Toen half maart de coronamaatregelen duidelijk werden, meer en meer organisaties de deuren sloten, vakanties werden afgelast, vrijwilligerswerk stilviel en mensen in hun kot moesten blijven, dacht ik onmiddellijk aan Carine en Patrick. Zij zijn enthousiaste vrijwilligers die er steeds zijn voor anderen. Ze genieten van op stap gaan en verkennen – mede dankzij Iedereen Verdient Vakantie – ons land. Ze zijn veel onderweg en worden steeds vergezeld door hun huisknuffels. Hoe zou het met hen zijn? Op welke manier is hun leven veranderd? Hoe gaan zij hier mee om? Waren ze niet net gestart met dorpeltrekking? Hoog tijd om hen te bellen.  Ik bel met Carine, Patrick zit vlakbij en vult aan waar nodig. Ik luister naar hun verhaal over lege agenda’s, thuis gezet zijn, missen van vrienden, wandelen en verwondering.

Ik val meteen met de deur in huis en vraag Carine hoe ze merkten dat corona verandering bracht en waar ze op dat moment waren. Carine: ‘Wij waren thuis. Er werd veel geschrapt in onze planning. Die werd leger en leger en plots hadden we alleen nog een lege agenda. Het is raar om niets meer te doen, niemand meer te mogen zien.’

Bewegingscoach zette hen aan het wandelen

Vlak voor de crisis ging het koppel op aanraden van hun huisarts naar een bewegingscoach. In augustus 2021 zouden ze graag gaan wandelen in de  Oostenrijkse bergen. Om zich fysiek voor te bereiden stelde de coach samen met hen een plan op. Het was de bedoeling om 3 keer per week 5 km te gaan wandelen. ‘We waren gelukkig al  gestart met wandelen. Voor de maatregelen was het niet simpel om dit in te plannen in onze drukke agenda. Nu gaat dat vanzelf. Er komt immers niets anders dat onze aandacht vraagt.’ Samen wandelen zorgt ervoor dat ze zich minder opgesloten voelen, het geeft terug moed en krikt hen op.

Dorpeltrekking

Omdat ze niet ver uit de buurt van hun woonplaats mogen, gaan ze op dorpeltrekking en kijken in hun eigen streek rond. Sint-Niklaas is een groot gebied waardoor ze niet altijd in hun onmiddellijke buurt wandelen. Soms fietsen ze naar een volgend gehucht of nabijgelegen dorp en verkennen ze daar de buurt. Niet alleen de uitgestrekte natuur trekt hun aandacht maar ook een mooi kapelletje, een speciale brievenbus, een bloeiende kerselaar, rustende paarden, elfenbankjes, een houtstapel… Deze tijd geeft tijd om naar de natuur te kijken, tijd om verwonderd te zijn.

“Wij hebben geluk dat we dankzij de bewegingscoach reeds wandelden , moesten we dat niet gehad hebben dan was ons verhaal heel anders geweest.”

Tijdens het wandelen respecteren ze de social distance. ‘Om de zoveel tijd posten we foto’s van onze wandelingen op Facebook. Als het ergens te druk is om te wandelen geven we tips voor rustigere momenten.’

Wandelen ondersteunt hen in deze rare periode maar ook interesse op afstand doet deugd. Carine: ‘Ik kreeg telefoon van ontmoetingshuis ZigZag om eens te horen hoe wij dit ervaren. De psycholoog van Patrick belde om te vragen hoe het ging. We kunnen niet meer naar onze bewegingscoach maar hij volgt ons telefonisch op. Leuk dat de mensen ons bellen en met ons inzitten.’

Vrienden missen en bezorgd zijn om familie

Carine mist het om onder de mensen te zijn. ‘Ik chat wel en telefoneer maar dat is niet hetzelfde. Ik besef dat ik de vrienden al lang niet gezien heb maar dat dit ook nog lang kan duren. Dat maakt me  soms triest. De vrienden komen af en toe samen via Facetime maar dat is voor mij te druk.’ Patrick leeft voor zijn muziek. Zeg een lied en hij kent de uitvoerder en het jaartal. Een idee nodig voor een passende song? Vraag het aan Patrick. Doordat het Ontmoetingshuis ZigZag gesloten is kan hij niet meer draaien op fuiven. Hij mist dit. Via Facebook post hij dagelijks wel zijn favoriete platen maar het vervangt niet het dj’en en fuiven. Hij mist de vrienden en de interactie met hen. Carine: ‘Door de coronamaatregelen werden onze echte sociale contacten geschrapt. Onze agenda werd gedeletet. We werden thuis gezet.’

Carine en Patrick waren wel bezorgd voor mama. Ze is immers nog niet zolang weduwe. Gelukkig kunnen ze – vanop afstand – nog zorgen voor haar. Eén keer per week doen ze haar boodschappen. Ze zijn angstig om zelf ziek te zijn en andere mensen onbewust te besmetten. Maar ze zijn extra voorzichtig.

Mag de solidariteit blijven alsjeblief?

In deze tijd waarin onze vrijheid beperkt is en we niet kunnen doen wat we willen tonen velen onder ons dat ze flexibel zijn. Carine verwoordt het als gedwongen flexibel zijn. Het is mooi te zien dat mensen elkaar nu helpen. Ze hoopt dat dit ook na corona blijft. ‘Patrick en ik hopen dat we na deze tijd onze sociale contacten kunnen hernemen, dat we meer bij elkaar kunnen zijn. We willen ook blijven wandelen maar we beseffen dat we onze agenda zullen moeten bewaken zodat er voldoende evenwicht is. We genieten van de rust en we willen dat blijven doen.’

Carine: ‘We ervaren nu dat vrijheid belangrijk is maar niet zo vanzelfsprekend. Op momenten als deze zien we veel solidariteit. We hopen, verlangen dat de maatschappij na corona de samenhorigheid behoudt en mekaar zal blijven helpen.’

Tenslotte vraag ik aan Patrick of hij muziek heeft die past bij deze periode. Patrick: ‘het liedje Altijd van Gert Verhulst, Jan Smit & James Cooke. Het is een ode aan de vriendschap. Vriendschap, die belangrijk is en die je nu mist...’

Foto's van Carine en Patrick, het moois dat ze onderweg op dorpeltrekking ontdekten.
Luister naar 'Altijd' van Gert, Jan en James.

In gesprek met

Carine Pijkels (43) heeft autisme. Patrick Van Bogaert (60) is een groot muziekliefhebber. Geef hem een lied en hij kent de uitvoerder, het jaartal en nog een heleboel wist-je-datjes. Hij leeft zich uit als deejay en geniet ervan om mensen blij te maken met zijn muziek. Carine en Patrick zijn gehuwd. Ze wonen in Sint-Niklaas. Het zijn “globetrotters in eigen land”. Ze gaan vaak op daguitstap. Ze genieten van musea en cultuurvoorstellingen. Regelmatig gaan ze op zoek naar mooie, eerder onbekende plaatsen in eigen land. Daarnaast zijn het vrijwilligers in hart en nieren. Als je ze niet thuis vindt en ze zijn toch in hun eigen stad hoor je best eens bij Ontmoetingshuis ZigZag of het Psychiatrisch Verzorgingstehuis Casa Neri. Vind je ze daar niet dan helpen ze waarschijnlijk als begeleider bij een activiteit van Parentee-Psylos (G-sport).

Wandelen werd mogelijk gemaakt door Bram Van de Velde, Bewegingscoach van Bewegen op Verwijzing. 

Neergepend door

Hilde Gyselinck leerde via ‘Digital Story’ Iedereen Verdient Vakantie kennen. Nadien leende ze haar ‘oor’ voor het ‘Grootschalig Luisteronderzoek’. Hilde wordt geraakt door verhalen van anderen, voelt zich erdoor verbonden en geniet ervan als het vertellen iets teweeg brengt bij de ander. In deze coronatijd is ze op pad als virtuele verhalenwever.