Terwijl het buiten grauw en grijs weer is, regent het in het Genkse ontmoetingshuis De Sfeer begroetingen en grapjes. Hier worden kranten gelezen en zorgen gedeeld. Ik drink thee met drie straffe dames. Ann, Tina en Patrizia hebben elk een totaal verschillend levensverhaal. Hun paden kruisten toen ze een stukje thuis vonden in De Sfeer. Een plek vinden om te landen brengt heel wat teweeg, ontdek ik in de verhalen van de dames. Het blijkt het begin van zelfontplooiing en wie weet ook van een pad naar vakantie..

Plezier

Tina is onthaaldame bij De Sfeer. Ze verwelkomt bezoekers en tracht op al hun vragen te antwoorden. Tina voelt zich nog wat onzeker over haar taak. ‘Ik zou nog wat meer naar buiten moeten durven komen,’ zegt ze, ‘maar ik ben al mijn leven lang bang om iets verkeerd te doen.’ Tina is 75. Ze groeide op in een arm gezin, als jongste van elf kinderen. ‘Ik hou van vreugde maar ik heb niet veel vreugde gekend in mijn leven.’ Tina vertelt hoe dat de laatste jaren veranderde. Sinds ze in De Sfeer komt ervaart ze plezier en verlegt ze haar grenzen. Door bijvoorbeeld het onthaal van bezoekers voor haar rekening te nemen.

De kracht van een persoonlijk verhaal

Regelmatig komen er in De Sfeer leerlingen over de vloer om het budgetspel te spelen. Het idee achter het spel is simpel: je krijgt centen en je moet er mee rondkomen. In de eerste ronde heb je een doorsnee budget te besteden, in de tweede ronde krijg je een leefloon toebedeeld. Welke keuzes maak je dan? ‘Ik haal er meteen de kinderen uit die van thuis uit weten wat zuinig zijn is,’ zegt Tina.

“Door naar het ontmoetingshuis te komen raak je weer op de sporen.”

Na het budgetspel vertelt Tina de kinderen over haar eigen levensloop. Telkens ze dat doet staat ze te bibberen op haar benen, vertelt ze. ‘Op het einde van mijn verhaal zeg ik dat ik nu terug in de spiegel durf te kijken.’ Meestal is het eerst effe stil en barst er dan een applaus los. Tina glimlacht verlegen. ‘Vaak is er ook iemand met een traantje,’ zegt ze.

Vakantiekansen? Dat moeten we uitchecken!

Patrizia bemant het wooninfopunt bij De Sfeer. Ze staat mensen bij in het bos van de administratie en speurt naar woningen op de private markt. ‘Ik interesseer mij voor kunst,’ zegt ze vrolijk. Maar de drempel om in je eentje iets op vlak van kunst of cultuur te gaan exploreren is groot, ondervond ze. ‘Daarom out ik mij tegenover iedereen hier,’ glimlacht ze. ‘Misschien vind ik op die manier medestanders en kunnen we samen op stap om kunst te beleven.’

“Ik out mij als kunstliefhebber, zo vind ik misschien medestanders om samen kunst te gaan exploreren”

Ik vraag de dames naar hun vakantie-ervaringen. Voor Tina is het onbekend terrein. ‘Ik zal eerlijk zijn,’ zegt Patrizia, ‘als je begint over vakantie kan ik alleen maar denken: oei, mijn arme portemonnee.’ Ik vertel over Iedereen Verdient Vakantie en tover een flyer tevoorschijn van het forum dat op stapel staat in Genk. Patrizia kijkt haar gezellinnen enthousiast aan: ‘Dat moeten we uitchecken!’

Onbetaalbaar

Ann genoot een opleiding textielontwerp en kinderverzorgster. Na haar afstuderen rolde ze eerst de modewereld in. ‘Ik maakte stukken voor onder andere Dirk Bikkembergs en Ann Demeulemeester.’ Toen ze hoogzwanger was ving ze voor het eerst een achtergelaten kind op. Dat was het begin van een pad van achttien jaar in de pleegzorg. Intussen heeft Ann geen pleegkinderen meer onder haar hoede, maar binnen De Sfeer combineert ze haar passie voor kinderen en kledij. ‘Ik verzamel kledingstukken en bezorg die aan de kinderen die ze het meest nodig hebben.’ Het is een taak die haar veel voldoening geeft. ‘Gisteren nog liep ik rond in een winkel in de stad en kwam ik een jongetje tegen dat ik van kleren had voorzien. Hij wees naar zijn trui en stak zijn beide duimen in de lucht. Zo’n moment is echt onbetaalbaar,’ lacht ze.

Een goed gevulde vakantievalies

Soms voorziet Ann ook vakantiespullen voor kinderen. ‘Onlangs konden twee jongens mee op een kamp via Hands Out. Ik zorgde voor een gevulde valies,’ vertelt Ann. Achteraf kwam een van de jongens het materiaal terugbrengen. ‘Zou ik de slaapzak nog mogen houden om bij mijn oma te gaan logeren?’ vroeg hij. ‘Pas je er nog in?’ vroeg Ann, het was een namelijk klein model. De jongen knikte. Ann zei dat hij de slaapzak kon terugbrengen als hij eruit was gegroeid. De jongen was gelukkig.

“Nu durf ik terug in spiegel te kijken”

Iemand komt opgewonden het ontmoetingscentrum binnen gelopen. ‘En?’ vraagt de man, ‘hoe hebben ze het gedaan?’ Het blijkt te gaan over De Sfeerboys, de voetbalploeg verbonden aan De Sfeer. Patrizia zoekt de uitslagen van de voorbije dagen op en begint ze te scanderen in het centrum. Ann wijst naar de verschillende trofeeën van de Homeless Cup in de vitrinekast. Allemaal trofeeën gewonnen door De Sfeerboys.

Tina legt haar hand op mijn arm. ‘Weet je,’ zegt ze, ‘door hier te komen geraak je weer op de sporen.’

In gesprek met

Tina Emael, Ann Georges en Patrizia Bergauer zijn vrijwilligers bij De Sfeer. De Sfeer vzw is een ontmoetingshuis in Genk waar iedereen welkom is voor een koffie of een luisterend oor. Tina, Ann en Patrizia staan er onder meer in voor het onthaal, de kledingdistributie en wooninfobegeleiding. Om de twee weken is De Sfeer ook de setting voor een Rap op Stap kantoor.

Neergepend door

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder.