Peace Village in Mesen is een verblijf voor groepsvakanties. In de streek die tijdens de Groote Oorlog zwaar te lijden had, combineert het Vredesdorp vakantie met vredesopvoeding. Vredeopvoeding in een tijd van vrede: het blijft nodig. Maar vrede is ook actie: het betekent de handen uit de mouwen als het erop aankomt. En nu komt het erop aan, vindt directeur Matti Vandemaele. Peace Village wil geen toeschouwer blijven terwijl het leed van oorlogsvluchtelingen van de televisieschermen spat. Hun huis werd in de kalmste maand van ’t jaar een levendige thuis voor mensen die een schuilplaats zoeken voor het geweld in eigen land.

Peace Village stelde haar infrastructuur voor de maand januari ter beschikking aan Fedasil en het Rode Kruis. Normaal is het Vredesdorp dan gesloten. ‘We zien het als onze morele plicht. Als je elke dag bezig bent met vredesopvoeding, dan kan je niet rond de vraag wat je te doen hebt als mensen wiens land in oorlog is voor de deur van onze samenleving staan’, zegt Matti.

Positief antwoord op stereotype beeldvorming

Inwoners en bestuur van Mesen - met zijn 1000 inwoners de kleinste stad van Vlaanderen – zetten aanvankelijk de hakken in het zand. Er leefde – net als overal in Vlaanderen – een stereotiepe beeldvorming van het overspoeld worden door hordes vreemde mensen zonder waarden of cultuur. Matti: ‘Ik zie dat onder andere als het resultaat van de taal waarmee de media ons omringt. Woorden als crisis, vluchtelingenstromen, niet in te dijken problemen: die roepen beelden op van overspoeld worden door een tsunami van mensen die onze samenleving komen bedreigen.’

“Vanuit de media bereikt ons een taal en beelden die ons overspoelen. Woorden als crisis en vluchtelingenstromen roepen bedreigende beelden op.”

Door geruchten, discussies en zure reacties waren de weken in de aanloop naar januari knap lastig voor het team van het Vredesdorp. ‘Maar we wilden ons blijven inspannen om een positief verhaal te brengen. Niemand heeft ons verplicht om Peace Village open te stellen. Het is eigen een keuze waar we vierkant achter zijn blijven staan. Gastvrij zijn voor oorlogsvluchtelingen past bij onze missie en bij onze streek. Wegkijken was geen optie, en al helemaal niet voor ons’, zegt Matti.

Echte ontmoeting verandert alles

Het ogenblik dat de gasten dan écht arriveerden, gleden de discussies en zware woorden van Matti’s schouders. ‘De mensen komen aan, en ik zie voor mijn neus gewoon mama’s en papa’s binnenkomen. Ik zie een kind van een jaar of vijf en denk aan mijn eigen zoon van die leeftijd: een ventje dat wel naar school kan, zwemles volgt, naar verjaardagsfeestjes mag, dat alle kansen krijgt. En dan kijk je anders naar dat manneke bij zijn moeder, dat zijn vriendjes en school heeft moeten achterlaten, dat opgroeide tussen de bommen en kapotte huizen. Dan wordt een oorlog 3000 kilometer verderop ineens heel tastbaar. Dan denk je: het is goed dat we hiermee zijn doorgegaan. Zo moest het gaan. En wie vindt dat het niet oké is, heeft ongelijk.’

Gemeenschap vormen, al is het maar voor even

In Mesen is het stof gaan liggen. De bevolking herkent in de vluchtelingen gewone mensen zoals zij. Kinderen, jongeren en volwassenen. Moeders en vaders. Mensen die een studie of job, een huis, een dorp of stad en een heel sociaal netwerk hebben moeten achterlaten. Mensen die ook gewoon naar de winkel gaan, joggen, met de kinderen spelen. Bewoners zeggen dat ze het tof vinden dat er iets gebeurt in Mesen. Matti: ‘De gemeenschap wordt zachter. Het is fantastisch om te zien dat mensen van hier nu Nederlandse les geven aan onze gasten.

Ook dat is vredesopvoeding: stilstaan bij de luxe achter de angst

Het is goed dat het zo gaat. Dat moedige mensen een risico durven nemen. ‘Wat wij met deze gastvrije geste doen is eigenlijk een actieve vorm van vredesopvoeding voor de lokale gemeenschap. Een samenleving kan, vind ik, niet veel luxueuzer worden dan wanneer je energie over hebt om te discussiëren over het wel of niet welkom zijn van oorlogsvluchtelingen in je gemeenschap. Het is goed ons daar een beetje meer bewust van te worden.’

Foto: met dank aan Peace Village

In gesprek met

Matti Vandemaele is directeur van Peace Village. Het Vredesdorp in Mesen, de kleinste stad van de Westhoek en van Vlaanderen, is een verblijf voor groepsvakanties. Peace Village neemt initiatieven om gasten – in de context van de streek die zwaar leed onder de Grote Oorlog – te doen nadenken over oorlog en vrede.

 

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.