‘Ik sta met mijn blote voeten op het zand. Voor mij ligt de Noordzee. Naast mij staan twaalf mensen. Gisteren kende ik niemand van hen. Vandaag durf ik hen vrienden noemen. We hebben onze ogen toe en ademen in , ademen uit. Mijn armen gaan omhoog als ik inadem. Omlaag als ik uitadem. Ik voel me goed. Ik voel me ontspannen.

Het kind in mij komt naar boven.
Ik loop naar het water.
Ik spring over de golven.
Ik durf zot doen met andere mensen. We springen en ravotten.

En dan ineens lig ik daar. Met mijn rug en benen in ’t water.
Kletsnat. We lachen.

De kou dringt door mijn kleren door mijn vel.
Lut loop op mij af. Ze wrijft me warm. Ik krijg haar trui.
Gisteren kende ik Lut nog niet. Vandaag zo’n gebaar van vriendschap.
Ik ga dat lang, lang onthouden.

Mijn wereld gaat open.
Ik kan hier zijn.
Ik zit er helemaal in.

En dan denk ik: ’t is meer dan 20 jaar geleden dat ik nog eens echt op verlof was. Heel lang geleden gingen we elk jaar een weekje naar de Ardennen. Toen begon ik met mijn rug te sukkelen. Acht jaar geleden ben ik noodgedwongen gestopt met werken. De laatste drie jaar heb ik ook de ziekte met de grote K. Veel medische kosten en een kleine invaliditeitsuitkering.

Mijn jongste dochter is 19. Ik kan me niet herinneren dat we ooit samen op vakantie waren. De centen waren er niet.

En toen, een paar weken geleden kreeg ik de vraag of ik mee wilde naar de zee.
Ik dacht: nu is ’t gedaan met uitstellen. Ik heb veel getwijfeld of het me zou lukken. Ik zat nog nooit alleen op de trein. Ik was nog nooit op vakantie met mensen die ik niet ken.

Ik heb het geriskeerd. En ik ben blij dat ik heb doorgezet.
Nu is mijn dochter voor het eerst alleen thuis. En ik ben hier, aan de zee.

Ik ontdek hier, aan de zee, dat vakantie nodig is. Dat ik het nooit meer ga willen loslaten. Ik ben hier een gewoon mens tussen andere gewone mensen. Ik ontdek dat ik niet alleen ben met mijn twijfels. Dat andere mensen zich soms ook bekeken voelen. Dat ik me dat niet moet aantrekken, het oordeel van andere mensen. Dat is gewoon eigen aan mensen, dat gaat toch niet weg.

Ik wil het niet meer uitstellen om af en toe op vakantie te gaan.
Hier ervaar ik: er is hoop. Er is altijd hoop.
Er komt altijd wel een moment dat het wel kan.
Dat de miserie een keer zal stoppen.

Tegen mensen die denken dat vakantie voor hen niet lukt zou ik willen zeggen: probeer het wel.
En als je kansen krijgt: pak ze dan!’

In gesprek met

Annie De Martelaere woont in Oudenaarde en is actief betrokken bij het plaatselijke Rap op Stap kantoor.

Carine Geboers van het team Iedereen Verdient Vakantie nodigde Annie uit om ‘Stem’ te worden en samen met het team te getuigen over het belang van vakantie. Annie zei aarzelend ‘ja’, en ging met negen andere stemmen op een driedaagse leervakantie aan zee. Annie herontdekte de zegen van vakantie, samen met gelijkgestemde mensen. Ze vond haar stem, en vertelde haar verhaal.

Vanaf het najaar vergezellen Annie en de andere ‘Stemmen’ af en toe de teamleden van Iedereen Verdient Vakantie naar ontmoetingen, infosessies en evenementen. Ze zullen er in levende lijve getuigen over de impact van vakantie op hun leven.

 

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.