‘De kracht in een kind is als een plantje. Als dat te weinig aandacht krijgt, kunnen de blaadjes en alles boven de grond afsterven. Maar het zaadje en de wortel blijven krachtig. Geef je dat plantje wat aandacht en empathie, dan begint het meteen weer te groeien. Jammer genoeg zijn die aandacht en empathie een van de eerste dingen die wegvallen bij sommige kinderen.’ Yolan Steyaert werkt voor de kinder- en jongerenhulplijn Awel. Ook is hij vrijwilliger bij Akindo, een vakantieorganisatie die zomerkampen organiseert voor kinderen uit kwetsbare milieus. ‘Bij Awel zeggen we dat de kracht voor de oplossing al in de persoon zit. Als je mensen ruimte en aandacht geeft, komen ze zelf met de oplossing. Die kracht is moeilijk uit te doven.’

Yolan Steyaert is stafmedewerker bij Awel. Via telefoon, chat, mail of op het Forum kunnen kinderen en jongeren er terecht met alles wat hen bezighoudt. Alle gesprekken zijn in het volste vertrouwen en anoniem. Meer dan 400 vrijwilligers staan paraat. ‘Als stafmedewerker ondersteun ik die vrijwilligers. Op een meta-niveau want Awel is ontstaan als organisatie die volledig op vrijwilligers draait. Vrijwilligers beantwoorden niet alleen de hulplijn maar ondersteunen ook elkaar in hun taken. Ze nemen allerlei extra engagementen op om de werking te doen draaien. Ze hebben in hun rol bij Awel allemaal eigenaarschap en eindverantwoordelijkheid.’

Er blijven zijn voor kinderen

Toen de quarantaine werd afgekondigd beseften ze bij Awel meteen dat het alle hens aan dek zou zijn. Yolan: ‘We dachten aan alle hulpverlening die weg zou vallen. Zoals psychologen en andere begeleiding. We verwachtten ons zeker aan meer oproepen.’ Al een geluk dat Awel pionier is in het volledig online werken. De overheid sprak de organisatie meteen aan om naast Tele-Onthaal als een van de grote aanspreekpunten te dienen.

“Zoveel betrokkenheid. Vrijwilligers doen nog veel meer moeite dan normaal en zetten zich elke maand extra uren in om te luisteren naar kinderen en jongeren.”

Yolan: ‘We moesten praktisch niet veel aanpassingen doen want de vrijwilligers werken al vooral van thuis uit. We kregen meer oproepen van kinderen met zwaardere thema’s. Dat drong wel stevig door. Kinderen die thuis mishandeld worden of een ouder hebben met een alcohol- of drugsverslaving. Het is in deze lockdown nog moeilijker om iets te doen.’

Dan ziet Yolan wat voor moois zo’n crisis aan de gang zet: ‘Meteen nam het Vertrouwenscentrum voor Kindermishandeling contact met ons op met de vraag of ze online ondersteuning konden aanbieden voor de vrijwilligers. Het was ook schoon om te zien hoeveel mensen zich hebben aangediend als vrijwilliger. Zoveel betrokkenheid. Vrijwilligers doen nog veel meer moeite dan normaal en zetten zich elke maand extra uren in om te luisteren naar kinderen en jongeren.’

Uitkijken naar weerzien

Yolan zit in een werkgroep die het vakantiebeleid van Akindo richting geeft: ‘Ook met Akindo zijn we online samengekomen om na te denken over wat kunnen doen voor de kinderen die bij ons op vakantie komen. We hebben een filmpje gemaakt waar we alle monitoren vroegen om een dansclipje in te sturen. Dat hebben we gemonteerd, op een muziekje gezet en via al onze kanalen de wereld in gestuurd. Om de kinderen te laten weten dat we aan hun denken. We kijken uit naar de zomer om elkaar weer terug te kunnen zien.’

Alles werkt nog, maar trager

 ‘Ik vind het interessant hoe de maatschappij nu zo vertraagt’, merkt Yolan op. ‘Alles werkt nog wel, maar trager. Ik besef dat mijn situatie gunstiger is dan die van andere mensen. Maar het mag in de toekomst wel wat trager blijven gaan. Niet moeten hollen naar een hobby, een afspraak… Zalig!’

“Het mag in de toekomst wel wat trager blijven gaan. Niet moeten hollen naar een hobby, een afspraak… Zalig!

Lijnvluchten, evenementen, grote festivals, … Yolan ziet dat alles wat vroeger superbelangrijk was, nu met boe noch ba wordt afgezegd. Yolan: ‘Alle dingen waar ik van dacht dat ze essentieel waren, gaan nu opeens niet door en toch gaat het leven verder. Was het Darwin die zei: It's not the strongest of the species that survives, but the one most responsive to change?’

De ochtend na het interview horen we de directrice van Akindo Kristien van Camp op Radio 1. Ze pleit ervoor om vakantie voor kinderen in precaire situaties toch door te laten gaan. Er is op dit moment nog geen beslissing gevallen.

Bekijk hier het filmpje van Akindo.

Headerfoto: khamkhor via Pixabay

In gesprek met

Yolan Steyaert,  27 jaar, geboren en getogen in Leuven waar hij ook psychologie studeerde. ‘Toen ik begon dacht ik therapeut te worden maar via stages en vrijwilligerswerk ben ik veel in aanraking gekomen met het jeugdwerk. Daar heb ik mijn hart wat verloren en nu ben ik heel blij met mijn uitdagende job bij Awel. Het voelt geweldig om te kunnen werken voor een organisatie waar ik 100% in geloof en die volgens mij een heel belangrijke rol heeft in de maatschappij.’

Neergepend door

Carine, 41 jaar, werkt als netwerkverbinder bij Iedereen Verdient Vakantie. Ze heeft extra aandacht voor het Vlaamse Rap Op Stap netwerk en voor de provincie Limburg.

Nieuwsgierig naar wat er leeft in het grote netwerk Iedereen Verdient Vakantie richt ze haar oren als grote satellietschotels naar iedereen die wil vertellen.

‘Verhalen, ze geven onze werking richting, inspireren en motiveren ons team om het nog beter te doen. Verhalen geven dat grote netwerk Iedereen Verdient Vakantie vorm, ze maken het tastbaar. Ze zijn ons kostbaarste goed. Met veel zorg verzamelen wij ze.’