Overslaan en naar de inhoud gaan

Voor het eerst

Voor het eerst...

In gesprek met Emmy Vander Vloet | 18 september 2018

Iedereen Verdient Vakantie droomde ervan Stemmen te betrekken in het netwerk. Stemmen, die hun eigen verhaal brengen tijdens de opening van een Rap op stap kantoor,  infosessies, ontmoetingen en inspiratiedagen. Omdat een authentieke Stem zoveel luider klinkt en zoveel meer indruk maakt. Drie dagen lang werkten een tiental Stemmen aan hun verhaal om het vertelwaardig te maken en oefenden ze in vertelvaardigheid. Hier is het verhaal van Stem Emmy.

"Ik ben Emmy en ik ben voor het eerst op vakantie. Op 72-jarige leeftijd. Vakantie, dat is geleden van in mijn kindertijd. En nu maak ik zoveel dingen voor de eerste keer mee.

Voor het eerst alleen met de trein…

Mijn nicht heeft vijftien jaar lang gevraagd aan mij ‘Kom toch af naar De Haan’. Ik durfde niet alleen de trein te nemen. En nu vroeg Carine van Iedereen Verdient Vakantie mij. Ik heb zoveel vertrouwen in haar. Ik had goede hoop. Ze zou me opwachten aan het station. Ook mijn dochter zei: ‘Ma, ge moet dit doen!’ Ik heb het gedaan! Alleen op de trein. In Oostende stond Carine op me te wachten.

Carine Geboers en Emmy Vander Vloet

Carine Geboers (Vakantieparticipatie) en Emmy in Oostende.

 

Voor het eerst op het strand…

Vroeger ben ik met de kinderen wel eens aan de zee geweest. Ik bleef op de dijk. Op een bankje. Ergens overnachten, dat ging niet. Mijn zoon zou alles op stelten gezet hebben. Ik wilde ook niet dat ze hem zouden uitlachen. Mijn zoon is anders. Hij is geboren met een handicap.

Voor de eerste keer met mijn voeten in de zee…

Moed, dankzij de aanmoedigingen van mijn reisgezelschap. Schoenen uit, broek omhoog gerold. Het zand kriebelt aan mijn voeten. Het zeewater spoelt het oude zand weg en brengt weer nieuw zand aan. Heerlijk! Ik raap zoveel mooie schelpjes, ook voor de eerste keer in mijn leven.

Emmy met schelpen

Emmy: 'Ik raap schelpen, voor het eerst in mijn leven.'

 

Ik kan het niet.
Ik kon het niet.
Deze drie dagen op vakantie heb ik geleerd dat ik het wel kan.

Ik kende niemand in ons reisgezelschap.
Nu ken ik iedereen.
Ik besef dat ik eigenlijk wel snel contact leg met mensen.

Ik voel me herboren.
De spanning is weg.
Ik ben een nieuw mens.

Emmy Vander Vloet

In gesprek met

Emmy Vander Vloet (72) woont in Sinaaï en is mama van Debbie en Dirk. Ze is jaren vrijwilligster geweest bij het Rap op stapkantoor van Sint-Niklaas waar ze andere mensen met een beperkt budget een leuke vakantie bezorgde. Nu ging ze zelf voor een eerste keer op vakantie.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 18 september 2018 in de categorie Voor het eerst.

Carine Geboers

Neergepend door

Carine Geboers werkt bij Steunpunt Vakantieparticipatie als netwerkverbinder voor Iedereen Verdient Vakantie. Tijdens de vele ontmoetingen overal in Vlaanderen is zij steeds verrast door de mooie verhalen van moedige mensen. Daardoor ontstond nog meer de goesting om naar de pen te grijpen.

Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Er komt altijd een moment dat het wel kan

In gesprek met Annie De Martelaere | 6 augustus 2018

‘Ik sta met mijn blote voeten op het zand. Voor mij ligt de Noordzee. Naast mij staan twaalf mensen. Gisteren kende ik niemand van hen. Vandaag durf ik hen vrienden noemen. We hebben onze ogen toe en ademen in , ademen uit. Mijn armen gaan omhoog als ik inadem. Omlaag als ik uitadem. Ik voel me goed. Ik voel me ontspannen.

Het kind in mij komt naar boven.
Ik loop naar het water.
Ik spring over de golven.
Ik durf zot doen met andere mensen. We springen en ravotten.

Annie speelt

En dan ineens lig ik daar. Met mijn rug en benen in ’t water.
Kletsnat. We lachen.

De kou dringt door mijn kleren door mijn vel.
Lut loop op mij af. Ze wrijft me warm. Ik krijg haar trui.
Gisteren kende ik Lut nog niet. Vandaag zo’n gebaar van vriendschap.
Ik ga dat lang, lang onthouden.

Annie en Lut

Mijn wereld gaat open.
Ik kan hier zijn.
Ik zit er helemaal in.

En dan denk ik: ’t is meer dan 20 jaar geleden dat ik nog eens echt op verlof was. Heel lang geleden gingen we elk jaar een weekje naar de Ardennen. Toen begon ik met mijn rug te sukkelen. Acht jaar geleden ben ik noodgedwongen gestopt met werken. De laatste drie jaar heb ik ook de ziekte met de grote K. Veel medische kosten en een kleine invaliditeitsuitkering.

Mijn jongste dochter is 19. Ik kan me niet herinneren dat we ooit samen op vakantie waren. De centen waren er niet.

En toen, een paar weken geleden kreeg ik de vraag of ik mee wilde naar de zee.
Ik dacht: nu is ’t gedaan met uitstellen. Ik heb veel getwijfeld of het me zou lukken. Ik zat nog nooit alleen op de trein. Ik was nog nooit op vakantie met mensen die ik niet ken.

Ik heb het geriskeerd. En ik ben blij dat ik heb doorgezet.
Nu is mijn dochter voor het eerst alleen thuis. En ik ben hier, aan de zee.

Ik ontdek hier, aan de zee, dat vakantie nodig is. Dat ik het nooit meer ga willen loslaten. Ik ben hier een gewoon mens tussen andere gewone mensen. Ik ontdek dat ik niet alleen ben met mijn twijfels. Dat andere mensen zich soms ook bekeken voelen. Dat ik me dat niet moet aantrekken, het oordeel van andere mensen. Dat is gewoon eigen aan mensen, dat gaat toch niet weg.

Ik wil het niet meer uitstellen om af en toe op vakantie te gaan.
Hier ervaar ik: er is hoop. Er is altijd hoop.
Er komt altijd wel een moment dat het wel kan.
Dat de miserie een keer zal stoppen.

Tegen mensen die denken dat vakantie voor hen niet lukt zou ik willen zeggen: probeer het wel.
En als je kansen krijgt: pak ze dan!’

Annie De Martelaere

In gesprek met

Annie De Martelaere woont in Oudenaarde en is actief betrokken bij het plaatselijke Rap op Stap kantoor.

Carine Geboers van het team Iedereen Verdient Vakantie nodigde Annie uit om ‘Stem’ te worden en samen met het team te getuigen over het belang van vakantie. Annie zei aarzelend ‘ja’, en ging met negen andere stemmen op een driedaagse leervakantie aan zee. Annie herontdekte de zegen van vakantie, samen met gelijkgestemde mensen. Ze vond haar stem, en vertelde haar verhaal.

Vanaf het najaar vergezellen Annie en de andere ‘Stemmen’ af en toe de teamleden van Iedereen Verdient Vakantie naar ontmoetingen, infosessies en evenementen. Ze zullen er in levende lijve getuigen over de impact van vakantie op hun leven.

 

Dit verhaal werd gepubliceerd op 6 augustus 2018 in de categorie Voor het eerst.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

In een goed gesprek verhuist de angst

In gesprek met Branco, Dirk, Stefan en Jan | 31 oktober 2019

Verbind je Verhaal is een voortdurend groeiende verzameling van verhalen over de weldaad van vakantie. Verhalen van mensen die vakantie beleven. Verhalen van mensen die vakantie mogelijk maken voor elkaar. Die verhalen zijn vaak tijdloos. Niet gebonden aan de waan van de dag, leren ze ons diepgaander begrijpen wat vakantie doet met een mens.  Zoals dit verhaal over 'onderweg zijn'. We publiceerden het voor het eerst op 24 april 2018, en laten het vandaag opnieuw schitteren.

‘Als ik weer thuis ben, ga ik het pas beseffen. Ik ben verdorie in Gent geweest joh! Ik heb de trein genomen. Op de tram gezeten!’ De Branco die vanochtend op perron 5 van het Hasseltse station trilde van spanning, onderging in één vakantiedag een opmerkelijke metamorfose. Op de trein naar huis kijkt hij me aan. Blinkende ogen. ‘Zie mij nu toch. Ik praat!’ In een gezelschap van vier mannen bezocht Branco het Museum Dr. Guislain in Gent. Ik mocht mee. Deze bijzondere dag trok een spoor in onze ziel. Als de avond valt, komen de woorden mondjesmaat.

Branco kan zich niet herinneren hoe lang het geleden is dat hij een dag op stap ging. De laatste vijf jaar was hij geen trein meer opgestapt. En Gent? ‘Nooit geweest.’ Hij woont op kamers in het Volkshuis, aan de Hasseltse kaai. Begin maart nodigde medebewoner Dirk hem uit om mee te gaan naar een tentoonstelling in het Dr. Guislain Museum in Gent. Twee vrienden van Dirk, Stefan en Jan, zouden ook meegaan. De vier alleenstaande mannen hebben ervaring met de psychiatrie. Ze kijken er met gemengde gevoelens op terug.  

Die ochtend op het perron in Hasselt

Dirk staat wat gebogen. Z’n ogen tranerig, z’n gelaat gloeiend. ‘Grieperig ofzo’, zei hij. Dirk zal de rest van de dag stil zijn. Zijn ogen en oren absorberen wat op de trein, de tram en in het museum te beleven valt. Verwerken komt later wel, als de griep gepasseerd is.

Stefan bekomt van een moeilijke dag. Gisteren ruimde hij de kleren van zijn overleden moeder op. Het is keihard. Maar hij is benieuwd genoeg naar het Dr. Guislainmuseum, omdat hij zelf vrijwilliger is in het bezoekerscentrum van de psychiatrie in Rekem. Jan is er ook bij, daar op perron 5. Een zwarte muts zit diep over zijn oren. Hij kijkt toe vanop een afstand. Nadien zal hij me vertellen dat hij altijd nadenkt. En dat bij dat denken ook altijd denken zit over wat een ander zou denken. 

Onderweg met mensen die niet oordelen

In de trein komt het gesprek op gang. Het blijkt goed om met gelijkgestemden onderweg te zijn. Om een dag bijeen te zijn zonder te moeten denken dat anderen je beoordelen. Dat je niet bang moet zijn om verkeerd verstaan te worden.

We verhuizen van trein naar tram en verwonderen ons over de drukte in het Gentse station. 't Is Branco’s eerste keer op een tram. We eten een boterham in de patiëntencafetaria van het Dr. Guislain instituut. We bezoeken het museum en vergeten de tijd. Het regent wanneer we er weer vertrekken. (lees hier over het bezoek aan het museum dr. Guislain)

groep bezoek Museum Dr. Guislain

In de wandelgangen van het Museum Dr. Guislain:
​vlnr: Branco, Dirk, Stefan, Kristine Timperman van het museum en Jan

 

Die avond in de trein, weer bijna thuis

Wanneer we weer bijna tot in Hasselt gedenderd zijn, vindt een diepere gedachtenlaag de oppervlakte van onze gesprekken. Dat kunst zien helpt het leven te zien, als een spiegel. Dat in compagnie zijn met vrienden die je niet willen veranderen ongelooflijk deugd doet. Dat vertellen en luisteren een zegen is als je elkaar vertrouwt. En dat er op zo’n dag altijd, altijd, altijd ‘iets’ gebeurt dat iets anders in gang zet.

Dirk heeft koorts. Hij leunt met zijn hoofd tegen het koele glas van de wagon. “Ik vind dat ik weer meer moet gaan schilderen’, aarzelt hij. Hij vertelt over de schilderijen die hij zag in Gent. ‘In die kunst ligt een kracht…’ Hij zucht. ‘Ik hou me nog teveel bezig met andere dingen. Zo’n dag als vandaag herinnert mij dan weer aan hoe belangrijk schilderen voor mij is.’ En ook, hoe blij hij is dat Branco er vandaag bij was. ‘In gezelschap zijn met Dirk, met Jan en Stefan is voor mij het fijnste van de dag geweest’, zegt Branco. ‘Ik had al rap het gevoel: dat zijn hier goei gasten. Die mannen gaan mij verstaan. Ik zie wel wanneer mensen wel of niet luisteren.’

En Jan, de altijd denkende Jan, repliceert: ‘We hebben fijn gepraat. Ons kwetsbaar opgesteld. Dat maakte het voor mij gemakkelijker om me te laten zien zoals ik ben.

'Doorheen een goed gesprek weet je toch dat je in wezen hetzelfde bent: mensen onder mekaar. Dan verhuist de angst.' - Jan

Stefan, die het gisteren allemaal wat kwijt was, zegt dat zijn goesting om door te gaan weer dichterbij is gekomen. ‘Door mijn autismespectrumstoornis is het voor mij niet evident om te reizen. In groep voel ik me wat beter op mijn gemak en alleen zou ik nooit op het idee gekomen zijn om vandaag naar Gent te gaan. Hij is blij dat hij contact kon leggen tussen zijn bezoekerscentrum in Reken en het Gentse Psychiatriemuseum. Daar gaat iets schoons uit ontstaan, hoopt hij.

En dan zegt Stefan tegen het reisgezelschap: ‘We hebben het elk op onze eigen manier allemaal moeilijk. En kijk eens wat een mooie dag we hadden!’  Branco lacht: ‘Wat morgen is, is morgen. Wat vandaag was, kan niemand ons nog afpakken.’

Lees ook deze verhalen:
Kijk. Kijk nog eens. Wat doet verwondering met ons?
Buitenbeentje in museumsector, outsider in kunstwereld

Branco, Dirk, Stefan, Kristine en Jan

In gesprek met

Dirk Vandewal is een vriend van Griet, de schrijver van de verhalen voor Iedereen Verdient Vakantie. Dirk woont op kamers in het Volkshuis, aan de sjieke ‘Cartier Bleu’ van Hasselt, zoals hij zelf met een satirisch gevoel voor humor opmerkt.

Griet wilde met Dirk naar het Museum Dr. Guislain, om er samen de tijdelijke tentoonstelling rond angst te bekijken. Dirk zei ja en vroeg in één adem of hij medebewoner Branco mocht meenemen. Eén vriend werden er uiteindelijk drie. Jan en Stefan wonen beide in Lanaken. Branco kende voor de uitstap enkel Dirk. Alle vier de mannen weten wat het betekent verstrikt te raken in je gedachten, soms afhankelijk te zijn van medicatie om de dag door te komen, en overmand te raken door onpeilbare angst.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 31 oktober 2019 in de categorie Voor het eerst.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Soms heeft vakantie voorrang, op alles

In gesprek met Guy en Nicky | 29 september 2017

Een familieweekend met iedereen samen. Nicky wilde het al zo lang. Eens allemaal bijeen zijn, met man Guy, de drie kinderen en evenveel kleinkinderen. Zo graag, zo graag. Ik luister naar hun verhaal en word stil. Voor mij zitten twee mensen die weten wat zwart betekent. Twee mensen die hoop vasthouden als een kostbare parel. Twee mensen die vader en moeder zijn, grootvader en grootmoeder. Die elkaar dragen als het lastig is. En alles wat van tel is, is liefde.

Terug naar de droom. Met de hele familie op weekend. Ze prikken een datum in augustus, één week voor hun jongste zoon trouwt.

Een bijzonder huwelijk zal het worden. Een mijlpaal van hoop. Want om zoon Ben hebben ze wakker gelegen. Ze hebben gehuild, gevochten en gered. Ze hebben verdedigd, gezorgd, geloofd. Een kind dat het leven niet kan leven, dat kiest om eruit te stappen, het is zwart en zwaar om dragen. Opnieuw, opnieuw, opnieuw keerden ze samen weer uit die hel. Met altijd hoop, eeuwig geloof dat ’t goed komt. Met verweer tegen een harde maatschappij, tegen het onbegrip, het oordeel.

Ze zullen samen op weekend gaan. Met Ben en zijn aanstaande erbij, een baby’tje op komst. Er zou veel te vieren zijn. Verjaardagen, huwelijksverjaardagen, de liefde van Ben, het toeleven naar hun huwelijk. En ook gewoon, het feest van samenzijn.

En dan, een paar dagen voor de vakantie, sterft Nicky’s moeder. Niet helemaal onverwacht. En toch.

Guy en Nicky besluiten het goede te doen. Dat wat nu goed is. Ach, het is niet de eerste keer dat ze dwars ingaan tegen wat de mensen denken. Ze stellen de begrafenis van moeder met enkele weken uit. Vakantie komt eerst. Voorrang aan samenzijn, vieren, rouwen en elkaar terugvinden. Dan het huwelijk, een feest van liefde, hoop en nieuw leven op komst. Het is te belangrijk. Eerst de vakantie. Dan het trouwfeest. En dan de begrafenis. Voor alles is een juiste tijd.

Ze gingen. En het was goed, zeggen ze. Een paar dagen samen, het heeft hen allemaal deugd gedaan. Ben zag er erg moe uit toen hij aankwam. Om een paar dagen later, net als zijn zussen, enorm ontspannen weer naar huis te gaan.

Nicky had een droom en zag die waar worden. Eindelijk familiegeluk, lacht ze.

In gesprek met

We troffen Guy en Nicky in vakantieverblijf De Bosberg in Houthalen. Vakantieparticipatie kwam er voorbij met de ‘Vakantietoer’: een prettige ontmoeting met vakantieliefhebbers, een moment van samen zingen en vakantie vieren. Guy en Nicky kiezen ervoor om niet met hun echte naam vermeld te worden. Ze willen de privacy van Ben beschermen. Ze vertellen ook over Similes, de vereniging van psychiatrisch patiënten en hun familie. Daar organiseren ze mee ‘uitwaaiweekends’. ‘Voor veel mensen zoals wij is dat nog de enige vorm van vakantie die haalbaar blijft,’ zeggen ze.

Het verhaal van Guy en Nicky werd opgetekend in het kader van het grootschalig luisteronderzoek van Steunpunt Vakantieparticipatie. Via duizend verhalen willen ze leren hoe wij in Vlaanderen vakantie mogelijk maken voor elkaar, en in het bijzonder voor mensen die minder vakantiekansen hebben. Voor Ben bijvoorbeeld, die zonder die uitnodiging van zijn ouders amper aan vakantie toekomt.

Benieuwd naar verhalen en foto's van de vakantietoer? Kijk op de Facebookpagina van Vakantieparticipatie.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 29 september 2017 in de categorie Voor het eerst.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Twee dagen dansvakantie en het leven voelt ànders!

In gesprek met Anne Greuell | 13 april 2017

De ingelijste foto staat op het keukentablet bij Anne Greuell thuis. Haar lichaam los, vrij. Het hoofd ontspannen achteruit neigend, lacht ze uitbundig de innerlijke vreugde naar buiten toe. Geluk ingekaderd. Het beeld getuigt van de metamorfose die Anne doormaakte tijdens een tweedaagse dansvakantie. Haar dochter zag de foto, verbaasde zich over het bijzondere geluk van haar moeder en kaderde het beeld in als kerstgeschenk. Trots en met ontroering toont Anne me de foto. ‘Het is mijn eigen ik, die daar eindelijk uit kon komen’, zegt ze. Dansend, samen met anderen, verwerkte Anne oud verdriet. Ze verwarmde zich zich aan vriendschap van mensen die ze nooit eerder zag en in een mum van tijd beste vrienden werden.

Het dansweekend was een initiatief van Steunpunt Vakantieparticipatie. Een uitnodiging aan vakantiegangers om eigenwijs uitdrukking te geven aan de waarde van vakantie in hun leven. Anne ontdekte de workshop via een informatiemail van Rap op Stap Bredene. Dansen, ze had het altijd al willen doen. En nu kon het. Het werd een vakantie om nooit te vergeten. Een vakantie die sommige dingen in ’t leven voorgoed verandert. Anne vertelt:

'Het voelde al goed vanaf het eerste contact. De mensen van Vakantieparticipatie waren heel vriendelijk aan de telefoon. Ik kreeg een gratis treinticket, en bij aankomst in Brugge stond Seppe (Dams, medewerkers bij Vakantieparticipatie, n.v.d.r.) ons op te wachten. Het was een warm welkom. Ik kreeg onmiddellijk het gevoel erbij te mogen horen. Ik durf normaal geen eerste contact nemen met andere mensen, maar nu ging het vanzelf.'

“Anders dan anders voelde ik geen afstand tussen mij en anderen.” - Anne

'Dansen, bewegen: het was nieuw voor ons allemaal. Maar Stephan (Marchant, dans- en bewegingstherapeut, n.v.d.r) liet ons op een speelse manier oefenen. We dachten aan vakantie en welke woorden dat bij ons oproept. Het strand, de zee, praten met vrienden, een huisdier dat mee mag op vakantie,… Dan probeerden we die woorden in dans uit te drukken.

Ik danste de zee. Mijn armen en handen waren golven, wiegende golven waarop ik  mij in de zomer laat dragen. Gaandeweg werd het de beweging van een moeder die haar kind wiegt. Ik voelde de warmte van mijn moeder, alsof ze me eindelijk wiegde. Iets wat ik mijn hele leven heb gemist. Het deed mij deugd dat te kunnen uiten.'

Anne Greuell
Anne: "Dansen zorgt ervoor dat gevoelens gaan mee bewegen.
Dat ze naar buiten kunnen.”

 

'Oud verdriet kwam naar boven. Ik moest huilen, en ben buiten helemaal gaan uithuilen. In het gewone leven verdring ik die pijn, en daar kwam het naar boven. In die groep mocht het. Ze hebben me laten uithuilen, en ze wilden me helpen als het nodig was. Ik had nooit gedacht dat je van uithuilen zo blij kunt worden. Dat je al dansend een stuk levensverdriet kunt verwerken.

Wat ik fantastisch vond aan die twee dagen was dit: iedereen mocht er zijn. Schuchter, kwetsbaar, met of zonder fysieke beperking. Het was allemaal goed. En niemand die zei dat ik beter niet zou dansen omwille van mijn zwakke rug. Eindelijk mogen dansen, gewoon mogen dansen samen met anderen. Ik had altijd gedroomd te kunnen dansen zonder dat iemand daar commentaar op had. Ja, de pijn in mijn rug was er wel, maar ik voelde me goed.'

Anne Greuell
Anne: "Ik voelde me goed.
En als je je goed voelt, kan je beter tegen de pijn."

 

'Die twee dagen, inclusief een verrassende Sneukelroute en gezellig souper,  waren zo om. Een paar weken later zag ik de groep opnieuw tijdens het Forum Vakantieparticipatie in Planckendael. Een schitterend weerzien. Ik mis die mensen enorm. Ik zou hen vaker willen zien, maar hou het contact af. Waarom? Omdat ik het niet kan betalen om naar hen toe te reizen. En daarom sluit ik me af, om mezelf een beetje te beschermen. Ik wilde dat het anders was.'

Annes ogen krijgen fijne rode randjes. Ze diept een zakdoek op. Het missen gaat diep. Het is voorbij, en toch ook niet. Het leven voelt anders. Ze durft nu meer, zegt ze. Ze is wél iets waard. ‘Vroeger hield ik me in, dacht ik altijd aan wat de mensen zouden zeggen. Nu kan ik daar vaker overheen stappen. Ik kleed me zoals ik dat wil. Ik durf met mijn armen zwieren als ik mooie muziek hoor. Dat is het effect van de vriendschap die ik heb ervaren. Dat is wat de mensen echt nodig hebben vandaag de dag: via vriendschap de toestemming krijgen jezelf te zijn, mét of zonder beperkingen die je meedraagt.’

Anne Greuell

De ingelijste foto van Anne,
op één van de meest ontspannen momenten in haar leven, getuigt: 
Het leven is de moeite waard.

 

Benieuwd naar meer?
Documentairemaker Dieter Deswarte maakte een korte filmimpressie van de dansvakantie. Kijk!

 

fotografie: Dieter Deswarte

Ann Greuell

In gesprek met

Anne Greuell (54) woont op een studiootje in Bredene-bad. Anne heeft zware rugklachten en leeft noodgedwongen sober met een ziekte-uitkering. Anne ervaart dat ze minder onder de mensen komt dan ze eigenlijk zou willen.  ‘Ik voel dat er veel verbittering is onder de mensen. Ik heb de neiging om dat over te nemen en dan in een negatieve denkspiraal terecht te komen’, zegt ze. ‘De mensen hebben warmte nodig. Samen leuke dingen doen met anderen die je niet veroordelen, maakt het leven makkelijker om dragen.’

De dansvakantie was één van de vele initiatieven die Vakantieparticipatie nam in de aanloop van het Forum 2016. Meer dan driehonderd vakantiegangers waren betrokken in workshops rond poëzie, digitale verhalen, spelen met geluid, fotografie, boetseren, theater en dans. Allemaal gaven ze op hun eigenzinnige manier uitdrukking aan de betekenis van vakantie. Sfeer opsnuiven kan in dit filmpje.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 13 april 2017 in de categorie Voor het eerst.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Eropuit om moed te vinden

In gesprek met Marina Van Ael | 20 november 2015

‘Op vakantie gaan betekent opnieuw moed vinden’,  zegt Marina Van Ael. ‘Als je ’t moeilijk hebt, dan word je af en toe  ‘crazy’ van alles wat er in je hoofd omgaat. Tijdens een uitstap kan je die knop eens uitzetten. Klik. En daarna kan je er terug tegenaan.’ Marina woont in Dendermonde en is als vrijwilliger betrokken bij de opstart van nieuw Rap op Stap kantoor, dat in december de deuren opent.

Einde oktober nam Marina deel aan de tweedaagse ontmoeting van Vlaamse Rap op Stap kantoren in Oudenaarde en Deinze. De eerste uren voelen wat onwennig.  Marina kijkt wat van op afstand naar alle mensen die arriveren en mekaar als oude bekenden groeten. Ze moet nog veel mensen leren kennen, zegt ze. Ze heeft geen idee wat ze van deze dagen kan verwachten. ‘Dit is helemaal nieuw voor mij. In Dendermonde zijn we nog maar aan het starten. Ik ga het gewoon op me laten afkomen.’

Elke nieuweling in het netwerk brengt verhalen mee.

Onwennig dus. Wat afwachtend. Maar ook met zoveel rijkdom bij zich. Zestien jaar ervaring in een sociaal restaurant: kan tellen. Nu vrijwillig medewerker, betrokken bij de werking voor mensen in armoede. ‘We hebben bij TVORK ook een computerlokaal voor de mensen, ontmoetingsmomenten waar iedereen welkom is, volksspelen die mensen kunnen huren en activiteiten zoals een Sinterklaasfeest.’ En nu komt daar ook een stevige aandacht voor vakantie bij, in samenwerking met dienstencentrum Het Zilverpand.’

Deskundig door ervaring

Een goeie zaak, vindt Marina. Eentje waar ze graag haar schouders mee onder zet. ‘Als je ’t financieel lastig hebt, dan het je al zoveel oplossingen te bedenken. Kleding, voeding, zorgen over de toekomst.’ Ze weet hoe het voelt. In 1999 werd Marina weduwe en kwam ze in een leefloonsituatie terecht. ‘Ja, natuurlijk wilde ik vroeger ook wel eens op reis, maar ik wist echt niet hoe ik dat voor mekaar kon krijgen. Dat ik nu als vrijwilliger bij Rap op Stap Dendermonde andere mensen daarbij kan helpen vind ik goed. Ik wil dat heel graag doen.’

Uitknop vinden voor het malen in je hoofd

Ze zegt het zoals ze ’t ervaart. Geen flauwe zever, rechtdoor. ‘Kijk, als je in de problemen zit, dan wil je het liefst van al heel even je verstand kunnen afzetten. Eens vijf minuten nergens aan denken. Knop uit en wég van de miserie.’ Dat is wat een vakantie of een daguitstap kan doen: mensen de kans geven de uitknop van hun drukke hoofd te vinden. Om weer nieuwe energie te vinden. Marina: ‘Zo werkt het: als je dan weer thuis komt, dan is er nieuwe moed. Dan gaat het even beter.’

"Vakantie geeft mensen de kans om de uitknop van hun drukke hoofd te vinden. Als je dan weer thuis komt, dan is er nieuwe energie, nieuwe moed."

Moed gevonden. En ideeën. ’t Zal er klinken, daar in Dendermonde

Moed dus. Het ziet er naar uit dat Marina die zelf ook vond. Na twee dagen kennismaking met leuke vakantiebestemmingen en tal van babbels met ervaren Rap op Stap vrijwilligers klinkt het ferm: ‘Ik ga terug naar Dendermonde met veel ideeën. Ik heb mensen leren kennen, websites opgeschreven en verhalen gehoord. Ik denk dat het leuk zou zijn om bij ons eens een middag vakantieverhalen voor te lezen.’ En er is nog iets. Marina denkt aan de kinderen. ‘We zouden ze de kans moeten geven om op kamp te kunnen gaan. Da’s zo belangrijk.’

Marina Van Ael

In gesprek met

Marina van Ael is afkomstig uit Antwerpen – ’t Stad zal altijd ‘thuis’ blijven – en inwoner in Dendermonde. Ze draait al 16 jaar mee in TVORK, het sociaal restaurant van OCMW Dendermonde. De eerste twaalf jaar als medewerker in arbeidszorg, en nu als vrijwilliger. 

Dit verhaal werd gepubliceerd op 20 november 2015 in de categorie Voor het eerst.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Thema ‘vakantie’ verrijkt relatie tussen hulpverlener en cliënten

In gesprek met Karen Sleurs | 17 november 2015

‘De relatie met mijn cliënten verandert. Die wordt spontaner, warmer, completer’, zegt een enthousiaste Karen Sleurs, maatschappelijk werker bij OCMW Oudenaarde. Sinds 1 oktober is Karen coördinator van het nieuwe plaatselijke Rap op Stap kantoor. Ze adviseert OCMW-cliënten die op zoek zijn naar kansen op vrijetijd en vakantie. ‘Ik leer nu veel meer de mens achter de cliënt kennen. De mensen vertellen hun verhalen. Ik krijg er een andere band mee.’ Dat is wat het thema ‘vakantie’ losmaakt. Wat ook helpt: over vakantie wordt in Oudenaarde niet zozeer gepraat  ‘aan het bureau van de maatschappelijk werker’, maar in de ontmoetingsruimte van de plaatselijke sociale kruidenier.

OCMW Oudenaarde werkte al langer samen met Vakantieparticipatie. Karen: ‘We gingen wel eens op groepsuitstap, maar het thema vakantie stond toch veel minder op de voorgrond dan nu.’ Dat er in Oudenaarde sinds kort een Rap op Stap kantoor is, heeft veel te maken met de impulsen die het provinciebestuur van Oost-Vlaanderen geeft. Sociale organisaties die zo’n laagdrempelig reisbureau willen starten, kunnen daarvoor een provinciale startsubsidie krijgen.

Plek: nabij de mensen, vanuit de sociale kruidenier

Het Oudenaardse Rap op Stap kantoor kreeg een toegankelijke plek in de ontmoetingsruimte van de sociale kruidenier, ook een initiatief van OCMW Oudenaarde. Gesprekken ontstaan er spontaner dan in de formele sfeer van het bureel van de maatschappelijk werker. Voor Karen betekent het bovendien dat ze twee halve dagen werktijd helemaal aan vakantie en vrijetijd kan wijden. Hartelijke relaties met cliënten ontstaan en ideeën groeien om het Rap op Stap kantoor stevig uit te bouwen. ‘De contacten met de mensen verlopen op een heel andere manier. De ontmoetingsruimte heeft een bijzondere meerwaarde. De mensen babbelen er onderling en geven elkaar tips. Dat werkt heel aanmoedigend.’

"Praten over en plannen maken voor vakantie helpt om de mens achter de cliënt te leren kennen. Onze band wordt rijker."

Eerste succes: zes individuele daguitstappen worden groepsuitstap

De eerste ‘successen’ zijn trouwens binnen. Op één dag boekte ze voor zes mensen een daguitstap naar de Antwerpse Zoo. ‘De vrijwilligers van de sociale kruidenier brachten het thema vakantie en vrijetijd aan in hun ontmoetingsmomenten. Zes mensen – allemaal vluchtelingen die in onze gemeente wonen – boekten een uitstap naar de Zoo. Dat we dat regelden in de ontmoetingsruimte zorgde voor een sneeuwbaleffect. Uiteindelijk zijn ze er samen een dag op uitgetrokken. Geen van hen was eerder in de zoo.  Ik zie dat de wereld van onze mensen begint open te gaan’, zegt Karen.

Voorstel: sterk aanbod nu zo regulier mogelijk bij de mensen brengen

‘De mogelijkheden die Vakantieparticipatie biedt zijn enorm. Ik ben het allemaal nog aan het verkennen. Met veel plezier, want het is een dankbaar werk.’ Karen heeft een voorstel voor het Steunpunt Vakantieparticipatie. ‘De vakantiegidsen zijn prachtig, boeiend en heel professioneel. Helaas hebben we maar enkele exemplaren die de mensen dus enkel bij ons kunnen komen inkijken. Eigenlijk zou ik willen dat we de mensen een vakantiegids kunnen aanbieden. Zodat ze er thuis lang en veel in kunnen bladeren. Ik zie dat als een uiting van respect. Het benadert trouwens ook de service die mensen krijgen in een regulier reisagentschap.’

Karen Sleurs

Karen Sleurs wil dat Rap op Stap de service benadert van een regulier reisbureau. 'Als uiting van respect.'

 

Uitdaging: lokaal aanbod toevoegen

Naast de vakantiekansen uit de gidsen van Toerisme Vlaanderen, wil Karen ook vrijetijd en vakantie dicht bij huis in de kijker gaan zetten. Met de Jeugddienst, Sportdienst en dienst voor Toerisme van Oudenaarde wil ze bekijken hoe hun activiteiten toegankelijker kunnen worden voor mensen in armoede. ‘En ik wil graag dingen organiseren zodat de mensen samen iets kunnen ondernemen om uit hun isolement te komen. We hebben nu al een OKswaree: een maandelijkse culturele activiteit met een etentje aan een lage prijs. Daar kunnen we zeker op verder bouwen. Ik zou graag elke maand een activiteit van het cultureel centrum in de kijker zetten waarvoor onze mensen zich dan via het Rap op Stap kantoor kunnen inschrijven.’

Nodig: vrijwilligers met goesting

Plannen genoeg, en aan mogelijkheden en enthousiasme ontbreekt het niet in Oudenaarde. Karen: ‘Ik wil mijn actieradius groter maken. Samenwerken met vrijwilligers kan me daar bij helpen. Ik ga al eens beginnen met mijn licht op te steken in het lokale dienstencentrum.’

 

Karen Sleurs

In gesprek met

Karen Sleurs is maatschappelijk werker bij OCMW Oudenaarde. Op 1 oktober ging ze van start als coördinator van het nieuwe Rap op Stap kantoor in de gemeente. Dat sociale reisbureau is een initiatief van OCMW Oudenaarde en kon starten met de steun van het provinciebestuur Oost-Vlaanderen.

Alle Rap op Stap kantoren in Vlaanderen werken volgens een charter. Informatie over de werking en het charter vind je hier.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 17 november 2015 in de categorie Voor het eerst.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Vakantie kan ook zijn: een pelgrimstocht om jezelf eindelijk te ontmoeten

In gesprek met Marie-Louise De Croock | 3 november 2015

‘Waar ben JIJ? Waar is je ‘ik’ gebleven?’ vroeg de therapeut toen Marie-Louise De Croock gebroken tegenover haar zat. ‘Het was op dat moment zwart, zwart, zwart in mijn leven. En die vraag zette me voor de harde feiten: na zoveel zorg voor anderen was ik nu toe aan zorg voor mezelf. Ik moest mezelf weer zien te ontdekken.’ De hulpverlener moedigde Marie-Louise aan om op haar eentje met vakantie te gaan. Ze ging door de hel. ‘Het was zo moeilijk, maar ook zo nodig. Daarom doe ik het opnieuw, tot het me lukt te genieten van mijn eigen gezelschap.’

Marie-Louise woont op ’t Kiel in Antwerpen. Ze werkt als ervaringsdeskundige in armoede en sociale uitsluiting bij vzw STA-AN, het Antwerps Netwerk tegen Armoede. Thuis, op haar kleine sociale appartement ontvangt ze elke dag tot zes gasten. Allemaal mensen in armoede waarvoor Marie-Louise kookt en waarmee ze regelmatig op uitstap trekt. Ze is de trekker en duwer van de groep, degene die zacht begeleidt, zorgen opvangt, aanmoedigt, problemen helpt oplossen. Het geeft haar leven zin.

Ademruimte creëren, zelfs al is dat verdomd moeilijk

Maar zelfs met een diep ervaren zingeving kan een mens soms tegen haar grenzen aan knallen. Marie-Louise maakte het mee. Veranderingen op het werk, veeleisend vrijwilligerswerk en oude pijn van als mens niets waard te zijn speelden allemaal tegelijk op. En toen werd het zwart. ‘Ik zocht begeleiding en ongeveer het eerste wat ik te doen had was een beetje ademruimte creëren voor mezelf’, zegt Marie-Louise. De tafelgasten schuiven sindsdien nog vijf in plaats van zeven avonden aan tafel, en de vakanties reserveert ze nu even niet voor de groep maar voor zichzelf.

Die eerste vakantie alleen kostte Marie-Louise twee maanden mentale voorbereiding. ‘Alleen eropuit trekken is iets dat ik niet kende. In groep ben ik de trekker, los ik alles op, durf ik iedereen aanspreken. Dan kan ik alles.'

'Alles voor de groep. Maar alleen? Dan voel ik me bekeken, durf ik niemand om hulp vragen, dan gieren de zenuwen door mijn lijf.’

Heerlijk? Eerlijk waar: zeker niet

Haar allereerste vakantie voor zichzelf ging richting Nieuwpoort, waar ze te gast was in de Floreal. Heerlijk? Tja, zo zou vakantie op zijn best aanvoelen. Maar heerlijk was het voor Marie-Louise allerminst. ‘Het was ontzettend moeilijk. Het begon al in het station, waar ik mijn ticket moest kopen en daarvoor de beambte aan moest spreken. Zoveel twijfel en onzekerheid, heel verlammend eigenlijk.’ In Oostende aangekomen voelde ze zich verloren, moest de tram op zien te geraken. En ook daar: twijfel: moest ze richting De Panne of Knokke? ‘En dat terwijl ik dat eigenlijk wel wéét. Als ik de groep begeleid, organiseer ik dat allemaal zonder moeite. Het alleen zijn en me zo bekeken voelen haalt me totaal onderuit.’

Nog ‘zo’ groot: duim en wijsvinger zeggen meer dan duizend woorden

Marie-Louise kreeg hulp van andere reizigers. Zomaar. Bij het opstappen op de tram in Oostende en bij het afstappen in Nieuwpoort  werd ze spontaan geholpen met haar koffers. Iemand wees haar de weg naar haar vakantieverblijf. ‘En zelfs daar ben ik van geschrokken. Ik, die door anderen geholpen mocht worden,… ik voelde me nog zo groot.’ Ze houdt haar duim en wijsvinger boven elkaar, alsof ze zich een centimeter groot voelde. Een tekenend gebaar, dat ze meermaals in het gesprek maakt.

Aangekomen aan de balie van vond Marie-Louise vond haar boekingsbewijs niet direct. Opnieuw bibberen en zweten. ‘Alleen zijt ge toch niks’, fluisterde een oud stemmetje in haar hoofd. ‘Ik heb het mijn hele jeugd gehoord: ‘Ge zijt lelijk, ge kunt niks.’ Altijd zocht ik de hoekjes op, onzichtbaar wilde ik zijn. Op mijn werk ben ik nu wél superwoman, maar alleen ben ik zo klein (opnieuw dat gebaar).’

Alsof je door het lot getest wordt

Na een paar vijven en zessen vond ze de lift en haar kamer. Om voor zichzelf te kunnen koken trok Marie-Louise naar de winkel. ‘Een uur heb ik daar rondgelopen. De kluts kwijt. Ik kon maar niet beslissen wat ik zou gaan eten. Uiteindelijk is het kip met salade geworden. Simpel.’

En dan – alsof ze tot op de grens van haar kracht getest werd – gaat bij het koken het brandalarm af. Lawaai, paniek, rennen naar de balie (en vergeten de pan van het vuur te halen), rook, nieuwsgierige blikken van andere vakantiegangers. ‘Ik schaamde me dood,’ zegt ze.

’s Avonds raapte Marie-Louise haar moed weer bij elkaar. Ze ging naar een optreden in het hotel. ‘Maar ook daar voelde ik me bekeken.’ De volgende twee avonden ging ze niet meer. ‘Niet meer gedurfd. Te bang van dat gevoel bekeken te worden.’

'Neen, ik heb niet kunnen genieten van de vakantie. Ik ben bang geweest.'

‘Dingen waar ik zo naar had uitgekeken voelden niet zo zalig als ik het me had voorgesteld. Ik heb ontdekt dat ik in paniek sla van de stilte en het alleen zijn. Ik zag mezelf daar plots als een vrouw van 53, alleen en eenzaam. Dat is hard. Maar het is wel goed dat ik dat nu voor het eerst heb kunnen benoemen.’

Supporters zijn onmisbaar

Marie-Louise had drie vakantiedagen gepland, maar wilde al snel weer gewoon terug naar haar appartementje in Antwerpen. ‘Elke dag waren er telefonische gesprekjes met mijn collega’s. Ze bleven me aanmoedigen en op de dag van mijn thuiskomst hebben ze me afgehaald aan het station. Zonder hen had ik mijn vakantie niet uitgedaan. Dan had ik nu met een gevoel van mislukking geworsteld, in plaats van de trots die ik nu ervaar.’

Ga voor het moeilijkste, dan kan je alles

‘Die vakantie was dan wel moeilijk, ze heeft ook deuren doen opengaan in mij. Ik ben intussen vastbesloten: dit wil ik wél kunnen. Ik wil leren deugd hebben van een kop koffie in een cafeetje. Ik wil blij worden van de vriendelijkheid van behulpzame mensen’, zegt Marie-Louise. In november trekt ze er opnieuw voor enkele dagen tussenuit, om te oefenen. ‘Eén ding heb ik van mijn moeder onthouden: ga voor het moeilijkste. Als je dat kunt, kan je al de rest ook.’

‘Met nieuwjaar wil ik het glas heffen en zeggen dat ik het kan, dat ik alleen met vakantie kan en durf en dat ik er al voor de helft van kan genieten!’

In gesprek met

Marie-Louise De Croock is ervaringsdeskundige in armoede en sociale uitsluiting. Ze werkt deeltijds bij vzw STA-AN in Antwerpen.

Marie-Louise ging voor het eerst alleen met vakantie. Ze verbleef in De Floreal in Nieuwpoort.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 3 november 2015 in de categorie Voor het eerst.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Kijk! Visjes! Garnaaltjes! Remco ontdekt de zee

In gesprek met Ilke en Sabrina | 13 februari 2015

 

Kijk, visjes. En garnaaltjes! Remco ontdekt de wereld van de zee. Veilig op de arm van mama Sabrina (20). De uk is één en al gefascineerde aandacht voor het visje in het plastic zakje. Achter de camera – een smartphone, want die had ze snel bij de hand – staat Ilke Bautmans. De foto is een gelukstreffer (letterlijk!) en een prachtig beeld. Een beeld dat de sfeer pakt van de liefde van een jonge moeder voor haar kind. Het werd de vakantiefoto van het jaar. De prijs – een mooie vergroting van de foto – kregen Sabrina, Ilke en Remco uitgereikt tijdens het Forum Vakantieparticipatie.

Sabrina moet nog wennen aan al die aandacht. De foto staat in de nieuwe vakantiegidsen van Vakantieparticipatie, en prijkt op postkaarten die vzw LEJO uitbracht. Ze lacht er wat schuchter bij, houdt een voortdurend oog op haar zoontje in de kinderwagen, haalt herinneringen op aan die vakantie aan zee van afgelopen zomer. Ze verbleef er in het Reigersnest, samen met negen andere jonge gezinnen, alleenstaande tienermama’s, koppeltjes en vijftien kinderen van nul tot tien jaar.

Sabrina werd meegevraagd door een vriendin. Een week op vakantie samen met andere tienermama’s en hun kindjes zou haar deugd doen. ‘Mijn vriend en ik waren toen uit elkaar, en met mijn ouders heb ik geen contact meer. Dus dacht die vriendin dat het wel leuk zou zijn voor mij en Remco om mee te gaan.’ Goeie gok, zo bleek!

“Ik was daar echt op mijn gemak. De miserie van thuis was direct weg.” – Sabrina

 ‘Ik voelde me heel welkom in de groep. En ik leerde veel bij van de andere mama’s. Over voeding voor Remco bijvoorbeeld. Maar ook gewoon door te zien hoe andere mama’s hun kinderen aanpakken leer je veel’, zegt Sabrina.

Samen op vakantie met andere tienermama’s en –papa’s heeft dus zo zijn voordelen. Ilke: ‘De jongste mama’s zijn ongeveer 16 jaar. Zij hebben veel aan het uitwisselen van ervaringen met mama’s die al wat ouder zijn. De kinderen vinden het heerlijk om voor elkaar te zorgen en samen te spelen. Bovendien, zo’n weekje eens niet moeten winkelen en koken, en alleen maar ontspannen met je kind en jezelf bezig zijn doet echt goed.’

“Door die vakantie-ervaringen geraken de jonge ouders vertrouwd met het idee dat ze ook als jong gezin samen op reis kunnen gaan.” – Ilke

‘Het is goed om eens weg te gaan met je kinderen. Altijd thuiszitten is het ook niet’, zegt Sabrina. Vakantie is extra genieten, vindt ze. Vakantie is het waard om voor te sparen. ‘Want op vakantie leer je weer andere mensen kennen, kan je samen praten en kan je uit je schulp komen.’ 

Vakantieplannen borrelen dus. Het kan wel, want het gaat goed met Sabrina en Remco. Ze woont weer samen met haar vriend. ‘We hebben een huis gevonden en er is een tweede kindje op komst’, vertelt ze. Beetje bij beetje legt ze wat spaargeld aan de kant voor de volgende vakantie. Een vakantie waar haar vriend nu ook bij zal zijn. ‘Dit jaar gaat hij een beetje verlof nemen. Want hij wil ook wel eens buitenkomen’, lacht ze nog.

Sabrina, Remco en Ilke ontvangen de prijs tijdens het Forum Vakantieparticipatie 2014

Sabrina, Remco en Ilke ontvangen de prijs tijdens het Forum Vakantieparticipatie 2014.

 

Ilke en Sabrina

In gesprek met

Vakantie voor tienerouders: Ilka Bautmans organiseert ze al jarenlang. Ilke is begeleider van Teens, de vrijetijdswerking voor tienerouders van vzw LEJO. Ze wisselen ervaringen uit, bouwen vriendschappen, gaan samen op uitstap en met vakantie. Sabrina, mama van Remco en heel binnenkort een klein zusje, ging met TEENS een week naar zee.

 

Dit verhaal werd gepubliceerd op 13 februari 2015 in de categorie Voor het eerst.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Vriendschap: het mooiste dat onderweg kan ontstaan.‏

In gesprek met Paula Moens en Emmy Van der Vloet | 21 oktober 2014

Het ziet eruit alsof ze al jarenlang dikke vriendinnen zijn. Poserend voor de foto kruipen ze dicht bij elkaar. Een arm zwaait af en toe over de schouder van de ander. Ze kijken elkaar graag recht in de ogen. Glimlachend, hardop schaterend. Een aanstekelijke warmte, je kunt niet anders dan blij en vertederd zijn. Nochtans is hun vriendschap nog jong. Een paar weken geleden leerden ze mekaar kennen. Op uitstap naar de Antwerpse Zoo, met hun tweetjes.

Paula Moens (55) is moeder van drie volwassen kinderen. Ze is gescheiden, woont op haar eentje en werkt deeltijds in de Kringloopwinkel in Sint-Niklaas . Emmy Van der Vloet (68) is vrijwillig reisadviseur in het plaatselijke Rap op Stap kantoor. Allebei vinden ze het super om eens op stap te gaan, en allebei kwamen ze daar niet aan toe omdat ze er niks aan vinden om er alleen eropuit te trekken. Want ze zitten al genoeg alleen thuis, vinden ze.

Tot Paula in het Rap op Stap kantoor verscheen tijdens Emmy’s zitdag. ‘Ik had een boekje van het OCMW gekregen en daar las ik iets in over Rap op Stap. Ik vond dat wel interessant, want ik kom niet zoveel buiten. Toen ik daarna een keer bij het OCMW was nodigde Erna (Foubert is maatschappelijk werker en coördineert Rap op Stap Sint-Niklaas n.v.d.r.) me uit om eens binnen te komen en te babbelen over het idee om eens een dagje weg te gaan.’

Paula had er wel nood aan, zegt ze. Haar werk is niet altijd gemakkelijk, en dan kan een beetje ontspanning ferm deugd doen. 

"Maar alleen gaan zag ik niet echt zitten. Ik zit thuis al zoveel alleen en dan is nog eens alleen op reis gaan niet zo leuk. En trouwens, reizen met het openbaar vervoer: daar ben ik niet zo’n krak in."

 Paula

 

Toen ze daar zo over zaten te babbelen, stelde Erna aan Emmy voor om eens mee te gaan met Paula. Een onverwacht voorstel, waar Emmy wel even van opkeek. ‘Want ik kende Paula eigenlijk niet, en ik had al helemaal geen idee dat ik dat als vrijwilliger ook mocht, zo eens meegaan met iemand. Maar ik wilde dat wel graag doen, want ik vind het fijn om een keer naar buiten te gaan, eens op reis te zijn.’ Emmy mag dan al wel vrijwillig reisadviseur zijn, zelf op uitstap gaan was er nog niet van gekomen.

Dat die twee dames bij mekaar passen, moet Erna goed aangevoeld hebben. Het klikte van de eerste minuut. De twee kijken naar mekaar, een diamanten glimlach op het gezicht. ‘Eerst reisden we met de trein en haalden in het station een broodje voor de picknick. Dan hebben we de hele dierentuin samen doorgewandeld en de show van de zeeleeuwen gezien. En we hebben heel veel gebabbeld, het was precies alsof we mekaar al jaren kenden’, vertelt Emmy. 

"Ja, we passen eigenlijk wel goed bijeen", lacht Paula. "We gingen gewoon allebei samen overal naartoe, we pasten ons gemakkelijk aan mekaar aan, alsof we dat al jaren zo gewoon waren. En dan klikt het vanzelf."

Ze vinden het allebei wel grappig. En leuk bovendien, want nu gaat er een hele nieuwe wereld van mogelijkheden open. Paula: ‘Ik heb nog niet veel van de wereld gezien, en Emmy ook niet. Als Emmy mij wil begeleiden, dan wil ik zeker nog op stap gaan. En eens ergens blijven slapen ook. Naar de bossen, de natuur in. Want dat geeft rust.’ Ze schittert. ‘Dan kun je al eens dieren zien, of zoals in deze tijd van het jaar de paddenstoelen boven de grond zien komen. Zo schoon, maar je moet het wel willen zien natuurlijk.’ Emmy lacht, een beetje verlegen. Ze vindt het een hele eer dat Paula weer met haar op reis wil. En bovendien: zo komt ze zelf nog eens ergens.

Info:

Rap op Stap Sint-Niklaas is actief sinds november 2013. Erna Foubert begeleidt zes vrijwilligers die beurtelings per twee een halve dag zitdag doen. Het Rap op Stap kantoor gaat het aanbod stilaan uitbreiden met een buddy-werking. ‘Want we kunnen nog meer mensen over de streep trekken als ze in gezelschap van anderen op daguitstap kunnen of kunnen meedoen met lokale culturele activiteiten’, zegt Erna.

In gesprek met

Paula Moens is moeder van drie volwassen kinderen. ze woont alleen en werkt deeltijds. Emmy Van der Vloet is vrijwillig reisadviseur bij Rap op Stap Sint-Niklaas. Ze leerden elkaar kennen tijdens het spreekuur van Emmy. Later trokken ze samen naar de Antwerpse Zoo. Het begin van een hartverwarmende vriendschap.

Meer informatie: 

Over Rap op Stap: www.rapopstap.be
Over de vrijetijdswerking van OCMW Sint-Niklaas

Dit verhaal werd gepubliceerd op 21 oktober 2014 in de categorie Voor het eerst.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Pagina's

Copyright © 2024 Steunpunt vakantieparticipatie | Disclaimer | Privacy |