Broeierig heet, zo kon je de zomer van 2018 wel noemen. Marleen Dobbels, centrumleider van lokaal dienstencentrum De Wimilingen in Wommelgem en initiatiefnemer van het Rap op Stap kantoor, gunt zichzelf ook vakantie. Ze nestelde zich behaaglijk in haar zeteltje voor de tent. Wat hield ze van deze kleine camping in het Zuid-Franse Nages. Haar zintuigen stonden op scherp. Het fantastische uitzicht op de majestueuze bergen, die geur van goeie lucht, het typische mediterrane gezang van de krekels. Ze kon kijken en blijven kijken. De rust die de plek uitstraalde was alles wat ze zocht op dat moment. Met haar blik op een prachtig blauw meer kon ze even alles achter zich laten: de zorgen om haar moeder met Alzheimer, de drukte van haar job in het dienstencentrum, het jongleren tussen de noden van haar twee kinderen. Het zou een magische dag worden, maar dat wist ze toen nog niet.

Niks moeten, bijna perfect

Dit is vakantie voor Marleen. Ergens op een plek vertoeven die niets te maken heeft met je dagelijkse leven in België. Even afstand kunnen nemen van je beslommeringen, tot rust komen. En vooral: niks mòeten. Marleen genoot van het gezelschap van haar man Michel en hun 5-jarige zoontje Kobe, en bedacht dat bijna alles perfect was. Bijna perfect...

Haar 18-jarige dochter Ossinou zou die dag samen met haar Togolese vader Victor voor een hele maand naar Afrika vertrekken. Victor wilde Ossinou zijn thuisland laten zien en haar voorstellen aan zijn familie. Het was een megagroot avontuur, en dat gold niet alleen voor de reis op zich. De relatie tussen Ossinou en haar papa had een hobbelig parcours gekend. De vader-dochterband was best zwaar op de proef gesteld.

Dat Ossinou nu de wens had geuit om samen met haar vader zijn familie en zijn land beter te leren kennen, was een mijlpaal. Hoewel ze vele bezwaren en argumenten tégen kon bedenken, wist Marleen dat ze haar dochter deze ervaring moest gunnen. De onderdompeling in die andere cultuur, de andere helft in haar DNA, zou ongetwijfeld een verrijking betekenen voor Ossinou. Maar toch... ergens knaagde er iets. Het reistraject was een uitdaging van formaat. En aankomen in Togo, bij mensen die ze nog niet kende, zou haar dochter op de proef stellen, vreesde Marleen.

Had ik maar...

Toen ze die middag met haar man Michel voor hun tent zat te praten, liet Marleen zich ontvallen dat ze zich wat schuldig voelde. Ze was die ochtend zo graag meegegaan om hen tot in Brussel of Parijs te begeleiden. En toen kwam Michel met een top idee! Ze konden hen toch een béétje volgen via flight tracker!? Op die manier zouden ze online preciés zien waar het vliegtuig zich op elk moment bevond.

Enthousiast veerde Marleen recht om de vluchtgegevens te halen. Michel is kaartenmaker van beroep en heeft een groot geografisch inzicht. Ze zag hem de gegevens intikken en wist niet wat ze hoorde toen ze hem plots verrast hoorde zeggen: ‘Ongelooflijk! Als ik me niet vergis, is de kans groot dat we binnen enkele minuten het vliegtuig van Ossinou dààr gaan zien!’, en hij wees naar de berg aan de overkant van het meer. ‘We kunnen er dan 100% zeker van zijn dat het effectief hùn vliegtuig is, want voor de rest blijkt het luchtruim leeg te zijn op dit moment!”

Opgewonden liep Marleen naar Kobe, die met een jongetje van de vakantieburen speelde. Ook de ouders van zijn vriendje kwamen mee kijken.

Daar is ze!

Plots zag Marleen een kleine stip verschijnen boven de berg en riep ze uit ‘Kijk, dààr zijn ze!!’ Het kleine handje van Kobe wees naar boven, daar waar zijn grote zus boven hem vloog. Zes paar ogen zagen hoe het vliegtuig verscheen boven die ene berg en langzaam over het meer vloog. Marleen stond als een gek te zwaaien in de lucht, met een brede lach op haar gezicht en haar ogen nat van ontroering.

Wat een magisch moment! De opluchting dat ze haar dochter ondanks alles tòch had kunnen uitzwaaien. Dat ze haar zorg nu kon loslaten. Een leeuwin roerde zich in haar: ‘O wee piloot, gij kunt zorgen dat ge mijn dochter veilig afzet!’ Marleen voelde zich blij omdat ze de moed had gevonden Ossinou deze kans te gunnen. En dankbaar om dit prachtige cadeau dat ze kreeg, zo onverwacht haar dochter kunnen uitzwaaien. Uitzwaaien naar Afrika, maar ook naar haar volwassen leven. Geef ze wortels en vleugels, je kinderen...

En daar gaat ze dan…

Eens te meer besefte Marleen wat voor een fijne vrouw Ossinou was geworden, geëngageerd bij de jeugdbeweging, studente die op het punt staat op kot te gaan, dochter. In haar hart gaf ze haar dochter de boodschap mee: ‘Beleef, geniet, maar wees niet blind voor wat er moeilijk gaat in de wereld. Ik ben zo trots op de manier waarop je je vleugels uitslaat.’

Ossinou betekent hoop.
Het meisje heeft haar naam niet gestolen.

In gesprek met

Marleen Dobbels is centrumleider van Lokaal dienstencentrum De Wimilingen van woonzorgcentrum Sint-Jozef, Emmaüs in Wommelgem. In het dienstencentrum is tevens het Rap Op Stapkantoor van Wommelgem gehuisvest, dat ze samen met een aantal enthousiaste vrijwilligers uitbaat. Marleen stapte in het netwerk van verhalenwevers van het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een goed gesprek en op zoek gaan naar wat mensen verbindt.

Neergepend door

Karin woont in Mol, met haar man Bob en twee studerende kinderen. Ze houdt van échte gesprekken en raakt enthousiast over ontroerende verhalen uit het dagelijkse leven. Ze heeft een boon voor mensen die nieuwsgierig hun weg in het leven zoeken, net zoals zij dat zelf doet. Haar gevoelige kant doet haar ernaar verlangen om verhalen en tastbare herinneringen uit het leven van mensen zichtbaar te maken. Als Storyweaver maakt ze deze droom waar. Ze maakt ook podcasts onder de naam Memoristoria.