Met fluwelen vingers beroert ze de rafels van het verleden. Haar stem wordt zacht, fluisterend haast, wanneer ze me vertelt over toen, ooit, lang geleden. Over de pijn en het trauma. Over de reddeloosheid en de grond die onder haar voeten was weggeslagen. Ze zijn er nog, de verhalen van toen, maar we raken ze slechts lichtjes aan. De diepte van lang geleden laten we rusten. Van achter haar lichtblauwe mondmasker kijkt Margo me aan. Haar handen schikken het lapje wegwerpstof aanhoudend recht. ‘We hebben toch allemaal een rugzakje’, zegt ze. Ze haalt haar schouders op en vervolgt: ‘Bevrijd, zo voel ik me. Dat is het juiste woord.’

Het moet zo rond haar 60ste zijn geweest, toen ze voor het eerst binnenstapte in de garage waar het koppel Rachel en Filip begon te pionieren met een doorgeefpunt voor tweedehandsspulletjes. Daar in die garage viel het leven van Margo eindelijk in de plooi.

Echte soep vanavond, mama?

Margo: ‘Ik zie het nog voor mij. Op een bank lagen allemaal verse groenten. Een jongetje keek naar zijn moeder en zei uitgelaten: mama, nu kunnen we straks soep maken!’ Zonder het te weten gaf het ventje op dat moment Margo het zetje dat ze nodig had. Sindsdien werkt ze vrijwillig mee en zag het initiatief op korte tijd uitgroeien tot een Welzijnsschakel met twee tweedehandswinkels, een Rap op Stap kantoor en een ontmoetingscafé. Het engagement veranderde haar leven.

In de begindagen van ’t Opstapje was ze liefst van al achter de winkel bezig. ‘Maar de mensen begonnen met mij te praten. Ik zag dat mensen konden ruzie maken en het toch snel weer goed maakten. Mijn mening werd gevraagd en ik leerde ze zeggen. Ik ontdekte dat ik een mening had. Ik durf nu al eens nee te zeggen.’

Bloemenkleedje

’t Opstapje heeft van haar eindelijk Margo gemaakt, zegt ze. Haar rugzak doet er niet toe. Er is vriendschap. Ze is voor het eerst in haar leven zichzelf. Iets in haar smolt. ‘Ik kan nu wél zeggen ik hou van u. Knuffelen deed ze vroeger nooit. Ze leerde het. Ze geeft het door. Ze kan nu eindelijk lieverd zeggen tegen haar dochter. Of schattie, tegen haar vriend. 

“Ik kan nu wel zeggen dat ik van iemand hou. Ik durf nu wel knuffelen en lieve woorden uitspreken.”

Haar mooie ogen kijken me open aan. Het met zilvergrijze haartjes doorweven kopje is vrolijk kort geknipt. ‘Ik durf voor het eerst een kleedje te dragen. Ik kreeg zelfvertrouwen.’ Ik kijk naar haar kleedje en maak een compliment. Een bloemenkleedje in sprekende tinten oranje en rood. Haar handen dwalen naar haar nek. ‘Vroeger moest het allemaal tot boven toe zijn’, zegt ze. ‘Nu laat ik mezelf wat meer zien.’

Leren praten, durven knuffelen

‘Ik durf nu wel de mensen aanspreken in de winkel. Vroeger wilde ik graag mensen helpen, maar had de moed niet om contact te maken. Nu komen de mensen met mij een babbeltje doen.’ Ze trekt haar mondmasker nog eens strak en vertelt over één van de fijnste momenten die ze beleefde in de winkel. ‘Ik hoorde een koppeltje praten en ving flarden op van hun gesprek. In een opwelling ben ik rechtgestaan, liep naar de vrouw en gaf haar een knuffel. Ik voelde dat ze het echt nodig had. De vrouw was ontroerd.’

Gouden draden weven

Als ik haar vraag waar ze in deze lastige tijd naar uitkijkt, denkt ze geen tel na. ‘Ik droom van een fijn Sinterklaasfeest voor de kinderen van ‘t Opstapje’, zegt ze. ‘Dan kan ik cadeautjes inpakken. Dan zal ik zien hoe de kleintjes op schoot kruipen bij Sinterklaas. Het maakt veel goed van wat ik zelf gemist heb.’

Bij het afscheid denk ik: een mensenleven is als een handgeweven tapijt. Elke ervaring, elke ontmoeting, elke gebeurtenis weeft een draad. Zwarte taaie draden, grijze draden, maar ook kleurrijke pluizige draden, tot zelfs goudspinsel toe. Ik zie hoe de jaren bij ’t Opstapje goud weven in Margo’s levenstapijt.

In gesprek met

Margo (65) is vrijwilliger bij Welzijnsschakel ’t Opstapje. Ze draagt mee zorg voor de tweedehandswinkel in Zelem bij Halen. Haar vriend Marc is er ook vrijwilliger. Hij is verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van het ontmoetingscafé. ’t Opstapje is lidorganisatie bij Iedereen Verdient Vakantie en organiseert een Rap op Stap kantoor in Halen en Sint-Lambrechts-Herk.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.