Overslaan en naar de inhoud gaan

Het recht op vakantie: evident maar nog niet verworven

In gesprek met Wendy Van de Cruys, leende haar oor | 23 november 2017

Afgelopen zomer beluisterde Wendy Van de Cruys tientallen verhalen over hoe mensen bijdragen tot vakantiekansen van anderen. Ze leende haar oor voor het grootschalig luisteronderzoek van Steunpunt Vakantieparticipatie. Luisterend betrad Wendy een wereld waarin armoede regeert, een wereld waar vakantie niet evident en toch nodig is. Welke verwondering neemt ze uit die ervaring mee? En waar ligt nog werk op de plank om het recht op vakantie voor meer mensen waar te maken?

 

Oren tweedaagse Oostende
Wendy (achteraan, derde van rechts) maakte deel uit van het 'Oren-team'.
Twee groepen van 15 vrijwilligers haalden na een gezamenlijke training
honderden verhalen op in heel Vlaanderen.

 

Waarom vakantie?

Wendy: ‘Een moeder zei: ‘doordat ik  mijn kinderen eens mee op uitstap kan nemen, hebben zij een betere toekomst.’ Ik zal die uitspraak nooit vergeten. Het gaat ook om de ontspanning samen, eens even weg zijn uit de zorgen, maar wat deze moeder zegt, gaat veel dieper. De kinderen ontdekten de trein, de sfeer van de stad, gebouwen, kunst. In de stad is alles anders dan thuis. Kinderen ontdekken een andere, grotere wereld. Ze kunnen de mogelijkheid van een ander leven verbeelden. De moeder hoopt dat ze daardoor op zoek zullen blijven gaan naar de grotere wereld.

Ik hoorde hoe begin september een hel kan zijn voor kinderen en ouders die zich geen vakantie kunnen permitteren. Ik zag meermaals ouders in tranen vertellen hoe kwetsend die eerste schooldagen zijn wanneer de kinderen hun vakantieverhalen uitwisselen. Daarin zit voor veel ouders de drive om minstens een dag op stap te kunnen met hun kinderen.’

“Ik hoorde veel mensen vertellen dat ze bij stress teruggrijpen op vakantieherinneringen. Dat ze daar zelfvertrouwen uit putten.” – Wendy Van de Cruys

Hoe vinden mensen de weg?

Wendy: ‘Waar ik zo blij verrast van was: er bestaat veel hulp voor mensen in armoede. Maar aan de schaduwzijde daarvan zag ik hoe hoog de werkdruk in sociale organisaties. Ik verwonderde me over de versnippering in honderd-en-een vzw’s die amper met elkaar praten. Die complexiteit zorgt voor chaos in het hoofd van mensen. Eerlijk: het lijkt me bijna een voltijdse job om dat allemaal een beetje te begrijpen.

“Ik begrijp helemaal dat mensen behoefte hebben aan één hulpverlener die dicht bij hen staat en hen bij zowat alles op weg kan helpen.”

Ik hoorde ook verhalen van mensen die gewoon niet weten hoe ze het aan boord moeten leggen om een vakantie te organiseren. Als ze beginnen nadenken over vakantie, raken ze overweldigd door wat er allemaal te doen valt: bestemming kiezen en bespreken, een briefje van het ziekenfonds binnenbrengen, vervoer uitvlooien, valies inpakken. Dat komt als een immense berg op hen af. Dan zeggen ze ‘laat maar zijn.’ Wat jammer is.’

Hulp vragen is een stressfactor

Wendy: ‘Als je in armoede leeft,  zijn je hersens voortdurend in gevaarmodus. Je leeft in feite in een tunnel. In de wachtruimte van een sociale organisatie begint het te malen in hun hoofd. Mensen vertelden me hoe moeilijk, bijna onmogelijk, het is om hun hulpvraag te (durven) stellen. Ze hebben tijd nodig om te marineren. Daarom werkt een buurthuis zo goed, denk  ik. Daar kunnen mensen rustig een tas koffie drinken, de boel een beetje observeren. Pas als alles veilig voelt, zullen ze iemand kiezen met wie ze willen spreken over hun vraag.’

Het recht op vakantie nog meer bekendmaken!

Wendy: ‘Maar er zijn nog veel mensen die het bestaan van de mogelijkheden van Vakantieparticipatie helemaal niet kennen. Het was voor sommigen een echte shock wanneer ik hen daarover vertelde. ‘Hoe is het mogelijk dat niemand me dat ooit vertelde’, vroegen ze dan vertwijfeld, soms verontwaardigd.  Bij mensen die niet in armoede leven, hoorde ik een gelijkaardige verzuchting. Vaak kennen zij immers mensen in hun omgeving die nooit vakantie kunnen beleven.  ‘Hoe komt dat toch dat ik dat nog nooit in het straatbeeld heb gezien’, vroeg iemand mij. Ik denk dat deze mensen een belangrijke schakel zijn. Als sterke, zorgzame burgers weten wat er mogelijk is, kunnen zij voor kwetsbare mensen in hun omgeving een groot verschil maken.’

 

Wendy Van de Cruys

In gesprek met

Wendy Van de Cruys leende haar oor voor het grootschalig luisteronderzoek van Steunpunt Vakantieparticipatie van Toerisme Vlaanderen.

Gedurende de zomer van 2017 sprak ze met tientallen mensen over de vraag hoe we in Vlaanderen vakantie mogelijk maken voor elkaar. Ze kwam in buurthuizen, Rap op Stap-kantoren, sociale organisaties, vakantieverblijven en ging op bezoek bij mensen thuis.

‘Ik vond het geweldig’, zegt Wendy. ‘Ik heb altijd geweten dat ik graag luister naar mensen, dat ik wil helpen door gewoon te luisteren, de stilte z’n werk te laten doen. Alleen had ik daar nooit een aanleiding of een methodiek voor. Die kreeg ik nu wel, en het was heerlijk. Ik moest gewoon luisteren, hoefde niets op te lossen, maar kon mensen -als ze dat wilden – soms wel een stapje verder helpen.’

 

Dit verhaal werd gepubliceerd op 23 november 2017 in de categorie Armoede.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Copyright © 2024 Steunpunt vakantieparticipatie | Disclaimer | Privacy |