Pascale Anné (39)  maakt een diepe indruk op me. Gekwetst vogeltje. Als klein kind veel te vroeg uit het nest gevallen. Het was geen veilig nest. Tekort, dat was alles wat er was. Te weinig eten, te weinig liefde, te weinig thuis om als kind groot en sterk te mogen worden. ‘Ik heb gevochten, en ik zal blijven vechten. Een gewoon leven, liefde voelen, me thuis voelen in eigen huis, een goed mens zijn. Dat is alles wat ik wil. En dat zal ik bereiken ook.’

Toen ze me in een gezelschap van vrijwillige vakantieadviseurs hoorde vertellen dat ik naar mensen luister en hun verhalen opschrijf, schoof Pascale – vrijwilliger in Rap op Stap Sint-Niklaas -  wat dichterbij. Ze wil weten hoe ik dat doe, verhalen schrijven. Want ze wil het zelf ook kunnen. ‘Ik zou een boek willen schrijven  over mijn leven’, zegt ze. Schuchter zoekt ze mijn ogen. Beeft als een rietje. Zoveel spanning in dat kwetsbare lichaam. Mijn hart breekt. Ik wil nabij zijn, haar verhaal beluisteren, want vertellen en beluisterd worden is bloeien.

We zoeken een rustig moment, een stil plekje. Pascale vertelt aan één stuk door en kijkt me doordringend in de ogen. Ze vertelt over het drama van haar kindertijd, geboren in een nest dat geen thuis kon zijn voor kleine kinderen. Ze vertelt over geweld, niet gezien zijn, onzichtbaar willen worden. Ze vertelt over vuiligheid, over gebrek aan liefde, verschroeiend misbruik, geen eten. Bier kende ze al van voor ze drieënhalf was. ‘Het was soms het enige dat ik te eten kon krijgen.’

Na het onveilige nest was er het tehuis. Daar opgroeien, beter dan thuis maar niet goed voor een klein kind. Beschadigd naar de psychiatrie. Kapot vanbinnen. Drankverslaafd, anorexia, zelfverminking. Proberen uit het leven te stappen, maar toch nooit echt de stap helemaal kunnen zetten. ‘Ik heb heel diep gezeten. Maar ik ben altijd een vechter geweest. Ik wilde niet sterven. Ik wilde gewoon dat het anders werd. Dat ik kon zijn zoals gewone mensen’, zegt ze.

'Ik heb leren vanop afstand kijken naar wat er gebeurt en hoe ik me dan voel. Daar schuilt nu mijn kracht.’

Pascale trok zichzelf uit het moeras door wilskracht en een opmerkelijke mentale kracht om vanop afstand naar zichzelf te kijken. ‘Ik heb leren kijken naar wie ik ben, hoe ik denk, hoe ik reageer. Daardoor ken ik mezelf nu door en door. Daardoor kan ik nu kritiek van anderen loslaten. Omdat ik nu zelf wel weet wat juist is en wat niet.’ Haar blik blijft gericht op de mijne. Er gaat een oerkracht schuil achter die ogen. ‘Vroeger zou ik van alles kapot slaan dan, mezelf kwetsen of in de drank verdwalen. Dat doe ik niet meer, omdat ik er rustig kan naar kijken. Daarom lukt het me nu om vooruit te gaan in mijn leven.’

Pascale is 39 en sinds acht maanden woont ze alleen. Eindelijk. Al blijft het wennen. ‘Ik ben vrij, echt content dat ik het gehaald heb.’ Ze glimlacht even. ‘Maar vrij voel ik me nog niet. Ik hoop dat ik kan leren genieten van die vrijheid, van mijn appartementje, van de liefde voor mijn vriend. Maar wat is liefde? Ik weet het niet, ik heb nooit geleerd hoe dat voelt.’

‘Vrij zijn: het is alles wat ik wilde. Maar het is niet vanzelfsprekend. Ik moet er nog leren van genieten.’

De vrijheid van reizen ervaren, dat zit er voorlopig niet in. Pascale heeft fybromyalgie. ‘Altijd moe, veel pijnscheuten in mijn benen en armen. Fietsen gaat niet, trap lopen amper’, zegt ze. Toch komt ze in aanraking met de wereld van vakantie, want ze helpt mensen in armoede een reis kiezen en boeken in het Rap op Stap kantoor in Sint-Niklaas. ‘Ik doe dat wreed graag. Mensen die bijna niks hebben toch kunnen helpen om eens op reis te gaan, dat alleen al maakt me gelukkig.’

We staan op. Pascale ziet er langer uit. Ze staat rechtop, ze glimlacht. We bedanken elkaar, voor het vertellen, voor het luisteren, voor de aandacht, de vragen, de moed. Verhalen delen is kracht delen, en net door het delen die kracht doen groeien. Niks spectaculair. Wel sterk.

Fotografie: Robert Boons

In gesprek met

Pascale Anné is 39. Sinds bijna een jaar werkt ze vrijwillig mee in het plaatselijke Rap op Stap kantoor in Sint-Niklaas. We ontmoetten haar tijdens een Vlaamse bijeenkomst van Rap op Stap vrijwilligers en medewerkers in Oost-Vlaanderen.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.