Of een bos saai is? Vergeet het maar. Het Blotevoetenpad in Zutendaal is puur avontuur. Puur kansen om je te smijten, de kleine bangerik in jezelf te overwinnen en te ervaren hoe de natuur leeft en beweegt onder de gevoelige huid van je voeten. We struinden de paden af, in het vrolijke gezelschap van tien kinderen en hun begeleiders van Ons Huis, de Molse vereniging waar armen het woord nemen. We ontdekten een stukje Nationaal Park Kempen & Maasland en gingen er op slag van houden.

Drie vrijwilligers begeleiden de jonge bende kinderen tussen vier en twaalf jaar oud. Ook zij – en wij, reporters – verleggen grenzen. Want zonder de beschermende zool van je schoenen voelt het bos héél anders aan. Het raakt letterlijk aan je vel. Over schavelingen, keitjes en bosgrond stappen, een trap beklimmen die is gemaakt uit ronde houten balken, op je tenen trippelen door wit zand dat gloeiend heet is door de zomerse zon. Je voelt elke stap. Stevige ervaring. Zo aandachtig en voorzichtig hebben we nooit eerder gestapt.

Voelen, ruiken en luisteren en zingen

Voelen dus! Het bos ervaren. Ruiken ook, want de warmte van de zon doet de dennen geuren en maakt van het bos een biosauna. Luisteren: naar vogels heel dicht bij, naar de wind die de bomen doet fluisteren, naar de muziek van uitgelaten, verwonderde kinderstemmetjes. Vrolijke kreten bij elke nieuwe ontdekking, liedjes die het plezier op muziek zetten en iedereen aanmoedigen. 
 

Het bos eens anders ervaren

Het pad gaat over zachte bospaadjes, een labyrint van zand, kiezel en scherpe steentjes, bruggen en trappen opgebouwd uit boomstammen. Tot bij de uitkijktoren. Negenentachtig trappen hoger (Yannick heeft ze geteld!) kijken de kinderen uit over het bos. Ze zien boerderijen, straten en weiden, hoge bomen en superveel groen. Aan de voet van de toren wacht een verrassing. Uit een rugzak tovert vrijwilliger Karine een stuk fruit, een slok water en een snoepje voor iedereen.

Water dat geneest

Hier en daar steekt een pijntje de kop op, zakt de moed even weg. Sita (12) ‘kan niet meer’, kreunt ze. Ze heeft last van stevige krampen. We dragen haar een poosje. Tot we plots aan het water staan. Kniehoog voor grote mensen, navelhoog voor de kleinsten. Kleren vliegen uit, de kinderen lopen en spetteren door de poel. ‘Keileuk!’  Een zoete oase in het warme bos die kuitkrampen, pijnlijke voetjes en vermoeide lijfjes omarmt en op slag geneest. 

Nog een keer!

En of het geneest! Het laatste stukje tocht gaat makkelijk, zacht en schoon. Over fijn zand, doorheen een koud watervalletje, tot het laatste stukje bospad uitloopt in de voetendouche. Allemaal voetjes sproeien en flink afschrobben met afwasborsteltjes. Of niet? Want ze willen nog een keer. Ze zijn van hun bosvoetjes gaan houden. ‘Ik wil vuil blijven’, roept een kind. ‘En ik wil nat blijven’, roept een ander. ‘Ik wil nog eens op het blotevoetenpad’, roept Sita. 
 

Gloeien, kriebelen, tintelen

Ze gloeien. Gezichtjes glunderen en lijfjes tintelen van leven. Koudwatervrees is wég, hoogtevrees flink overwonnen. Ze hebben honger. Er zijn boterhammen. En de voeten? Die gloeien en kriebelen en doen het helemaal prima, want – zo concludeerde één van de jonge stappers – ‘blote voeten verslijten niet zo gauw.’

Fotografie: Robert Boons

In gesprek met

de Molse vereniging waar armen het woord nemen. Vrijwilligers Marleen, Karine en René trokken met tien kinderen tussen 4 en 12 op daguitstap naar Limburg. Ze verkenden er op blote voeten een stukje van het Nationaal Park Kempen & Maasland.

Zin om zelf het Blotevoetenpad te ontdekken? Kijk hier.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.