Overslaan en naar de inhoud gaan

Toegankelijkheid

Vakantiedrempels wegwerken via knooppunt tussen vraag en aanbod

In gesprek met Gudrun Willems & Hanne De Preter | 2 februari 2016

 

Meer dan tien jaar ijvert het Steunpunt Vakantieparticipatie al voor vakantiekansen voor mensen in armoede. Vlaams minister van Toerisme Ben Weyts wil nu ook oplossingen zien ontstaan voor andere dan financiële vakantiedrempels.  Wat zijn die drempels tot vakantie dan? Hoe spelen ze een rol in het zoeken naar en beslissen over vakantie? Wat is er nodig om vakantie mogelijk te maken voor elke Vlaming? Steunpunt Vakantieparticipatie voerde daarover een onderzoek uit. Met onderzoekers Gudrun en Hanne praten we over conclusies en uitdagingen.

Hanne De PreterGudrun Willems

Hanne De Preter, voormalig onderzoeker bij het Marketing Office van Toerisme Vlaanderen en Gudrun Willems, projectmedewerker bij Vakantieparticipatie hadden veertig gesprekken met Vlamingen die moeilijk toegang vinden tot vakantie. We praten met hen over ontdekkingen, conclusies en uitdagingen voor de toekomst.

 

Wat wordt er eigenlijk bedoeld wanneer we het hebben over ‘drempels tot vakantie’?

Gudrun: ‘Een vakantiedrempel is iets dat ervoor zorgt dat je minder geneigd bent om met vakantie te gaan en waar je – eens je op vakantie bent – hinder van kunt ondervinden.’

Hanne: ‘Een drempel wordt vaak gezien als iets medisch bijvoorbeeld. Een zorgbehoefte, een fysieke of mentale beperking, medische belemmeringen zoals een voedselallergie.’

Gudrun: ‘Maar het gaat verder. Ook grote gezinnen kunnen drempels ervaren, net als mensen die geen auto hebben. Religieuze voorschriften kunnen soms botsen met de gang van zaken op vakantie. Een huisdier kan ertoe leiden dat je niet met vakantie kunt.’

Hanne: ‘Uit het onderzoek leren we alvast dat er meer drempels dan Vlamingen zijn (lacht). De clou zit meestal in een combinatie van verschillende factoren die gezamenlijk een drempel tot vakantie vormen. Een voorbeeld: je bent een groot gezin, er is een huisdier dat je niet kunt thuislaten en een gezinslid heeft een allergie. Het is die combinatie die tot specifieke behoeften leidt, tot vragen die mensen hebben bij de voorbereiding van hun vakantie.’

 

Hoe hebben jullie het onderzoek aangepakt?

Gudrun: ‘We hebben een veertigtal diepte-interviews gedaan. In die gesprekken zijn we vertrokken vanuit de ervaringen van de mensen. Het interessante is dat er heel vaak andere drempels aan het licht kwamen dan die wij als onderzoekers zelf in het achterhoofd hadden.’

Hanne: ‘Zo hebben we bijvoorbeeld twee jongens met autisme bevraagd. We wilden weten hoe autisme een drempel kan zijn tot vakantie. Wat bleek: de ervaring van die twee jongens was totaal verschillend. Eén van hen had ooit een slechte vakantie-ervaring opgedaan en was sindsdien niet meer met vakantie geweest. De andere jongen beleefde veel plezier aan zijn vakanties. Het verschil zat ‘m niet in de drempel die de aanleiding voor het gesprek was – autisme – maar in het netwerk van die jongens. De eerste jongen had geen motiverend netwerk, de andere jongen wel.’

Gudrun: ‘In veel gesprekken kwam dat belang van een sociaal netwerk terug als belangrijke factor in het al dan niet de stap naar vakantie zetten.’

 

Veertig gesprekken, dat zijn heel veel verhalen. Welke verhalen hebben jullie bijzonder geraakt?

Gudrun: ‘We hadden een ontmoeting met een papa met een fysieke handicap. Zijn kinderen willen graag avontuurlijke dingen doen als ze met vakantie gaan. Hij vertelde over de pijn die hij voelt als hij tijdens zijn vakantie andere papa’s actief met hun kroost ziet bezig zijn terwijl hij dat niet kan. Daardoor is vakantie voor hem moeilijker dan gewoon thuis zijn.

Een ander verhaal is dit: een vrouw in een rolstoel boekte een toegankelijke kamer. Toen ze aankwam bleek er toch een trapje te zijn in haar kamer. Ze had niet de moed om daar een opmerking over te maken. Gevolg is dat ze bijna de hele vakantietijd binnen op haar kamer doorbracht. Gelukkig had die vrouw wel voordien wel positieve vakantie-ervaringen opgedaan, waardoor ze haar zin in vakantie niet is kwijtgespeeld.’

 

Wat zijn de voornaamste conclusies uit je onderzoek?

Hanne: ‘Het voornaamste is misschien wel dat we niet echt kunnen spreken van ‘drempels’, maar beter van vakantiebehoeften. De oplossingen zullen niet ontstaan door te focussen op de drempels, want die zijn erg divers en komen in allerlei combinaties voor. Het werkt beter om te kijken naar de persoon en zijn vakantiewens. De vakantieganger moet op een toegankelijke manier allerlei informatie kunnen opzoeken. De boeking tussen vakantieganger en toeristische aanbieder zal meestal maatwerk worden. Bovendien is sensibilisering van alle partijen belangrijk.’

Gudrun: ‘Het valt op vakantie niet vanzelfsprekend te linken is met Vlaanderen. Een weekendje weg of een daguitstap in eigen land wordt vaak niet ervaren als vakantie. Vakantie betekent voor veel mensen het buitenland. Dat is heel anders dan de manier waarop mensen in armoede kijken naar vakantie: zij leggen die link met Vlaanderen wel. Het gevolg is dat we naar verschillende doelgroepen anders zullen moeten communiceren.’

Hanne: ‘Een andere belangrijke conclusie is die van de waarde van het netwerk aan sociale relaties. Mensen verwijzen naar hun familie, vrienden en begeleiders. Die zorgen ervoor dat er een stimulans tot vakantie is of maken – door hun aanwezigheid op vakantie – die vakantie ook gewoon echt mogelijk.’

Gudrun: ‘Ja. Ik moet spontaan denken aan ons gesprek met een man met een handicap. Wij vroegen hem de zin aan te vullen ik ga op vakantie en ik neem mee… De man antwoordde zonder nadenken ‘mijn vrouw.’

 

Welke acties kan Toerisme Vlaanderen in het algemeen, en het Steunpunt Vakantieparticipatie in het bijzonder, nemen om drempelverlagend te werken voor alle Vlamingen?

Gudrun: ‘We ontdekten dat zuivere drempels niet bestaan. Mensen kunnen niet in één welomschreven vakje geplaatst worden. We moeten hen kansen bieden om op basis van hun behoeften naar antwoorden te zoeken in het toeristische aanbod. Een digitaal platform waarin vragen en aanbod samenkomen, kan een belangrijke stap in de goede richting zijn.’

Hanne: ‘Als overheidsdienst kunnen we best focussen op informatie bieden en partijen met elkaar verbinden: de vragen van mensen koppelen aan de mogelijkheden die de toeristische sector biedt. Heel vaak bestaan er ook echt eenvoudige, doenbare oplossingen. Zoals bijvoorbeeld een persoon met smetvrees. Het enige dat die graag wil is dat er op zijn kamer geen handdoeken of lakens zijn, want die brengt hij liever zelf mee. Alleen een flesje ontsmettingsproduct volstaat. Voor een toeristische ondernemer is dat niet moeilijk om te doen. Hij moet het alleen weten, en dat kan als de vakantieganger zijn vraag durft stellen en er op maat afspraken gemaakt worden.’

 

Tenslotte: zoveel diepgaande gesprekken, dat doet vast ook iets met jullie als professionals in de toeristische sector. Wat houd je daar zelf nu vooral van vast? Wat geeft je energie?

Hanne: ‘Ik heb veel veerkracht ontdekt: mensen die soms tegenslag hebben maar er toch blijven op vertrouwen dat het volgende keer beter zal zijn. Ik heb ook gezien dat mensen die drempels ervaren vaak anderen helpen om hun en andermans drempels te relativeren. En ik heb nog maar eens ontdekt dat vakantie voor veel mensen superbelangrijk is.’

Gudrun: ‘Ik stond versteld van het belang van het sociale netwerk rond mensen. Oplossingen voor drempels zijn grotendeels daar te vinden. En ook: dat we geen enkele gewoonte, ongeschreven regel of verondersteld inzicht moeten aannemen als evident of algemeen geweten.  Een grappige anekdote in dat verband: een man vertelde ons dat hij tijdens zijn verblijf blij verrast was met een goed gevulde minibar op zijn kamer. Hij zag dat als een sympathieke geste van het hotel en genoot van de drankjes waarvan hij dacht dat ze in de prijs begrepen waren. Toen hij het ons vertelde, kon hij er wel weer om lachen.’

 

Wil je het onderzoeksverslag tot in detail doornemen? Contacteer Vakantieparticipatie voor een exemplaar.
Gudrun Willems

In gesprek met

Gudrun Willems is projectmedewerker bij Vakantieparticipatie. Hanne De Preter was tot voor kort onderzoeker bij Het Marketing Office van Toerisme Vlaanderen. Nu werkt ze als als coördinator van het Loopbaancentrum van Stad Antwerpen.

Samen voerden zij een participatief onderzoek uit naar drempels tot vakantie zoals Vlamingen die ervaren. De resultaten en aanbevelingen van dit onderzoek verschijnen in het rapport ‘Vakantie mogelijk maken voor iedere Vlaming’.

Meer info? Contacteer Gudrun Willems.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 2 februari 2016 in de categorie Toegankelijkheid.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Met een open blik wordt vakantie wél mogelijk

In gesprek met Erik en Irene Lenaers-Mengels | 19 januari 2016

Erik en Irene hebben vijf kinderen. Noah, de vierde in de rij, heeft het syndroom van Down. Chapeau, denk ik. Je moet het maar doen. Irene en Erik zien dat anders. Het koppelt straalt rust uit midden in de uitbundigheid van hun spelende kroost. ‘Wij laten alles op ons afkomen’, zegt Erik. Elk jaar gaat het gezin met vakantie naar zee. Een mini-volksverhuis van zeven mensen, en in hun midden een bijzonder kindje dat extra zorg en aandacht vraagt. Zelf vinden ze dat niet zo bijzonder. ‘Ons gezin is geleidelijk aan groter geworden,’ zegt Irene, ‘de aanpassingen zijn in kleine stapjes gegaan.’ En Noah? Die doet gewoon mee met zijn broers en zusjes.

Bescheidenheid en een flinke dosis relativeringsvermogen typeert het koppel. Ja, met zeven mensen op vakantie gaan vraagt veel voorbereiding. En neen, dat is niet lastig.  Dat is net leuk, want toeleven naar vakantie is ook al een beetje vakantie. Voor de negenjarige Noah is vakantie net zo’n feest als voor de anderen. Behalve een paar simpele trucjes en een beetje extra aandacht, heeft Noah weinig behoefte aan een aangepaste vakantieomgeving. En ook al lijkt iets op het eerste zicht moeilijk, ze laten er zich niet door tegenhouden. ‘We zijn zelf verrast van wat allemaal mogelijk is, als je er voor open staat!’

Irene en Noah

Niets mooier dan samen aan zee!

    

Thuiskomen op reis

De gezinsvakantie in de Panne is het hoogtepunt van het jaar. Al tien jaar op rij verblijven ze in hetzelfde appartement, dat gaandeweg als een tweede thuis is gaan aanvoelen. Ze kennen het gebouw, de buurt en de mensen in de omgeving. Vakantieburen ontvangen het gezin altijd hartelijk. Vriendjes van thuis zijn ook welkom op hun vakantieadres. Het is gezellig, het is heerlijk ontspannend. ‘Eigenlijk zouden we vaker willen gaan,’ zegt Irene, ‘het doet ons allemaal elke keer zo’n deugd.’

 

Veel te beleven, weinig extra’s nodig

Vijf kinderen samen met vakantie

‘We gaan vissen, minigolf of pitpat spelen. Er is dichtbij zoveel te beleven, dat we in die tien jaar zelfs nog niet in Plopsa De Panne zijn geraakt’, lacht Erik. Het strand ligt vlak voor de deur. Die ligging is een echte meerwaarde, vindt hij. Om Noah dicht bij hen te houden, plaatsen ze op het strand een U-vormig windscherm. Want het jongetje durft al eens op zwerftocht te gaan.

Of er nog bijzondere dingen zijn waar ze met Noah rekening moeten mee houden, willen we nog weten. Irene: ‘Met z’n allen uit eten gaan, dat kan niet. Dat doen we noodgedwongen in twee shiften. Want het risico dat Noah op wandel gaat, is te groot. Ja, als we een paar uur opvang voor hem zouden kunnen vinden aan zee, dat zou wel fijn zijn.’

 

 

Ook thuis regelmatig op stap

Tijdens de vakantieperiodes thuis gaat Noah twee keer per week naar Ter Heide. Daar amuseert hij zich met leeftijdsgenootjes, kan hij mee op uitstap en beleeft hij leuke aangepaste activiteiten.

Daarnaast vinden Irene en Erik het belangrijk om ook buiten de vakantieperiodes samen leuke dingen te doen. Ze beleefden al oudejaarsavond in Plopsa Indoor, Dream Night at the Zoo in Olmen, ze gaan samen wandelen. Noah geniet overal met volle teugen van. ‘Gewoon, net als de andere kinderen’, zeggen Irene en Erik.

Familie Lenaerts-Mengels

In gesprek met

Erik en Irene Lenaers-Mengels wonen met hun vijf kinderen in Waltwilder (Bilzen). Timothy (15) is de oudste, gevolgd door Charlotte (13), Kato (11), Noah (9) en Chaz (3). Hun op één na jongste zoontje heeft het syndroom van Down. Samen dingen doen met het hele gezin vinden ze belangrijk en super leuk. Elk jaar trekt het grote gezin naar zee, en doorheen het jaar zoeken ze volop mogelijkheden op voor toffe trips

Dit verhaal werd gepubliceerd op 19 januari 2016 in de categorie Toegankelijkheid.

Neergepend door

Els Jammaers is nieuw(s)maker voor het netwerk Vakantieparticipatie. Ze geniet van de authenticiteit van verhalen en van inspirerende ontmoetingen. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie zodat iedereen kan meegenieten.

Vriendelijkheid: sleutel tot toegankelijk reizen

In gesprek met Heidi Samec & Klaartje Peeters | 3 december 2015

Heidi Samec en dochter Klaartje delen een passie voor reizen. De meervoudige handicap van Klaartje weerhoudt hen niet om Florida, Spanje, Londen of de prachtige natuur in ons land te beleven. ‘Het zijn mensen die het voor ons mogelijk maken. Mensen die spontaan een helpende hand toesteken. We kunnen niet alles vooraf plannen, niet alle obstakels inschatten. Het zou de fun van het reizen er ook van af halen’, zegt Heidi. In het buitenland lukt dit beter dan in eigen land, ervaart Heidi. 

Klaartje en Heidi reizen niet met georganiseerde vakanties voor mensen met een beperking. Ze trekken er zelfstandig op uit, maken hun droomreizen waar. En dat lukt, als ze hartelijke mensen ontmoeten die een hand willen toesteken. Het gaat om simpele dingen: zoals een restaurant dat een oprit voor de rolstoel improviseert, of een behulpzame conducteur die Klaartje met de rolstoel in en uit de trein helpt dragen. ‘Het is gewoon een beetje menselijkheid. Dat kost helemaal niets. Uitbaters moeten er zelfs hun hele infrastructuur niet voor verbouwen’, vindt Heidi.

 

Toegankelijkheid: dat is creativiteit en wat menselijke warmte

Het is de creativiteit en vriendelijkheid van andere mensen die reizen met een beperking toegankelijk maakt. In het buitenland blijkt dat vaak makkelijker, spontaner dan in ons eigen land, merkt Heidi.  ‘Hier ervaren we meer beperkingen dan elders. Hier kan je bijvoorbeeld niet zomaar openbaar vervoer nemen. We moeten de bus vooraf bespreken en dat kan enkel op aangepaste uren.’ Ook in restaurants in ons land ontmoeten Heidi en Klaartje niet altijd de hartelijkheid die het hen wat makkelijker zou maken. ‘Spanje is op dat vlak veel warmer. Maar we laten ons er niet door tegenhouden.’

 

Kijk voorbij de infrastructuur

Heidi pleit voor iets meer menselijkheid bij mensen in de toeristische sector, liever dan alle aandacht te besteden aan het wegwerken van trappen en andere beperkingen aan de infrastructuur. ’Wij vragen geen voorkeursbehandeling, we zoeken naar mogelijkheden en trekken onze plan. We weten ook wel dat we niet kunnen verwachten dat elke straat of elk gebouw rolstoeltoegankelijk is.’ Heidi merkt wel dat er in Vlaanderen veel meer aandacht is gegroeid voor reizen met een beperking. Er zijn meer en meer infobrochures over toegankelijkheid op reis. En dat is een heel fijne ontwikkeling.

Heidi & Klaartje

 

Ga voor wat je wil dat mogelijk is

‘Maar,’ zegt Heidi, ‘er is veel meer mogelijk dan wat er in brochures wordt aangegeven.’ Aan de hand van een grondige voorbereiding schat ze de haalbaarheid van een reis en bestemming in. Daarmee kiest ze niet voor de gemakkelijkste weg. Het is een advies dat ze ook graag meegeeft aan andere reisliefhebbers: ‘Maak het jezelf niet te gemakkelijk. Ga voor wat je graag wil, zoek uit wat mogelijk is en dan kom je op plekken die je vooraf voor onmogelijk hebt gehouden.’

 

Reizen is het leven ontdekken

Klaartje is niet aan huis gekluisterd. Klaartje leeft, ervaart, ontdekt de wereld. Ze leert de betekenis van woorden door ze te ervaren. De ware betekenis van ‘groot’ ontdekte ze middenin een kathedraal, waar ze haar blik omhoog kon richten in die immense ruimte. Op een zeilschip mocht ze in het kluivernet liggen. Ze voelde ze de wind in haar haren, het water dat over haar gezicht spetterde, ze zag het schuim tegen de boot spatten. Klaartjes ogen glimmen wanneer Heidi het verhaal vertelt. De herinneringen zien, ruiken, voelen geeft de jongedame een levendig beeld van wat ‘zeilen’ echt betekent . Heidi: ‘Ik mijd het woord beperkingen. Het zou ons leven beperken. Reizen betekent een grote verrijking voor ons leven.’

Klaartje

 
fotografie: Heidi Samec

 

Heidi Samec & Klaartje Peeters

In gesprek met

Heidi Samec en dochter Klaartje Peeters (24) wonen in Houthalen. Klaartje werd prematuur geboren en vermoedelijk door zuurstoftekort meervoudig motorisch beperkt. Ze geniet intens en danst in de rolstoel door het leven! Samen reizen ze Vlaanderen en de wereld rond. Dit bracht hen al naar Florida, Egypte en Noord-Afrika,  Barcelona, Sevilla en Londen.

 

 

Dit verhaal werd gepubliceerd op 3 december 2015 in de categorie Toegankelijkheid.

Neergepend door

Els Jammaers is nieuw(s)maker voor het netwerk Vakantieparticipatie. Ze geniet van de authenticiteit van verhalen en van inspirerende ontmoetingen. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie zodat iedereen kan meegenieten.

Toegankelijk toerisme krijgt vleugels in Vlaams Brabant

In gesprek met Lieven Elst | 20 oktober 2015

Het beweegt binnen de provincie Vlaams-Brabant op het vlak van toegankelijk toerisme. Recent stapten alle provinciale domeinen collectief mee in het verhaal van Vakantieparticipatie. De volgende stap is het ontwikkelen en uitbreiden van een recreatief toeristisch aanbod op maat voor mensen uit kansengroepen. En vervolgens: de doelgroep warm maken om van het aanbod gebruik te maken. 'Op 1 november nemen we iemand in dienst die zich hiervoor fulltime zal inzetten', zegt Lieven Elst, directeur Vrije Tijd bij Provincie Vlaams-Brabant. 'Hoe meer attracties in onze provincie bij Vakantieparticipatie willen aansluiten en hoe meer mensen in armoede de weg ernaartoe vinden, hoe beter.'

 

Groeiende bezoekerscijfers in Vlaams-Brabant

'Buitenlanders warm maken voor een vakantie in onze streek is de taak van Toerisme Vlaanderen’, legt Lieven uit. 'Mensen uit andere provincies met ons aanbod bekendmaken, is een taak van de provincie.'
'We beheren de toeristische regio’s Hageland en de Groene Gordel en werken goed samen met kunststad Leuven. Concreet ontwikkelen en promoten we producten, wandelingen, fietstochten, ruiterroutes en trekpleisters als het belevingscentrum rond de Eerste Wereldoorlog. Met succes.’

“ We zijn een kleine provincie en toch blijven de cijfers groeien, uiteraard tot onze grote tevredenheid.”

Inspanning voor inclusief aanbod

Toch merken Lieven en zijn team dat bepaalde doelgroepen minder of niet aan het aanbod deelnemen. Hij denkt aan mensen in armoede en mensen met een beperking. 'Het is een uitdaging om ook hen te laten mee genieten van het bestaande toeristisch verhaal', zegt Lieven. 'Vandaar ook onze samenwerking met Vakantieparticipatie. Daarnaast willen we nu ook bewust investeren in het creëren van een aanbod op maat. Vanaf 1 november zal een nieuwe medewerker zich hierover buigen. Meer concreet zal die alle relevante attracties in onze provincie bezoeken. Het is onze hoop dat we hen kunnen warm maken om mee te stappen in de werking van het Steunpunt. Er wordt vandaag ook al samengewerkt met instellingen en verenigingen van deze doelgroep. Onze nieuwe medewerker zal deze samenwerking nog verder uitbouwen.'

 

Meerwaarde voor alle partijen

'We hopen dat de grote toeristische attracties hun aanbod mee willen afstemmen op de doelgroepen die vandaag nog niet zo makkelijk de weg naar hun recreatie-aanbod vinden', zegt Lieven. 'Soms zal het om een aanpassing van het bestaande aanbod gaan, in andere gevallen om een uitbreiding. We geloven in de meerwaarde ervan, zowel voor de vakantiegangers als voor de aanbieders. Het succesverhaal van onze provinciale domeinen - die sinds het toepassen van een sociaal tarief merkbaar meer bezoekers hebben - is hierbij een inspirerend voorbeeld.'

“We hopen dat de grote toeristische attracties hun aanbod mee willen afstemmen op de doelgroepen die vandaag nog niet zo makkelijk de weg naar hun recreatie-aanbod vinden.”

Een aanbod creëren is één, vakantiegangers er gebruik van laten maken is twee. 'Voor de promotie van ons aanbod willen we graag actief verder samenwerken met het Steunpunt', aldus Lieven. 'Zo kunnen we elkaar zo goed mogelijk aanvullen en versterken. Hoe meer mensen in armoede de weg naar ons aanbod vinden, hoe beter.'

Meer ontdekken? Eerder spraken we met Lieven over de collectieve aansluiting van de Vlaams-Brabantse provinciale domeinen bij Vakantieparticipatie.

Lieven Elst

In gesprek met

Lieven Elst is directeur Recreatie & Vrije Tijd bij Provincie Vlaams-Brabant. Hij is bevoegd voor zowel de provinciale domeinen als toerisme. Samen met zijn team zet hij actief in op het toegankelijk maken van provinciale domeinen en andere lokale recreatie voor mensen uit kansengroepen. 

Dit verhaal werd gepubliceerd op 20 oktober 2015 in de categorie Toegankelijkheid.

Neergepend door

Lien van Laere is nieuw(s)maker voor het netwerk Vakantieparticipatie. Ze is gebeten door mensen en hun verhalen. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Neem contact met onze redactie. Samen maken we er nieuws van.

Provincie Oost-Vlaanderen bouwt fijnmazig weefsel van Rap op Stap kantoren.

In gesprek met Gedeputeerde Eddy Couckuyt | 30 juni 2015

 

Het provinciebestuur van Oost-Vlaanderen gaat Rap op Stap een ferme boost geven in de regio. Initiatiefnemers van een kleinschalig, laagdrempelig Rap op Stap kantoor kunnen 3000 euro startsubsidie aanvragen. Gedeputeerde Eddy Couckuyt, verantwoordelijk voor het provinciale beleid op vlak van toerisme en welzijn, is opgetogen. ‘Ik voel hier een groot enthousiasme voor bij heel veel mensen en diensten. Dit zal een belangrijke stap worden naar een meer toegankelijk toerisme in onze provincie’, zegt hij.

Rap op Stap kan je best vergelijken met een reisbureau, maar dan niet-commercieel en met reisadvies- en begeleiding voor mensen met een beperkt inkomen. Rap op Stap wordt gecoördineerd door Vakantieparticipatie, een steunpunt binnen Toerisme Vlaanderen. Rap op Stap kantoren worden doorgaans opgezet door sociale organisaties waarin mensen in armoede vertrouwen hebben. In die sociale reisbureautjes wordt het toeristisch aanbod van Vakantieparticipatie en van lokale initiatiefnemers gepromoot. De werkvorm ontstond in Limburg, en kent sinds vorig jaar een snelle groei. Rap op Stap initiatiefnemers verbinden zich ten opzichte van elkaar door de ondertekening van een charter.

Drempels wegnemen

Het provinciebestuur van Oost-Vlaanderen ziet het Rap op Stap concept als een krachtige manier om toerisme toegankelijker te maken voor mensen die drempels ervaren. Gedeputeerde Eddy Couckuyt: ‘Regelmatig hoor ik bij de bevolking reacties op onze publicaties rond ons toeristisch aanbod. Nog teveel mensen ervaren dat ze geen toegang hebben tot toerisme. En dan bedoel ik niet enkel de fysieke toegankelijkheid, maar ook de sociale drempels die voor veel mensen nog te hoog zijn.’

"Met een snelle groei van het aantal Rap op Stap kantoren in onze provincie hoop ik financiële uitsluiting van vakantie binnen de kortste keren weg te kunnen werken." – Eddy Couckuyt

Authentieke Lokerse charme

De gedeputeerde raakte gecharmeerd door het Rap op Stap concept bij een bezoek aan ontmoetingshuis De Moazoart in Lokeren. ‘Die mensen hebben een laagdrempelig reisbureautje opgezet op een plek waar veel mensen in armoede makkelijk over de vloer komen. Natuurlijk kan het toeristisch aanbod daardoor op een veel toegankelijkere manier tot bij de mensen komen.’ De stap naar een reguliere reiswinkel is voor veel mensen te groot, denkt de gedeputeerde, en het aanbod is er bovendien vaak niet op maat van mensen met een beperkt budget.

Opening Rap op Stap Lokeren
Rap op stap in Lokeren, waar Eddy Couckuyt gecharmeerd raakte door het concept.

 

Lage drempel door onschatbare vrijwilligers

Net zoals in de Moazoart, kiezen de meeste Rap op Stap kantoren er bewust voor hun reisbureau te laten uitbaten door vrijwillige reisadviseurs. Vaak zijn dat mensen die zelf in armoede leven of geleefd hebben. En dat is bijzonder sterk, vindt de gedeputeerde. ‘Vrijwilligerswerk is oprecht engagement. Vrijwilligers hebben geen belangen zoals verkopers die wel hebben. Ze kennen de doelgroep, spreken hun taal, delen hun waarden. Ik geloof dat we in dit verhaal een heel eind verder zullen komen met vrijwilligers dan met professionals. Het gaat hier immers echt om authentiek verbinding maken met de mensen, om samen verbondenheid te voelen.’

Mattheüs-effect tegengaan

De baseline van de provincie Oost-Vlaanderen is ‘voor ieder van ons’. ‘En daar hebben we dan wel aan te werken, want zover zijn we echt nog niet’, zegt Eddy Couckuyt. ‘Het frustreert me nog teveel dat er op veel vlakken – ook bij initiatieven van de overheid – een Mattheüs-effect speelt. Niet alle mensen komen toe aan hun basisrechten, en eropuit kunnen zie ik als een grondrecht. Rap op Stap werkingen kunnen uitsluiting op vlak van vrije tijd en toerisme opheffen. Ze kunnen mensen de weg wijzen naar vakantie op maat.’

"Van vakantie worden mensen blijer, meer zelfzeker, gelukkiger. Ik wil graag dat alle mensen de kans krijgen om anders, sterker in het leven te staan."

Toeristische sector inspireren

De gedeputeerde rekent erop veel te kunnen leren van de praktijk van de Rap op Stap kantoren in zijn provincie. ‘Vanuit hun ervaringen gaan ze ons kunnen vertellen wat de verwachtingen van mensen in armoede zijn op vlak van vakantie en vrije tijd. Zij gaan ons ideeën kunnen geven over hoe we daar nog meer aan kunnen voldoen. Ik ga daar op toeristisch sectoroverleg zeker aandacht voor vragen, en de sector stimuleren het laagdrempelige toeristische aanbod nog verder uit te breiden. Als gedeputeerde voor zowel welzijn als toerisme wil ik die kansen tot verbinding niet laten liggen.‘

Inspiratie voor collega’s in andere Vlaamse provincies

De gedeputeerde zal in zijn contacten met collega’s van andere provincies de kans aangrijpen om ook elders in Vlaanderen goodwill te creëren voor de Rap op Stap methodiek. ‘Eerlijk is eerlijk: natuurlijk wil ik graag dat Oost-Vlaanderen koploper wordt op dit vlak. Maar ik zie dit veel ruimer. Elke Vlaams gezin in armoede  zal baat hebben bij een kleinschalig en vlot toegankelijk Rap op Stap kantoor in zijn eigen buurt.’

In gesprek met

Eddy Couckuyt is gedeputeerde bij het provinciebestuur Oost-Vlaanderen. De gedeputeerde is bevoegd voor Ontwikkelingssamenwerking, Toerisme, Welzijn-Jeugd-Gezondheid en Wonen.  Op het kruispunt tussen de beleidsdomeinen welzijn en toerisme maakt hij werk van een toegankelijker toerisme.

Meer weten over Rap op Stap? Hier vind je alle informatie en kan je ook het inspiratieboek (inclusief charter) vinden.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 30 juni 2015 in de categorie Toegankelijkheid.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Hoeve Megusta. Verliefd worden op de natuur.

In gesprek met John Impens en Ingrid Van Uffelen, Hoeve Megusta | 27 februari 2015

Te midden van het platte platteland in Vlimmeren krijgt een oude boerderij een make-over. 3,5 hectare landbouwgebied, bevolkt door kippen, konijnen, paarden, ezels, geiten, pauwen en een varken. Verzorgd door Boer John en zijn werkgasten – jonge mensen met een beperking - die hier een plek vinden waar ze hun talent inzetten en hun energie kwijt kunnen. John Impens en zijn vrouw Ingrid Van Uffelen zien een oude droom uitkomen: hun eigen, duurzaam uitgebate hoeve wordt vanaf mei ook een plek waar mensen vakantie kunnen beleven. En of hun gasten wel of niet een fysieke of mentale beperking hebben: dat doet er absoluut niet toe.

Megusta verwijst naar het Spaanse Me Gusta, wat zoveel betekent als ‘hier hou ik van’. En het is een warme knipoog naar Gusta, een bejaarde boerin die ze lang geleden leerden kennen als buurvrouw van het weiland waar de paarden van het koppel graasden. Daar, in Zoersel, ontstond het verlangen om een eigen boerderij te beginnen: een landbouwbedrijf met net dat ietsje meer. Een gastvrij boerenerf voor mensen die het contact met de natuur en dieren zoeken en met open armen voor mensen met een beperking: als bezoeker, vakantiegast of helper op het bedrijf. De boerderij van Gusta overnemen lukte niet. Het koppel vond wel een geschikte plek in Vlimmeren, waar ze in 2012 een boerderij kochten om hun droom waar te maken. Gusta komt nog regelmatig langs, en zorgt dat er altijd verse wafels zijn voor bezoekers.

“Hoe gemakkelijk mensen tot rust komen als ze buiten zijn, als ze in contact komen met dieren.”

‘Het is daar, in Zoersel, dat we ontdekten hoe gemakkelijk mensen tot rust komen als ze buiten zijn, met dieren kunnen bezig zijn. We wilden graag dat veel meer mensen daarvan konden genieten, en vooral dat mensen met een beperking meer kansen kregen om de natuur te ervaren.’ Het idee van een zorgboerderij groeide. Een zorgboerderij met net dat ietsje meer. John en Ingrid wilden en-en-en-en: duurzaam boeren én werk voor mensen met een beperking én toerisme voor mensen met of zonder beperking én een open huis en open land voor bezoekers, paardenliefhebbers, kinderen.

“De aanloop naar dit project werd pionieren en volhouden. Want de reglementaire lijntjes bestaan nog niet.”

Het is die en-en-en-en waar Ingrid en John meer dan eens tegenaan botsten. De combinatie die ze wilden maken bleek te ànders, te nieuw om in bestaande regelgeving te passen. Een kinderboerderij? Kon niet in die ruimtelijke zone. Een gesubsidieerde zorgboerderij? Daarvoor is de landbouwactiviteit niet groot genoeg. ‘Ons toeristisch concept paste ook niet in de reglementering van een Bed&Breakfast of vakantiewoning’, zegt Ingrid.  ‘Adviseurs bij Landbouw en Visserij, bij de Boerenbond, bij het Steunpunt Groene Zorg, bij diensten voor Ruimtelijke Ordening: allen wensten ze ons veel succes. Ze wisten weinig raad met onze vragen. De lijntjes waarbinnen we zouden kunnen lopen als bijzonder boerenbedrijf bestaan nog niet. Niks was duidelijk, niks liep meteen vlot. Maar we beten ons erin vast want wilden onze droom realiseren.’

“Iemand bij Toerisme Vlaanderen zei: ‘Ik ga u helpen!’ en het nog deed ook.”

Tot Tim Verwilghen, adviseur Toerisme voor Allen bij Toerisme Vlaanderen in beeld komt. ‘Ik ga u helpen’, zei Tim ferm. Wanneer Ingrid over die ontmoeting vertelt, komen de emoties van toen weer boven. Hun project bleek uiteindelijk wél te passen in het kader van Toerisme voor Allen. Tim opende deuren naar advies rond subsidiëring, erkenningen en toegankelijkheid van de geplande logies.

In de inrichting van het verblijf is maximaal rekening gehouden met de behoeften van slechtzienden, slechthorenden en mensen met allergieën. De gelijkvloerse studio’s zijn bovendien toegankelijk en comfortabel voor rolstoelgebruikers. ‘Ieder mens heeft wel een of andere beperking,’ zegt Ingrid, ‘ maar wij hebben in onze verbouwing maximaal ingezet op de behoeften van mensen met meer beperkingen dan anderen. Mensen die op de meeste plekken maar moeilijk terecht kunnen.’

“De mensen moeten ons niet bedanken. Het is de natuur die het werk doet.”

Ook in de inrichting van het landbouwbedrijf is gedacht vanuit het perspectief van mensen met een beperking. Alle wandelpaden in het 3,5 hectare grote gebied zijn rolstoeltoegankelijk. Binnenkort staan ook de groentenbakken op bereikbare hoogte voor rolstoelgebruikers, net als de legbakken van de kippen. Afhankelijk van wat mensen willen en kunnen, kiezen ze zelf hoe ze in het landbouwbedrijf willen meedoen. Ook paardrijden kan. ‘Ons verhaal is simpel. Hier kunnen volwassenen en kinderen thuiskomen in de natuur en bij de dieren. Soms bedanken de mensen ons voor een mooie dag bij ons. Maar als we heel eerlijk zijn: het zijn wij niet die hen die ervaring bezorgen, het is de natuur die dat doet.’

Bijna aan de eindmeet

Boer John is inmiddels voltijds actief op de boerderij en in de verbouwingen. Ingrid combineert het werk op de hoeve met een job als zelfstandig consultant. ‘Op termijn willen we hiervan kunnen leven’, zeggen ze. Dat lukt nog niet helemaal, maar het komt wel. Het vertrouwen is groot, en elke stap voorwaarts brengt de droom dichterbij. De boerderij begint te draaien. Af en toe ontvangt Hoeve Megusta een groep voor een feest in de polyvalente zaal. Kinderen kunnen er een boerderij-feestje houden. Mensen komen paardrijden. In mei gaat ook het logiesgedeelte open. ‘Nog wat afwerken, verven en bemeubelen. En de laatste vergunningen voor brandveiligheid in orde brengen’, lacht het koppel.

Ingrid Van Uffelen & John Impens

In gesprek met

John Impens en Ingrid Van Uffelen zijn de initiatiefnemers van Hoeve Megusta in Vlimmeren (Beerse): een buitengewone boerderij met zorg en logies voor gewone en buitengewone mensen. De boerderij draait sinds 2015. Hoeve Megusta is ook te vinden op Facebook.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 27 februari 2015 in de categorie Toegankelijkheid.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Vakantie met z’n tweetjes: ‘Ik wil mijn kind gewoon gelukkig zien’

In gesprek met Patricia | 20 januari 2015

Het paradijs? Voor Patricia en haar zeventienjarige zoon is dat hun jaarlijkse vakantie. Altijd in dezelfde periode van het jaar, op dezelfde plek, omringd met vertrouwde gezichten. Want al mag vakantie voor de meeste mensen liefst van al een bron zijn van nieuwe dingen ontdekken en nieuwe ervaringen opdoen, voor Patricia’s zoon is weten dat alles net hetzelfde was als vorig jaar het fundament van een deugddoende vakantie. De jongen heeft autisme. 

Patricia wil graag hun verhaal vertellen, maar vraagt de echte naam van haar zoon niet te vermelden. ‘Hij zit volop in de puberteit,’ zegt ze, ‘hij wil niet anders zijn. Hij wil net zoals andere jongeren gewoon ‘normaal’ zijn.’ Dus noemen we hem voor dit verhaal Thomas. Een heel normale naam, voor een heel normale puberende jongen, die de wereld om hem heen op een heel andere manier ervaart.

In een drukke wereld leven met autisme

‘Kinderen met autisme hebben overontwikkelde zintuigen. Geluid bijvoorbeeld: dat wordt voor Thomas al snel lawaai. Alle prikkels komen heel direct binnen en dat is bedreigend’, vertelt Patricia. ‘Thomas ziet alles in stukken. Waar wij een woonkamer zien, ziet hij een kast, een tv, een zetel en daarvan moeten zijn hersenen het beeld van een woonkamer ineen puzzelen.’ Zonder vertrouwde mensen en vaste patronen ervaart Thomas veel onrust. ‘Daarom durft hij bijvoorbeeld wél een tram nemen maar niet de bus. Want bij de bus bestaat altijd het risico dat het traject wijzigt, en de tram rijdt op een spoor, altijd in dezelfde richting.’

"Thomas ziet alles in stukken. Waar wij een woonkamer zien, ziet hij een kast, een tv, een zetel en daarvan moeten zijn hersenen het beeld van een woonkamer ineen puzzelen.”

Leren zelfstandig leven

Veranderingen en nieuwe dingen zijn heel lastig voor Thomas. Dan slaat de stress toe. Als kind uitte zich dat in felle buikkrampen. En nu hij pubert, komt daar ook stevig verzet bij. Stress zoekt een uitlaatklep. ‘Dan wordt het roepen en tieren. Begrijpelijk wel, maar niet acceptabel. Thomas leert daar nu in een trainingshuis mee omgaan. Hij leert er gaandeweg ook alles wat nodig is om ooit begeleid zelfstandig te kunnen gaan wonen. Ik hoop dat het mag lukken’, vertelt Patricia.

Vakantie zonder verrassingen

Naar de jaarlijkse vakanties wordt ten huize van Patricia en Thomas reikhalzend uitgekeken. ‘Ik neem maar één week per jaar vakantie, en dan wil ik mijn kind gelukkig zien’, zegt Patricia. Moeder en zoon boeken hun verblijf in Ravelingen (Oostende). ‘Daar kennen ze ons. Ze proberen alles mogelijk te maken zodat Thomas zijn vakantie in een zo vertrouwd mogelijke sfeer kan doorbrengen. We logeren altijd in hetzelfde gebouw en niet te hoog, zodat we nooit de lift moeten nemen. Want samen met onbekende mensen in de lift staan is voor Thomas al heel moeilijk.’

“Ik neem maar één week per jaar vakantie, en dan wil ik mijn kind gelukkig zien.”

Vertrouwde mensen, warme vriendschap

Thomas ontmoet in Ravelingen elk jaar vertrouwde gezichten. Andere vakantiegangers die steevast in dezelfde vakantieperiode aanwezig zijn, personeelsleden die hij al kent, die hem met de voornaam aanspreken en hem aanmoedigen om mee te doen met activiteiten. En zijn vaste maatje natuurlijk: een jongen van zijn leeftijd die hij er jaren geleden leerde kennen. Sindsdien boeken Patricia en het gezin van die jongen altijd hun vakantie in dezelfde week. Zodat de kinderen in elkaars aanwezigheid van een topvakantie kunnen genieten. ‘Die mensen zijn echt vrienden geworden. We zien mekaar elk jaar op vakantie en bellen regelmatig. Jammer dat we zover van elkaar wonen.’

Thomas en vakantievrienden in Oostende
Patricia stuurde deze foto in voor de wedstrijd van Vakantieparticipatie en won de hoofdprijs tijdens het Forum 2014

 

Knokken voor vakantie

Jarenlang liep dat vakantierecept prima. Tot vorig jaar. Thomas was voor therapie opgenomen, en mocht vanuit de instelling niet met vakantie. ‘Dat was tegen de regels. Ik heb echt moeten knokken om toch een uitzondering mogelijk te maken voor Thomas. Vakantie in Ravelingen doet hem zoveel goed dat ik er dat graag voor over had. Ik zie hem in Ravelingen altijd openbloeien. Hij onderneemt van alles met zijn vriend, gaat snookeren, op de voetbalkast spelen, gaat naar het strand en doet mee met animatieactiviteiten. We hebben die uitzondering gekregen. Niet voor een hele week weliswaar, maar toch voor het weekend. En achteraf gezien was het de discussie meer dan waard.’

Vastberaden: dit jaar gaan we opnieuw!

Patricia is vast van plan dit jaar weer een volledige vakantieweek met haar zoon in Ravelingen door te brengen. Nu hij wat ouder wordt, leert hij er ook stilaan zelf dingen ondernemen en het vertrouwde soms een klein beetje los te laten. ‘Ik wil wel gedeeltelijk toegeven aan zijn behoefte aan structuur, en ik ben blij dat ze dat in Ravelingen mee mogelijk maken voor ons. Maar niet alles kan op maat, en dat moet ook niet. Dat hij vorig jaar al zonder mij de tram durfde nemen naar Oostende, is al een hele stap. Ik herinner me nog hoe blij verrast en trots ik was. Op vakantie, en samen met een echte vriend, lukt het blijkbaar wel om ook die moeilijke stappen te zetten. ’

In gesprek met

Patricia is alleenstaande moeder van Thomas. Ze is onthaalmoeder in Wilrijk. In 2014 stuurde ze haar mooiste vakantiefoto in voor de fotowedstrijd van Vakantieparticipatie en won de hoofdprijs. 

De vertrouwde vakantieplek van Patricia en Thomas is  ‘Vayamundo Ravelingen – De Kinkhoorn’. Mensen met een beperkt inkomen kunnen er hun vakantie boeken via Vakantieparticipatie. Hier vind je meer informatie. 

Dit verhaal werd gepubliceerd op 20 januari 2015 in de categorie Toegankelijkheid.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Pagina's

Copyright © 2024 Steunpunt vakantieparticipatie | Disclaimer | Privacy |