December 2018, Brussel. Ik ben op het Forum Iedereen Verdient Vakantie en manoeuvreer me tussen de tafeltjes door. In de ene hand een tas verse koffie, in de andere hand wat kladpapier en een balpen. Mijn blik kruist die van Chirine. Het is haar eerste keer op het Forum. Ze bekijkt het nog even van op afstand. Ze heeft wel zin in een babbel. Als ik haar vertel dat ik het met haar wel even over ‘hoop, woede, moed en verwondering’ wil hebben, kijkt ze… verwonderd!

‘Ik zag onlangs de theatervoorstelling waarin Johan Heldenberg de rol van Marx speelt’, begint ze meteen. ‘Ik was echt onder de indruk. Het stuk gaat over rechtvaardigheid. Hij had het ook over Hoop en haar dochters. Maar dat waren er maar twee: Woede en Moed. Zo tof dat ze er bij Iedereen Verdient Vakantie Verwondering als derde dochter aan toevoegen!’

Ik vraag haar of ze iets heeft met ‘verwondering’. Het blijkt inderdaad een rode draad door haar leven te zijn.

‘Ik ontdekte Tenerife als wandeleiland. Het is er echt ‘waw!’ als je door de natuur zwerft. Die verwondering en verademing zoek ik er samen met mijn vriend graag op. Je ziet er niemand, staat op kammen, zit tussen groen en natuur. Je hoort er eigenlijk niets. Daar gewoon even zitten, relax, de zon voelen. De natuur ruikt er naar aarde, vocht en warmte…
Als we er geen aandacht aan schenken, spelen we die kunst van verwonderd zijn kwijt, denk ik. Als kind komt dat nochtans allemaal vanzelf. Dat kind-zijn moeten we proberen te bewaren. Daarom dans ik nog. Dat doe ik echt met passie. Ik was redelijk introvert. Dansen heeft mijn wereld geopend qua beleving. Het is een andere manier om je te uiten. Het geeft me energie. En verwondering over wat het met mijn lichaam doet.’

En dan herinnert Chirine zich nog een uitspraak uit dat theaterstuk van Heldenberg: ‘Er is genoeg voor ieders behoefte. Maar er is niet genoeg voor ieders hebzucht.’ Ze verwijst naar haar job.

‘Ik werkte de voorbije acht jaar binnen een grote warenhuisketen. Als verkoopsmedewerkster stond ik aan de kassa, vulde rekken aan,... Ik mankeerde een doel in mijn job. Een sociaal, groter doel. Het voelde allemaal een beetje afstompend. Ik ben zo blij dat ik nu bij het Fonds voor Vrijetijdsparticipatie mag werken. Dit is echt een verademing. Ik sta er nog elke dag van verwonderd dat er binnen mijn job tijd is voor vrijheid, flexibiliteit en zelfstandigheid. De filosofie waarbinnen we werken zorgt voor heel wat menselijkheid. Die is er zowel voor de mensen waarvoor we werken als voor de collega’s onderling. Er is echt respect.’

Plots twijfelt ze. Of dit wel allemaal was waarover ik het met haar wou hebben. Nu is het mijn beurt om verwonderd te kijken. ‘Natuurlijk’, lach ik. Ik haal mezelf nog een kop koffie en dans de zaal weer in. Op zoek naar een nieuw verhaal.

In gesprek met

Chirine Gerits woont in Dendermonde. Ze werkt sinds dit jaar voor het Fonds Vrijetijdsparticipatie, een onderdeel van Demos. Ze staat dansend in het leven waar ze vol verwondering naar kijkt. Ondertussen denkt ze samen met haar collega’s over een nieuwe naam voor het Fonds.

Neergepend door

Stijn Dujardin werkt op de dienst communicatie van de stad Diksmuide. Hij is de trotse papa twee dochters S en D die hij razendsnel ziet veranderen. Hij herkent zichzelf in de deugnieterij van zijn zoon O. Deze Westhoekman is constant op zoek naar verbinding en is gek op verhalen, picon en zijn madam. Samen met haar geniet hij vooral van verdwalen in een vreemde stad en verrast worden door wat er om het hoekje te vinden is.