Het paradijs? Voor Patricia en haar zeventienjarige zoon is dat hun jaarlijkse vakantie. Altijd in dezelfde periode van het jaar, op dezelfde plek, omringd met vertrouwde gezichten. Want al mag vakantie voor de meeste mensen liefst van al een bron zijn van nieuwe dingen ontdekken en nieuwe ervaringen opdoen, voor Patricia’s zoon is weten dat alles net hetzelfde was als vorig jaar het fundament van een deugddoende vakantie. De jongen heeft autisme. 

Patricia wil graag hun verhaal vertellen, maar vraagt de echte naam van haar zoon niet te vermelden. ‘Hij zit volop in de puberteit,’ zegt ze, ‘hij wil niet anders zijn. Hij wil net zoals andere jongeren gewoon ‘normaal’ zijn.’ Dus noemen we hem voor dit verhaal Thomas. Een heel normale naam, voor een heel normale puberende jongen, die de wereld om hem heen op een heel andere manier ervaart.

In een drukke wereld leven met autisme

‘Kinderen met autisme hebben overontwikkelde zintuigen. Geluid bijvoorbeeld: dat wordt voor Thomas al snel lawaai. Alle prikkels komen heel direct binnen en dat is bedreigend’, vertelt Patricia. ‘Thomas ziet alles in stukken. Waar wij een woonkamer zien, ziet hij een kast, een tv, een zetel en daarvan moeten zijn hersenen het beeld van een woonkamer ineen puzzelen.’ Zonder vertrouwde mensen en vaste patronen ervaart Thomas veel onrust. ‘Daarom durft hij bijvoorbeeld wél een tram nemen maar niet de bus. Want bij de bus bestaat altijd het risico dat het traject wijzigt, en de tram rijdt op een spoor, altijd in dezelfde richting.’

"Thomas ziet alles in stukken. Waar wij een woonkamer zien, ziet hij een kast, een tv, een zetel en daarvan moeten zijn hersenen het beeld van een woonkamer ineen puzzelen.”

Leren zelfstandig leven

Veranderingen en nieuwe dingen zijn heel lastig voor Thomas. Dan slaat de stress toe. Als kind uitte zich dat in felle buikkrampen. En nu hij pubert, komt daar ook stevig verzet bij. Stress zoekt een uitlaatklep. ‘Dan wordt het roepen en tieren. Begrijpelijk wel, maar niet acceptabel. Thomas leert daar nu in een trainingshuis mee omgaan. Hij leert er gaandeweg ook alles wat nodig is om ooit begeleid zelfstandig te kunnen gaan wonen. Ik hoop dat het mag lukken’, vertelt Patricia.

Vakantie zonder verrassingen

Naar de jaarlijkse vakanties wordt ten huize van Patricia en Thomas reikhalzend uitgekeken. ‘Ik neem maar één week per jaar vakantie, en dan wil ik mijn kind gelukkig zien’, zegt Patricia. Moeder en zoon boeken hun verblijf in Ravelingen (Oostende). ‘Daar kennen ze ons. Ze proberen alles mogelijk te maken zodat Thomas zijn vakantie in een zo vertrouwd mogelijke sfeer kan doorbrengen. We logeren altijd in hetzelfde gebouw en niet te hoog, zodat we nooit de lift moeten nemen. Want samen met onbekende mensen in de lift staan is voor Thomas al heel moeilijk.’

“Ik neem maar één week per jaar vakantie, en dan wil ik mijn kind gelukkig zien.”

Vertrouwde mensen, warme vriendschap

Thomas ontmoet in Ravelingen elk jaar vertrouwde gezichten. Andere vakantiegangers die steevast in dezelfde vakantieperiode aanwezig zijn, personeelsleden die hij al kent, die hem met de voornaam aanspreken en hem aanmoedigen om mee te doen met activiteiten. En zijn vaste maatje natuurlijk: een jongen van zijn leeftijd die hij er jaren geleden leerde kennen. Sindsdien boeken Patricia en het gezin van die jongen altijd hun vakantie in dezelfde week. Zodat de kinderen in elkaars aanwezigheid van een topvakantie kunnen genieten. ‘Die mensen zijn echt vrienden geworden. We zien mekaar elk jaar op vakantie en bellen regelmatig. Jammer dat we zover van elkaar wonen.’

Knokken voor vakantie

Jarenlang liep dat vakantierecept prima. Tot vorig jaar. Thomas was voor therapie opgenomen, en mocht vanuit de instelling niet met vakantie. ‘Dat was tegen de regels. Ik heb echt moeten knokken om toch een uitzondering mogelijk te maken voor Thomas. Vakantie in Ravelingen doet hem zoveel goed dat ik er dat graag voor over had. Ik zie hem in Ravelingen altijd openbloeien. Hij onderneemt van alles met zijn vriend, gaat snookeren, op de voetbalkast spelen, gaat naar het strand en doet mee met animatieactiviteiten. We hebben die uitzondering gekregen. Niet voor een hele week weliswaar, maar toch voor het weekend. En achteraf gezien was het de discussie meer dan waard.’

Vastberaden: dit jaar gaan we opnieuw!

Patricia is vast van plan dit jaar weer een volledige vakantieweek met haar zoon in Ravelingen door te brengen. Nu hij wat ouder wordt, leert hij er ook stilaan zelf dingen ondernemen en het vertrouwde soms een klein beetje los te laten. ‘Ik wil wel gedeeltelijk toegeven aan zijn behoefte aan structuur, en ik ben blij dat ze dat in Ravelingen mee mogelijk maken voor ons. Maar niet alles kan op maat, en dat moet ook niet. Dat hij vorig jaar al zonder mij de tram durfde nemen naar Oostende, is al een hele stap. Ik herinner me nog hoe blij verrast en trots ik was. Op vakantie, en samen met een echte vriend, lukt het blijkbaar wel om ook die moeilijke stappen te zetten. ’

In gesprek met

Patricia is alleenstaande moeder van Thomas. Ze is onthaalmoeder in Wilrijk. In 2014 stuurde ze haar mooiste vakantiefoto in voor de fotowedstrijd van Vakantieparticipatie en won de hoofdprijs. 

De vertrouwde vakantieplek van Patricia en Thomas is  ‘Vayamundo Ravelingen – De Kinkhoorn’. Mensen met een beperkt inkomen kunnen er hun vakantie boeken via Vakantieparticipatie. Hier vind je meer informatie. 

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.