gaan, ontstaat er een veel ruimer sociaal contact en gaat je wereld open."

‘Wat zo bijzonder is aan die plek is dat er een echte huiskamersfeer hangt. Zoiets zou ik zeer graag mee op poten zetten hier in Antwerpen. Nu is het vaak nog moeilijk om de mama’s mee op uitstap te krijgen. Maar als er een gezellige huiselijke werking zou bestaan waarin wij moeders elkaar kunnen ontmoeten en ervaringen kunnen uitwisselen, dan is dat volgens mij de perfecte basis om er ook op uit te trekken en de omgeving waarin we leven beter te leren kennen.’

Khadija Kilouli

In gesprek met

Khadija Kilouli werkte als interculturele bemiddelaar voor Kind&Gezin. Als vrijwilliger was ze betrokken bij Taaloor, een project van de dienst Samenlevingsopbouw Antwerpen. Nu zet ze zich vrijwillig in bij Rap op Stap in de regio Antwerpen. Ze is getrouwd en heeft een zoon en een dochter.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 18 februari 2019 in de categorie Voor het eerst.

Eva De Groote

Neergepend door

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder. 

Pagina's

Copyright © 2024 Steunpunt vakantieparticipatie | Disclaimer | Privacy |