Tijdens een deugddoende wandeling langs verborgen plekjes en trage wegen in Erembodegem, uitgestippeld door Etienne Celis, onderzoeken we wat hem vooruit trekt als voorzitter van de lokale afdeling Pasar Aalst.

Een jonge en dynamische afdeling

De afdeling Pasar Aalst is een nog jonge groep, boven de doopvont gehouden in 2015. In juni 2020 zouden ze hun vijfjarig bestaan gevierd hebben, maar... je weet wel. Vandaag kijken ze hoopvol uit om in juni dit jaar een feestactiviteit te kunnen organiseren.

Etienne steekt van wal met de ontstaansgeschiedenis van zijn afdeling: ‘Met z’n achten zijn we gestart. Van bij het begin wilden we dat iedereen mee kon doen. Dat onze activiteiten open zouden staan voor alle mensen: jong, oud, arm, rijk, gezinnen, alleenstaanden, mensen met roots in Vlaanderen en mensen met allochtone roots... Elke Aalstenaar moet zijn gading kunnen vinden. Ook niet-Aalstenaars zijn meer dan welkom. En dan volgde de vraag: Hoe gaan we dat hier waarmaken?’

Een eerste aandachtspunt was het organiseren van een grote waaier aan activiteiten, waarmee telkens een ander publiek wordt aangesproken: een bezoek aan het Brandweermuseum dat toen nog in Aalst gevestigd was, een ‘Piet zoekt Sint’-wandeling, Pasar Zomert met een aanbod zomerwandelingen, daguitstappen naar Pairi Daiza en Planckendael en stadsbezoeken aan Brussel, Diksmuide, Luik, Gent... Met sommige activiteiten bereikt Pasar Aalst wel tot 200 personen. Maar het mocht nog breder, en vooral diverser.

Mensen die moeilijk bereikbaar zijn mee krijgen

Etienne nam contact met op met de Vierdewereldorganisatie in Aalst. Om inzicht te krijgen in andere leefwerelden, om die te proberen begrijpen. Om drempels die mensen tegenhouden om deel te nemen weg te werken in de activiteiten van Pasar Aalst.

Etienne: ‘Tijdens enkele gesprekken heb ik veel bijgeleerd. Als je zelf niet in armoede leeft heb je geen goed beeld over welke drempels er bestaan. De drempels waar mensen in armoede moeilijk over kunnen. We hadden bij Pasar al wel een beleid om via UitPas kortingen te geven op onze activiteiten. Tijdens ons overleg leerde ik dat er meer nodig is. Vierdewereldorganisaties kennen de mensen en weten wat voor hen aantrekkelijk is, en welke ondersteuning nodig is. Want een lage deelnameprijs is één ding, maar op onze activiteiten drinken we onderweg al eens iets. Dat komt dan extra bovenop de deelnameprijs. Waardoor het opnieuw moeilijker haalbaar is om deel te nemen. Daar proberen we nu ook aandacht aan te besteden wanneer we activiteiten uitwerken en deelnameprijzen vastleggen en communiceren. Het moet duidelijk zijn dat een drankje onderweg al of niet inbegrepen is. We blijven constant nadenken wat we kunnen doen om meer mensen over de deelnamedrempel te krijgen.’

“Van bij het begin wilden we dat iedereen mee kon doen. Dat onze activiteiten open zouden staan voor alle mensen.”

Via de Vierdewereldorganisatie lukte het om een aantal gezinnen mee op uitstap te nemen naar  Planckendael.

Etienne: ‘Zo’n mooi moment... de zoon van één van de deelnemers kwam ons uit naam van zijn moeder, die zelf de Nederlandse taal nog niet zo goed sprak, dankjewel zeggen. Dan besef je hoe waardevol het is voor élke mens om te kunnen en mogen deelnemen aan en genieten van vrijetijds- en vakantieactiviteiten. Later werd ik gecontacteerd door een buddygroep uit Aalst die vluchtelingen ondersteunt. Ze vroegen of ze met de kinderen mochten deelnemen aan één van onze wandelingen. Natuurlijk! En ook hier, dankbaarheid en blijheid! Waar we kunnen ondersteunen we ook andere organisaties die vrije tijd en vakantie mogelijk maken. Zo konden we met de extra euro die we vroegen aan de deelnemers van onze "Piet zoekt Sint"-gezinswandeling de organisatie BiJeVa blij maken met een gift. Zij organiseren vakanties voor kinderen uit kansarme gezinnen.'

“Als je zelf niet in armoede leeft heb je geen goed beeld over welke drempels er bestaan.”

Zelf verbinding maken met andere organisaties. Een netwerk uitbouwen rond Pasar Aalst. Om via die weg meer mensen te bereiken. Het werkt! Ja, daar kruipt tijd in. Maar wachten tot het allemaal vanzelf wel zal gebeuren, dat zit niet in de genen van Etienne. Op een inspiratiesessie* van Iedereen Verdient Vakantie vroeg hij hulp bij het zoeken naar andere organisaties via dewelke Pasar Aalst meer mensen zou kunnen bereiken. Dat bracht hem op het spoor van weer nieuwe contacten.

Etienne blijkt ook een prima gids. 
We houden halt bij De Natuurschuur nabij Somergembos en Heuvelpark. Hier kunnen kinderen al spelend de natuur verkennen. Het is tegelijkertijd een vertrekpunt voor wandelingen of fietstochten in de groene omgeving ten zuidoosten van Aalst.

“Als ik iets doe, dan moet het goed zijn”

Voor de afdeling werkt Etienne, samen met enkele vaste vrijwilligers en bestuursleden, de wandelingen altijd tot in de puntjes uit. Op zoek naar mooie plekken om langs te komen, maar ook met aandacht voor wat niet goed is: de tekortkomingen voor wandelaars op de verschillende routes.

Etienne: ‘Hier bijvoorbeeld, dit Jaagpad langs de Dender is al meer dan vijf jaar onderbroken, omdat ze een nieuwe sluis bouwen. De onderbreking ging hooguit één, maximum twee jaar duren en vandaag is het nog steeds onderbroken. Dat het allemaal zo lang moet duren... En dan schiet ik in actie. Meldingen sturen naar de stad, contact opnemen met de verantwoordelijke van de werken. Vasthouden als een pitbull tot er iets in beweging komt.’

“Een diepgewortelde maatschappelijke geëngageerdheid om het weer goed te krijgen.”

Want ook hier neemt hij verantwoordelijkheid. Bij het uitstippelen van een wandeling, signaleert Etienne de gebreken die hij onderweg tegenkomt aan de bevoegde instanties. Overgroeide wandelpaadjes, signalisatie die ontbreekt, vuilnis onderweg... Vanuit een oprechte verontwaardiging over wantoestanden, en een diepgewortelde maatschappelijke geëngageerdheid om het weer goed te krijgen. En daarvoor ook alles wat binnen zijn invloedssfeer ligt aan te wenden.

Even verder passeren we langs een mooi kasteeltje. We kijken over de vijver naar het prachtige gebouw in de verte. Etienne vertelt over ‘een levende brug’ die in de buurt is. Die hij in de wandeling verwerkt omdat dat fijn is voor de kinderen. Op elke stop die we maken, heeft Etienne een verhaal klaar.

Wandeldromen

Wandelen zit Etienne in het bloed. Tienduizend stappen, dat doet hij in een handomdraai. Zijn zoon daagde hem ooit uit om de Dodentocht mee te doen.

Etienne: ‘Awel, ’t is goed, zei ik. Drie maand voorafgaand aan de Dodentocht, begon ik te trainen. Elke dag het aantal kilometers wandelen opdrijven. Tot 50 kilometer per dag. Mijn vrouw vroeg: “maar is dat niet saai, zo 50 kilometer wandelen?” Nee dus. Het maakt je hoofd zo leeg. Je bent wel moe als je thuiskomt, maar je geest is fris. Al wandelend kijk je rond en ontdek je nieuwe dingen.’

De Dodentocht, die wandelde hij uit.

Etienne: ‘Het begon lastig te worden op het einde. Mijn geluk was een buurman tegen te komen. Die gaf me moed om verder te doen. Ik belde met mijn vrouw en dacht dat zij ging zeggen “stop maar”. Maar nee. Ze zei: “doe maar voort, nu je al zo ver bent”. En zo ben ik samen met de buurman de finish over gestapt. Het was een hele belevenis.  Ik wou het jaar daarna opnieuw meedoen. Toen bedacht ik dat het gezonder is om regelmatig te wandelen over het ganse jaar dan in één keer op 24 uur tijd 100 kilometer. En dat doe ik nu.’

Bij valavond komen we terug aan ons vertrekpunt. Waar ik de auto instap en langs kleine baantjes naar huis rij. Mijn wandelschoenen vertellen die avond aan mijn pantoffels: ‘Vandaag vlotjes tienduizend stappen gehaald! En wat een prachtige geschenken mochten we ontvangen: een verrassende wandeling op een onbekende plek, gezonde kilometers en een inspirerend, warm verhaal van een gedreven man.’

* Zelf deelnemen aan een Inspiratiesessie van Iedereen Verdient Vakantie? Hier vind je alle info.

Foto's in het verhaal: Pasar Aalst

In gesprek met

Etienne Celis woont in Erembodegem, een deelgemeente van Aalst. Hij was al enkele jaren lid van Pasar, toen de regionale verantwoordelijke een oproep deed naar vrijwilligers die in de gemeente Aalst een lokale afdeling van Pasar wilden starten. Nieuwsgierig ging Etienne naar de startvergadering. In 2015 was afdeling Pasar Aalst een feit. Al snel werd hij voorzitter van deze groep, vol ideeën om zoveel mogelijk mensen te betrekken bij de activiteiten.

Neergepend door

Els Meersschaert is altijd onderweg, met mensen. Vanuit haar woonplaats Elversele duikt ze met veel plezier de wereld in om af te spreken ergens in het land, voor een babbel, lekker eten, een koffie of een aperitief. Verbinding en echte ontmoeting creëren via betekenisvolle gesprekken, samen ontdekken en waarderen van wat werkt geeft Els energie. Verhalen van mensen over momenten die ze zelf beleefd hebben, vormen de basis van haar werk als facilitator bij tussentijd.

‘Ik kan maar proberen’, dacht Elke De Meuleneire toen ze Vakantieschakel* om hulp vroeg. Soms is een situatie zo uniek dat ze niet binnen vast aanbod, standaardregels en procedures past. Een extra schakel, bereidheid, maatwerk en een groot netwerk kunnen dan veel mogelijk maken. Een tienjarige jongen kon zo enkele dagen naar een speelpleinwerking. De jongen, een kind met Afghaanse roots, heeft een meervoudige beperking. Zijn alleenstaande mama liet haar zoon voor het eerst bij onbekende verzorgers. Zo kreeg ze eens wat tijd voor zichzelf.

Met handen en voeten en Google Translate

Elke De Meuleneire werkt in tijdelijk opvangcentrum De Renoboot van Fedasil in Gent. Samen met drie collega’s is ze verantwoordelijk voor de contacten en samenwerkingen met de buurt(bewoners) en voor animatie. In het opvangcentrum verblijven maximaal 250 bewoners die als vluchteling een aanvraag indienden om (tijdelijk) in België te kunnen blijven. Er wonen ook gezinnen.

“Het is echt een grote stap om je hier als vluchteling thuis te voelen en om een netwerk uit te bouwen. Daaraan meewerken geeft me veel voldoening.”

Elke en haar collega’s werken samen met vrijetijdsaanbieders van en in de stad Gent en stellen het aanbod voor aan de bewoners. Die bewoners komen met allerlei vragen langs op hun bureau: het vrijetijdsloket. Sportactiviteiten of vrijwilligerswerk in de buurt, opvang of kampjes voor de kinderen, een uitstap: ze zoeken samen uit wat mogelijk is. De taalbarrière vraagt vaak creativiteit: ‘Ik spreek ook Spaans en Engels. Soms komt er iemand mee die één van die talen een beetje spreekt. Google Translate is heel belangrijk voor ons en vaak gaat het gesprek met handen en voeten.’ Met geduld en goede wil kunnen ze toch mogelijkheden bespreken en afspraken maken. Een echt gesprek voeren is natuurlijk veel moeilijker.

Terwijl de schoolpoort dicht blijft…

Sinds de start in februari woont er op de Renoboot een alleenstaande moeder van Afghaanse afkomst. Ze heeft drie kinderen. Haar twee dochtertjes konden snel naar school. In de vakantie kunnen zij er naar de opvang. Haar tienjarige zoon heeft een mentale en fysieke beperking, kan niet praten en zit in een rolstoel. Bij hem duurde het wat langer voor hij op een geschikte school terecht kon. En toen was er de lockdown. Aangezien zijn situatie nauw contact vraagt, kon hij ook in juni niet naar school. Elke: ‘Zijn mama kwam me vaker vragen of we al nieuws hadden van zijn school. Ze wou zelf Nederlandse les starten. Zodat haar zoon naar school kon.’

… en er drempels liggen voor een kampje ….

Zorgde de mama dan al die maanden dag in dag uit alleen voor haar zoon? ‘Ja, maar dat was de voorbije tien jaar niet anders. In Afghanistan en onderweg waren er niet de voorzieningen zoals wij die hier kennen.’

“ Ineens kreeg ze goed nieuws: de jongen kon deze week, dus onmiddellijk, terecht op een speelplein van VFG Jong in Gent.”

‘Ik vond het daarom des te belangrijker dat de jongen eens weg kon in de vakantie. Een week opvang of kamp, dat moest toch lukken?’ Elke nam contact op met verschillende diensten en organisaties, maar botste telkens op een drempel. Kampen waren vaak volzet, de jongen kon niet toegeleid worden vanuit een school zoals gebruikelijk is, de taalbarrière, zijn beperkingen, het hoge inschrijvingsgeld voor het heel beperkte gezinsbudget, … .

… opent Vakantieschakel deuren

Elke kende Iedereen Verdient Vakantie al van een eerdere job. Als laatste kans stelde ze haar vraag aan Vakantieschakel*. Al gauw kreeg ze goed nieuws: de jongen kon onmiddellijk terecht op een speelplein van VFG Jong in Gent. Daar was onverwacht een plekje vrijgekomen. Omdat ze de ledenprijs mocht betalen, werd het financieel haalbaar voor de mama. ‘We hadden nog een dag nodig om alles logistiek te regelen. Zodat er tweemaal per dag een busje was om hem te brengen en de meisjes wat vroeger naar hun opvang konden.'

Emotioneel afscheid

En zo ging de jongen drie dagen naar de speelpleinwerking. Elke was erbij toen de mama de jongen voor het eerst naar de opvang bracht. ‘Het afscheid was emotioneel. Het was een grote stap voor haar om de jongen een dag achter te laten. Nog nooit had ze haar kind zo lang bij anderen achter gelaten. Ze was ook heel dankbaar, nog steeds trouwens. Voor de kansen die haar zoon krijgt in België, ook nu hij sinds september naar school kan. Zelf genoot ze van de vrije tijd om eens rustig naar de winkel te gaan. De jongen had het de eerste dag moeilijk. Ook de taal was natuurlijk niet vanzelfsprekend. De tweede en derde dag heeft hij het goed gehad. Het ventje amuseerde zich.’

Een positief verhaal in de buurt

Het mooiste aan haar job vindt Elke het nauw contact met mensen: ‘We kunnen veel voor hen betekenen en hen meestal blij maken door vrije tijdsaanbod te vinden en mogelijk te maken. Het enthousiasme en de gedrevenheid van partners en vrijwilligers geeft ook een boost.’

“Het afscheid was heel emotioneel. Het was een grote stap om de jongen er een dag achter te laten. Nog nooit had ze hem zo lang bij anderen achter gelaten. Ze was ook heel dankbaar.”

Het team van Elke begeleidt ook een vrijwilligerswerking. Die zorgt voor huiswerkbegeleiding, kinderanimatie, uitstappen en toeleiding naar sport en cultuur, of een fotozoektocht. ‘Het doet me plezier om mee te werken aan een positief verhaal in de buurt. Mensen krijgen hierdoor een gezicht, dat is zo belangrijk. Ook als tegengewicht voor de vele negatieve verhalen over vluchtelingen. Het is echt een grote stap om je thuis te voelen, om een netwerk op te bouwen. Daaraan meewerken, ook door bijvoorbeeld geschikt vrijwilligerswerk mogelijk te maken, geeft me veel voldoening.’

* Het platform Vakantieschakel van Iedereen Verdient Vakantie gaat aan de slag met elke vakantievraag zodat iedereen kan genieten van een vakantie op maat. Wil je op daguitstap of met vakantie, en ervaar je nog een drempel? Heb je als partner uit het netwerk een aanbod, vraag of idee? Vakantieschakel helpt je verder.

In gesprek met

Elke De Meuleneire werkt op de dienst Buurtwerk en animatie van het tijdelijk opvangcentrum ‘De Renoboot’ van Fedasil in Gent, dat (opnieuw) opende in februari 2020. Echt het verschil kunnen maken voor mensen, op zo’n mooi en belangrijk thema als vrijetijd en verbinding maken, geeft haar veel voldoening. Ze geniet erg van het nauwe contact met vele mensen en de positieve dynamiek met vrijwilligers en partners.

Neergepend door

Els Hillaert leeft op van inspirerende verhalen horen en delen, invoelend luisteren, woorden die de kern raken, zorgzaam samenwerken en meewerken aan diepgaande verandering. Sinds maart 2020 is ze verhalenwever bij Iedereen Verdient Vakantie en ook als freelancer schrijft ze graag heldere en bezielde tekst en verhalen voor waarde.n.volle initiatieven.

Het is een jaar geweest vol van ongewone taferelen. Kunstwerken hingen eenzaam in musea zonder ook maar één bezoeker. Theaterzalen bleven ongevuld en stil. Hotels en vakantieverblijven stonden maandenlang leeg. De wereld van toerisme bruist van ondernemers die hun hart ophalen aan het ontvangen van mensen. Heel wat van hen doen dat in het bijzonder voor mensen die drempels ervaren. Hoe voelt het voor hen om hun kamers en ontbijtzalen leeg te zien staan?

Verhalenmaker Eva De Groote trok naar Hotel domein Polderwind, tussen Blankenberge en Brugge. Ze trof er manager Tom Decraecke en zijn collega Aurélie Duriau. Een luisterverhaal dat barst van warme herinneringen, overloopt van plannen en zingt van verlangens in een betoverende infrastructuur. Nu nog helemaal leeg. Straks, hopelijk, weer vol leven, ervaring en ontroering.

Foto's: Stijn Bollaert

In gesprek met

Tom Decraecke is de kersverse manager van Hotel Domein Polderwind. Bijzondere dingen mogelijk maken voor bijzondere mensen is zijn grote passie. Eerder runde hij De Koninklijke Villa in Oostende. 

Ook Aurélie Duriau startte net voor de zomer bij Hotel Domein Polderwind. Als marketing verantwoordelijke wil ze ervoor zorgen dat zoveel mogelijk mensen met een zorgbehoefte de weg vinden naar het hotel voor een deugddoend verblijf.

Hotel Domein Polderwind is een initiatief van Rode Kruis Vlaanderen. 

Neergepend door

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder. 

Het was januari.

We hadden alle drie wat tijd vrij. Een van onze vriendinnen studeerde in Portugal en we besloten om haar te gaan bezoeken. In die kille januarimaand, waar de meeste van onze vrienden examens hadden of moesten werken, konden wij een week op reis! We bezochten Lissabon en Porto. Vooral Porto met zijn slingerende straatjes en de onvergetelijke waterkant langs de Douro rivier, grifte zich in mijn hart. Evident met mijn rolstoel was het niet. De steile hellingen waren een uitdaging. Voor mij maar ook voor mijn vriendinnen, die mij met mijn rolstoel meer dan een keer hijgend en zwetend de charmante straatjes opduwden. 

En toen kwam de vertrekdag.

We moesten in Lissabon de metro naar de luchthaven nemen, we zaten een beetje krap in tijd. Verdorie! De lift naar het ondergronds perron deed het niet. Wat nu? Straks misten we nog onze vlucht. Ineens verschenen er een paar jonge Portugezen, ook spurtend om de metro te halen. Zonder een woord te wisselen ontstond er een team van Belgen en Portugezen en werd ik met rolstoel en al de trappen af gedragen.

Niet veel later zaten we op het vliegtuig.

We lachten en genoten na van onze mooie reis. En vooral van dat moment waarop er plots potige locals verschenen die zonder poespas deden wat er gedaan moest worden.

In gesprek met

Flore Martens studeerde hotelmanagement en toerisme- en recreatiemanagement. De kriebel voor reizen en toerisme deed ze op toen ze als kind tijdens de gezinsreizen haar ogen uitkeek op het reilen en zeilen in hotels en vakantieverblijven. Flore lijdt aan de ziekte van HMSN waardoor haar zenuwen zijn aangetast en ze weinig fysieke kracht heeft en moeite met fijne motoriek. Ze verplaatst zich in een rolstoel met een aandrijfwiel. Flore is net afgestudeerd en is volop op zoek naar een job.

Neergepend door

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder.