Het lijkt alsof de hele wereld in pauze staat, zegt ze. Alsof de aarde ons wil zeggen dat het zo echt niet langer kon met ons, mensen. Dat we het te ver hebben laten komen. Dat de aarde haar kinderen naar het strafhoekje heeft gestuurd. Om in dat hoekje snikkend op adem te komen en ons af te vragen of wat wij als normaal zijn gaan beschouwen, eigenlijk wel normaal is. ‘Ik hoop dat deze grote crisis een kantelpunt zal zijn. Een keerpunt naar meer eenvoud. Met nieuwe ruimte voor verbinding. Met meer echt contact. Dichtbij.’ In deze pandemische crisistijd vindt Flora Joossens, netwerkverbinder bij Iedereen Verdient Vakantie, ogenblikken van vreugde en hoop in eenvoudige dingen.

Natuurlijk is ze bezorgd en houdt ze haar bang hart vast voor wat het nieuwe Corona virus doet met mensen. Voor mensen die voor anderen zorgen. Voor haar eigen gezin met twee kleine kinderen. Voor haar ouders. Voor mensen die ziek worden. Voor mensen die eenzaam zijn. ‘Maar ik probeer mijn angst weg te houden bij de kinderen. Ze slapen goed. Ze zijn vrolijk, en dat wil ik zo houden. Voor hen is ons gezin een veilige bubbel, waarin we samen hoopvol en positief zijn.’ Flora en haar gezin doen wat van hen gevraagd wordt. Thuisblijven. Thuis werken. Goed voor elkaar zorgen. Het is een uitdagende evenwichtsoefening.

“Wandelen is pure eenvoud. Makkelijk bereikbare, nabije momenten van geluk.”

Ze nam wat afstand van het nieuws en het bombardement aan goed bedoelde tips die bloggers, journalisten en coaches verspreiden. ‘Structuur brengen in onze dagen, kleine kinderen entertainen, schoolwerk ondersteunen terwijl het werk ook aandacht vraagt: we zoeken het zelf wel uit. Gaandeweg. We proberen en ontdekken zo wat voor ons werkt.’

Alle zintuigen mogen meedoen

Elke dag een wandeling houdt haar lijfelijk en geestelijk gezond, zegt Flora. ‘Het is mijn moment om op adem te komen. Een uur dat kwaliteit brengt in mijn dagen.’ Een medicijn voor de geest, zegt ze. Dat dagelijkse uurtje alleen op pad zijn. De ene voet voor de andere zetten. De blik verstrooien in weidse velden, met alle zintuigen open struinen doorheen een natuurgebied. Kikkers groeten bij de poel. Het lentelied van vogels beluisteren. Elke stap verdiept de verbondenheid met de plek. Stap na stap na stap brengt rust en lichtheid. Een mens gaat er beter van verstaan. ‘Er komen bijna altijd nieuwe inzichten mee naar huis. Meer begrip en betere ideeën dan wanneer ik urenlang naar een computerscherm kijk.’

“‘En dan hoop ik dat we er met z’n allen ook voor zullen zorgen dat de mensen met de minste vakantiekansen niet uit de boot vallen. Dat zij net zo goed weer mogen genieten van vakantie.”

Thuis vertrekken, een uurtje stappen en weer thuiskomen. Wandelen is pure eenvoud. Makkelijk bereikbare, nabije momenten van geluk. Mensen tegenkomen en begroeten. Verbinding voelen met mensen die genieten van dezelfde simpele dingen. Verbinding voelen met de plek waar je woont en die je deelt met anderen.

Een oefening in solidariteit en eenvoud

De herontdekking van solidariteit ook. Onszelf isoleren in onze gezinsbubbels als daad van solidariteit met wie zwak en ziek is. Deze tijd is in essentie één grote oefening in solidariteit met de zwaksten in de samenleving. ‘Zoals het initiatief om kindertekeningen te maken voor de bewoners van het rusthuis in ons dorp. Vroeger liepen we daar gedachteloos aan voorbij. Nu worden die mensen plots aanwezig in onze gemeenschap. Je voelt hun oproep tot verbinding. Je wil verbinding maken.’

“Wat ons in deze dagen omringt is precies het kleine, het nabije. We kunnen dat nu leren zien en waarderen.”

Het is net dit wat deze tijd, deze grote crisistijd, aan goeds brengt. Het kleine schone. ‘Wat van grote waarde is, blijkt eigenlijk heel eenvoudig te zijn’, zegt Flora. Nu onze bewegingsvrijheid beperkt is, staan die kleine dingen plots pal voor onze neus. ‘Wat ons in deze dagen omringt is precies het kleine, het nabije. We kunnen dat nu leren zien en waarderen.’

Flora hoopt dat wat we nu collectief leren, ons mag bijblijven voor later. Dat later trager en eenvoudiger mag zijn, zodat we die waardering voor het kleine kunnen verheffen tot een belangrijke bron van levensvreugde.

Ook hierna blijft vakantie een recht voor iedereen

Na deze vreemde tijd van isolatie, quarantaines en kleine private bubbels zal er iets veranderd zijn. Vakantie in eigen land zal plots heel waardevol zijn, vermoedt Flora. Hierna zullen mensen ontdekken dat we ook in eigen land tot rust kunnen komen. Zullen onze ogen en ons hart open zijn voor het kleine, het eenvoudige en het nabije. ‘En dan hoop ik dat we er met z’n allen ook voor zullen zorgen dat de mensen met de minste vakantiekansen niet uit de boot vallen. Dat zij net zo goed weer mogen genieten van vakantie. Een vakantie waar we met z’n allen aan toe zullen zijn. Dan. Na deze stresserende tijd. Hierna.’

Headerfoto: Dengmo via Pixabay

In gesprek met

Flora Joossens is netwerkverbinder in het team van Iedereen Verdient Vakantie. Flora woont met haar man en twee jonge kinderen in Roosdaal in het landelijke Pajottenland. Ze gelooft in de positieve kracht van mensen en wil bijdragen aan een maatschappij waar iedereen dezelfde kansen krijgt.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.