Uitgerekend op de dag van de arbeid brengt de redactie een bezoek aan mensen die wel willen, maar niet mogen werken. Het Palestijns gezin Khamis met vier jonge kinderen en zonder papieren woont op de zorgboerderij in Kapellen. Zopas konden mama Hadil en de kinderen Tala (13), Tamara (12), Hachim (8) en Khalid (6) voor even met vakantie.

Hoe leeft een gezin zonder toekomstperspectief? Zonder basisvertrouwen dat het dak boven je hoofd en de veiligheid van je kinderen nog langer dan enkele maanden gegarandeerd is? Voor Hadil strekt de toekomst zich hooguit uit tot het einde van het schooljaar. Dan moeten ze hun tijdelijk verblijf opnieuw verlaten. Een oplossing is nog niet in zicht.

Papa Adel is mentaal heel kwetsbaar, getekend door een leven in angst. Hadil draagt de zorg voor haar jonge gezin op eigen schouders. Met de hulp van mensen als Jac De bruyn uit Zolder, die het gezin al volgt sinds hun aankomst in het asielcentrum drie jaar geleden. Later werd de familie Khamis toegewezen aan OCMW Brasschaat, waar ze na afwijzing van hun asielaanvraag opnieuw hun woonst moesten verlaten. Burgersolidariteit houdt het gezin overeind. Sociaal bewogen mensen verzetten bergen voor huisvesting, leefgeld en moeizame voortgang in het ingewikkeld kluwen van hun asielprocedure.

Zoeken naar verblijfsrecht, voltijdse dagtaak

Van opstaan tot slapengaan baant Hadil zich de uiterst moeilijke weg naar een veilige toekomst voor haar gezin. ‘Als de kinderen naar school vertrekken, begin ik aan mijn mails, ga ik naar afspraken, spreek ik met mensen om beweging te krijgen in ons dossier. Met de hulp van Jac, die voor ons het onmogelijke doet. Daarvoor en daarna houd ik mijn gezin draaiend,’ vertelt Hadil. Van kopzorgen gaan hoofd en hard zwaar wegen. ‘Ik zie eruit als een sterke vrouw, maar vanbinnen ben ik moe,’ zegt ze nog.

Uitrusten is energie verzamelen

In de paasvakantie trok Hadil met de kinderen voor enkele dagen op familievakantie met A Place To Live vzw. Een verademing. Een bron van veel napret ook. De verhalen van de kinderen rollen haast over elkaar heen. ‘Zwemmen in een groot zwembad met een glijbaan, en mama die de eerste keer in haar leven in een zwembad was. In een papierfabriek rondneuzen. Verbazing over hoe ze in Afrika papier maken… van de uitwerpselen van olifanten! Naar een boerderij geweest, film gekeken en lange, lange wandelingen gemaakt. Een haai van dichtbij gezien in een groot aquarium.’ De kinderen schitteren, wippen op en neer in de zetel, raken niet uitverteld. 

Met een achttal gezinnen waren ze. En een heleboel vrijwilligers in de leefgroepen voor de kinderen, de keuken en voor de animatie van de ouders. ‘Ik heb gezwommen, gedanst, geschilderd, samen met andere mensen gezellig gekookt, ontspannen gebabbeld,’ zegt Hadil. ‘Het was allemaal heel nieuw voor mij. De kinderen waren blij, en ik heb nieuwe contacten kunnen leggen met mensen die ik nog niet kende. Er was een gezin met drie kleine kindjes bij, en mijn dochters hebben kunnen babysitten. Heel fijn vonden ze dat.’

Hadil vond er enkele dagen stilte in haar hoofd. Omdat de kinderen de hele dag met leuke dingen bezig waren in hun eigen groep, vond ze tijd voor zichzelf. En kon ze even de zorg voor de kinderen overlaten aan enthousiaste vrijwilligers.

"Ik moest geen angst hebben voor de kinderen. Ik kon erop vertrouwen dat ze veilig waren en zich goed vermaakten. Die zorg en veiligheid heb ik heel sterk aangevoeld, in alles wat de vrijwilligers deden."

Vakantie in groep heeft extra kwaliteiten

Een groepsvakantie is een extra meerwaarde. Hadil was eerder al enkele dagen aan zee met de kinderen en dat is toch heel anders. ‘Als ik alleen met mijn gezin op vakantie ga, moet ik nog een hele dag bezig zijn met plannen maken, zorgen voor de kinderen, koken. Op dit familiekamp hadden de kinderen van alles te doen. Ik kon gewoon bij de andere mensen zitten, samen praten en lachen, zonder druk. Ik heb zes dagen niet gepiekerd.’

Hoe ze nu, enkele weken later terugkijkt op het familiekamp? Haar groot gezin, en de hele moeilijke administratieve weg vraagt zo goed als alle aandacht. ‘Daardoor heb ik weinig kansen om vrienden te maken. Door het kamp leerde ik andere mensen kennen, en kon ik even alle gedachten over contacten met advocaat, sociale diensten, school,  OCMW enz… loslaten. Ik heb die dagen ook met niemand gebeld, alleen maar genoten, foto’s gemaakt en alle druk even weggezet.' 

"Mijn hersenen hadden een paar dagen verlof."

- Hadil

Perspectief geeft moed

De mensen van A Place To Live hebben Hadil voorgesteld om deze zomer als vrijwilliger mee te trekken op familie- of kinderkamp. Een opsteker voor haar. ‘Ik wil die mensen graag opnieuw ontmoeten. Ik ben natuurlijk ook vereerd met het vertrouwen dat ik krijg van de organisatie.’

Iets om naar uit te kijken, ook dat geeft moed. ‘Ik ben nu weer volop aan het werk voor onze toekomst. Ooit, als ons verblijf hier in orde komt, wil ik de kans krijgen om andere mensen te helpen,’ besluit Hadil.

In gesprek met

Het Palestijns gezin Khamis verblijft in België zonder papieren. Onlangs konden mama Hadil en haar kinderen voor even met vakantie met de organisatie A Place To Live.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.