22 maart 2016, 7u30.  Ik rijd van Limburg naar Kortrijk. De zon en lage mist betoveren de West-Vlaamse akkers. Ik heb het geluk dat ik de namiddag mag doorbrengen met mensen van Het Ventiel, buddywerking voor mensen met jongdementie. Het belooft een intens mooie lentedag te worden.
22 maart 2016, 8u30. Wég lentegevoel. Enter verbijstering. Geweld, angst en blindelings zoeken naar antwoorden spatten van mijn smartphonescherm. Ik twijfel. Is dit een dag waarop ik nog kan doen wat ik had gepland? Is dit een passend moment om mensen te ontmoeten, met hen te wandelen? Ben ik in staat hun verhalen open te beluisteren?
22 maart 2016, 13u45. Ik ga toch naar de afspraak. Omdat ik in de buurt ben. Omdat alleen zijn nu niet werkt. Ik raap mezelf bijeen, vind de weg naar Ingelmunster en adem een paar keer diep in en uit. Ik laat los, maak plaats voor wat me lichter kan maken. 

22 maart 2016, 14u. Aan de sporthal dagen ook de stappers van Het Ventiel op. Ze zijn met vijftien: mensen met jongdementie, partners, familieleden en buddy’s. Samen wandelen doen ze elke week. Iedere maand sluiten ze aan bij de georganiseerde tocht van wandelclub AviFlorastappers van Ingelmunster. Vandaag brengt de club meer dan 1200 mensen op de been. Hier gaat het leven door. Mensen dragen elkaar door de dag.

22 maart 2016, 14u30. We zijn weg. Zes kilometer stappen is het plan. Danny, Patrick, Paul, Patrick, Eddy, Roos en Patrieck omringen elkaar en worden omringd door hun partner, dochter, buddy, broer. Schildjes van Het Ventiel zijn op ieders jas gespeld. ‘Samen zijn we een groep, en in de groep voelt ieder van ons zich sterker’, zegt Gudrun Callewaert, initiatiefnemer van Het Ventiel. Haar echtgenoot Patrick is door jongedementie getroffen.

“Samen zijn we een groep, en in groep voelt ieder van ons zich sterker.’ - Gudrun

Patrick wandelt zes kilometer met een rollator. Twee handen op de handvaten helpen zijn hoofd, dat het niet meer alleen aankan. Al van bij de eerste stappen die ik naast hem loop, steelt Patrick mijn hart. Hij merkt op hoe de lente zich opwerkt uit de bodem. Hij legt me uit hoe zijn hoofd, ook tijdens een kalme wandeling als deze, langzaamaan volloopt. En als het vol is, dan wordt hij heel stil, zegt hij. Zijn brein kan alle ervaringen niet meer netjes verwerken en opruimen. Dan wordt het kortsluiting.

Dat hij geen boek meer kan lezen, zegt hij, en hoezeer hem dat spijt. Dat hij vroeger urenlang in de tuin kon werken en nu na tien minuten rust nodig heeft. Dat tv kijken niet meer lukt. ‘Behalve Familie of Thuis, het zijn dingen die ik vroeger niet kon hebben en nu wel apprecieer.’ Hij haalt zijn schouders op, kijkt me aan en lacht. Patricks blik is open, kwetsbaar. Hij heeft gevoel voor humor. ‘De kampioenen, dat kijk ik op internet. Altijd weer dezelfde serie. Het maakt niet uit, want ik ben het nadien toch allemaal weer vergeten. ’t Is toch om mee te lachen.’

“Mijn hoofd loopt langzaam vol. En als het vol is, dan wordt het kortsluiting.’ - Patrick

Paul glimlacht, grapt aan één stuk door en geeft zich regelmatig over aan een luide lach. Hij duwt de rolstoel van Eddy. Speels, roekeloos, overenthousiast. Eddy, diep in zichzelf gekeerd, laat begaan. Gudrun heeft haar handen vol met bijsturen, zacht in woorden, stevig in haar handelen. Pauls broer kijkt toe en vertelt dat Paul ooit zelfstandig ondernemer was, vergeetachtig werd en dat uiteindelijk de ziekte het leven overnam. Hoe Paul soms impulsief, dan weer apathisch is. Hoe geen dag meer voorspelbaar is. Hoe intens Pauls ziekte beslag legt op het leven van zijn echtgenote. En hoe fijn het voor haar is om even, enkele uren, het huis voor zich alleen te hebben. Daarom, voor haar,  is Pauls broer nu bij hem.

Ergens onderweg eten we een wafel. Een koppel met een klein hondje passeert onze groep. Paul kijkt naar het beestje. ‘Dat is een schoon hondje, als je er niet op gaat zitten’, lacht hij. Ik lach mee. ’t Is zo grappig!

Schrijnt het? Ja, dat doet het. Maar het maakt ook iets wakker. Warmte. Het besef van kwetsbaar mens te zijn tussen kwetsbare mensen. Het vertrouwen dat er bij ons allemaal een hoek af is en dat we daar maar beter gewoon over doen. Gewoon kwetsbaar durven zijn tussen andere kwetsbare mensen.

22 maart 2016, 16u15. We komen weer aan bij het vertrekpunt. Ik wandel naast Marie-Madeleine, vrouw van Eddy. De wandeling deed haar deugd. ‘Al vanaf het allereerste moment dat we in deze groep kwamen, voelden we ons verbonden door een onzichtbare draad’, zegt ze. Het is de groep die het ‘m doet. De groep die ervoor zorgt dat de kwetsbaarheid draaglijk wordt. Gudrun komt naast ons lopen. ‘Het is die verbondenheid tussen ons,, zegt ze, ‘het samen sterker zijn dan elk apart. Het samen kunnen wandelen en ons daardoor sterk voelen. Het mogen zorgen voor elkaar. Het geeft ons als partners en familieleden ook wat extra zuurstof.’

“Al vanaf onze eerste ontmoeting, voelen we ons verbonden door een onzichtbare draad.” – Marie-Madeleine

De rollator en rolstoelen worden opgeborgen in de kofferbak. Eddy, Patrick en Patrick wandelen het laatste stukje, de trap op tot aan de cafetaria. Boven is het warm en druk. Maar het geeft niet. Hier komen is thuiskomen. De omgeving, de mensen zijn vertrouwd. Wat later staan de biertjes op tafel. Er wordt verteld over de gebeurtenissen van vandaag, dichtbij op de wandeling en ver weg in Brussel.

22 maart 2016, 16u30. Met Roos en Patrieck praten we over de troost van muziek. Over content zijn. ‘Ik ben mè nie content’, zingt het Hof van Commerce. Roos en Patriek proeven de wonderen van het West-Vlaamse dialect en geraken het eens over de boodschap: we zijn content, en daar hebben we niks anders voor nodig dan hier zijn, in elkaars gezelschap.

Patrick van Gudrun kijkt naar me en vertrouwt me toe: ‘Een goed biertje, dat is nog één van mijn genietingen.’ Hij lacht, en steelt mijn hart nog een keer.

22 maart 2016, 17u. Ik neem afscheid. Met veel dank-je-wels voor de ontmoetingen. Ik rijd weer naar Limburg. Drie uur tijd om na te denken. Het onwezenlijke nieuws uit Brussel en Zaventem vult de auto, mijn hoofd, mijn hart. De serene berichtgeving en muziek raakt me. Er komt plaats voor verdriet. De ervaring van ontmoeting met de warme mensen van Het Ventiel maakt het verdriet zachter.

We zijn mensen, geboren om er voor elkaar te zijn, om vreugde, verdriet en het leven te delen. Ik denk aan Patrick, Eddy, Danny, Gudrun, Roos en al die mooie mensen.  ‘Meer moe da nie zin.’  zou Patriek zeggen,… denk ik.

fotografie: Inse, dochter van Patrick en Gudrun

Over toerisme voor senioren organiseert Vakantieparticipatie op 18 april 2016 de studiedag 'Toerisme met een zilveren randje.' Met thatervoorstelling 'Zoutloos', 10 workshops en 8 infostands. Mis het niet.

In gesprek met

Het Ventiel, opgericht op 1 mei 2015, wil het sociale isolement van mensen met jongdementie dorbreken door ze te betrekken bij het leven van alledag.

Jongdementie slaat toe terwijl het actieve leven nog in volle gang is en spoelt de vaste grond onder de voeten vandaan.  Activiteiten die altijd vanzelfsprekend waren, worden door de jongdementie langzaamaan onmogelijk.  Het Ventiel richt zich op activiteiten die met een beetje hulp wel nog mogelijk zijn.

Bij Het Ventiel verbindt men vrijwillige buddy’s met mensen met jongdementie. Samen ondernemen ze dingen die deugd doen. Elke week organiseert Het Ventiel een groepsactiviteit. Er wordt gewandeld, er is een kunstatelier, hippotherapie, muziekbeleving.

Info vind je hier: www.hetventiel.be en via hun Facebookpagina

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.