Dorien Popelier (45) weet pas nu echt wat ‘op vakantie gaan’ betekent. Niet als kind, en ook niet toen ze zelf al moeder was van Iluna (7) en Ninian (8) had ze de kans om eropuit te trekken. Dat veranderde dit jaar, dankzij een hele bijzondere reis met ‘La Trao Junior’, een project van vzw Onze Kinderen. Die ervaring zet haar wereld én haar zelfbeeld compleet op z’n kop. Ze durft het nu aan om ook zonder begeleiding op vakantie te trekken. De redactie bezoekt het gezin in Vakantiepark De Lage Kempenin Hechtel, Limburg. Dorien, haar vriend Eric en de twee kinderen stralen als ze me ontvangen!

Het is de allerlaatste vakantieweek. Veel tentjes staan er niet meer op de kampeerweide, en ook in de meeste bungalows lijkt de rust al weergekeerd. Maar niet op nummer 10. Daar spelen Iluna en Ninian voor de deur, samen met kinderen die ze hier leerden kennen. Er wordt koffie gezet en er komen koekjes komen op tafel. Dorien en Eric zien er ontspannen uit. Ze hebben tijd. De Kleine Iluna maakt algauw contact, en Ninian kijkt nieuwsgierig naar het bezoek.

Dorien: ‘Illuna en Ninjan zijn geen ‘gewone’ kinderen. Mijn dochter heeft een autismespectrumstoornis, en ook mijn zoontje gaat naar het bijzonder onderwijs. We krijgen begeleiding van thuisbegeleidingsdienst De Route (een afdeling van vzw Onze Kinderen, n.v.d.r.). Via mijn begeleidster ontdekte ik dit jaar de vakantiegidsen van Vakantieparticipatie en zo zijn we hier in De Lage Kempen terecht gekomen. Voor de kinderen was deze reis een verrassing tot op het laatste moment. Best zo, want anders stijgt de spanning te zeer vooraf.’

Je bent een heel leven niet met vakantie geweest, Dorien. Wat maakt dat je nu dan wel de stap hebt gezet?

Dorien: ‘Er is in ons leven veel gebeurd waardoor ik me niet meer veilig voelde. Ik was constant bang dat er iets met de kinderen zou gebeuren. Er zijn jaren geweest dat ik dag in dag uit met de gordijnen toe leefde. Een hele diepe depressie. Dit jaar mochten de kinderen en ik op vakantie met vzw Onze Kinderen.  Het was wel een heel speciale vakantie. Waar we naartoe gingen, en wat we zouden gaan doen: alles was een verrassing. Het enige wat ik wist was wat er in onze valies moest. De GSM moest ik thuislaten. We vertrokken in Menen, dat was alles wat is wist.’

Wat een avontuur! Nu weet je natuurlijk wel hoe de vork in de steel zit. Vertel eens wat.

Dorien: ‘We waren in totaal met zes gezinnen. Maar overdag moesten we alleen met ons eigen gezin op weg gaan. Eric was niet mee, de bedoeling was dat ik deze vakantie alleen met de kinderen zou beleven. Bij ons vertrek in Menen kreeg ik de opdracht om met de kinderen de trein te nemen naar Brussel Centraal. Daar moest ik iemand vinden die me meer zou vertellen. Ik kreeg een budget voor de dag en moest mijn plan trekken. Vanuit Brussel ging het richting Dinant, en vonden we op eigen houtje ons hotel. Daar zagen we dan ook de andere gezinnen terug. De volgende ochtend kreeg iedereen een nieuwe bestemming en een budget. De kinderen en ik gingen met de bus naar een museum over gerecycleerde muziekinstrumenten.  Weet je ’t nog Ninian?’

Ninian: ‘Ja, allemaal van plastic en zo gemaakt. En dan de volgende dag op de railbikes hé mama!’

Railbikes? Dat ken ik niet. Vertel eens.

Dorien: ‘Dat is eigenlijk fietsen op een oud treinspoor. Het ziet eruit als een wagonnetje, maar je moet wel zelf trappen. De kinderen, en zeker Ninian, vonden het echt fantastisch. Eigenlijk komt het door die railbikes in de Ardennen dat wij nu hier in Limburg zijn. Eric en ik wilden de kinderen dat plezier nog eens gunnen. We ontdekten de railbikes in Tessenderlo, niet zo ver van hier. Daar gaan we morgen nog naartoe.’

Het was wel een heel bijzondere vakantie, zo van de ene verrassing in de andere terecht komen.  

Dorien: ‘We logeerden elke dag ergens anders, en overdag reisden de kinderen en ik dan op eigen houtje naar verschillende leuke plaatsen. We zijn ook in de abdij van Maredsous geweest. Op een avond logeerden we in bungalowtjes op een camping. Toen deden we zoals in het programma ‘Komen Eten’. Een ander gezin moest dan koken, en wij mochten gaan eten en punten geven. We hebben ook een touwenparcours gedaan. En de laatste dag waren we helemaal vrij. Elke dag kwam er een coach op bezoek.’

En stonden jullie er dan voor de rest alleen voor?

Dorien: ‘Niet echt helemaal alleen. We kregen elke dag een budget, en het was heel duidelijk wat we moesten doen. We moesten zelf de bus nemen ook. En soms was er een zoektocht om ons te helpen de dingen te ontdekken. Op vakantie moesten we dus wel nog nadenken en plannen maken.’

Het klinkt alsof je met die reis echt geleerd hebt hoe je met vakantie kan gaan. Wat heeft die ervaring met jou gedaan, Dorien?

Dorien: ‘Door alles wat wij al hebben meegemaakt, ben ik heel ongerust geworden over de kinderen. Ze moesten altijd in mijn buurt blijven. Ik kon ze veel te weinig ruimte geven. Ik was bang en mijn zelfvertrouwen was weg. Op die vakantie heb ik me wél zelfstandig gevoeld, en ik voelde mijn zelfvertrouwen terugkomen. Omdat ik ver van huis was, wist ik ook dat de kinderen veilig waren en heb ik ze wat kunnen loslaten. Dat gevoel wil ik houden. Ik wil dat de kinderen meer kunnen doen wat ze willen, ik wil ze niet meer opsluiten uit angst voor wat er kan gebeuren. En dat hebben we hier in De Lage Kempen ook gedaan. Ze hebben alle ruimte gekregen om hier overal te spelen met de andere kinderen en te fietsen. Zolang ze zich maar af en toe komen laten zien in de bungalow is het goed voor mij. Dat is heel belangrijk voor Illuna en Ninian, want ze kunnen zich maar ontplooien als ik er niet altijd bovenop zit.’

Eric: ‘Dorien is echt veranderd sinds die vakantie.’

Dorien: ‘Mijn ogen zijn op minder dan een week tijd open gegaan. Het leven is niet alleen maar miserie. Als je niet kan loskomen van je miserie dan kom je er niet. Ik heb lang gedacht dat dat gevoel nooit meer bij mij zou terugkomen.’

Dorien, je straalt echt. Het heeft veel voor je betekend, dat kan je zo zien. Vakantie wordt door veel mensen gezien als een luxe. Wat vind jij daar nu van?

Dorien: ‘Ik zei dat vroeger ook. We hebben het niet breed, en ik zei altijd dat je thuis evengoed op vakantie kunt zijn. Maar ik weet nu wel wat het oplevert om eens echt weg te zijn. Ik kom nu op voor mezelf en ik voel me daar veel beter bij. En door die begeleide vakantie durfden we het nu ook aan om onder ons vier naar hier te komen. Ik geef mezelf een pluim daarvoor.’

Het is nu de allerlaatste week van de zomervakantie, en jullie zitten hier lekker rustig in een Limburgs bos op vakantie. Hoe voelt dat?

Dorien: ‘De eerste dag was nog heel lastig. We waren hopeloos verkeerd gereden en ik begon me echt op te jagen. Bijna wilde ik rechtsomkeer maken. Goed dat we toch doorgezet hebben. Sinds we hier zijn is er veel rust over ons gekomen. We genieten van de zon. En de kinderen kunnen zich hier echt vrij voelen. Onze batterijen zijn aan het opladen, ik voel het. Ik voel me heel rustig nu. En ik hoop dat ik die rust mee naar huis kan nemen.’

Eric: ‘Vroeger was Dorien snel heel gespannen. Doodmoe was ze al, als de kinderen nog maar een half uur van school thuis waren. De zorg voor Illuna en Ninian vraagt ook veel meer dan voor de meeste andere kinderen. Dorien ziet er nu veel sterker uit. We hopen allemaal dat dat zo mag blijven.’

In gesprek met

Dorien Popelier ging nooit eerder met vakantie. Dat veranderde dit jaar, dankzij een hele bijzonder reis met La Trao Junior, een project van vzw Onze Kinderen. Die ervaring zette de deur open naar meer. Onlangs was Dorien met haar vriend Eric en de kinderen Iluna en Ninian voor een week in Vakantiepark Lage Kempen.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.