Machtelt Philips is een bijzondere jonge vrouw met een bijzonder verhaal. Ze is alleenstaande moeder van een dochtertje van vier. ‘Een bewuste keuze’, zegt ze. Machtelt is blind. Toen ze veertien was, kreeg ze een auto-immuunziekte en verloor binnen de twee jaar haar zicht. We leren Machtelt kennen als een levenslustig mens. Iemand die graag reist en dat ook veel gedaan heeft. Want met de hulp van andere mensen is alles mogelijk. 

‘Ik ben blij dat ik als kind nog heb kunnen zien’, zegt Machtelt. ‘Ik weet hoe de dingen eruit zien. Ik heb de lucht gezien, de zon, de kleuren en kan me dat allemaal nog herinneren. Dat is helemaal anders dan wanneer ik blind zou geboren zijn.’ Machtelt is gelukkig en dat kan je merken. Dat straalt ze uit. ‘Ik ben tevreden met wat ik heb. Mijn dochter, de mensen die me omringen, collega’s, vrienden en familie: de mensen op je weg, daarin ligt het geluk.’ 

Alle energie nodig om verplaatsingen te maken

Het moeilijkste van blind zijn is je verplaatsen, ervaart Machtelt. ‘Dat vraagt het meeste energie. Op straat moet ik heel alert zijn. Je mag niets missen. Je moet heel aandachtig zijn. Maar ik vraag wel regelmatig hulp en de mensen reageren altijd heel positief. Mensen helpen graag. Ze zeggen wel dikwijls dat ze niet goed weten wat ze moeten doen. Dat is niet erg. Als ze gewoon vragen wat ze kunnen doen, is het goed.’ 

“Verplaatsingen maken vraagt voor iemand met een visuele beperking erg veel energie.”

- Machteld

Altijd graag gereisd

Verplaatsingen maken mag dan wel veel energie vragen, het weerhoudt Machtelt er niet van om toch met vakantie te gaan. Want vakantie, dat betekent een moment van rust, een tijd dat er niets moet en je je eens lekker kunt laten verwennen. Vroeger, voor haar dochtertje geboren werd, reisde Machtelt vaker, samen met anderen. ‘De reis naar Japan, samen met de danscompagnie waar ik lid van ben, is zo’n reis die me altijd zal bijblijven. Dat was een immense cultuurschok. Ik zal nooit vergeten hoe anders de mensen die daar gedragen in een theater. Terwijl wij op het podium dansten, aten de mensen in het publiek hun meegebrachte boterhammen op en gaven luidop commentaar.’ (lacht)

A Place to Live

Na de geboorte van Lieselot veranderde het reispatroon. Als blinde, alleenstaande mama met je kind op vakantie trekken is niet zo vanzelfsprekend. Maar Machtelt lost het op. Via de kinderdienst in Brussel kwam ze terecht bij Vakantieparticipatie en leerde A Place To Live kennen, een Brusselse vereniging die uitstappen en reizen organiseert voor o.a. nieuwkomers. In groep reizen met andere gezinnen met kinderen was een oplossing voor Machtelts zorg: op die manier was er gezelschap om haar te begeleiden en waren er mensen genoeg die ook de zorg voor Lieselot wilden opnemen.

Toen Lieselot twee was, trok Machtelt samen met A Place to Live voor een week naar de Kempen.
‘Een supergoeie vakantie was dat. Ik mocht daar deel zijn van een groep mensen uit verschillende culturen. Die mensen stonden allemaal heel open voor mij.
Omdat ik zelf mijn kindje niet in de gaten kan houden, vroeg ik de andere ouders om me daarbij te helpen. Dat verliep echt fantastisch.’

Naar zee met z’n tweetjes, in gezelschap van twee begeleiders

Vorig jaar wilde Machtelt een wat andere vakantie. Ze boekte via Vakantieparticipatie een verblijf in de Kinkhoorn (Oostende). Aan die plek koestert ze herinneringen uit haar kindertijd, toe ze er samen met haar grootouders met vakantie ging. Ze vroeg een vriend en een vriendin mee. ‘Er is dan altijd iemand bij me om me te helpen, en dat is echt nodig. Zeker met een jong kindje erbij. Het lukt me niet om in een vreemde omgeving de zorg voor Lieselot alleen op te nemen.’

De Kinkhoorn voldeed aan randvoorwaarden die voor Machtelt belangrijk zijn. Ze moet makkelijk ter plaatse kunnen geraken met het openbaar vervoer. En voor Lieselot wil ze dat er leuke dingen vlakbij zijn waar het meisje zich kan uitleven. Een zwembad, speeltuintjes en het strand dichtbij: meer moet het niet zijn voor Lieselot. En voor Machelt: ‘het gezelschap van anderen die mij en Lieselot kunnen begeleiden.’

De vreugde van gewoon stevig doorstappen

Machtelt glimlacht als ze aan die vakantie denkt. ‘Het allermooiste moment was toen ik aan de arm van mijn vriendin eens flink heb kunnen doorstappen. Als ik alleen stap met mijn witte stok of aan de hand van mijn dochter kan dat niet.’

“Dat moment, aan de arm van mijn vriendin, gewoon samen stevig doorstappen zonder te moeten opletten, dat was enorm, dat was zalig!”

Kunnen vertrouwen op het gezelschap van een begeleider is Machtelts voorwaarde om te kunnen genieten van de omgeving. Aan de arm van een ander of achterop een tandem ontstaat er ruimte voor de volle beleving van de beweging en de omgeving. ‘Als ik zelf niet moet voorzichtig zijn en opletten, kan ik die energie gebruiken om te genieten. Dan kan ik de omgeving voelen en beleven. Dan kan ik genieten van de geuren en geluiden van een stad, of van dingen die ik kan aanraken.’ 

Dromen voor later

Alleen op vakantie zit er voor Machtelt niet in. Ze heeft gezelschap en hulp nodig. En dat gezelschap moet natuurlijk ook verblijven en eten. Een flinke extra kost dus. ‘Die begeleidingskost komt er voor mij altijd bij. Gratis verblijf voor begeleiders van mensen met een visuele beperking is – denk ik – de voornaamste hefboom om hen het recht op vakantie te bieden.' 
 

“Alleen met vakantie gaan met mijn dochtertje is onmogelijk. Begeleiding is onmisbaar. Maar dat maakt een vakantie ook wel duurder natuurlijk.” 
 

'Zelf droom ik ervan om in groep te reizen, liefst van al nog in een groep met mensen zonder een beperking. Met een begeleider voor mezelf, en een groep waarin Lieselot van het gezelschap van andere kinderen kan genieten. Er staan nog verre reizen op mijn verlanglijst. Ooit wil ik nog naar Argentinië. Ik dans al jarenlang de Argentijnse tango. Dat op zich voelt al als in de zon leven. Het zuiderse, die sfeer van die muziek, dat wil ik graag in dat land kunnen beleven.’

In gesprek met

Machtelt Philips woont samen met Lieselot, haar dochtertje van vier in Kessel-Lo. Machtelt is blind sinds haar veertiende. Ze werkt in Leuven bij de Bouworde, waar ze vrijwilligersvakanties voor jonge mensen organiseert.  Machtelt reist graag, en doet dat samen met anderen. Gezelschap is voor haar dé hefboom om van een onbekommerde vakantie te kunnen genieten.

 

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.