Overslaan en naar de inhoud gaan

Toegankelijkheid

Acht tips voor wie mensen met autisme een top-vakantie gunt

In gesprek met Ruth C. | 22 juni 2017

Niet alle mensen trekken zonder verpinken de deur achter zich dicht, om zich dan met volle overgave in een groep te gooien en daar in een minimum van tijd hun eigen plek te vinden. Voor Ruth C. werkt dat zo niet. Een groep is voor haar een complex kluwen van relaties, betekenissen en snel ontwikkelende gewoonten. Dat zomaar oppikken is lastig, bedreigend soms. Want het risico bestaat dat ze belandt in overweldigende emoties van schaamte, schuld en zelfvernietiging. Drie jaar geleden werd bij Ruth de diagnose van autisme gesteld. Nu vertelt ze hoe groepsbegeleiders en vakantiemakers mensen met autisme een context kunnen bieden waarin vakantie en vrije tijd een heerlijke tijd kan worden.

Veel mensen met autisme hebben – net als andere mensen - behoefte aan verbinding met anderen. Ze reizen vaak graag in groep maar hebben er een complexe verhouding mee. Mits een zorgvuldige communicatie, voldoende vrijheid, ontsnappingsmogelijkheden en duidelijkheid krijgen ze wel de kans om te genieten van een groepsvakantie.

Reizen is een oefening in zelfstandig zijn, en duidelijkheid helpt

Elke reis is een kans om haar zelfstandigheid te ervaren en te ontwikkelen, zegt Ruth. Alleen reizen is makkelijker omdat er dan minder sociale prikkels zijn. ‘Maar ik wil ook in groep kunnen reizen en tegelijk trouw kunnen zijn aan mezelf en een ritme dat voor mij past. Het is belangrijk dat ik ruimte ervaar om goed voor mezelf te kunnen zorgen. Dat begint al bij de voorbereiding, en loopt door over vertrekken, ter plaatse zijn, terugkeren en weer thuiskomen. Ik wil daar verantwoordelijkheid voor kunnen nemen, zelf kunnen bijdragen dat het geheel klopt, voor mij.’

Vijf ‘tips’ voor vakantiemakers die zelfstandigheid willen ondersteunen:

1 | DUIDELIJKHEID: Geef vooraf in detail en duidelijke taal aan wat reizigers kunnen verwachten in verband met vertrek, verplaatsingen, programma, organisatie van maaltijden, vrije tijd, begeleiding. Ruth: ‘Ik vond het bijvoorbeeld erg geruststellend dat ik wist dat ik mijn laptop kon meenemen en internetverbinding zou hebben in het hotel.’

2 | CHECK: Vraag regelmatig of het oké is hoe de dingen georganiseerd zijn, of er iets is dat kan helpen om de reiservaring beter te maken, of er steun of duidelijkheid nodig is. Ruth: ‘En die vraag mag gerust in groep gesteld worden.’

3 | VRIJHEID: Geef mensen de keuze om wel of niet deel te nemen aan groepsactiviteiten, om wel of niet een eigen pad uit te stippelen, om zich wel of niet terug te trekken uit de groep, om een plaats in de bus of aan tafel in te nemen die goed voelt. Ruth: ‘die vrijheid om zelf beslissingen te kunnen nemen – hoe klein die ook zijn of lijken -  is voor mij essentieel.’

4 | RAAD: Soms willen mensen kunnen ontsnappen uit de groep. Geef raad aan iemand die aangeeft er even alleen op uit te willen trekken. Zorg dat je informatie kan delen over openbaar vervoer, over bezienswaardigheden in de buurt. Geef tips waarmee ze rekening kunnen houden tijdens uitstapjes op hun eentje.

5 | OPENHEID: Zorg dat mensen kunnen vertellen wat hen kan helpen, wat ze comfortabel vinden, wat hen goed zou doen, en kijk mee of dat mogelijk gemaakt kan worden. Wil iemand van plaats veranderen in de bus, een kamer die rustiger is, een picknick om ergens alleen van te genieten in plaats van een middagmaal in groep? Zie dat niet als ‘moeilijk gedrag’, maar als een poging van iemand om de vakantie in te richten op een manier die past bij wat hij of zij nodig heeft.

"Het komt erop aan dat die eigenaardigheden geen aanleiding zijn tot oordeel. Stel liever een vraag, dat is een uitnodiging om te begrijpen. Dan ontstaat er contact."

In open communicatie kan iedereen zichzelf zijn.

Ruth weet intussen dat zelfzorg ook in hele kleine dingen kan zitten die voor anderen misschien banaal of zelfs vreemd kunnen overkomen. ‘Zoals mijn eigen thermos met warm water meenemen, om mijn theetje te maken.’ (lacht). Het komt erop aan dat die eigenaardigheden geen aanleiding zijn tot oordeel. ‘Als mensen in jouw ogen rare dingen doen, kan je verschillende kanten uit: of je oordeelt, of je loopt weg, of je stelt een vraag. De eerste twee dingen kwetsen, maar een vraag stellen is een uitnodiging om te begrijpen. En dan ontstaat er contact, wat voor iedereen veel fijner is.’

1 | VRAGEN STELLEN: Ruth: ‘Mensen zijn bang om vragen te stellen. Maar dat hoeft niet. Een vraag krijgen is fijn. Ik voel me dan gezien, en kan gewoon vertellen hoe het voor mij zit. We zijn soms zo gefocust op tactvol zijn, dat we té afstandelijk worden. Terwijl ik best tegen een gekke vraag kan.’

2 | KLARE TAAL: Mensen met autisme spreken en horen graag klare taal, vertelt Ruth nog. Dat geeft een veilig gevoel.

3 | OPEN & ZONDER OORDEEL: Daar is één simpele truc voor: spreek vanuit jezelf. Zeg wat je opvalt en wat het met jou doet. Projecteer je gevoel niet als een eigenschap van de ander. Ruth: ‘Een voorbeeld: iemand die zegt: ‘ik heb moeite met wat jij nu doet’ creëert openheid. Maar als die zou zeggen ‘jij doet vervelend’, dan voelt dat erg kwetsend.’


Een pleidooi voor mede-menselijkheid

Ach, we presenteren hier tips en inzichten die voor mensen met autisme het verschil kunnen maken tussen drama en deugd. Tussen bedreiging en uitdaging. Tussen overleven en leven. Maar – zeg nu zelf – zouden we daar niet met z’n allen een stuk meer ontspannen van worden? En dat is net de waarde die in het relaas van Ruth schuilt: een pleidooi voor zachtheid, verbinding en mede-menselijkheid. Of hoe het bijzondere ook raakt aan het universele. 

Fotokeuze door Ruth: 'De schildpad als symbool van mijn streven om mijn ritme te kunnen volgen. Ondanks alles ga ik toch vooruit.'
Lees ook dit verhaal van Ruth: 'Altijd is er dat gevoel van schaamte en schuld.'

In gesprek met

Ruth C. aarzelde om met haar verhaal naar buiten te komen. Enerzijds wil ze dat mensen weten hoe complex leven en reizen voor sommige mensen wel kan zijn. Anderzijds vertelt ze in haar verhaal dingen die mensen in haar omgeving amper weten. Haar familienaam werd afgekort. Voor haar past het zo: open en anoniem tegelijk.

Ruth (57) woont in West-Vlaanderen. Sinds 2000 stopte ze noodgedwongen met werken en leeft nu van een ziekteuitkering, in combinatie met interim-werk en vrijwilligerswerk. De diagnose van autisme werd in 2014 gesteld.

We ontmoetten Ruth op het Forum Vakantieparticipatie 2016. ‘Ik kreeg een uitnodiging omdat ik een vakantie en daguitstap had geboekt. Ik verbleef via Vakantieparticipatie in Bethanië en bezocht al het Diamantmuseum. Ik vond de uitnodigingskaart voor het Forum mooi en vooral heel uitnodigend. Die uitdaging wilde ik wel aangaan.’

Het is zalig dat er initiatieven zijn als Vakantieparticipatie, de vrijetijdswerking van het OCMW in Brugge, een kaart voor De Lijn. Dat zijn echt grote cadeaus. Zonder die mooie kortingen en formules zou ik het niet doen. Het helpt me om buiten te komen voor initiatieven die anders aan mij voorbij zouden gaan. Het is dubbel. Ik voel schaamte en schuld omdat ik daar gebruik van maak, maar tegelijk besef ik hoe groot het geschenk is. Het is helend voor mij.’

Dit verhaal werd gepubliceerd op 22 juni 2017 in de categorie Toegankelijkheid.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Ondernemer focust op reizen voor mensen met zorgbehoefte

In gesprek met Kristof Steegmans, WeTravel2 | 23 mei 2017

‘Reizen is een passie, een kunst. Reizen maakt je groter en sterker’, zegt Jenny die onlangs met haar dochter Kenia bezocht. Jenny heeft multiple sclerose en is rolstoelgebruiker. Haar reis werd mogelijk gemaakt door WeTravel2, een reisorganisatie die zich specialiseert in reizen voor mensen met een met een medische of fysieke beperking. Het jonge bedrijf werd gelauwerd met de Toerisme Vlaanderen Award voor ‘Bijzonder Engagement - Iedereen Verdient Vakantie’. We spreken met initiatiefnemer Kristof Steegmans over zijn drive en trots.

Kristof is rolstoelgebruiker en volbloed reiziger. Een avonturier die graag nieuwe continenten ontdekt, zich onderdompelt in vreemde culturen, pioniert en grenzen aftast. ‘En natuurlijk zoek ik liefst van al goed weer op, geniet ik van lekker eten en drinken. ‘Maar ik wil niet afzien op vakantie. Geen trekking in de Noorse koude voor mij dus (lacht). Zon, warmte en ’s avonds een goed bed zijn voor mij deel van een geslaagde vakantie.’

Slapen in de tent WeTravel2
Avontuurlijke vakantie, mét een goed bed.

 

Eerst de bestemming, dan de faciliteiten

‘De meeste reizigers met een beperking zoeken een aangepast verblijf met alle faciliteiten. Maar dat is een relatief kleine wereld. Met WeTravel2 doen dat anders: we gaan uit van een aantrekkelijke basistoegankelijke bestemming en organiseren wat nodig is daar omheen.’ WeTravel2 biedt reisbestemmingen in eigen land en in exotische streken. Van Middelkerke tot Zuid-Afrika, van Houffalize tot Aruba. Alle reisbestemmingen zijn door Kristof persoonlijk bezocht en ervaren: van reis, over verblijf tot excursies in de buurt. De meeste hotels in het aanbod zijn ‘gewone’ hotels die toegankelijk zijn. WeTravel2 zorgt voor de rest: informatie voor een puike voorbereiding, organisatie van vluchten en transfers, alle nodige hulpmiddelen ter plaatse, medische assistentie, aangepaste excursies.

Reizen doe je zelf

‘We zorgen voor alles wat nodig is, maar het reizen: ja, dat moet je natuurlijk zelf doen’, zegt Kristof. ‘Reizen is voorbereiden, je smijten, dingen beleven, omgaan met het onverwachte. Dat heeft op zich niets te maken met al dan niet een beperking hebben. Dat is een ingesteldheid. Reizen is iets dat je leert door het écht te willen en er dan voor te gaan.’ 

Ballonvlucht WeTravel2
"Reizen is een ingesteldheid. Een verlangen. De moed om ervoor te gaan."

 

‘Ik wist niet dat ik het nog zou kunnen’, hoort Kristof zeggen door mensen die hij ontmoet op informatiesessies. ‘Maar ik denk dat iedereen in staat is om te reizen. Als je het zelf wil natuurlijk.’ Zoals een dame die tijdens een beurs in contact kwam met WeTravel2 en ontdekte dat verre reizen naar warme streken wél nog konden. In Marbella ging ze voor het eerst in lange tijd weer het warme water in en zwom zich vrij. Of zoals Koen, rolstoelgebruiker, die zestien vrienden en familieleden meenam naar Tenerife. Of Jeremy, die na een ongeval en revalidatie met zijn moeder naar Malaga trok, zichzelf tegenkwam, opfleurde en uiteindelijk een schitterende vakantie beleefde. En Jenny, een MS-patiënte die haar reismicrobe wil doorgeven aan haar dochter en met haar naar Kenia trok en ginds zorg kreeg van een Keniaanse verpleger.

Tips voor wie opnieuw wil reizen

Gepassioneerde reizigers die plots met een lichamelijke beperking worden geconfronteerd, denken vaak vertwijfeld dat ze hun passie moeten laten varen. Maar dat hoeft helemaal niet, vindt Kristof. ‘Je moet het wel opnieuw leren. Reizen met een beperking is anders. Je weet nog niet wat je lichaam aankan, en dan is het een goed idee om in kleinere stappen te ontdekken wat wél kan. Daarom is het bijvoorbeeld slim om niet ineens en vliegreis van acht uur te boeken, maar een korte reis te maken om te ontdekken hoe je lichaam reageert. Ga voor even uit je comfortzone, een paar dagen naar zee, neem dan eens een korte vlucht. Op die manier kan je het ervaren wat je nodig hebt om van vakantie een heerlijk ontspannende tijd te maken.’

Reizen maakt vrij

Wat reizen met zijn klanten doet, willen we nog weten. ‘Reizen maakt mensen vrijer, sterker, optimistischer’, zegt Kristof. ‘Reizen betekent andere plaatsen ontdekken, andere culturen leren kennen, jezelf als mens verrijken’. Kristof vertolkt hiermee een onderstroom die hij in bijna alle contacten met klanten ervaart. Daarom trekken mensen eropuit, zoeken ze het avontuur, een nieuwe omgeving, de confrontatie met het vreemde. En daarom doet Kristof wat hij doet: omdat iedereen deugd heeft van vakantie.

Foto's: WeTravel2

Kristof Steegmans

In gesprek met

Kristof Steegmans is initiatiefnemer en zaakvoerder van WeTravel2, een reisagentschap voor personen met een beperking en/of medische zorgvraag.  Op z’n 18de kreeg Kristof een duikongeval en is sindsdien rolstoelgebruiker. ‘Maar ik was een ondernemend mens en ben dat nog altijd. Ik ben blijven reizen en wilde uiteindelijk iets met die ervaring doen als ondernemer. Nu zijn wij het enige reisbureau in Vlaanderen dat wereldwijd reizen aanbiedt en zich voor de volle 100% focust op toegankelijk reizen.’

WeTravel2 bemiddelt reizen in binnen- en buitenland en organiseert verblijf, vluchten, transfers, excursies en zorg op maat. WeTravel2 werkt wereldwijd samen met 50 hotels en opereert vanuit Wiekevorst. 

In januari 2017 kreeg WeTravel2 de Toerisme Vlaanderen Award voor ‘Bijzonder Engagement ‘iedereen verdient vakantie’. Kijk hier naar het filmpje.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 23 mei 2017 in de categorie Toegankelijkheid.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Passie gespot: Brugse gidsen voor bijzondere mensen

In gesprek met Carine Van Belleghem en Dirk Verstraete, gidsen in Brugge | 4 mei 2017

Met z’n 450 zijn ze, de toeristische gidsen in Brugge. 450 bevlogen mensen die elk jaar vier miljoen mensen welkom heten in hun stad. We spreken met twee van hen. Gidsenkoppel Carine Van Belleghem en Dirk Verstraete ontdekten het pure plezier te gidsen voor groepen die een beetje anders zijn. Ze genieten van hun tochten met doven en slechthorenden, blinden en slechtzienden en mensen met dementie. Elke gidsbeurt betekent een persoonlijke verrijking. ‘Je krijgt zoveel terug’, zeggen ze. ‘Dat gevoel valt niet uit te drukken in woorden. We hebben daar geen taal voor.’

‘Gisteren nog gidste ik een groep volwassenen met een mentale beperking’, begint Carine. ‘En nadien, thuis, raakte ze er niet over uitverteld’, lacht Dirk. Carine: ‘Gidsen voor volwassen mensen met de mentale ontwikkeling van een kind van vijf is het mooiste van twee werelden combineren: je neemt volwassen mensen mee op tocht in de stad, en sluit aan bij hun ongefilterde nieuwsgierigheid. In plaats van vooral te vertellen als gids, praten we met elkaar. Er is zoveel te zien en te horen wat associaties bij hen wakker maakt. En dat doe je dan: zien, ruiken, horen en dat allemaal verbinden met eigen ervaringen van de mensen. Dan stromen de babbels, de vragen, de verhalen.’

De dankbaarheid na zo’n gidsbeurt is overweldigend. Het uitbundig applaus – uit puur contentement -  en de ongegeneerde knuffels doen Carine dagen later nog op wolkjes lopen.
 

Op weg met mensen met dementie

Het gidsenkoppel beleeft veel deugd aan de begeleiding van mensen met dementie en hun mantelzorgers. Eens per maand wordt speciaal voor hen een rondleiding op touw gezet in het Sint-Janshospitaal. ‘Die rondleidingen zijn compleet anders dan een normale gidsentoer’, zegt Dirk.

Het begint al helemaal anders. ‘We begroeten iedereen persoonlijk. We zeggen wie we zijn. We vragen ieders voornaam en schrijven die op een etiket. En dan leg ik uit dat we dat doen om iedereen bij de voornaam aan te kunnen spreken. Dan vloeien de gesprekken veel makkelijker.’

‘We bekijken samen vier tot vijf schilderijen. Wat we zien, roept herinneringen op. Mensen verbinden de taferelen op het schilderij met hun eigen leven. We kiezen voor schilderijen die één scene uitbeelden. Je zou denken dat daar weinig opstaat, maar elk schilderij biedt talloze aanknopingspunten voor een babbel. We geven geen uitleg, wel kleine pikuurkes zodat herinneringen opflakkeren.’

Gids: ‘Kijk, op dit schilderij staat een dokter.’
Gast: ‘Dokters? Ja, dat zijn allemaal zakkenvullers…’
Gids: ‘En die mensen, ze zijn allemaal in ’t zwart.’
Gast: ‘Ja, zwart, da’s de kleur van de rijken hé…’
Gids: ‘Kijk ne keer: die persoon daar op het schilderij kijkt zo boos, waarom zou dat zijn?’

Nederig worden

‘Je geeft een aanzet en de mensen borduren erop verder. Als je zelf het schilderij wil uitleggen ben je verkeerd bezig’, zegt Carine. De tijd nemen, een balletje opgooien, goed luisteren en ingaan op wat de mensen zeggen. ‘We cijferen onszelf en onze kennis weg. Je bent bij je groep en je vergeet dat je gids bent. Het maakt mij nederig.' Carine proeft haar woorden. 'Ja, het is de eerste keer dat ik dat zo bedenk: nederigheid is het juiste woord.’
 

Eén worden met je groep

In een groep blinde en slechtziende toeristen, ben je de ogen van je bezoekers. Je loopt naast hen, vertelt wat er te zien is. Je geeft beschrijvingen en gebruikt zeker wél de woorden ‘kijken en zien’. Wanneer mensen met een rolstoel deelnemen, stap je trager en je laat hen de kop van de groep trekken. Wandelend met doven en slechthorenden helpt een doventolk vertalen. Je verwittigt mensen van verkeer en plots gevaar dat buiten hun gezichtsveld kan opdoemen.

"Je kriebelt de herinneringen van mensen met dementie. En je sluit aan bij de leefwereld van mensen met een mentale beperking. Er ontstaan leuke gesprekjes, en je valt van de ene verrassing in de andere."

Gids: ‘Kijk, dit is de O.l.-Vrouwekerk. En luister goed, want elk woord wat ik ga zeggen is belangrijk. Het is de hoogste bakstenen toren van de lage landen.’
Gast: ‘Hoe hoog is die dan?’
Gids: ‘115 meter’
Gast:  (kijkt bewonderend omhoog) ‘Waaw… zo hoog…’
Gids: ‘En de Kathedraal in Antwerpen is nog hoger.
(… stilte…)
Gast (lacht): ‘Aha, maar die is natuurlijk niet van baksteen…’

‘Die reacties, zo vrolijk en ongefilterd,… daar doe ik het voor’, zegt Carine. ‘Je wordt deel van je groep. Je voelt aan wat ertoe doet, je sluit aan bij hun nieuwsgierigheid. Je leert samen. En je houdt je samen – soms in de drukte van de stad – staande. We laten ons niet van de weg drukken door sterkere mensen.’
 

Opdracht wordt passie

Gidsen voor bijzondere groepen: het bracht een complete verandering in het werk van Carine en Dirk. ‘Je wil gewoonweg het beste van jezelf geven', zeggen ze. ‘Door nu regelmatig te werken met mensen met dementie of met een mentale beperking veranderen wij ook. Ze zetten ons met de voeten op de grond.'

"We ervaren dat ze op hun bijzondere manier rijker zijn dan wij, gewone mensen. De warmte waarmee ze met elkaar en ons omgaan is een groot geschenk."

‘We hebben geluk gehad dat we de kans kregen om opleidingen te volgen om te gidsen voor mensen met dementie, voor doven en voor blinden. Er is voor ons een hele nieuwe wereld opengegaan. En het maakt ons tot bevoorrechte mensen.’

foto: bron: Pixabay

Carine Van Belleghem en Dirk Verstraete

In gesprek met

Het koppelt Carine Van Belleghem en Dirk Verstraete deelt een grote passie voor het gidsen van bijzondere groepen in hun stad. Om toerisme in hun stad nog meer toegankelijk te maken, volgden ze opleidingen om aangepast te gidsen voor doven en slechthorenden, blinden en slechtzienenden, en mensen met dementie.

Stapsgewijs bouwt Brugge aan een dementievriendelijk toerisme. Enkele mensen uit de stedelijke musea en de Brugse schepen van toerisme namen het voortouw. Tien gidsen volgden een opleiding bij Foton, expertisecentrum voor dementie. De rondleidingen in het Sint-Janshospitaal zijn een eerste initiatief. Na evaluatie volgen wellicht het Groeningemuseum en het Museum voor Volkskunde.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 4 mei 2017 in de categorie Toegankelijkheid.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Digitaal verhaal: Vakantie is... mogelijkheden zoeken

In gesprek met Hilde Gyselinck | 31 januari 2017

1991. In het jaar dat Hilde Gyselinck (46) twintig werd, begon haar lichaam af en toe tegen te werken. ‘Het begon met mijn ogen, dan kreeg ik problemen aan een voet, dan rugklachten, een pijnlijke schouder.’ De diagnose van Secundair Progressieve Multiple Sclerose kwam pas zeventien jaar later. 2017. Nu ze zich staande wil houden middenin de soms moeilijke realiteit van een voortschrijdende ziekte, kiest Hilde om zichzelf de helende kracht van vakantie te gunnen. Ze wil dat zoveel mogelijk zieke mensen dezelfde kansen krijgen. Daarover maakte ze een videogetuigenis.

Vakantie loopt als een rode draad door Hildes leven. Als kind trok ze er met haar ouders en grootouders op uit.  Sinds haar 18de begeleidde ze vakanties bij Ziekenzorg en Jeugd en Gezondheid.

Hilde: ‘Misschien is het goed dat ik pas laat de diagnose van MS kreeg. Ik sukkelde wel van de ene lichamelijke klacht in de andere, maar als je daar niet echt een ziektebeeld bij past, doe je voort, je doet gewoon wat mogelijk is. Er waren wel symptomen waardoor ik bijvoorbeeld geen lange wandelingen kon maken of avontuurlijke spelen meedeed. Maar ik kon dan wel andere dingen, zoals workshops handenarbeid geven, vakantieverantwoordelijke zijn, religieuze animatie verzorgen. En die kansen kreeg ik volop.’

Wat de naam van je ziekte (on)mogelijk kan maken

Hilde: ‘Tot in 2008 was ik gewoon regelmatig ziek in plaats van een gelabelde MS-patiënte. Daardoor heb ik wél gestudeerd, werd ik wél monitrice, medewerker, vakantieverantwoordelijke en cursusbegeleidster, bouwde ik wél een carrière uit, kon ik een huis kopen en startte ik als alleenstaande vrouw met pleegzorg. Ik weet niet of ik al die kansen zou gekregen of genomen hebben mét een vroege diagnose van MS. Ik zou wellicht meer beschermd zijn opgevoed. Ik zou zelf voorzichtiger geweest zijn, minder risico’s genomen hebben. De naam van een ziekte kan daardoor – zonder dat iemand dat wil - toch een serieus beperkende factor worden in je persoonlijke groei.’

Blijven zoeken naar wat wel kan

Mogelijkheden zoeken, het is de houding die Hildes leven vormde tot wat het vandaag is. Ook nu ze officieel MS-patiënte is. Hilde vertelde er onlangs over, toen ze deelnam aan een tweedaagse ontmoeting met ervaren vakantiegangers.  Die ontmoeting vond plaats in de Koninklijke Villa in Oostende. De Villa is voor Hilde een bijzondere plek. Drie keer per jaar geniet ze er van een langere vakantieperiode. Die zorgvakanties bieden haar de juiste omkadering om in alle rust tot zichzelf te komen, ondersteund met de juiste medische en therapeutische zorg.

Videoverhaal

In onderstaande korte video vertelt Hilde haar verhaal. Met opvallende zorg zocht ze foto’s uit en componeerde haar ervaringen tot een pleidooi voor het recht op vakantie voor chronisch zieke mensen. 

 

Oprecht pleidooi voor zorgvakanties

De rust van vakantie, omkaderd met zorg: voor chronisch zieke mensen kan het een medicijn zijn, een krachtbron om het leven aan te kunnen. Het is een interessante piste die Hilde opent in haar getuigenis. We diepten samen met Hilde haar ervaringen en voorstellen verder uit. Lees het hier: 'Helende kracht van vakantie binnen bereik van chronisch zieken brengen'

 

Over de videoverhalen
Hilde ging samen met Fanny, Jenneke, Claudine, Dirk, Rita, Carine, Marleen en Patrick in op de uitnodiging van Vakantieparticipatie om hun vakantie-ervaringen te vertellen via een ‘digital story’. Lees hier meer over de workshop. In hun persoonlijk videoverhaal vertellen ze met eigen stem wat vakantie voor hen betekent. De videoverhalen delen we in de loop van de komende weken op www.iedereenverdientvakantie.be en via het Youtube-kanaal van Steunpunt Vakantieparticipatie, Toerisme Vlaanderen.

Bekijk alvast:
‘Vakantiegangers doen oproep aan hulpverleners en beleid’
'Vakantie is vrijheid durven nemen'
'Met niets heb je heel veel'

 

Hilde Gyselinck

In gesprek met

Hilde Gyselinck (46) woont in Zwijndrecht, is alleenstaande pleegmoeder van drie kinderen, lid in de werkgroep vakanties van Samana (het vroegere Ziekenzorg) en gepassioneerd pleitbezorgster voor de helende kracht van vakantie voor zieke mensen. Als vrijwilliger begeleidde ze jarenlang vakanties bij Ziekenzorg en Jeugd en Gezondheid (nu Kazou). In 2008 kreeg Hilde de diagnose van secundair progressieve multiple sclerose.

Hilde is maatschappelijk werker. Ze werkte bij het OCMW en later bij het Zorgbedrijf Antwerpen, eerst als wijkmaatschappelijk werker, vervolgens op de dienst schuldbemiddeling en dan als dienstencentrumleidster.  Haar werk heeft ze omwille van haar voortschrijdende ziekte noodgedwongen stopgezet.

Vier keer per jaar zoekt Hilde rust en herstel aan zee. In de zomervakantie gaat ze met haar gezin naar Vayamundo in Oostende en combineert ze vakantie met therapie in het naastgelegen revalidatiecentrum BZIO. Omdat ze meer nood heeft aan therapie en rust kiest ze daarnaast drie keer per jaar voor een verblijf van tien dagen tot een maand in zorghotel de Koninklijke Villa

Dit verhaal werd gepubliceerd op 31 januari 2017 in de categorie Toegankelijkheid.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Toegankelijkheid: het gaat de goeie kant uit, maar we zijn er nog niet

In gesprek met Els Ameels | 7 juni 2016

Wandelen, de bergen in trekken, naar de stad en af en toe een museum binnenspringen: voor Els Ameels en haar gezin is vakantie synoniem voor ‘actie’. Hun jongste dochter Noor (9) heeft het Emanuel Syndroom, een chromosoomafwijking waardoor haar motorische en mentale ontwikkeling vertraagd verloopt. Noor heeft bij alles begeleiding nodig. Ze kan geen lange afstanden stappen, eet niet zelfstandig, is niet zindelijk en kan niet praten. Gelukkig steekt grote zus Fleur makkelijk een handje toe. ‘Ook al kruipt er behoorlijk wat voorbereidingswerk in onze vakanties, we laten er ons niet door tegenhouden. De meeste informatie is beschikbaar, al moet je 't wel zelf bijeenzoeken’, concludeert Els.

Met de draagzak de bergen in

‘Wij gaan supergraag op vakantie’, begint Els. Even ertussenuit, uit de routine en de zorgen van elke dag, nieuwe dingen ontdekken, de batterijen opladen. Ook Noor gaat heel graag op stap. ‘Maar soms botsen we op praktische hindernissen. Tot vorig jaar namen we tijdens wandelingen Noor mee in de draagzak. Ondertussen weegt ze meer dan 20 kg. De meeste draagzakken kunnen tot achttien kg aan en ook de rug van papa- hoewel zeer sportief - is niet onverslijtbaar. Dus zoeken we naar andere manieren. Speciale buggy’s voor grotere kinderen zijn jammer genoeg duur en nemen bovendien makkelijk de hele kofferruimte in.’

Draagzak bergen
Met de draagzak de bergen in: een oplossing voor Noor

 

Villa Rozerood

‘We hoeven niet altijd met ons vieren samen te zijn. Maar het is ook niet de bedoeling om de kinderen ergens te droppen.’ In Villa Rozerood (De Panne) vindt het gezin een mooie wisselwerking. ‘De vrijwilligers geven Noor de nodige aandacht en zorgen, zodat zus Fleur en wijzelf ook kunnen genieten. We zijn dichtbij en hebben ook de mogelijkheid om er even niet te zijn.’   

Bundelen van informatie

Op sites als Toegankelijk Toerisme en bij verschillende Facebookgroepen van lotgenoten vindt Els info en wisselt ze tips en ideeën uit. Gewoon een reisbureau binnenstappen levert bijzonder weinig op. Het initiatief Zon, Zee... Zorgeloos (van de provincie West-Vlaanderen, n.v.d.r) maakt de directe omgeving van enkele Belgische kustgemeenten toegankelijk tijdens de zomermaanden. Vrijwilligers helpen je mee het strand op, strandkabines worden opengesteld om te verschonen en er zijn strandrolstoelen ter beschikking. ‘Maar als je dan ook een uitstapje plant naar Gent, moet je weer andere informatiebronnen zoeken.’ Ook tijdens de Kangoeroebeurs verzamelde Els interessante reisinfo.

"Er is heel veel informatie over toegankelijkheid. ‘Allemaal leuk en handig. Maar wij missen één centraal punt waar alle informatie voorhanden is.’ - Els Ameels

Onhandige omstandigheden

De voorbereiding van een reis duurt al gauw enkele maanden. Het gezin laat zich er niet door afschrikken, maar botst ook tijdens de reis nog wel op onhandige omstandigheden. Zo past Noor al lang niet meer op een gewone baby-verschoontafel. In een restaurant moeten vragen waar je je dochter kan verversen, is best vervelend. Vaak word je verwezen naar een zaaltje achterin, op een tafel, of moet je de vloer van het (gehandicapten)toilet gebruiken. ‘Wij zijn altijd blij met een Ikea in de buurt. Je vindt er zorgvoorzieningen voor elke leeftijd. In het buitenland evolueren die faciliteiten sneller, heb ik de indruk. Zo is er in Engeland een campagne Changing Places die dit probleem onder de aandacht brengt.’

Noor en haar zusje

Noor en Fleur in (1)Playmobil Fun Park, (2)genietend van een terrasje en (3) in Pairi Daiza


Stimulans van bovenaf

Gelukkig ervaart Els bij veel mensen hoffelijkheid. En vindt ze dat er nog meer stimulans van bovenaf mag komen. ‘Het openbaar vervoer mijd ik zoveel mogelijk’, zegt Els. ‘Als ik alleen reis met Noor, begin ik er zelfs niet aan. Ik moet dagen vooraf reserveren en ben ook dan niet zeker of er helpende handen zijn. Bovendien is Noor niet zindelijk. Ik moet haar op elk moment kunnen verversen en dat is niet mogelijk op bus of trein.’  

Het gaat de goede kant uit, maar we zijn er nog niet

Campagnes om meer vervoersmaatschappijen, handelszaken en horeca bewust te maken zijn – jammer genoeg, vindt Els – nog altijd nodig. ‘Want de groep mensen die minder mobiel zijn, groeit. De groep oudere mensen wordt groter. Mama’s willen ook met de buggy ergens binnen kunnen. Als handelaar moet je daar op inspelen, vind ik. De campagne Café Pyrénée, in Gent en Sint-Niklaas is in dat opzicht een super initiatief.’

In gesprek met

Els Ameels is leerkracht Talen in een middelbare school en prijst zich gelukkig dat haar werkgever en collega’s begrip tonen voor de situatie van haar gezin. Haar man is ambtenaar en plant zijn verlof in functie van de noden van het gezin. Samen kunnen ze beroep doen op familie en vrienden voor een helpende hand (want alleen red je het niet, it takes a village…).

Op internet vindt Els inspiratie voor de organisatie van de gezinsvakanties. Dit zijn enkele van haar tips:

Facebookgroepen: ‘Speciale kindjes Vlaanderen’ en ‘Vraag en aanbod kinderhulpmiddelen
Jaarlijkse beurs van thuisbegeleidingsdienst De Kangoeroe: beurs.dekangoeroe.be
Zorghotel Villa Rozerood. Lees ook: 'Sprookjesvilla is betoverend vakantiehuis voor ernstig zieke kinderen'
Toegankelijke welness in 't Lavendelhof
Campagnes rond toegankelijkheid die het gezin super vindt: Changing Places - Café Pyrénee Mum on a mission

 

Dit verhaal werd gepubliceerd op 7 juni 2016 in de categorie Toegankelijkheid.

Neergepend door

Els Jammaers is nieuw(s)maker voor het netwerk Vakantieparticipatie. Ze geniet van de authenticiteit van verhalen en van inspirerende ontmoetingen. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie zodat iedereen kan meegenieten.

Internationaal expert prijst Vlaanderen als toeristisch toegankelijke regio

In gesprek met Srin Madipali | 20 mei 2016

Vlaanderen? Yes, dat is een ‘very nice place to be’ zegt de Londense reiziger-blogger Srin Madipali. Leuk om te horen, en zeker van iemand als hij. Srin is een internationale autoriteit op vlak van toegankelijk reizen. Met zijn elektrische rolstoel doorkruist hij de wereld, op zoek naar reisbestemmingen waar mensen met een beperking met open armen ontvangen worden. En daar hoort Vlaanderen absoluut bij, zegt Srin. ‘Vlaanderen hoort bij de regio’s met ’s werelds beste informatieve hulpbronnen voor reizigers met een beperking.’

Srin Madipali reist, checkt toegankelijkheid en blogt gepassioneerd. De wereld is zijn tweede thuis. Reizen doet een mens groeien. Iedereen heeft deugd van vakantie, zegt Srin. Dus moet reizen toegankelijk zijn voor iedereen, los van achtergrond, cultuur of fysieke beperkingen. ‘Want de wereld is een ongelooflijk boeiende plek. Je leert zoveel als je reist, als je andere delen van de wereld verkent. Je horizon wordt er flink breder van.’

Actief leven, daar hoort reizen bij

Die drive zit ook achter zijn online lifestyle magazine Disability Horizons, waar Srin en zijn team bloggen over voluit leven met een beperking. ‘We willen lotgenoten inspireren en aanmoedigen om actief te leven’, zegt Srin. Het online magazine werd meteen een succes en daardoor een aansporing om een stap verder te gaan. Die stap verder is accomable.com, een website waarop reizigers kunnen zoeken naar verblijfsaccomodatie die volledig – en gecheckt – toegankelijk is. Meer dan 500 accomodaties uit alle werelddelen kunnen er geraadpleegd worden. De site kreeg al aandacht van media-giganten als CNN, BBC en the New York Times.

Correcte, betrouwbare informatie is de kern

Verblijven die zich op accomable.com willen tonen, moeten daarvoor een pak informatie aanleveren. ‘We willen foto’s zien waaruit blijkt dat het verblijf toegankelijk is. En we hechten belang aan aanbevelingen van reizigers zelf. Onze gebruikers moeten erop kunnen vertrouwen dat de informatie helemaal correct is.’ Want, zegt Srin, toegankelijk reizen begint bij complete en correcte informatie. ‘Reizigers met een beperking die heldere en juiste informatie kunnen opzoeken over reis en verblijf krijgen daardoor zélf de mogelijkheden om hun reis te plannen, alternatieven te onderzoeken en desnoods hulp te organiseren.’

"Reizigers met een beperking hebben vooral nood aan eerlijke en complete informatie. Want om heerlijk te reizen, willen ze zorgvuldig kunnen plannen."

Uren en uren praktische voorbereiding nodig

Hij weet waarover hij het heeft.  Reizen met een beperking vraagt uren en uren voorbereiding. De reis zelf, het verblijf, de ontdekkingstochten naar bezienswaardigheden moeten immers vooraf gecheckt op toegankelijkheid. ‘En dan stel je toch wel vast dat je veel tijd moet investeren in het zoeken van aangepast vervoer en verblijf. Vaak ten koste van échte reisvoorbereiding, namelijk het uitzoeken van leuke dingen die je ter plaatse kunt beleven.’

Daarom wil het team van Accomable.com haar scoop nog verbreden. Naast verblijfsaccomodatie, zal de site aandacht gaan besteden aan transport, medische zorg en uitleenmogelijkheden van hulpmiddelen.’ Klinkt goed. Klinkt bovendien als een mogelijkheid om Vlaanderen nog extra in beeld te brengen bij reizigers van over de hele wereld.

Vlaanderen, toegankelijke regio?

 
 

Trouwens, over Vlaanderen gesproken: hoe herinnert Srin zich zijn recent bezoek aan Gent, Brussel, Antwerpen en Mechelen? ‘In Vlaanderen bleken al mijn plannen prima haalbaar. Met hier en daar een beetje extra organisatie’, zegt hij. Toeristische trekpleisters toegankelijk? Check! Srin: ‘Soms kon ik een deel van een gebouw niet bezoeken, maar ik had niet de indruk daardoor veel te moeten missen. We kunnen trouwens niet verwachten dat historisch waardevolle gebouwen voor 100 procent toegankelijk zijn. Dat lukt gewoon niet.’

 

De pluim voor Vlaanderen

En nu we ’t toch over Vlaanderen hebben, gooit Srin onze regio nog een pluim toe. Want net in volledige, betrouwbare en makkelijk toegankelijke informatie blijkt Vlaanderen wereldwijd koploper te zijn. ‘Vlaanderen heeft schitterende informatieve hulpbronnen voor reizigers met een beperking. Die behoren tot de beste ter wereld. Zeker zo doorgaan, Vlaanderen’, lacht Srin.

"Vlaanderen heeft schitterende informatieve hulpbronnen voor reizigers met een beperking.  Die behoren tot de beste ter wereld."

 

Srin Madipali

In gesprek met

Srin Madipali (30) studeerde af als biochemicus, advocaat en Master in Bedrijfskunde. Hij specialiseerde zich in het coderen van websites. Srin is volbloed blogger en reiziger. Wegens een spierziekte SMA verplaatst hij zich met behulp van een elektrische rolstoel.

Meer informatie over het werk, de reizen en de aanbevelingen van Srin:  
www.accomable.com en www.disabilityhorizons.com

Dit verhaal werd gepubliceerd op 20 mei 2016 in de categorie Toegankelijkheid.

Neergepend door

Els Jammaers is nieuw(s)maker voor het netwerk Vakantieparticipatie. Ze geniet van de authenticiteit van verhalen en van inspirerende ontmoetingen. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie zodat iedereen kan meegenieten.

Eén haperend zintuig, en je beleeft de wereld helemaal anders

In gesprek met Deelnemers aan studiedag 'Toerisme met een Zilveren Randje' | 22 april 2016

Dat ademen klank produceert vanbinnen in mijn lijf, ik had er nooit echt bij stilgestaan.  Elke voetstap trilt dof via mijn botten naar mijn hoofd. Geen idee had ik ervan, hoe verloren een mens zich gaat voelen als die geluiden overheersen. Het trekt een cocon om je heen. Ik ben in een groep van een vijftiental mensen, en ik voel me alleen. Een gids neemt ons mee door Waregem. Ik moet me bewust concentreren op wat ze zegt. Zonder focus en concentratie blijft geen woord hangen. Mensen kijken me na, denk ik. Ik denk dat zij denken dat er een vijs los zit aan mij.

 

Horen

Een stevig stel oorbeschermers, type bouwvakker-met-drilboor, staat op mijn hoofd. Is dit wat slechthorenden beleven? Elke dag, elk uur? Gespitst luisteren, geluiden van buiten onderscheiden van klanken die binnenin mij trillen: het maakt me snel moe. Iemand stelt me een vraag, en ik hoor mezelf het antwoord roepen. Hoe enthousiast verteld ook, het verhaal van de gids kan me nog maar matig boeien. Ademen, wandelen, bij de groep blijven: het vraagt alle energie die ik heb. Ik voel me opgesloten in mezelf.

Het verkeer is minder nadrukkelijk aanwezig. Ik moet dubbel checken, intens rondkijken voor ik het voetpad verlaat. Achter mij duikt onverwacht een fietser op. Oeps. Hoe veilig ben ik zonder mijn scherp gehoor?

En hoe vreemd zie ik eruit? Bouwvakkers-oorbeschermers op een vrouwenhoofd. Niet in harmonie met het lijf en de kleren onder dat hoofd. Wat zullen de mensen denken? Zal ik me in de groep verstoppen? Een mens die denkt dat die anders is en dat niet wil zijn, steekt zich weg.

Zien

Ik ruil mijn oorbeschermers tegen een bril. Denk aan een duikbril, maar dan eentje waarvan het venster met zwarte verfstrepen in vertroebeld. Het schijnt dat die bril de ervaring van een specifiek type slechtziendheid benadert. Mijn achting voor slechtzienden piekt. Hoe hou je dat vol, actief zijn in een snelle wereld waar je constant de beelden voor je moet scannen, ingespannen moet turen? Waar je voortdurend wil checken of je je voeten veilig neerzet, tegen niets of niemand opbotst.

"Mijn achting voor slechtzienden piekt. Hoe hou je jezelf staande in een drukke wereld die je voortdurend moet afturen?"

Jan simulatie tunnelzicht
Jan met tunnelzicht en - goddank - hulp.

Groepsgenoot Jan draagt ook zo’n duikbrilachtig ding. Beide glazen zijn pikzwart, met in het midden een gaatje van 1 cm diameter. ‘Tunnelzicht’, zegt hij. ‘Hier komt zoveel concentratie bij te pas. Ik moet aan één stuk door de omgeving scannen, van mijn voeten naar boven en terug. Ik hoor ook anders. Het vraagt al mijn aandacht. Het is ongelooflijk vermoeiend. Ik denk aan een collega die tunnelzicht heeft. Ik begin haar een beetje te begrijpen.’

‘Rechts van ons ligt het kasteel en Park Baron Casier’, vertelt de gids. Ik beweeg mijn hoofd van links naar rechts, van boven naar onder om stukjes beeld te pakken te krijgen. Meer dan losse fragmenten levert dat niet op. Mijn verbeelding – om een kasteel te puzzelen – werkt overuren.

 

Voelen

De bril is snel welletjes geweest. Marianne neemt ‘m over. Ze kijkt, tuurt en is verrast. Ik geef haar een arm. We filosoferen wat. Of we niet liever gewoon willen thuisblijven als we slechtziend zouden zijn, vragen we ons af. Misschien wel. Of toch niet. Misschien is een stadswandeling niet echt dàt, maar ‘zijn’, ertussenuit zijn, samen buiten zijn: het blijft heerlijk. Zonder scherpe beelden voel je meer. Gezelschap. De wind. De zon.

"Samen buiten zijn, het blijft wél heerlijk. Gezelschap. De wind. De zon."

Er staat een stevige koude bries. Marianne, slechtziend voor even, scherpvoelend als altijd, rilt en grinnikt ‘ja, een beetje warme wind, dat zou ik wel waarderen.’

 

In gesprek met

Tijdens de studiedag ‘Toerisme met een Zilveren Randje’ van 18 april 2016 maakten de deelnemers een gegidste wandeling door Waregem. Een inleefwandeling. Naast confronterende brillen en oorbeschermers, waren er ook mensen die met rolstoel of rollator de wandeling beleefden.

Wil je er zelf mee aan de slag? Contacteer gerust Jeroen Marijsse. Hij zet je vast op ’t spoor om je eigen inleefwandeling vorm te geven.

 

Dit verhaal werd gepubliceerd op 22 april 2016 in de categorie Toegankelijkheid.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Uitbaatster B&B wil bruggen bouwen tussen mensen

In gesprek met Kathleen De Meyere | 5 april 2016

Kathleen De Meyere is trots op het A+label dat haar Bed & Breakfast draagt. 'B&B Altijd Genieten' richt zich tot personen met een zorgbehoefte. Nochtans zet Kathleen bewust de deuren van haar verblijf open voor iedereen. Zodat ‘gewone’ mensen ook hun vakantie in de nabijheid van mensen met een zorgnood kunnen doorbrengen. Ze runt haar vakantieverblijf met een duidelijke missie. Eentje met de nadruk op verbinding en zorg voor elkaar. Zonder onderscheid. Waar genieten voorop staat.  

Kathleen werkte jaren als verpleegkundige in een rust- en verzorgingstehuis in Damme. Thuis nam ze de zorg op van haar man die een mobiele beperking had. Samen genoten ze van een rijk sociaal leven. In 2008 overleed Kathleens echtgenoot. Aanvankelijk ging Kathleen terug aan het werk maar de confrontatie met het leven voorheen, het huis en de loodsen vol technische spullen van haar man, werd te groot. Er moest iets veranderen. Ze nam ontslag en besloot haar droom waar te maken. De loodsen werden omgebouwd tot slaapkamers. In 2011 opende ze de deuren van haar vakantieverblijf.

Genieten kan altijd

De naam van haar B&B koos ze zorgvuldig uit. Tijdens de uitstappen met haar man merkte ze hoe weinig voorzieningen aangepast waren aan een rolstoel. De confrontatie met deze beperking frustreerde haar. ‘Iedereen moet de kans hebben om te genieten’, vindt Kathleen. De eerste naam die ze in gedachten had was ‘Anders Genieten’. ‘Maar dat vonden de kinderen geen goed idee’, vertelt ze. Veel overtuigingskracht had Kathleen niet nodig. Het werd ‘B&B Altijd Genieten’: want genieten kan altijd, met of zonder beperking. 

B&B Altijd Genieten
B&B Altijd Genieten - zorg, ontmoeten, bruggen bouwen, genieten.

 

De brede betekenis van ‘zorg’

Als verpleegkundige kan Kathleen de noden van haar gasten goed inschatten. Ze wil de wensen van haar vakantiegangers maximaal respecteren. Daarom laat ze de gasten vooraf een zorgblad invullen. Voor de verzorging doet ze beroep op een thuisverpleger. Maar zorg gaat verder dan lichamelijke verzorging. Voor Kathleen heeft ‘zorg’ een brede betekenis: een vroeg ontbijt voor bouwvakkers die overnachten, een aangepast ontbijt voor sporters, documentatie klaarleggen en samen een planning opmaken,...  

"Toegankelijk reizen heeft vooral te maken met vriendelijkheid en hulpvaardig zijn." -  Kathleen De Meyere  

Geen onderscheid

Kathleen wil dat gasten met en zonder beperking samen kunnen genieten van het vakantieverblijf. ‘Ik zeg nooit vooraf dat er ook zorggasten zullen zijn. Dan zou ik zelf onderscheid maken.’ Ook al kan dit soms confronterend zijn, het is vooral verrijkend. Kathleen wil verbinding maken tussen mensen, tussen werelden. Ze wil bruggen bouwen. En de reacties zijn positief. Ze merkt dat het haar gasten raakt. Toeristen beleven hun vakantie anders, nederiger, merkt ze. ‘Zo functioneert de maatschappij nu eenmaal, door zorg te dragen voor mekaar.’

Inzetten op vrijheid

Een volgende stap kondigt zich aan. Kathleen wil haar B&B graag met twee uitbaten. Als ze haar taken als gastvrouw kan doorschuiven naar een partner, kan ze zich toeleggen op het bieden van zorg. De thuisverpleging kan ’s avonds laat niet meer langskomen om mensen in bed te helpen. Ook die vrijheid wil ze haar gasten gunnen. ‘Nu al komen er zorggasten alleen op vakantie.’ zegt Kathleen. ‘Ook zij willen eens weg, zonder de afhankelijkheid van hun familie of verzorgers.’

"Het contact met de gasten geeft me energie. Het geeft inhoud aan mijn leven."

Kathleen De Meyere

In gesprek met

Kathleen De Meyere is uitbater van B&B Altijd Genieten. Ze houdt van dansen en fleurt haar B&B op met creatieve, zelfgemaakte bloemstukken in de sfeer van elk seizoen. Haar eerste kleinkind is vier jaar oud en een tweede is op komst. Ze wil haar kleinkinderen laten meegroeien in haar sociaal engagement.  Haar eerste kleinkind kijkt niet raar wanneer hij een rolstoel ziet en is heel gelukkig wanneer er ook kleine kinderen te gast zijn.

B&B Altijd Genieten heeft het A+ label, wat betekent dat het gebouw comfortabel en zelfstandig toegankelijk is voor personen met een beperkte mobiliteit. Sinds 2016 stapte Kathleen ook in het netwerk van Vakantieparticipatie. Dat betekent dat ze aan mensen met een beperkt inkomen korting biedt op verblijf. Hier vind je meer informatie.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 5 april 2016 in de categorie Toegankelijkheid.

Neergepend door

Els Jammaers is nieuw(s)maker voor het netwerk Vakantieparticipatie. Ze geniet van de authenticiteit van verhalen en van inspirerende ontmoetingen. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie zodat iedereen kan meegenieten.

Toerisme voor senioren: niet onder één zilveren randje te vangen

In gesprek met Gudrun, Jan, Jan, Francis, Joris, Jeroen | 2 maart 2016

‘De vakantie’ voor ‘de senior’ bestaat niet. Omdat zowel achter het woord ‘vakantie’ als achter de term ‘senior’ een immens gevarieerde werkelijkheid schuilgaat. Mijn 73-jarige ouders willen wel nieuwe horizonten ontdekken, maar toch voldoende houvast ervaren in de kleine dagelijkse zekerheden. Jouw ouders of grootouders hebben misschien behoefte aan hulpvaardig gezelschap, maar reizen niet graag in groep. Nog andere mensen willen gewoon de zee zien, vertrouwde kost op tafel en een gezellige kaartavond om de dag af te sluiten. Feit is: vakantie is goed voor ons, onze ouders, grootouders. Vakantie is gezond, een bron van geluk en relaties, een kans om nieuwe dingen te ontdekken en bij de wereld betrokken te blijven. Vakantie voor mensen met levenswijsheid, toerisme met een zilveren randje: we spreken erover in een Straffe Koffie ontmoeting met enkele mensen die weten waarover ze ’t hebben.

De Straffe Koffie wordt geschonken in Hotel Focus in Kortrijk. Uitbater Jan Van Baelen – zelf al de 60 voorbij – bouwde in de Hovenierstraat een kleinschalig hotel uit. Enkele jaren geleden kwam daar een hostel bij. Binnenkort verblijft in Hostel Focus een groep ouderen met dementie, die samen met hun begeleiders een daguitstap zullen voorbereiden voor een groep bewoners van een woonzorgcentrum in Italië die hier met vakantie komen. Het project kadert in een reeks initiatieven die Woonzorgcentrum De Weister (Aalbeke) neemt om bewoners van woonzorgcentra ook vakantiekansen te bieden.

Straffe Koffie te gast bij Jan Van Baelen van Hostel Focus. Op de foto vlnr: Jan Goddaer, Francis Fivez, Gudrun Willems, Arno Vansichen, Joris Guiot, Geneviève Delefortrie, Gudrun Callewaert, Griet Bouwen en Jeroen Marijsse

 

Van hokjesdenken naar drempels weghalen

‘We moeten af van het doelgroepdenken,’ zegt Jan Goddaer, directeur van Woonzorgcentrum De Weister. ‘Vakantie is er voor iedereen. We moeten wel kijken naar hefbomen die vakantie mogelijk maken. Criteria als toegankelijkheid, de juiste begeleiding en de nodige zorg maken vakantie voor ouderen en voor mensen met dementie wél mogelijk.’

Francis Fivez, directeur van NZ-vakanties, is het daarmee eens. ‘Liever dan spreken over ‘seniorenvakanties’, hebben we het over ‘vakanties zonder drempel’. Dan verleggen we de aandacht naar wat mensen als drempels ervaren, en dan kunnen we die helpen wegnemen. Heel veel vragen van vakantiegangers zijn immers gewoon met wat goodwill op te lossen.’

Zoveel mensen, zoveel behoeften

Het omlijnd benoemen van doelgroepen verlaagt de drempels niet, zeggen Francis en Jan.  Neem nu deze: vakantie voor mensen met jongdementie. Hmm: hoe mogelijk is dat? Hoe complex wordt het om deze mensen een deugddoend verlof te bieden? Dat het niet zo bijster ingewikkeld moet zijn, leert de ervaring van  Gudrun Callewaert. Gudruns echtgenoot heeft jongdementie. Samen met lotgenoten trekt het koppel regelmatig op uitstap of vakantie. Gudrun: ‘Eigenlijk is er niet zoveel nodig voor een geslaagde vakantie. Het in groep samenzijn met lotgenoten is voor mijn man en mij het voornaamste, op een plek waar we ons niet constant bekeken voelen en waar de patiënten genoeg rust vinden. Dan helpen de mensen elkaar en vinden de partners van mensen met jongdementie ook echt rust.‘

"Eigenlijk is er niet zoveel nodig voor een geslaagde vakantie. De oplossingen schuilen in de groep." - Gudrun Callewaert

In Gent organiseert Joris Guiot, vrijwillig medewerker bij de Lokale Dienstencentra in Gent, groepsuitstappen voor senioren. Elf uitstappen staan er in 2016 op het menu. Soms dichtbij, zoals naar Groot Bijgaarden of Brugge. Soms ver weg, zoals Champagne proeven in Frankrijk of naar Het Gallo-Romeins museum in Tongeren. ‘Wat voor onze groepen belangrijk is? Dat elke reis helemaal tot in de details voorbereid is. De mensen willen zekerheid over het programma, de maaltijden, de toiletstops. Zelfs de plaatsen in de bus leg ik vooraf vast, zodat daar geen gedoe over ontstaat. En ik zorg ervoor dat de groep niet te groot is, want anders ontstaan er kliekjes en vrezen de mensen dat er geroddeld wordt.’

Durf te vragen

Jeroen Marijsse van Steunpunt Vakantieparticipatie: ‘Die heel gevarieerde ervaringen sluiten sterk aan bij wat we onlangs ontdekten in een onderzoek naar vakantiedrempels. Die zijn zo divers, dat er van afgelijnde doelgroepen amper sprake is. ‘Durf te vragen’: eigenlijk zit daar de kern van de oplossing. Als vakantiegangers durven zeggen wat ze nodig hebben, kunnen vakantie-aanbieders daarop inhaken. Bij de meeste vakantiemakers die meedoen met Vakantieparticipatie is die bereidheid en creativiteit ook echt aanwezig.’

"Durf te vragen! Als vakantiegangers zeggen wat ze nodig hebben, kunnen vakantie-aanbieders daarop inhaken." - Jeroen Marijsse

Vakantieparticipatie gaat volop inzetten op dat ‘Durf te vragen’-ideaal. Er wordt –online – een toegankelijk platform opgezet waar vakantiegangers hun bijzondere vragen kunnen posten. Of het nu gaat om aangepaste voeding, toegankelijke kamers, nodige stilte, hulp bij het dagelijkse toilet, een prikkelarme slaapkamer, een huisdier: vakantiegangers hebben het recht om aan te geven wat ze nodig hebben en vakantiemakers kunnen vrij beslissen in welke mate ze aan die vraag tegemoet kunnen komen.

 

Fotografie: Robert Boons
Dit artikel kadert in een reeks verhalen rond toerisme met, door en voor senioren.
Lees ook: 'Actieve seniorenvakanties: ervaringen van een reisbegeleider'
Straffe Koffie Kortrijk

In gesprek met

Gudrun Callewaert is initiatiefnemer van Het Ventiel, een buddywerking die het sociale isolement van mensen met jongdementie wil doorbreken.

Jan Goddaer is directeur van Woonzorgcentrum De Weister en initiatiefnemer van Aalbeke, dementievriendelijke gemeente

Jan Van Baelen is uitbater van Hotel Focus en Hostel Focus in Kortrijk. Het hostel is tegelijk een volledig toegankelijk groepsverblijf, waar mensen samen met begeleiders kunnen verblijven.

Joris Guiot is vrijwillig reisorganisator voor de Lokale Dienstencentra in Gent. Hij begeleidt ruim tien keer per jaar een groepsuitstap voor senioren.

Francis Fivez is directeur van NZ-Vakanties, de vakantieorganisatie van de Neutrale Ziekenfondsen. Hij leidt het reisagentschap NZ Vakanties en de vakantiecentra en bivakhuizen Hoge Duin (Oostduinkerke), Neutralia (Oostende) en Dennenheuvel (Bomal-sur-Ourthe)

Jeroen Marijsse is sociaal toeristische projecttrekker bij Steunpunt Vakantieparticipatie.

 

Dit verhaal werd gepubliceerd op 2 maart 2016 in de categorie Toegankelijkheid.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Pioniers zorgvakantieverblijf De Dielis: 'opzet meer dan geslaagd.'

In gesprek met Geert en Kitty Van der Aelst-Sutens | 9 februari 2016

 

Op vakantie mag iedereen genieten: vakantiegangers en net zo goed hun begeleiders. Dat is één van de uitgangspunten van zorgvakantieverblijf De Dielis. Genieten betekent er tot rust komen, op stap gaan met een toegankelijke huifkar,  samen pizza bakken,  met of zonder rolstoel op Trappistenwandeling trekken. De natuur ervaren kan in de grote omheinde tuin tussen de dieren. Genieten kan ook in de snoezelruimte van Sens City (St.-Oda), onder de zachte handen van een schoonheidsspecialiste of omringd door muziek, gebracht door een vrijwillige muziekleraar uit de buurt. ‘We kunnen beroep doen op tal van vrijwilligers, die we op hun beurt ook in de watten leggen,’ zegt Geert, die samen met zijn vrouw Kitty De Dielis uitbaat.

Geert, Kitty en dochtertje Bab wonen in het rustige, groene  Hamont Achel. In 2010 verkochten ze hun huis om een droom waar te maken; ze wilden een aangepast zorgverblijf voor grote groepen uit de grond stampen. Liefst in een huiselijke sfeer, middenin de gemeenschap, in de nabijheid van winkels en horeca. Twee jaar en een uitdagende bouwwerf later werd ‘De Dielis’ officieel geopend. Sinds 2012 is het zorgverblijf  een begrip in Hamont, Limburg en Vlaanderen.

Vergeten doelgroep

‘De Dielis’ vult een spreekwoordelijk gat in de markt. Geert ontdekte die leemte vanuit zijn werk bij St.-Oda, een dienstencentrum in Overpelt. Zelfs na lang zoeken, vond hij in eigen land amper kleinschalige groepsvakantieverblijven waar hij met zijn groepen – mensen met een zeer ernstige beperking – op vakantie kon. ‘Als we met de leefgroep op vakantie wilden, trokken we dus meestal naar Nederland,’ zegt Geert. Andere instellingen deelden Geerts vaststelling. Een droom groeide. Geert en Kitty wilden een zorgvakantieverblijf toevoegen aan het toeristisch aanbod.

Groeiende vraag

Het koppel onderzocht de mogelijkheden, vroeg raad en advies. Geert: ‘In het begin werd ons idee door verschillende overheden kritisch in vraag gesteld. Zo speciaal vonden ze het nu ook weer niet.’ Maar Geert en Kitty lieten zich niet van hun sokken blazen. Hun intuïtie van toen blijkt nu te worden bevestigd. Als één van de eerste privé-initiatieven merken ze dat de vraag naar groepsvakanties voor mensen met een beperking in de lift zit.

Fun in De Dielis

Dichtbij en toch op afstand

Geert en Kitty wonen op de bovenste verdieping van het vakantieverblijf. Ze onthalen zelf de groepen en zijn dichtbij voor vragen en bij noden. ‘Wij dringen ons niet op,’ zegt Kitty. ‘Niet elke groep heeft onze aanwezigheid nodig, en dat respecteren we.’ Soms gaan ze mee wandelen, als een extra paar handen nodig is. En ook buren gaan regelmatig vrijwillig mee op tocht met de gasten.

Sympathiek aanwezig in de buurt

De vakantiegangers en hun begeleiders vertellen hoeveel hartelijkheid ze ervaren in hun contacten met de plaatselijke gemeenschap. De mensen zijn vriendelijk, de horeca-uitbaters graag behulpzaam. Een terras blijkt al gauw met plezier toegankelijk gemaakt. Kitty en Geert hebben heel bewust gekozen om hun vakantieverblijf nauw te verbinden met de gemeenschap, zonder iets te willen forceren. ‘Dat is belangrijk voor De Dielis. De mensen van hier weten wie we zijn en zien dat het oprecht is wat we doen. We willen sympathiek aanwezig zijn.’   

Geert en Kitty Van der Aelst-Sutens

In gesprek met

Geert Van der Aelst (40) werkt als groepschef in dienstencentrum St Oda in Overpelt. Kitty Sutens (38) geeft les in het Secundair Onderwijs. Samen staan ze in voor de uitbating van het zorgverblijf ‘De Dielis’. Hun dochtertje Bab (7) geniet met volle teugen mee van de bedrijvigheid in en rond het huis.

 

Dit verhaal werd gepubliceerd op 9 februari 2016 in de categorie Toegankelijkheid.

Neergepend door

Els Jammaers is nieuw(s)maker voor het netwerk Vakantieparticipatie. Ze geniet van de authenticiteit van verhalen en van inspirerende ontmoetingen. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie zodat iedereen kan meegenieten.

Pagina's

Copyright © 2024 Steunpunt vakantieparticipatie | Disclaimer | Privacy |