‘Sorry, sorry, sorry’. Khogyani (25) excuseert zich omdat wij de tijd nemen om bij hem en zijn vrienden op bezoek te komen. ‘Sorry voor alle moeite die je doet om tot bij ons te komen,’ zegt hij. ‘Geen sorry,’ zeggen Fotograaf Robert en ik. ‘Het is aan ons om je te bedanken.’ En dat doen we uitgebreid. Bedanken voor de gastvrijheid, voor de thee, voor de verhalen. Bedanken voor de wijze woorden, het vertrouwen, de ontwapenende nederigheid. We zijn op bezoek in één van de vakantiebungalows van het Parelstrand in Lommel. Bij mensen die er niet met vakantie zijn, maar een volgende stap in hun asielprocedure afwachten. Bij jonge mannen, die vanuit Afghanistan vluchtten om zichzelf in veiligheid te brengen.

In januari verbleven deze jonge mannen in Peace Village in Mesen, aan de andere kant van ’t land. ‘We zullen die gastvrijheid nooit vergeten’, zegt Khogyani. Bijna 100 vluchtelingen woonden er gedurende één maand samen. ‘Het was heel bijzonder. We voelden ons daar één grote familie, met mensen van overal in de wereld. Alle mensen groetten elkaar, iedereen hielp elkaar.’ Een veertigtal van hen verhuisde einde januari naar Het Parelstrand in Lommel. ‘Vooral alleenstaande jongens en gezinnen met kleine kinderen kwamen hier naartoe,’ zegt Khogyani.

Khogyani, Azizullah , Habeeb en Masjidi ontvangen ons in hun tijdelijke woonst. Even later vallen nog meer vrienden binnen. Wat er achter die schitterende ogen schuilgaat zullen we nooit weten. Verhalen van thuis, van bedreiging, van achterlaten en vluchten laten we respectvol onaangeroerd. Wat we wel doen is kijken naar elkaar. We stellen vragen, luisteren, drinken thee, kijken naar foto’s. We praten Engels. Khogyani vertaalt. Hier en daar bedient hij zich van een Nederlands woord. In een voor de gelegenheid volle woonruimte van de bungalow halen we herinneringen op aan een bijzondere dag in Ieper, een tweetal weken geleden.

Ontmoeting met jonge mensen van hier

We kijken naar de foto’s die Robert maakte tijdens hun bezoek aan Ieper. De jonge mannen beleefden de dag in Ieper als een grote eer. Leerlingen van het Technisch Instituut Heilige Familie hadden voor de tijdelijke bewoners van Peace Village een hele dag van ontmoeten, ontdekken en beleven voorbereid. ‘We gingen naar de klaslokalen en praatten met de leerlingen. Ze stelden ons vragen over ons land, ons leven, ons vluchten. Ze wilden weten hoe ze kunnen helpen. Ze wilden weten wat voor ons het moeilijkste is in België,’ vertelt Khogyani. Hij grapt: ‘Het moeilijkste hier is een trein nemen, want ik heb absoluut geen idee hoe dat moet.’

Vrede is een mensenrecht

Hun verblijf in de Westhoek en het bezoek aan Ieper confronteerde hen met de oorlogsgeschiedenis in Europa. ‘Het is belangrijk dat we de oorlogen blijven gedenken,’ zegt Khogyani, ‘want oorlog verwoest mensen. Alle mannen en vrouwen hebben het recht om als vrije mens te leven, om naar kerk of moskee te gaan, om naar school en universiteit te kunnen. Daarom moeten we blijven gedenken wat hier 100 jaar geleden is gebeurd. Zodat we liefde kunnen verspreiden.’

Een leven lang oorlog

‘Wij hebben een heel leven niets anders gekend dan oorlog’, zegt Khogyani. ‘Afghanistan was in oorlog toen we geboren werden en is dat nog altijd. Thuis hebben we geen fatsoenlijk onderwijs, geen elektriciteit, geen faciliteiten.’ Daarover gingen de gesprekken met de leerlingen uit Ieper. ‘Later gingen we naar de speelplaats. Iedereen was blij. We maakten foto’s en hadden samen lunch’, vertellen de mannen. Ze bezochten de stad en verwonderden zich over oude voorwerpen in het Flanders Fields Museum. ‘Het helpt ons om dit land beter te begrijpen’, zeggen de jonge mannen.

Kippenvel onder de Menenpoort

Helemaal magisch werd het moment van de Last Post onder de Menenpoort. Khogyani werd gevraagd om de ‘Exhortation’ voor te lezen. Khogyani haalt een kaartje uit zijn binnenzak en toont me wat erop staat. Hij vertelt: ‘Ik stond voor de drumband. Er waren veel mensen. Iedereen was stil. Toen las ik dit:

‘They shall grow not old,
As we that are left grow old;
Age shall not weary them,
Nor the years condemn.

At the going down of the sun
And in the morning,
We will remember them.’

Het zijn woorden uit een gedicht ‘For the Fallen’ van Laurence Binyon. Ze worden, als onderdeel van de uitgebreide Last Post Ceremonie, regelmatig onder de Menenpoort uitgesproken. De eerste Afghaan die dit deed was Khogyani, op donderdag 28 januari 2016. ‘Ik voel me trots dat ik dit heb kunnen doen, trots dat ik in België kan zijn.’

Thank you, dank je wel!

De herinneringen zijn voor altijd. De dag in Ieper was een dag van vele nieuwe ervaringen. De eerste keer in contact met jonge mensen van hier. De eerste keer een Vlaamse school aan de binnenkant zien. Een eerste confrontatie met de oorlogsgeschiedenis van ons land. ‘Het was allemaal heel nieuw voor ons. We voelen ons vereerd. En we willen zoveel mensen bedanken.  Thank you Eva, Lara, Lien, Franka, Dominique, Simon, Melody, Matti, Dieter, Ann, Frans. Bedankt aan alle leerkrachten, leerlingen, alle gidsen, alle mensen van het museum. Dank je wel aan alle mensen die ons op straat toezwaaiden vanuit hun autoraam. We zullen het nooit vergeten.’

In gesprek met

Khogyani is 25. Hij vluchtte uit Afghanistan. In januari verbleef hij in Peace Village, dat een maand als tijdelijke opvangplaats voor asielzoekers werd gebruikt. Nu verblijft hij in Lommel, in het tijdelijke open asielcentrum dat is ingericht in vakantiecentrum Parelstrand.

Khogyani leerde al een beetje Nederlands en beheerst de Engelse taal. Hij treedt vaak en met plezier op als tolk voor andere asielzoekers in het centrum. Hij hielp ons praten met medebewoners Azizullah, Habeeb, Masjidi en anderen.

 

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.