Irene Wensveen is boegbeeld van VRIJUIT, de Vlaamse organisatie die cultuur- en sportevenementen betaalbaar maakt voor mensen met een klein budget. Zij maakt deze coronacrisis thuis door, met haar vriend. Ze telt haar zegeningen en merkt op dat in deze opgelegde isolatie die eerste gevoelens van angst plaats ruimen voor dankbaarheid. Bovenal ziet ze dat deze hele situatie de veerkracht in ieder mens doet bovendrijven. Voor vele mensen lijkt dat nieuw.  ‘Maar mensen met weinig geld moeten die veerkracht altijd aanboren, ook zonder een crisis als deze.’

Een van de leuke dingen aan het gedwongen binnen zitten is dat je via al dat videobellen voor een stuk inkijk krijgt in de woning van je gesprekspartner. Als ik Irene bel, zie ik dat ze in een ruimte zit die volop de voormiddagzon vangt. Als ik er een opmerking over maak, doet ze met haar camera een rondje. Ik zie nu dat ze in een veranda zit met uitzicht op een tuin die behoorlijk diep loopt.

“Die eerste gevoelens van angst ruimen plaats voor dankbaarheid.”

Irene: ‘Op 12 maart zijn we verhuisd. Gelukkig nog net op tijd. Anders hadden mijn vriend en ik ieder op ons eigen appartementje moeten zitten. Nee, ik mag niet klagen.’ Die vrijdag de 13e (maart) wist ze meteen dat de quarantaine veel langer ging duren dan de meeste mensen oorspronkelijk dachten. ‘Mijn moeder heeft lang op de afdeling virologie gewerkt in een Nederlands ziekenhuis. In de jaren ’80 heeft zij de eerste aidspatiënten verzorgd. Die moesten toen nog in quarantaine omdat niemand iets van de ziekte afwist. Mijn moeder zei me meteen: Ga er maar van uit dat dit veel langer zal duren.’

Toen stroomden de berichten binnen dat alle evenementen afgelast zouden worden. De impact op de partners van VRIJUIT, die tickets met korting voorzien, was toen nog niet te overzien. Irene: ‘Die partners bleven er nuchter onder. Dankzij de vertrouwensband die ik met hen heb opgebouwd, was er een heel vlotte en open communicatie. Er werd geen paniekvoetbal gespeeld. De tickets zouden geldig blijven en zoniet kwam er een regeling voor terugbetaling voor de meest kwetsbare groep.’

Irene behield ook contact met de ledenorganisaties. Via email deelde ze tips voor spelletjes voor de kinderen die binnen moeten blijven. Al gaat ook daar haar empathie uit naar de mensen die het minste kansen hebben. ‘Mailen kan maar als je internet hebt. Voor mensen zonder internet is dit al helemaal een tijd van isolatie’, merkt ze op.

Mijn leven gaat veranderen

Die eerste week quarantaine overviel haar een egoïstische angst, geeft Irene eerlijk toe. ‘Oei, wat als het mezelf of mijn naasten treft? Ik besefte ook meteen: mijn leven zoals het was, gaat veranderen. Ik mis het contact met mijn vriendinnen en familie. De mens is een sociaal dier. Ik was die eerste dagen in quarantaine een beetje depressief omdat mijn leven nu gereduceerd was tot binnen zitten met als hoogtepunt een uitstapje naar de supermarkt. En dan besef ik nogmaals:  voor sommige mensen is dat hun leven, dat praatje met de kassierster aan de supermarkt en dan weer naar een eenzaam huis.’

Je moet je eigen beste vriend zijn

Na een eerste week wennen aan de situatie verandert er iets bij Irene: ‘Ik ben mijn zegeningen beginnen tellen. We zijn hier thuis met z’n tweeën. Ik kan telewerken. De reistijd naar mijn werk valt weg. Dat zijn drie uren per dag gewonnen. We hebben een tuin om in te werken. Ik dacht veel aan mensen die veel slechter af zijn. Ik begon positieve gedachten de wereld in te sturen.’

“Er ontstaan overal mooie initiatieven. Dat is de kracht van de mens. We hebben ontzettend veel veerkracht.”

De hele situatie brengt iets spiritueels teweeg bij Irene: ‘Ik brand een kaarsje bij mijn grootmoeders Mariabeeldje voor de vader van een collega. Ik voel de dankbaarheid terugkomen. We vinden het zo normaal om drie keer per jaar van Bali naar Peru te vliegen, om twee auto’s voor de deur te hebben staan. De tijd die je in normale omstandigheden besteedt aan sportclubs, feesten… Het valt weg, en je wordt nu terug gebracht naar de essentie. Mijn vriend zegt altijd: Je moet je eigen beste vriend zijn. Als dat zo is, dan kan je dat ook zijn voor anderen.’

Dorpeltrekking

Na twee weken quarantaine besluit Irene toch eens op wandel te gaan in haar nieuwe buurt. Ze was nog niet op verkenning durven gaan in haar nieuwe wijk. Irene: ‘Ik was maar een paar straten ver toen ik drie schaapjes zag staan op zo’n stadsweilandje tussen de huizen. Dat raakte me zo. En ik besefte: de natuur draait gewoon door. De krokusjes bloeien zoals anders. Ik zag weer dingen die ik anders voor lief nam. En toen ik in een wei ook nog eens twee paarden zag lopen, voelde ik een enorme dankbaarheid. Al wandelend kan je je realiseren hoe mooi je eigen land is. We beginnen dat nu opnieuw te waarderen. Misschien denken mensen nu wel: We hoeven helemaal niet zo ver te vliegen.’

De meeste mensen deugen

Irene moet denken aan een lezing waar ze met een vriendin naartoe ging. De Nederlandse Rutger Bregman kwam er praten over zijn bestseller ‘De meeste mensen deugen’.  Irene: ‘Hij zegt dat in oorlogstijd niet het slechtste maar het beste in de mens naar boven komt. In volle coronacrisis zat hij ook in het Nederlandse televisieprogramma De Wereld Draait Door. Hij vertelde dat ook nu mensen verantwoordelijkheid nemen. Buren doen boodschappen voor hun oudere buren. Er ontstaan overal mooie initiatieven. Dat is de kracht van de mens. We hebben ontzettend veel veerkracht. Die komt op moeilijke momenten naar boven. Mensen die met weinig geld moeten toekomen, moeten die veerkracht altijd aanboren. We zien dat jammer genoeg niet altijd.’

Afscheid

30 april is Irenes laatste werkdag voor VRIJUIT. Ze gaat aan de slag bij Kazou Antwerpen. Irene: ‘Ik vind het jammer dat ik geen afscheid kan nemen op een persoonlijke manier. Ik haalde altijd veel voldoening uit de verhalen over hoe vrijetijdsbeleving het leven van mensen verandert. Zoals bijvoorbeeld mensen die pas op latere leeftijd voor het eerst Brussel bezoeken, of het Atomium in het echt zien. Ik kreeg ook veel voldoening als ik organisaties kon overtuigen om vrijetijdskansen mogelijk te maken voor mensen die het moeilijk hebben. Al die ledenorganisaties maken het verschil. Zij zorgen ervoor dat mensen hun deur uit komen. Het was een eer de spil te mogen zijn in dat netwerk.’

Foto bio: Charlotte Brehmer
Headerfoto: Catarina Vulkova via Pixabay

In gesprek met

Irene is 33 jaar en opgegroeid in Weesp, een klein stadje dat onderdeel is van de gemeente Amsterdam. Ze studeerde Politieke Wetenschappen in Amsterdam en Antwerpen. Door een eerste toffe werkervaring bij Samenlevingsopbouw bleef ze in Vlaanderen “plakken”.

In haar vrije tijd omringt ze zich graag met dieren (zoals je op de foto kan zien) en houdt ze van lezen en joggen.

De afgelopen vijf jaar werkte Irene bij Dēmos vzw, als accountmanager voor VRIJUIT. Vanaf 4 mei gaat ze een nieuwe uitdaging aan bij Kazou, als coördinator voor de provincie Antwerpen. Ze kijkt met een dankbaar gevoel terug op haar periode bij VRIJUIT en geeft binnenkort het stokje door aan een nieuwe enthousiasteling.

Neergepend door

Carine, 41 jaar, werkt als netwerkverbinder bij Iedereen Verdient Vakantie. Ze heeft extra aandacht voor het Vlaamse Rap Op Stap netwerk en voor de provincie Limburg.

Nieuwsgierig naar wat er leeft in het grote netwerk Iedereen Verdient Vakantie richt ze haar oren als grote satellietschotels naar iedereen die wil vertellen.

‘Verhalen, ze geven onze werking richting, inspireren en motiveren ons team om het nog beter te doen. Verhalen geven dat grote netwerk Iedereen Verdient Vakantie vorm, ze maken het tastbaar. Ze zijn ons kostbaarste goed. Met veel zorg verzamelen wij ze.’