Overslaan en naar de inhoud gaan

Samenwerken

Kruisbestuiving

In gesprek met Hanne Bortels | 22 februari 2021

‘Het mooie van Samana is: het is niet omdat vakanties niet doorgaan dat we niks meer kunnen doen. We blijven zoeken en uitproberen hoe we het vakantiegevoel bij onze mensen thuis kunnen brengen en hoe we verbinding kunnen maken. Het is niet omdat we vakanties moeten annuleren dat alles plat ligt. Of dat we allerlei nieuws moeten gaan verzinnen. Want dit huis heeft vele kamers. Al die mogelijkheden die Samana heeft: dat vind ik straf. Dat is wat ik van onze organisatie graag in beeld wil brengen: wanneer één deel van de werking niet kan doorgaan, zijn er nog altijd andere mogelijkheden.'

Hanne Bortels, stafmedewerker bij Samana en verantwoordelijk voor de vakantiewerking, is blij met de mogelijkheden die de grote organisatie biedt om verbindingen te leggen tussen de verschillende deelwerkingen. En het maken van die connectie wordt ergens wel gestimuleerd door de beperkingen die het virus oplegt.

Vakantiegroeten uit... ?

Hanne: ‘We moeten dat niet wegsteken: het was een frustrerend jaar voor de collega’s en de vrijwilligers in de vakantiewerking, met telkens opnieuw een sprankeltje hoop op vakanties die zouden kunnen doorgaan, en dan weer annuleringen van die vakanties. En toch is er ook energie. Al moeten we die samen soms wel opnieuw bij elkaar rapen. Het helpt dan om kleinere initiatieven te doen, die wel kunnen doorgaan en weer energie opwekken. Het werkt aanstekelijk als je bij een collega of vrijwilliger een sprankeltje energie ziet. Dat vonkje wordt doorgegeven van vrijwilliger naar collega, van collega naar collega, van collega naar vrijwilliger, van vrijwilliger naar vrijwilliger én van vrijwilliger naar vakantieganger.’

“We blijven zoeken en uitproberen hoe we het vakantiegevoel bij onze mensen thuis kunnen brengen en hoe we verbinding kunnen maken.”

Hanne Bortels

Om hun leden een vakantiegevoel te kunnen geven, stuurde elke provinciale afdeling in de eerste lockdown vakantiekaarten naar de vakantiegangers. En er was een Facebookradiozender met vakantieliedjes.

Hanne: ‘Onze vakantiegangers waren daar superblij mee. Er zijn ondertussen ook spontane Facebookgroepen waarop vakantiegangers foto’s van voorbije vakanties delen met elkaar. Die kleine dingen maken het wel. Door de annuleringen besef je des te meer hoe waardevol vakantie is. Onze doelgroep rekent ook echt op ons om op vakantie te kunnen gaan. Het geeft diepere betekenis aan wat we hier doen.’

Missie-gedreven deelwerkingen vinden elkaar

Tot september gaan er al zeker geen georganiseerde vakanties door. Dat is nog lang. Mensen willen er tussenuit, de behoefte is groot. Ze zijn oprecht teleurgesteld. Hoe gaan we dat hier doen? Het was de vraag van één miljoen.

“Het helpt dan om kleinere initiatieven te doen, die wel kunnen doorgaan en weer energie opwekken.”

Hanne: ‘We hebben bij Samana onze interne werking stevig onder de loep genomen. Elke deelwerking werd gevraagd om goed na te denken over hun missie. Over wat hen drijft en vanuit welke waarden ze willen werken. Het begint zichtbaar te worden wie waar mee bezig is, en vooral: ‘waarom’. En dat maakt dat we nu al eens bij elkaars werking op bezoek gaan. Nieuwsgierig naar waar we elkaar vinden en hoe we elkaar kunnen versterken. Zo ontstaat er kruisbestuiving tussen de verschillende werkterreinen.’

Ja, corona is daar misschien toch wel een versneller in geweest

Hanne: ‘Collega’s waarvan de dienst minder werk had - omwille van de beperkingen - gingen op zoek in andere deelwerkingen of ze daar een handje konden toesteken. Onze vakantievrijwilligers stelden spontaan de vraag: “wat kunnen we nog doen?” En zo helpen ze vandaag mee bij de Boodschappenlijn*. Want het zijn mensen die graag iets voor een ander doen. Onze vrijwilligers doen het niet alleen voor die vakantie. Ze voelen zich deel van de Samana-missie. Waarbij het gaat over iets doen voor elkaar. Ik ben er van overtuigd: als de organisatie zou stoppen met beroepskrachten, dan doen onze vrijwilligers gewoon verder.’

“Nieuwsgierig gaan we bij elkaars werking op bezoek. Waar kunnen we elkaar versterken? Zo ontstaat er kruisbestuiving tussen de verschillende werkterreinen.”

Met de vakantiewerking brainstormden ze zich een punthoofd over hoe het vakantiegevoel tot bij de vakantiegangers te brengen. Zo ontdekten ze dat de Duowerking** al een plaats ís waar het kleinst mogelijke vakantiegevoel aan bod komt: samen wandelen of een gezelschapsspel spelen. Ook een babbel kan het vakantiegevoel terug brengen.

Hanne: ‘We gaan nooit 100 procent van het vakantiegevoel kunnen opvangen maar toch een groot deel: door te bellen, naar verhalen te luisteren, met een klein groepje naar een museum te gaan... Door verbinding te maken met de deelwerking verantwoordelijk voor onze lokale afdelingen kunnen we elkaar ook hier weer versterken. Allerlei alternatieve ideeën liggen op de plank: uitstappen in de buurt organiseren met de vaste groepen die normaal samen op vakantie gaan, samen gaan wandelen, deurbezoeken doen en vakantieverhalen delen. We doen wat mag, en we kijken hoopvol uit naar tot er weer wat meer kan.’
 

* De Boodschappenlijn is voor mensen die door ziekte of een beperking nog zelf moeilijk boodschappen kunnen doen of die met een verminderde weerstand thuisgebonden zijn in deze coronatijd. Na een telefoontje gaat Samana op zoek naar een vrijwilliger in de buurt die de boodschappen aan huis komt leveren.
** De Duo-werking wil mensen weer vertrouwen helpen krijgen en helpt om opnieuw contact te leggen met anderen. Te beginnen met één iemand: de buddy. Gelijkwaardigheid is het basisprincipe: in de duo-werking doe je iets wat je samen fijn vindt. Iedereen kan iets voor iedereen betekenen.
Hanne Bortels

In gesprek met

Hanne Bortels is stafmedewerker bij Samana, en verantwoordelijk voor de Samana vakantiewerking. Ze volgde een opleiding toerisme, en vindt het bijzonder om toerisme met zorg te combineren. Met Samana elke reisdroom kunnen waarmaken. Daar droomt ze van. Haar missie is om iedereen met een chronische ziekte of beperking, zonder onderscheid in afkomst, een plekje te helpen vinden in de Samanagroep. Dat Samana aan iedereen iets te bieden heeft, en dat ze dat echt als groep kunnen organiseren. Samen. In dezelfde richting.

Samana bekijkt de wereld vanuit het perspectief van mensen met een chronische ziekte of zorgbehoefte en hun mantelzorgers. Samen mensen met een chronische ziekte en mantelzorgers in hun kracht zetten. Dat is het fundament. Tal van activiteiten en projecten staan ten dienste van het verbeteren van de levenskwaliteit.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 22 februari 2021 in de categorie Samenwerken.

Els Meersschaert

Neergepend door

Els Meersschaert is altijd onderweg, met mensen. Vanuit haar woonplaats Elversele duikt ze met veel plezier de wereld in om af te spreken ergens in het land, voor een babbel, lekker eten, een koffie of een aperitief. Verbinding en echte ontmoeting creëren via betekenisvolle gesprekken, samen ontdekken en waarderen van wat werkt geeft Els energie. Verhalen van mensen over momenten die ze zelf beleefd hebben, vormen de basis van haar werk als facilitator bij tussentijd.

De deur, elk jaar een stukje verder open

In gesprek met Ghislaine Luchtmeijer | 15 februari 2021

“De mens is een sociaal wezen. We zijn niet gemaakt om alleen te zijn. Maar wanneer je geraakt bent door ziekte of een beperking, is regelmatig contact houden met anderen niet altijd zo vanzelfsprekend meer. Datzelfde geldt voor wanneer je als mantelzorger, dag in dag uit, de zorg voor iemand op je schouders hebt liggen.” Zo staat het te lezen op de website van Samana. We zijn niet gemaakt om alleen te zijn... Als het verhaal van Ghislaine Luchtmeijer, stafmedewerker bij Samana, een muziekstuk zou zijn, dan vormt ‘aanwezigheid’ de grondtoon van deze compositie. En het lied zingt over ‘hoe klein ook groots kan zijn’.

De essentie van het kleinste sociaal contact

Ghislaine ondersteunt bij Samana de basiswerkingen van lokale groepen vrijwilligers, en is daarbij ook verantwoordelijk voor de Duo-werking en de Boodschappenlijn. Ze maakt verbinding mogelijk tussen de vrijwilligers en mensen met een chronische ziekte.

Ghislaine: ‘Het klaar staan voor elkaar klinkt misschien niet zo sexy, maar in de coronaperiode voelden we wel dat de samenleving dit beter naar waarde weet te schatten. Met onze Duo-werking waren we tot voor kort nog een klein eilandje in de organisatie. Begin 2020 kregen we wat meer structuur, met in elke provincie een werking. Door de hele toestand in maart vorig jaar is dat eilandje bij wijze van spreken ontploft.’

“Hoe 'klein' ook 'groots' kan zijn.”

Dat verraste Ghislaine, hoewel ze zelf wel haar vinger opstak: wij kunnen met onze Duo-werking écht iets betekenen in deze tijd. ‘We kregen een pak meer vragen dan we aankonden. De behoefte aan buiten komen, aan contact was zó groot aan de ene kant, en ook de behoefte bij onze vrijwilligers om nog steeds iets te kunnen betekenen. Het opende nieuwe deuren, en legde verbindingen tussen de Duo-werking en andere pijlers bij Samana, bijvoorbeeld met de basiswerkingen en de plaatselijke groepen, waar vele vrijwilligers actief zijn.’

Ook de Boodschappenlijn kreeg een extra boost. Ghislaine vertelt ontroerd over een vrouw met een chronische ziekte. ‘Ik had haar in de eerste lockdown aan de telefoon. Ze vertelde dat ze omwille van haar ziekte écht niet meer buiten kon. Ook haar kinderen konden niet langskomen, bezorgd om haar gezondheid. De mensen die de boodschappen bij haar thuis kwamen brengen waren de enige mensen die ze zag en sprak op dat moment. Wat als die mensen er niet waren? Ik hoorde: dit raakte de vrouw haar wezen, haar mens-zijn, haar enige connectie met het normale. In mijn gesprekken met de operatoren hoor ik hoeveel inzet er is van de vrijwilligers en hoeveel dit betekent.’

De schoonheid van een kleine aanraking

Ghislaine: ‘De aanraking, daar kan niks tegen op. Die zijn we nu wel kwijt. Stil naast elkaar zitten. Zonder woorden. Dichtbij. De schoonheid van het fysieke nabij zijn kan nooit vervangen worden.

Maar we ontdekten ook de nieuwe mogelijkheden. We hebben het digitale omarmd – met drempelvrees en groeipijnen. En wij kunnen dat. Er in geloven dat het kan. Dat geeft veerkracht. Wanneer het even weer niet gaat, zoeken we nieuwe mogelijkheden. Kunnen we manieren vinden om zo dicht mogelijk bij die nabijheid te komen? Zonder corona hadden we dat nooit geprobeerd. Als dan iets lukt, komen we weer in die opwaartse spiraal, waarin we elkaar meenemen. Dus ja, we hebben zeker onze grenzen verlegd. Ik ben heel blij dat dit allemaal kan, en tegelijkertijd ook hoopvol dat we elkaar terug kunnen aanraken.’

De kracht van het kleine aanwezig zijn

Betekenisvolle contacten mogelijk maken, voor een warme samenleving. Daarvoor doet Ghislaine het, daar zit haar drive.

“Het is fijn om mijn kinderen dat gevoel voor een warme samenleving mee te kunnen geven.”

Ghislaine

Ghislaine: ‘Een Belg die nu in Zwitserland woont, hoorde via De Warmste Week dat we vrijwilligers zochten om te bellen naar onze leden. Hij nam contact op om te vragen wat hij kon doen. Eén van onze leden heeft goede herinneringen aan haar vakanties in Zwitserland. We brachten hen met elkaar in contact, en zij beeldbellen nu met elkaar. Waarbij de Belgische Zwitser beelden toont van Zwitserland. Hij is het Zwitsers oog van de persoon hier, en omgekeerd. Vóór corona hadden we waarschijnlijk niet gedacht aan deze mogelijkheid, en zie, hoe zoiets moois kan ontstaan! Dat maatwerk is de kracht van Samana.’

Een kleine vraag

Presentie. Aanwezig zijn. De kleinst mogelijke stap vooruit. Verbinding maken. En durven vragen. Ghislaine vertelt over iemand met kanker die, enige jaren geleden, niet naar de jaarlijkse kerstviering wilde komen, omdat ze zich niet echt ziek voelde, en zich afvroeg of dat wel voor haar was. Een vrijwilligster overtuigde haar om toch te komen.

Ghislaine: ‘Zo blij dat ze was, dat ze daar toen wel aanwezig was. En dat kerstfeest is echt geen wereldschokkende gebeurtenis. Maar de betekenis ervan voor de aanwezigen: ze leven er naartoe, kleden zich mooi op, de levendigheid die straalt wanneer je hen terug naar huis brengt.... Ik bracht de dame naar huis. Het was de eerste keer dat ze alleen naar het feest kwam, haar echtgenoot was overleden. Ik raapte m’n moed bij elkaar om haar te vragen of het niet lastig was om alleen naar het feest te komen. De vrouw vertelde me dat ze grote verbondenheid met haar overleden echtgenoot had gevoeld tijdens het feest. Want de aanwezigen zijn hun beider vrienden. Met hen samen kunnen zijn, bracht haar echtgenoot er ook terug een beetje bij. Ik was zo blij dat ik die vraag had durven stellen. Weet je, we hoeven elkaars problemen niet op te lossen. Gewoon nabij zijn. Daar draait het om.

“De aanraking, daar kan niks tegen op. De schoonheid van het fysieke nabij zijn kan nooit vervangen worden.”

Ghislaine

Of de vrouw die ziek was en haar deur niet durfde te openen. Zo afgesloten was ze van de buitenwereld. We ontdekten dat toevallig met de deur-aan-deurverkoop van de tombolalotjes. Vier jaar na elkaar zijn onze vrijwilligers aan de deur gaan bellen, om te vertellen wat Samana deed. Elk jaar ging de deur een klein stukje verder open. En ondertussen neemt ze deel aan onze activiteiten, waar ze veel deugd aan heeft.’

Ik heb een leuke job

De enige vraag waar Ghislaine heel hard over moet nadenken is: “Sinds wanneer werk je bij Samana?”. Ze blijft het antwoord schuldig. Want daar gaat het niet over. Work-life balance is haar onbekend. Voor Ghislaine is haar werk ook haar leven, want de missie van Samana past helemaal bij hoe zij in het leven wil staan.

Ghislaine: ‘Werken en leven vormen een eenheid. Ik ben zelf plaatselijk vrijwilliger. Af en toe ga ik Rummicub spelen bij een vrouw met een chronische ziekte. Omdat mijn dochter dat ook graag speelt, neem ik haar al eens mee. Op een bepaald moment zegt de vrouw tegen mij, wetende dat ik altijd druk bezig ben: “Zeg, als je volgende keer geen tijd hebt, mag je dochter ook alleen komen hoor. Wij kunnen dat ook zonder u spelen, hé.” Het is fijn om mijn kinderen dat gevoel voor een warme samenleving mee te kunnen geven. Mijn zoon flyerde bijvoorbeeld voor de Boodschappenlijn. Elke keer als hij nu dat woord hoort vallen, roept hij: “Ah dat is waar ik voor geflyerd heb!”.

Ja, soms is het veel werk. Ik ga er helemaal voor, en ik weet dat ik ook zorg moet dragen voor mezelf. Maar wat is er nu mooier dan ’s avonds in bed nog even een babbel te doen met de dochter, die dan zegt: “Mama, ik wil later ook zo’n job vinden waar ik zo blij van word als dat jij wordt van jouw job. Ik hoop wel dat ik het in iets minder tijd kan doen dan jij het doet.” En Ghislaines warme lach straalt opnieuw doorheen het scherm.

Ghislaine Luchtmeijer

In gesprek met

Ghislaine Luchtmeijer vindt het belangrijk om altijd in verbinding te zijn. Als stafmedewerker bij Samana faciliteert ze de verbinding tussen vrijwilligers en mensen met een chronische ziekte. Op zoek naar een goede match om betekenisvolle contacten tussen mensen te leggen. Contacten waarvan iedereen kan groeien.

Elke dag een kleine stap vooruit kunnen zetten, daar wordt Ghislaine blij van. Met de Basiswerkingen, de Duo-werking en de Boodschappenlijn van Samana.  Als vrijwilliger zelf in de eigen buurt fijne activiteiten doen, samen met mensen met een chronische ziekte. Een kader bieden aan vrijwilligers en collega’s waarbinnen zij vanuit hun persoonlijke drive aan de slag kunnen. En een vurige passie doorgeven aan haar kinderen. Passie voor het werken aan een warme samenleving, waaraan iedereen een ministeentje kan bijdragen.

Samana bekijkt de wereld vanuit het perspectief van mensen met een chronische ziekte of zorgbehoefte en hun mantelzorgers. Samen mensen met een chronische ziekte en mantelzorgers in hun kracht zetten. Dat is het fundament. Tal van activiteiten en projecten, o.a. groeps- en individuele vakanties staan ten dienste van het verbeteren van de levenskwaliteit.

De Duo-werking wil mensen weer vertrouwen helpen krijgen en helpt opnieuw contact te leggen met anderen. Te beginnen met één iemand: de buddy. Gelijkwaardigheid is het basisprincipe: in de duo-werking doe je iets wat je samen fijn vindt. Iedereen kan iets voor iedereen betekenen.

De Boodschappenlijn is voor mensen die door ziekte of een beperking nog zelf moeilijk boodschappen kunnen doen of die met een verminderde weerstand thuisgebonden zijn in deze coronatijd. Na een telefoontje gaat Samana op zoek naar een vrijwilliger in de buurt die de boodschappen aan huis komt leveren.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 15 februari 2021 in de categorie Samenwerken.

Els Meersschaert

Neergepend door

Els Meersschaert is altijd onderweg, met mensen. Vanuit haar woonplaats Elversele duikt ze met veel plezier de wereld in om af te spreken ergens in het land, voor een babbel, lekker eten, een koffie of een aperitief. Verbinding en echte ontmoeting creëren via betekenisvolle gesprekken, samen ontdekken en waarderen van wat werkt geeft Els energie. Verhalen van mensen over momenten die ze zelf beleefd hebben, vormen de basis van haar werk als facilitator bij tussentijd.

Partnerpicknick, binnengluren bij de Koffieklasj in Beigem

In gesprek met Luk Hollebecq en Bart Jappens | 17 december 2019

Dinsdagvoormiddag 10 uur in het landelijke Beigem bij activiteitencentrum De Raster vzw. Hier zal de eerste officiële Partnerpicknick, onder de vorm van een 'koffieklasj' plaatsvinden. Het concept is simpel: koffie, koekskes, goed gezelschap en klasjen, beter bekend als ‘kletsen’. Een moment van ontmoeting tussen twee naburige partners uit het netwerk Iedereen Verdient Vakantie die elkaar wat beter willen leren kennen. Want elkaar leren kennen betekent bijleren en ervaringen delen, en daardoor het netwerk rijker maken. En daar heb je eigenlijk niet meer voor nodig dan een goede kop koffie.

Bart, begeleider bij De Raster vzw, ontvangt ons met open armen. In de keuken gaat het er al levendig aan toe. Hier hebben ze duidelijk geen koffie nodig om wakker te worden. Een aantal bewoners staan groentjes te snijden en in de potten te roeren. Ze maken bij De Raster vzw bijna elke weekdag een heerlijke maaltijd klaar. De bewoners zelf en ook mensen uit de omgeving kunnen hier dan voor 4 euro komen eten. Tussen de soep en de patatten komt Luk van (W)arm-kracht vzw en Rap op Stap Vilvoorde binnen. Hij kent Bart al van een eerdere samenwerking op de lokale kerstmarkt en op de Iedereen Vakantie Toer, dus het is meteen een hartelijke begroeting. Luk heeft een aantal vrijwilligers mee en daarmee is het gezelschap compleet.

Koffie brengt – net als vakantie - mensen samen

We zetten ons allemaal rond een grote, houten tafel. De ideale setting voor een gezellige babbel. Bart heeft het concept van de koffieklasj letterlijk genomen. Er is koffie. ‘Misschien volgende keer toch eens een theeklasj of melkklasj houden’, zeggen Chantal en Gisele van (W)arm-kracht. Ze lusten geen koffie, maar genieten evengoed van hun tas melk. En die koekskes maken veel goed. Koffie brengt mensen samen zou je kunnen zeggen. Met een tas koffie (of melk) in de hand gaan mensen bijna vanzelf kletsen.

“Een goeie kop koffie. Meer heb je eigenlijk niet nodig om elkaar beter te leren kennen en ervaringen te delen.”

Bart vertelt dat ze met De Raster vzw jaarlijks twee keer op vakantie proberen te gaan via Iedereen Verdient Vakantie. En ook bij (W)arm-kracht trekken ze er geregeld op uit. Al snel wordt duidelijk dat iedereen een ander beeld heeft van hoe een vakantie hoort te zijn, maar één ding staat vast: alle mensen rond de tafel hier vinden vakantie belangrijk.

Iedereen Verdient Vakantie bus van Vilvoorde naar Beigem
 

Vakantiegevoel? Voor iedereen anders

Voor Eli van (W)arm-kracht is op vakantie gaan onlosmakelijk verbonden aan shoppen. ‘Dit jaar in het Heuvelland zaten we toch echt wel ver weg van alle winkeltjes he’, zegt ze lachend. Voor Katleen van De Raster vzw is vakantie dan weer ontspanning en rust. ‘Alles op ’t gemakske kunnen doen’, legt ze uit, ‘en sociale contacten hebben met andere mensen’. ‘En ergens naartoe kunnen gaan waar je nog nooit geweest bent’, vult een medebewoonster aan. Bart vertelt dat ze bij De Raster vzw altijd proberen om op vakantie te gaan naar een andere bestemming. Zo hebben ze al heel wat verblijven uit de vakantiebrochure kunnen uitproberen. ‘En als wij met de bewoners op vakantie gaan, nemen we nooit zelfkook’, zegt Bart. ‘Dan willen we echt vakantie en eens niet koken’.

“Een goeie tip om vakantieherinneringen op te halen en ervaringen te delen: bij De Raster vzw organiseren wij altijd een fotonamiddag met de bewoners.”

Bart Jappens

Chantal van (W)arm-kracht vertelt dan weer over haar laatste vakantie in een appartementje met zicht op zee. Koken deed ze zelf. ‘Voor mij is vakantie gewoon eens genieten, niets doen. Lange wandelingen maken met de hond langs het strand, daar geniet ik echt van’, zegt ze. Luk springt haar bij en zegt dat ze dit jaar toch wel echt geluk heeft gehad om last-minute nog op vakantie te kunnen vertrekken. ‘Als mensen maar een paar weken op voorhand een vakantie komen aanvragen, lukt het jammer genoeg niet altijd meer om dit voor hen in orde te brengen’, zegt hij.

Voorbereiden en nagenieten hoort ook bij vakantie

Gisele, vrijwilligster bij Rap op Stap Vilvoorde, vertelt hoe belangrijk het is om mensen op voorhand goed te kunnen informeren. ‘Alle informatie is daarbij van belang om mensen een leuke vakantie te kunnen bezorgen’, zegt ze. ‘Soms horen we nadien van vakantiegangers hoe het geweest is, maar dat is zeker niet altijd het geval en nochtans heel waardevol. Zo kunnen wij die informatie de volgende keer ook weer doorgeven’. Bart vertelt dat zij na een vakantie met De Raster vzw altijd een fotonamiddag houden met de bewoners. Een goede tip om herinneringen op te halen en ervaringen te delen.

Mensen in gesprek, met koffie en koekjes
 

Aan vakantieverhalen is er geen gebrek in dit gezelschap. Ervaringen en tips worden uitgewisseld. De koffie wordt rijkelijk bijgeschonken, maar geraakt stilaan op en ook de koekskes zijn aan hun laatste kruimeltjes toe. De klok geeft aan dat het tijd is om weer op te staan. En net dan vertelt Chantal al lachend over het leuke opstaan tijdens haar vakantie aan de kust: ‘die twee meeuwen elke ochtend op onze vensterbank, dat was de beste wekker die je je kan voorstellen’.

Klasjen over vakantie… het doet een mens de tijd vergeten en kan zelfs wekkers een leuke functie geven. Op naar een volgende Partnerpicknick, onder de vorm van een  koffie-, thee- of melkklasj, of een ander drink-, knabbel-, en ontmoetingsmoment in het netwerk!

 

Headerfoto: Pixabay
Foto's in artikel: Iedereen Verdient Vakantie

 

Luk Hollebecq en Bart Jappens

In gesprek met

Luk Hollebecq runt als bruggepensioneerde sinds november 2010 samen met zijn vrouw Fransien Debever (W)arm-kracht vzw armen aan het woord, een organisatie die strijdt tegen armoede en uitsluiting in Vilvoorde en omstreken. Het werk van en voor de armoedegroep is volledig vrijwillig. Van het ophalen en verdelen van voedsel tot allerlei activiteiten organiseren. Beweegsessies, goesting in lezen avonden, infoavonden, spelotheek, knuffelturnen, knutselnamiddagen, Repair Cafés,…. Sinds februari 2018 houden ze ook een Rap Op Stap Vilvoorde kantoor open. Omdat ze het belangrijk vinden dat de mensen die het met minder moeten doen ook kunnen genieten van een daguitstap of voor wie iets meer kan uitgeven aan vrije tijd ook eens een midweek of weekend weg kan uit de dagelijkse sleur. Hij probeert het levensmotto van zijn moeder zaliger in ere te houden: "denk niet aan uzelf maar wees er voor een ander in alle omstandigheden!"

Bart Jappens werkt al meer dan 30 jaar in de geestelijke gezondheidszorg bij De Raster vzw. Dit activiteitencentrum in Beigem (Grimbergen) wil mensen met een langdurige psychiatrische problematiek terug activeren in de maatschappij, rekening houdend met de noden, behoeften, wensen, mogelijkheden en beperkingen van de deelnemers. Bij De Raster werken ze herstelgericht naar een zinvolle dagbesteding. Ze organiseren intern activiteiten, en gaan ook graag buitenshuis samen op vakantie, daguitstap, vorming, naar optredens en nog zoveel meer. Aan projecten meewerken doen ze ook met veel plezier. Een paar jaar geleden deden ze mee met de Iedereen Vakantie Toer in Grimbergen en sinds een paar jaar maken ze ook leuke hebbedingetjes voor de ‘People Made’ winkels. Het organiseren en begeleiden, dat is Bart zijn ding.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 17 december 2019 in de categorie Samenwerken.

Michelle Roosenbroeck

Neergepend door

Michelle Roosenbroeck werkt voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie van Toerisme Vlaanderen. Zij houdt van reizen en nieuwe mensen en culturen ontdekken. In haar werk als vakantiebemiddelaar organiseert ze daguitstappen en vakanties voor mensen die het moeilijker hebben om vakantie te beleven. Michelle gelooft dat vakantie ons leven rijker maakt, omdat het vreugde en innerlijke rust brengt. Ze houdt van luisteren en schrijven, en als verhalenwever kan ze die twee passies combineren en mensen aanmoedigen om vakantie te beleven.

Het onderweg zijn is de bestemming. In 2030 zijn alle vakantiedrempels voor iedereen weggewerkt.

In gesprek met Deelnemers Forum 2019 | 13 december 2019

‘Het Forum Iedereen Verdient Vakantie valt helemaal samen met de waarden die ik persoonlijk belangrijk vind: ontmoeting, verbinding, versterking, solidariteit.’ Dan Benn, onderzoeker sociaal toerisme (UK) neemt voor de zesde keer deel aan het Forum Iedereen Verdient Vakantie. Hij is bij de vroege vogels en steekt met plezier nog een handje toe bij de laatste voorbereidingen. In de Barenzaal in C-mine Genk zijn we samen onder de indruk van de wondermooie locatie.
‘A crazy building, amazing!' Zo dadelijk zullen hier honderden vakantiegangers, sociale organisaties en vakantiemakers uit alle hoeken van het land toestromen. ‘Op dit Forum zie en voel je elke keer weer hoe levend en energiek dit netwerk is. Het geeft een stem aan mensen die vaak niet gehoord worden in onze samenleving. Ik wil zelf blijven meewerken aan het geven van een stem aan de nog niet gehoorden.’

#ontdekkingtroef

Het Forum gaat van start met een nieuwsgierigmakend weetje: Iedereen Verdient Vakantie viert in 2021 haar twintigste verjaardag! Een aanleiding om de Forumgangers uit te nodigen de komende 524 dagen, 11 uren en 24 minuten samen op expeditie te trekken en bij elkaar op bezoek te gaan, om tegen de feestelijkheden in 2021 het volledige netwerk Iedereen Verdient Vakantie ontdekt te hebben.

Wim Liebaert

"Vertrek zonder plan, laat je leiden door het toeval, vermijd de snelle weg, volg de bocht, laat de tijd los, volg je verbeelding, vind in de aankomst het begin." (De Columbus, Lybaert & Verbeke)

Marianne Schapmans, directeur van Iedereen Verdient Vakantie,  geeft met de buzzer het startsein voor deze uitdaging. Wim Lybaert reikt met plezier zeven wegwijzers aan voor de expeditie. In zijn TV-programma “Columbus” onderneemt hij elke aflevering een reis zonder bestemming. Enkel het onderweg zijn telt.

Volg je verbeelding

Laat de vakantie aan je voordeur beginnen. Voel jij het al kriebelen bij een Netwerkroadtrip, een Dorpeltrekking, een Partnerpicknick of een Expeditie Goe Weer? De deelnemers aan het Forum zien het helemaal zitten. Aan de tafels brainstormen we dat het een lieve lust is. We herontdekken onze eigen streek en delen geheime plekjes, onder wetenschappelijk verantwoorde begeleiding van Michaël Ercator en Jeroen. Ondertussen worden we door de netwerkverbinders heerlijk verwend met koffie, thee en koekjes. Wanneer de microfoon rond gaat in de zaal regent het uitnodigingen voor BurenDorpeltrekkings, PartnerpicknicksBetaalbaarTafelen, SinterklaasExpedities en NetwerkKindvriendelijkeRoadtrips...

“Het ontdekken van je eigen plek werkt aanstekelijk. De uitnodigingen om naar ieders plek op bezoek te komen zijn niet te tellen.”

Marianne Schapmans

Marianne: ‘Onze vragen worden met twee handen aangenomen. Er wordt op verder gebouwd door de deelnemers. We kunnen ons verbeelden dat dit gaat gebeuren en we hebben geen angst om die verbeelding te volgen. De stem uit de zaal durven laten horen, en verwonderd zijn over wat er verteld wordt.’ Brainstormen met 360 deelnemers? Ja, dat kan!

Volg de bocht

Ik schuif aan tafel bij Henriëtte en haar jongvolwassen kinderen Jefke en Suzanne. Henriëtte heeft nog twee jongere kinderen. Voor het gezin is het niet gemakkelijk om geschikte vakanties of uitstappen te vinden, want elk gezinslid heeft een vorm van autisme. Drukke groepsactiviteiten of overvolle programma’s bezorgen hen onrust, in plaats van de broodnodige ontspanning. Bovendien is het gezinsbudget krap. Ze hopen vandaag nieuwe mogelijkheden te ontdekken.

“Ik hoop dat Iedereen Verdient Vakantie zoveel mogelijk mensen kan ontzorgen. Want dat is vrije tijd: tijd om te ‘ont-zorgen’.”

Silke Vanspauwen

Henriëtte en dochter Suzanne

Hun ideale vakantie is samen op de fiets vertrekken, de natuur in, zelf een route uitstippelen en onderweg kamperen of verblijven in een jeugdherberg. Op hun eigen tempo, ergens starten en zien waar je uit komt, je laten verrassen en je eigen zin mogen doen... Suzanne en Jefke zien het helemaal voor zich. Henriëtte noteert enthousiast de ideeën die door de zaal gonzen.

Laat je leiden door het toeval en vertrek zonder plan

Onderzoeker Seppe helpt ons om ons persoonlijk ‘ontdekkersprofiel’ te bepalen. Ligt jouw reis van te voren al vast van A tot Z of laat je liever alles op je afkomen en zie je wel wat er gebeurt? Kies je voor wat je kent, of trek je naar een plek waar je nog nooit eerder was? Ben je liefhebber van stille plekjes of ga je voor actie? Schuilt er een groepsdier in jou of trek je er alleen op uit?

dorpeltrekking
“Ook je buur kan een interessante reisgezel zijn.” (Peter De Wilde, CEO Toerisme Vlaanderen)

 

Silke Vanspauwen, medewerker bij C-Mine, speelt vandaag een thuismatch. ‘Wanneer ik reis laat ik me meestal niet leiden door een plan’, vertelt ze. ‘Onlangs deed ik dat wel, toen ik samen met mijn vrouw op reis was. Op een bepaald moment kregen we genoeg van ons strak schema, en besloten een brommertje te huren en op goed geluk rond te rijden. Zo ontdekten we een kleine peperboerderij, waar we gastvrij onthaald werden door de uitbaters. Ze vertelden met passie en kennis van zaken over hun werkzaamheden. Dat is het échte leven ontdekken: mensen en plaatsen die het unieke verhaal kunnen vertellen. Deze spontane ontmoeting is ook altijd de eerste herinnering die we ophalen van deze reis.’

“Ik ben verwonderd over de creativiteit in deze zaal. De mensen hier aanwezig kunnen de schoonheid die nabij is zien.”

Wim Lybaert

Laat de tijd los

Iedereen Verdient Vakantie is een netwerk met energie. Van mensen met energie om iets te doen voor andere mensen, zorg te dragen voor andere mensen, terwijl zij soms zelf die zorg ook heel hard kunnen gebruiken. Van Magda en Patricia hoor ik hoe beide dames vakantie mogelijk maken voor mensen met psychische moeilijkheden. Zij komen al van bij het begin naar het Forum. Om elkaar terug te zien, en te voelen dat je met veel mensen samen iets wil doen voor een ander. Maar ook uitkijkend naar de boeken met de daguitstappen en vakanties. Netwerkverbinders Eva en Michelle lezen met veel flair hun nieuwjaarsbrief voor en presenteren daarin het nieuwe aanbod voor 2020:

“Geluk op elk moment
Is wat wij jullie willen wensen
Een zee van tijd
Voor vakantie lieve mensen
En veel gezelligheid!
Dan blijft de vreugde altijd troef
Het aanbod Iedereen Verdient Vakantie 2020 is alvast ontdekkingsproof!”

Voor Magda en Patricia betekent vakantie tijd om te kunnen loslaten, maar ook rekening houden met ieders mogelijkheden. Ze brachten vandaag vakantiegangers Leona en Jean-Pierre mee, die het fijn vinden om met andere mensen op uitstap of vakantie gaan. Aan deze tafel wordt vlot verbinding gelegd tussen vakantiegangers en vakantiemogelijkmakers.

Vermijd de snelle weg

Het Forum zou de laatste jaren het Forum niet zijn zonder de hulp van de vrijwilligers uit het netwerk. Mensen voelen zich hoe langer hoe meer verbonden met het netwerk, door de ontmoeting, verbinding en uitwisseling die hier gecreëerd wordt. Dit Forum is niet enkel een organisatie van de medewerkers van Iedereen Verdient Vakantie, maar doorheen de jaren meer en meer het werk van het netwerk. Het Forum maakt het netwerk tastbaar. Mensen moeten elkaar zien. En dat merk je. Zoals een bezoeker die hier de eerste keer is het verwoordt: ‘Ik heb hier meteen het gevoel van thuis te komen’.

Vind in de aankomst het begin

In 2030 ligt er voor niemand nog een vakantiedrempel in de weg. Dat is het toekomstbeeld van Iedereen Verdient Vakantie. Vandaag zien we al veel gebeuren om drempels weg te werken. Iedereen Verdient Vakantie nodigt iedereen uit om mee na te denken over wat je vandaag al ziet gebeuren, en waar je nog meer van zou willen zien in de toekomst.

deelnemers Forum in gesprek met elkaar
“De moed om angst te overwinnen en open te staan voor verrassende ontmoetingen. De mooie dingen die dan op je af komen, ik wens het iedereen in deze zaal toe.” (Wim Lybaert).

 

Deel jouw droom tijdens ‘ontdekking troef’ binnen en buiten het netwerk. Hiervoor is vooral ontmoeting nodig, maar ook durf en doen. Neem de vrijheid om iets te doen. Overwin de angst. En verwonder je over iets nabij dat je (her)ontdekt of over anderen die hetzelfde doen als jij.

Iedereen Verdient Vakantie wil er voor zorgen dat de ideeën blijven stromen en blijft het vuur aanwakkeren.

Het worden fijne jaren!

Foto’s: Robert Boons, Els Meersschaert

geen fotot

In gesprek met

Op 12 december ontmoetten 360 vakantiegangers, sociale organisaties en vakantiemakers elkaar tijdens het jaarlijkse Forum Iedereen Verdient Vakantie in C-mine Genk. Dit artikel werd geïnspireerd door gesprekken met deelnemers aan het Forum: vakantiegangers Leona uit Duffel, Jean-Pierre uit Sint-Niklaas, Henriëtte, Suzanne en Jefke uit Maasmechelen; vakantiemogelijkmakers Patricia uit Sint-Niklaas en Magda uit Duffell; onderzoeker sociaal toerisme Dan Benn (UK), Silke Vanspauwen van C-mine bezoekersonthaal; Jeroen Marijsse, netwerkverbinder bij Iedereen Verdient Vakantie en Marianne Schapmans, directeur van Iedereen Verdient Vakantie bij Toerisme Vlaanderen.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 13 december 2019 in de categorie Samenwerken.

Els Meersschaert

Neergepend door

Els Meersschaert is altijd onderweg, met mensen. Vanuit haar woonplaats Elversele duikt ze met veel plezier de wereld in om af te spreken ergens in het land, voor een babbel, lekker eten, een koffie of een aperitief. Verbinding en echte ontmoeting creëren via betekenisvolle gesprekken, samen ontdekken en waarderen van wat werkt geeft Els energie. Verhalen van mensen over momenten die ze zelf beleefd hebben, vormen de basis van haar werk als facilitator bij tussentijd.

Twee bijzondere vakantiemakers in een markant partnerschap

In gesprek met Vera Geebelen en Carine Geboers | 1 oktober 2019

Als ik samen met Carine Geboers een park van de Center Parcs Group bezoek, zie ik dat deze gedreven netwerkverbinder bij Iedereen Verdient Vakantie een bijzondere glans over zich krijgt. Carine is hier graag. ‘Ja, die positieve energie die hier hangt is enorm’, lacht ze. Tien jaar lang werkte Carine bij Vossemeren. ‘Die spirit die hier hangt, die zit onder mijn vel.’ Samen bezoeken we een voormalige collega van Carine. Vera Geebelen is CSR Manager bij Center Parcs Group. Ze  bouwt aan partnerschappen tussen het bedrijf en sociale organisaties in de samenleving. Vera vertelt over een bijzonder partnerschap met de Lommelse Vakantiemaker Akindo. Carine kijkt verrast op. ‘Akindo? Maar daar ben ik zelf betrokken als vrijwilliger! Vertel mij meer, Vera!’

En Vera vertelt…

‘Een collega van De Vossemeren trok - heilig overtuigd - aan mijn mouw. Ze wilde dat Akindo steun kreeg van de Group Pierre & Vacances Foundation. Ik ging op de website van Akindo kijken en dacht oké, Akindo past binnen de criteria van de Foundation. Dus gingen we bij Akindo op bezoek. Ik leerde coördinator Kristien Van Camp kennen. Zij vertelde me verhalen over Akindo, over de kinderen die er met vakantie komen, over het verschil dat ze met hun werk maken. Ja, dat was kippenvel.’

“Voor ons is het belangrijk dat we de samenwerking met onze partners persoonlijk kunnen ervaren. Dat scherpt het engagement aan.”

Vera Geebelen

Vera belde met de verantwoordelijke voor de Foundation in Parijs. Er werd een eerste ontmoeting in Brussel georganiseerd en later ook een bezoek aan het vakantiehuis Akindo. Het project Work Hard Chill Hard van Akindo paste perfect binnen de doelstellingen van de Foundation.

‘Het partnerschap met Akindo is nu uitgegroeid tot één van de betere projecten in de Foundation,’ zegt Vera. ‘Het project is uiterst zinvol en sluit perfect aan bij wat wij in de samenleving willen bijdragen. De synergie tussen Akindo en De Vossemeren gaat diep. Medewerkers zijn enthousiast betrokken.’

Met eigen ogen zien

Vera: ’Voor ons is het belangrijk dat we de samenwerking met onze partners persoonlijk kunnen ervaren. Dat scherpt het engagement aan. Dus gingen we op bezoek bij Akindo op een ogenblik dat er jongeren waren die deelnamen in ons gezamenlijke Work Hard Chill Hard project. De jongeren bezig zien met hun begeleider en hen beter leren kennen, dat zorgt voor begrip en respect.  Als je weet dat deze jongeren niet vertrouwd zijn met vrijetijdbeleving en cultuur, en je ziet hen daar positief werk van maken, dan krijg je daar op slag veel respect voor. En als je dan mag beleven dat je dit samen met partners voor elkaar hebt gekregen, dan is dat supermooi!’

Medewerkers mee betrokken

Een ander voorbeeld van waartoe dit mooie partnerschap leidt: ‘Bij Center Parcs hebben we een Fit@Work programma, om een gezonde levensstijl bij onze medewerkers aan te moedigen. Elk park organiseert laagdrempelige en leuke activiteiten zoals wandelen en fietsen, waarbij we zoveel mogelijk  medewerkers betrekken. Elk park kiest een goed doel waarvoor ze willen gaan. Het team van De Vossemeren koos voor Akindo. Met de Foundation konden we afspreken dat het park € 2000 extra voor Akindo zou verdienen wanneer de medewerkers 75.000 km konden verzamelen. Akindo wilde met dit bedrag een kampvuurplek aanleggen: een plek waar kinderen en jongeren tot rust kunnen komen. De medewerkers van De Vossemeren haalden die doelstelling. Met Kerstmis werd een cheque overhandigd aan Akindo. De kampvuurplek is intussen gerealiseerd.

“Bezielers heb je nodig. Bezielers kunnen elkaar raken.”

Vera Geebelen

Carine zit geboeid te luisteren. Dit verhaal had ze nooit eerder gehoord. Hier, in dit gesprek met voormalig collega Vera, komen waardevolle draadjes van haar eigen leven bij elkaar: Akindo, de vakantieplek die ze een warm vrijwilligershart toedraagt en Center Parcs, waarvan het DNA ook in haar genen zit. Ze knikt, kijkt vragend naar Vera. ‘Vertel, vertel,…’

Synergie vinden

Het verhaal gaat verder. Fondsen ter beschikking stellen is één ding, maar de werkelijke meerwaarde zit in hoe de twee organisaties elkaar vinden in het leven van elke dag. Vera vertelt: ‘Tijdens een zomerkamp werd Akindo geconfronteerd met het plotse overlijden van een van hun animatoren. Iedereen die toen op kamp was, was geschokt en niet meer in staat om met de kinderen bezig te zijn. De Vossemeren werd gebeld: of wij konden helpen? De medewerker aan de lijn kende het project en aarzelde geen seconde. Ze nodigde de kinderen uit en zorgde dat er binnen de vijf minuten animatoren klaarstonden die hen de tijd van hun leven zouden bezorgen.’ Vera slikt. ‘Ik krijg nog tranen in mijn ogen als ik eraan denk.’

“In dit gesprek komen waardevolle draadjes bij elkaar.”

De jongeren van Akindo zijn ook welkom op het park. De mensen van het HR-team verzorgen voor hen workshops solliciteren en achter de schermen maken ze kennis met jobkansen bij Center Parcs.

En soms zit de schoonheid in hele kleine, onverwachte attenties. Vera: ‘vorige zomer waren er hele hete dagen. Op zo’n dag verdelen wij meestal een ijsje bij de medewerkers. Iemand van de medewerkers bracht toen ook ijsjes naar de animatoren en kinderen bij Akindo.’

Naar duurzame samenwerking

Akindo kreeg nu twee jaar financiële ondersteuning uit de Foundation. Vera kijkt Carine aan.
Vera: ‘Kandidaturen van andere organisaties zijn nog altijd welkom hé, Carine.’
Carine: ‘Ik sprak er al over met collega’s, Vera. Mag ik jou en Kristien Van Camp uitnodigen op ons team? Mijn collega’s moeten deze verhalen horen zoals jullie die alleen kunnen vertellen.’
Vera: ‘Ja, Je moet ambassadeurs hebben. Zoals mijn collega naar mij toe ambassadeur was van Akindo. Bezielers heb je nodig, Carine. Bezielers kunnen elkaar raken.’

No picture

In gesprek met

Vera Geebelen is CSR Manager bij Pierre & Vacances Center Parcs Group (CSR betekent Corporate Social Responsibility. In Vlaanderen spreken we over MVO, Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen. Vera: ‘Vroeger werkte ik nog bij andere commerciële organisaties, maar ik vond mijn bezieling er niet zo terug. Ik miste dat menselijke aspect. Bij Center Parcs heb ik dat wel voluit. Ik hou van toerisme, van het contact met medewerkers en gasten. Ik voelde direct die klik met het DNA van deze organisatie. Het is een passie die je niet meer verliest.’ 

Carine Geboers is netwerkverbinder bij Iedereen Verdient Vakantie. Vroeger werkte ze tien jaar bij De Vossemeren in Lommel. Ze herkent die passie waar Vera over praat. ‘Altijd als ik hier op een van de parken terugkeer, voel ik me er op slag weer thuis. Collega’s van jaren geleden groeten nog even hartelijk. Die sfeer hier, die heeft iets onbeschrijfelijk.’ Ze denkt dankbaar terug aan haar samenwerking met Vera. ‘Het is Vera die mij ooit aanzette om weer te gaan studeren. Na mijn studies kwam ik bij Toerisme Vlaanderen terecht.’ Toerisme, ’t kruipt in het bloed om er nooit meer uit te verdwijnen.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 1 oktober 2019 in de categorie Samenwerken.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Op de negende dag van de duizendpoot....

In gesprek met Stan Van Mierlo en vrijwilligers op de Heerlijkheid | 24 september 2019

Een voormiddag op de ‘biggest little farm’ in Heule. 

De Heerlijkheid van Heule. Alleen al de poëtische naam zorgt voor allerlei prachtige beelden in mijn hoofd over de plek waar ik op een zonovergoten dag naar toe rijd. De temperatuur klimt stilaan naar veertig graden. Op de Heerlijkheid zal ik een vrijwilligersteam bezoeken van Bouworde. De organisatie heeft een tiental vrijwilligers uit verschillende continenten uitgenodigd om mee te werken op de boerderij. Hun project wordt ondersteund door het European Solidarity Corps, een Europees subsidieprogramma voor solidariteitsprojecten van en voor jongeren in Europa. JINT is in Vlaanderen het nationaal agentschap voor dit subsidieprogramma.

Welkom op de Heerlijkheid van Heule
Warm welkom op de Heerlijkheid van Heule.

 

Mieren

De Heerlijkheid van Heule is in werkelijkheid nog straffer dan de beelden die ik van te voren had. Een klein paradijs, pal naast het centrum van Heule, vlak bij Kortrijk. Het krioelt hier van de bezigheid. Jong en oud van West-Vlaamse, Vlaamse, Europese en wereldwijde afkomst restaureren de eeuwenoude hoeve, werken op het land, verzorgen het vee en koken maaltijden. Iedereen is hier welkom. Het landbouwaspect krijgt binnen dit project een sociale functie en wordt ingezet als verbindende factor met de buurt.

Vzw Oranjehuis is initiatiefnemer voor dit project. De organisatie heeft de hoeve in 2005 kunnen kopen dankzij steun van privépersonen, de Vlaamse Gemeenschap, de Stad Kortrijk en de Provincie West-Vlaanderen. Met het project de Heerlijkheid wil vzw Oranjehuis een stap verder gaan dan jeugdhulpverlening. Ze stelt zich ook dienstbaar op ten aanzien van de buurt. ​Op de heerlijkheid wordt er samengewerkt met vele jongeren die hier komen als vrijwilliger of voor een opleiding. Allerhande werken en verbouwingen worden gerealiseerd met mensen die komen omdat ze graag meedoen.

cirkel van mensen

In de middagcirkel worden de taken verdeeld.

 

Ik kom oren en ogen te kort, om in deze bedrijvige mierenhoop, waar iedereen precies weet wat hem of haar te doen staat, te ontdekken waar al deze helpende handen mee bezig zijn. Toch lukt het om een paar mensen te strikken voor een praatje.

Duizendpoten

Stan Van Mierlo en Katleen Van Damme zijn hier al dertien jaar conciërge. Zo noemen zij dat zelf. Ik zie échte duizendpoten. Naast het ‘conciërge’ zijn, geeft Stan iedereen een taak waar hij of zij zich goed in voelt. Hij draagt zorg voor het welbevinden van alle medewerkers en vrijwilligers. ‘Iedereen ingesmeerd? De zonnecrème staat op tafel!’ Katleen bereddert ondertussen de keuken. Ze tovert dagelijks, met gepaste trots, lekkere en eerlijke maaltijden op tafel. Dit samen met en voor alle medewerkers. Zoveel mogelijk ingrediënten zijn van eigen kweek.

Stan vertelt: ‘Samen met mijn partner Katleen werken wij in dienst van vzw Oranjehuis. Na dertien jaar voelt het nog altijd even fris om hier te zijn. Het is plezant om met landbouw bezig te zijn. We merken dat plezier ook bij iedereen die hier terecht komt om een handje toe te steken. Wij willen op onze manier bijdragen aan een maatschappij waar iedereen welkom is. Wanneer je hier rond kijkt, kan je niet zien wie welke achtergrond heeft, en dat is net de bedoeling. Iedereen is hier gelijk, of je nu via jeugdzorg hier bent, of een buurtbewoner, of deelnemer bent aan het internationale project.

Tekeningen in de toegangspoort

Creativiteit onder de toegangspoort.

 

Bij de deelnemers aan het bouwkamp valt me op dat ze écht gekozen hebben voor dit project vanuit een ecologische goesting. Of omwille van interesse voor nieuwe duurzame technieken en het biologische verhaal van deze boerderij. We gingen eerder deze week nog met zijn allen naar de film ‘The biggest little farm’ kijken, waarin een koppel een stuk afgeleefd en uitgedroogd land ombouwt tot een unieke boerderij met een bloeiend, zelfregulerend ecosysteem. Dit versterkte nog de drive bij alle deelnemers om hier aan het project mee te werken.’

Busy Bees

Vlak voor het middagmaal maken Cécile Van Buggenhoudt (Brussel) en Mareike Herr (Duitsland, Lubeck), deelnemers aan het internationaal solidariteitsproject, tijd om even stil te staan bij hoe zij dit project beleven. En wat het voor hen betekent om deel te nemen.

Cécile is groepsbegeleider en bevestigt onmiddellijk wat Stan vertelde. ‘We zitten hier inderdaad niet apart met onze uitwisselingsgroep. Het is enorm verrijkend om je hier een deel van het geheel te voelen. Elke ochtend wordt gestart met een cirkel, waarbij alle aanwezigen van die dag zichzelf voorstellen, vaak aan de hand van een ijsbrekervraag zoals “wat was het eerste waar je aan dacht deze ochtend?”

Deze vakantie heb ik er naar gezocht om activiteiten te doen die plezier combineren met iets goed doen voor de wereld. Dat is wat solidariteit voor mij betekent: “tijd geven aan mensen in nood, zonder iets terug te verwachten.” Dat hoop ik ook voor de wereld: een heleboel van dit soort kleine initiatieven die wezenlijk iets veranderen aan de situatie van mensen die het moeilijker hebben.’

Cécile Van Buggenhoudt

Cécile Van Buggenhoudt, groepsbegeleider van het internationaal solidariteitsproject.

 

Mareike studeert architectuur en hoorde via collega-studenten over Bouworde en de bouwkampen. Het is haar eerste bezoek aan België. ‘Ik kom hier om met mijn handen te kunnen werken, om wat ik leer tijdens mijn studies ook in de praktijk te kunnen uitproberen. We werken hier veel buiten en dat is fijn. Het is ook boeiend om nieuwe culturen te leren kennen. We bezochten Brugge en Gent. Die steden deden me denken aan mijn eigen stad Lubeck, want ze hebben allemaal een Hanzestadgeschiedenis.

Eigenlijk zouden we een goede manier moeten vinden om jongeren die hier misschien minder in geïnteresseerd zijn, te motiveren om ook eens aan zo’n project deel te nemen. Het helpt je bewust worden van wat je allemaal kan overkomen als mens, en ook om dankbaar te zijn voor wat je hebt in je leven. Ik ga alvast aan mijn vrienden thuis vertellen over dit project, zodat zij ook de mogelijkheden leren kennen om zelf iets dergelijks mee te kunnen maken.’

Mauro Desira, medewerker bij JINT vzw luistert mee naar de ervaringen van deze bezige bijen. ‘Wat je leest op papier van zo’n project komt helemaal tot leven door hun verhalen. Het is interessant om te horen hoe jongeren bij Bouworde terecht komen. Aan mijn collega’s zal ik alvast meegeven dat deze locatie, die me heel erg Stijn Streuvels aandoet, vele mogelijkheden biedt voor het European Solidarity Corps.’

Van pop tot vlinder

Tijdens het middagmaal beland ik aan tafel bij Bob Hochepied, die nieuwsgierig vraagt wat ik kom doen. Hij wil graag zijn verhaal kwijt. Bob heeft een lastige periode achter de rug. Hij verlangt ernaar een profvoetballer te worden, en was goed op weg, als speler bij de beloftes van KV Kortrijk. Tot de druk hem te zwaar werd en hij moest afhaken. Op de Heerlijkheid van Heule komt hij tot rust. ‘Het is fijn om buiten te zijn, en om nieuwe mensen te leren kennen’, zegt Bob. ‘Er is veel ellende in de wereld. Mijn hoop is dat mensen die allemaal verschillen van elkaar toch overeen kunnen komen. Dat wat je hier op de boerderij ziet gebeuren ook in het dagelijkse leven kan gebeuren. Ik hoop nog steeds om voetballer te kunnen worden, maar ik ga volgend schooljaar starten aan een studie toegepaste psychologie. Ik hoop mijn plek te kunnen vinden in deze wereld.’

Ik ontmoet ook nog Mathias, die alles, maar dan ook alles weet over luchtballonnen, Dirk die fan is van Eddy Wally en de van de boom gevallen mirabellen bewerkt en Peter, een volwassen vrijwilliger die - in between jobs – graag een handje toesteekt op de boerderij.

Na het middagmaal verzamelt Stan alle medewerkers in de cirkel. Hier wordt de gelijkwaardigheid van iedereen en het opnemen van engagement opnieuw benadrukt. ‘We zijn de negende dag van de duizendpoot. Welk plan heb jij voor deze namiddag?’ Eén voor één vertellen de medewerkers wat ze willen doen. Op minder dan een kwartier is de boel georganiseerd en iedereen aan de slag. Wegens de hete temperaturen mocht er ook gerust worden, maar het is een minderheid die daarvoor kiest.

Pret-Park keuken
Alles staat klaar voor een (h)eerlijke maaltijd.

 

Voor hij aan zijn namiddagtaak begint, kan ik nog even Senne Hooyberghs strikken. Het is te zeggen, hij stapt op me af, en vraagt of ik nog iets wou weten. Natuurlijk Senne! Wat maakt het voor jou belangrijk om hier te zijn? ‘Ik heb hier op ingeschreven omdat ik actief wil zijn in de vakantie, en mijn sociale vaardigheden wil verbeteren. Ik wil graag meer mensen leren kennen en andere soorten gesprekken voeren. Het is hier een keiplezante sfeer en een keiplezante groep. ’s Avonds willen we niet gaan slapen, want dan ontstaan de diepere gesprekken, over het leven en relaties. Dat gaat vlot omdat we dezelfde ingesteldheid hebben. Iedereen is hier heel open. Iedereen wil met iedereen omgaan. Ik durf hier ook leiderschap opnemen. We worden hier gestimuleerd om zelf oplossingen te zoeken. Dat helpt me om beslissingen te durven nemen en mensen aan te sturen. Er zouden veel meer plaatsen moeten zijn zoals deze, waar iedereen zich nuttig kan maken en mee in de maatschappij kan functioneren.’ Dit gezegd zijnde, trekt Senne zijn werkhandschoenen aan en daar gaat hij alweer om verder te werken aan de zonneboiler.

Oh ja, hoe zat dat dan eigenlijk met die duizendpoot? De keukenchef verklapt het geheim. Een aantal vaste vrijwilligers van de heerlijkheid heeft een creatief groepje ‘Heerlijk Creatief’. Zij zorgen ervoor dat van elk bouwkamp iets tastbaars en zichtbaar overblijft. Dit jaar is het thema ‘kleine insecten’. ‘Heerlijk Creatief’ maakte uit hout verschillende stukjes die samen een duizendpoot vormen. Elke dag  zetten de aanwezige vrijwilligers hun naam op het stukje hout. Na het bouwkamp zal hiervoor een mooi plaatsje gezocht worden op de boerderij.

Tot Ziens bloembak

 

Bouworde organiseert vrijwilligersreizen, ook bouwkampen genoemd, voor jongeren van 15 tot 30 jaar op meer dan 70 projecten in binnen- en buitenland. Een vrijwilligersreis is een unieke inleefervaring waarbij jongeren samen met leeftijdsgenoten als vrijwilliger aan de slag gaan.

JINT vzw stimuleert en ondersteunt de internationale uitwisseling en samenwerking van jongeren en jeugdorganisaties.

 

Foto's: Els Meersschaert

 

 

Stan Van Mierlo

In gesprek met

Stan Van Mierlo en Katleen Van Damme zijn al dertien jaar conciërge op de Heerlijkheid van Heule. Zij werken voor vzw Oranjehuis. Deze organisatie streeft ernaar om met jongeren en hun leefomgeving blijvende positieve veranderingen te brengen in situaties die als probleem ervaren worden, thuis, op school, op het werk in de vrije tijd of in de buurt. Er wordt gestreefd naar herstelacties van elke betrokkene vanuit de eigen inzet. Op de Heerlijkheid van Heule kan jong en oud terecht om mee te werken aan de restauratie van de oude hoeve, of mee te werken op het veld waar biologische groenten en voeding voor de dieren geteeld worden. Geregeld zijn er buurtgerichte activiteiten voor jong en oud.

 

Dit verhaal werd gepubliceerd op 24 september 2019 in de categorie Samenwerken.

Els Meersschaert

Neergepend door

Els Meersschaert is altijd onderweg, met mensen. Vanuit haar woonplaats Elversele duikt ze met veel plezier de wereld in om af te spreken ergens in het land, voor een babbel, lekker eten, een koffie of een aperitief. Verbinding en echte ontmoeting creëren via betekenisvolle gesprekken, samen ontdekken en waarderen van wat werkt geeft Els energie. Verhalen van mensen over momenten die ze zelf beleefd hebben, vormen de basis van haar werk als facilitator bij tussentijd.

Avontuurlijk reizen als medicijn

In gesprek met Nathalie Maes en Lies Demeyer, Project U/Turn | 17 mei 2019

In het UZ Gent is een druilerige zaterdagochtend het decor voor bijzondere testen. Er wordt namelijk onderzocht of reizen de mentale en fysieke gezondheid van mensen met een beperking positief beïnvloedt. Het onderzoek is een samenwerking tussen UZ Gent en Project U/TURN, een vzw die avontuurlijke back to basics reizen aanbiedt voor mensen met een fysieke beperking. Deelnemers leggen voor vertrek, na thuiskomst en zes maanden later dezelfde testen af. 

Nathalie Maes en Lies Demeyer zijn beiden op het appel. Ze worden af en aan opgepikt voor onderzoeken. Tussendoor staan ze mij met veel enthousiasme te woord over hun reiservaringen en de impact ervan op hun leven.

Complementaire krachten

Lies vertelt hoe het een hele tijd duurde voor ze voor het eerst de stap durfde te zetten om mee te gaan op een back to basics tocht met Project U/TURN. ‘Ik was al een paar keer naar een info-avond geweest en telkens was ik afgeschrikt door de hoge graad van avontuur,’ zegt ze. In 2015 kreeg Lies een burn-out en stapte ze uit haar job. Dat was het punt waarop alles in haar leven open kwam en Project U/TURN weer in het plaatje kwam. Als ze vertelt over de reizen die ze intussen ondernam, schieten er vonken uit haar ogen. ‘Het is gewoonweg subliem,’ zegt ze. Ze legt uit hoe blinden of slechtzienden worden samengebracht in een groep samen met mensen in een rolstoel. ‘Blinden kunnen lopen en hebben fysieke kracht. Ik ben ziende en kan de dingen goed beschrijven en inschatten. Je gooit alle beperkingen op één stapel, iedereen kan wel iets oplossen,’ zegt Lies, ‘Samen los je de stapel op.’

"Je gooit alle beperkingen op één stapel en iedereen kan wel iets oplossen. Samen los je de stapel op." - Lies Demeyer

Nathalie beaamt. Ze reisde vorig jaar naar Tenerife en dit jaar naar Marokko. Ze vertelt over Sven, een van de oprichters van Project U/TURN. Sven is blind en reist vaak mee. ‘Hij sleurt je echt vooruit tijdens de reis en je aanvaardt dat van hem,’ zegt Nathalie. ‘Want je weet dat hij dezelfde strijd heeft gevoerd. Dat hij weet wat het is om frustratie te voelen over iets wat je niet kan.’ Nathalie heeft intussen haar eigen grenzen een heel eind opgeschoven. In Tenerife zat ze het grootste deel van de reis in een rolstoel, in Marokko heeft ze een grote delen van de tochten in haar eentje stappend afgelegd. ‘Mentaal kom je heel anders terug dan je vertrekt,’ zegt ze. Zo zag ze er vroeger omwille van haar fysieke beperking meestal van af om uitstappen te doen. Maar nadat ze er een avontuurlijke reis had opzitten, besefte ze dat ze ook wel in haar eentje naar een concert kon. ‘Het maakt me zo gelukkig om dat soort dingen te doen,’ zegt ze.

Armkracht

Lies vertelt over een moment dat haar erg is bijgebleven uit een reis naar Nicaragua. ‘We hadden er een dag trektocht langs stoffige paadjes opzitten, het was enorm zwaar voor de vrijwilligers om de rolstoelen voor te duwen.’ Lies legt uit dat ze met een schuldgevoel kampte omdat de vrijwilligers haar de hele dag door moesten duwen door het stof. ‘En toen,’ zegt ze met glanzende ogen, ‘kwamen we bij de mangroves en moest er geroeid worden. Roeien? Geen probleem.’ Lies vertelt hoe heerlijk het was om in de prauw te zitten en haar armkracht in te kunnen zetten. Alle frustraties van de dagen voordien ebden weg. ‘Het was een zalig om te roeien en te voelen: ik ga vooruit!, ‘zegt Lies. ‘Iedereen maakt tijdens een tocht momenten mee waar hij tegen zijn grenzen aanloopt maar tegelijk helpt iedereen elkaar ook weer vooruit.’

"Iedereen heeft wel iets. Op reis worden we vrienden." - Nathalie Maes

Nathalie is blij dat verhalen zoals dat van haar verteld worden, zegt ze. ‘Die verhalen geven een andere kijk op wat wij kunnen.’ Niet alleen is het frustrerend dat mensen er vaak automatisch van uit gaan dat mensen met een fysieke beperking ook een mentale beperking hebben. ‘Het is ook belangrijk dat we niet als een doelgroep worden gezien maar als individuen,’ zegt ze. Daarom ook is het zo fijn dat er bij Project U/TURN geen onderscheid wordt gemaakt tussen deelnemers en vrijwilligers. Nathalie vertelt over een vrijwilliger die meeging na een burn-out en over een verpleegkundige die herstellende was van borstkanker. ‘Iedereen heeft wel iets,’ zegt Nathalie, ‘op reis worden we vrienden.’

Gek en reiziger

Als ik Lies nog vraag naar een bijzonder moment op reis, schiet ze in een lach. ‘Een reis met ons zit vol van onverwachte situaties die bijzondere oplossingen vergen,’ zegt ze. Dan denkt ze even na. ‘Als je plots op een plaats in de bergen komt te staan waar zelfs valide mensen moeilijk kunnen komen, dan geeft dat echt een geweldig gevoel. Als ik dan terug thuis ben en aan mensen vertel waar ik ben geweest, zeggen ze me soms: ben je gek? Ja, zeg ik dan, ik ben gek. Gek en zot van reizen!’

foto: Project U/Turn

In gesprek met

Nathalie Maes en Lies Demeyer hebben een aangeboren beperking. Dankzij Project U/TURN zijn ze beiden fervente reizigers geworden.

https://www.projectu-turn.com/nl

Dit verhaal werd gepubliceerd op 17 mei 2019 in de categorie Samenwerken.

Eva De Groote

Neergepend door

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder. 

Pingpong spelen doe je samen

In gesprek met Bart Vermeulen (Riebedebie) & Michel Vandendriessche (Pasar) | 16 april 2019

Allebei staan ze aan het hoofd van een boeiende netwerkorganisatie. En allebei dragen ze minstens één ander netwerk een warm hart toe: het netwerk ‘Iedereen Verdient Vakantie’. Michel Vandendriessche (Pasar) en Bart Vermeulen (Riebedebie) zeiden ‘ja’ op mijn uitnodiging voor een babbel, omdat ‘ik het ben’, omdat ‘ze graag een extra mijl lopen voor Iedereen Verdient Vakantie’, en omdat persoonlijk contact tussen mensen absoluut wél van deze tijd is. Een verwonderde ‘tiens’, een nieuw idee, een vraag die opgelost raakt, een versterkt engagement: dat gebeurt niet via mail of telefoon. Daarvoor moet je de ander in de ogen kunnen kijken, benadrukken ze. In dit gesprek nemen Bart en Michel het op voor de toeristische ondernemers in het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze nodigen het team uit om toegewijd werk te maken van persoonlijk contact met de bijna 600 vakantieverblijven, attracties en musea in het netwerk.

Met een speelse ‘disclaimer’ voor hun leeftijd, raken Bart en Michel een kwestie aan die onze organisaties parten speelt. ‘Misschien zijn we van de oude stempel’, lachen ze, ‘maar we hebben genoeg ervaring om te weten dat alles van waarde ontstaat in persoonlijke contacten tussen mensen.’

Persoonlijk contact is wél van deze tijd

In de werkwereld– waarin begrensde tijd  een vraagstuk is en efficiëntie een deel van het antwoord – nemen digitale managementsystemen en e-mail de plaats in van persoonlijke ontmoetingen tussen mensen. Dat kost minder tijd, en aan het einde van de dag lijkt het werk evengoed gedaan. Mooi niet, vinden ze allebei. Jazeker, digitalisering helpt ons efficiënt organiseren. Maar in het gesprek van mens tot mens gebeurt iets essentieels dat de kern van onze organisatie-opdracht verwezenlijkt.

Michel: ‘Je invloedssfeer reikt tot waar je mensen persoonlijk kent en dus hebt ontmoet. ‘Mensen willen wel degelijk behoren tot een netwerk. En dan bedoel ik: een groep mensen die samen iets willen bereiken. Als organisator van zo’n netwerk heb je dan een extra mijl te lopen. Je invloedssfeer wordt groter als je buiten komt, de mensen bezoekt en tijd neemt om te luisteren. Die digitale hulpmiddelen zijn waardevol maar ook begrensd.’

"Je invloed reikt tot waar je mensen persoonlijk kent en dus hebt ontmoet. Digitale communicatiemiddelen zijn wel waardevol, maar ook begrensd." - Michel Vandendriessche

Bart: ‘Bij Riebedebie ervaren we iets gelijkaardigs. We kunnen telefonisch en met e-mail wel iets van een band opbouwen, maar de kwaliteit daarvan blijft ergens haperen. Pas als wij onze leden persoonlijk spreken, bij een bezoek of op een netwerkmoment, schiet die kwaliteit de hoogte in. Dan worden onderlinge relaties sterker en kunnen we samen iets bereiken.’

Een vorm van efficiëntie: gedeelde kennis bespaart een boel energie

Een contact via telefoon, en nog meer via mail, is meestal doelgericht. Via mail deel je hooguit iets mee. Of je stelt een vraag en krijgt -als alles goed gaat- een antwoord. Mensen die elkaar ontmoeten wisselen meer uit dan vraag en antwoord. In gesprek leren mensen van elkaar en ontstaan ideeën. Gesprekspartners ontdekken wat ieder in z’n mars heeft, en kunnen daar tijdens en nog lang na de ontmoeting op steunen. Informatie gaat beter stromen en mensen kunnen iets betekenen voor elkaars werk, doelen en de vraagstukken waarmee ze worstelen.

Bart: ‘Ik vergelijk het met pingpong. Mailen of andere manieren van digitale communicatie is zoals pingpongen op je eentje. Je slaat het balletje, maar het komt zelden vanzelf terug. Je moet er meestal zelf om lopen. Als je met twee bent, komt het balletje ook terug jouw kant uit. Dialoog is als samen pingpong spelen in real time: je vertelt iets en er komt een vraag terug. Je antwoordt, speelt in op wat een ander zegt en leert dingen die je alleen in de ontmoeting kunt ontdekken.

Michel: ‘Ik zie dat de mensen dan positiever worden ten opzichte van elkaar. We zien meer kansen. We merken dat we voor eenzelfde doel werken. Dat brengt positivisme mee. En moed.

Bart: ‘En voldoening, die voortkomt uit het voor elkaar dingen kunnen doen.’

Michel: ‘Ik ondervond dat zelf nog vanochtend. Een ondernemer uit het netwerk Iedereen Verdient Vakantie belde mij op met een vraag. Ik kon hem een contact doorspelen. Dat werkt net omdat we elkaar kennen. Wat een besparing van energie!’

Een uitdaging voor de jongere – digital native - generatie

Bart en Michel vertellen dat ze extra kracht ervaren doordat ze een groot netwerk van persoonlijke relaties hebben opgebouwd. En ze merken – ook in hun eigen organisatie – dat de jongere generatie medewerkers daarmee worstelt. Ze nemen makkelijker hun toevlucht tot digitale communicatie, terwijl de weg vooruit net in die vertrouwelijke onderlinge contacten ontstaat.

Bart: ‘Ik geef een voorbeeld vanuit Riebedebie. Als wij willen weten hoe pakweg het paasweekend was bij onze leden, kunnen wij drie dingen doen. Ofwel sturen we een mailing uit, en dan zal 80% daar niet op reageren. Als we een telefoonronde organiseren, krijgen we van ongeveer de helft een antwoord. Maar als we ze persoonlijk spreken – of mensen bellen waarmee we een persoonlijke band hebben opgebouwd -  dan krijgen we tot in detail de informatie die we nodig hebben.’

Michel: Op je stoel blijven zitten werkt niet. Ja, een toer door Vlaanderen doen kost tijd. Maar het stimuleert wel, merk ik bij Pasar. De medewerkers kunnen hun werk beter doen, en de leden ervaren een grotere betrokkenheid.’

Iedereen Verdient Vakantie: soigneer je aanbieders

Bij Iedereen Verdient Vakantie weten ze wat ‘netwerken’ betekent. Met 2500 partners, waarvan 1900 sociale organisaties en 600 vakantie-aanbieders, realiseren ze een vakantie-ervaring voor meer dan 160.000 mensen per jaar. Dit is het resultaat van duizenden gesprekken met vakantiegangers, sociale organisaties en toeristische ondernemers. Die aanbieders zijn een enorm belangrijke schakel, vinden Bart en Michel. Ze zijn met veel, bieden korting uit eigen portemonnee en doen dat vaak vanuit een sociaal engagement. En toch vinden mijn gesprekspartners het nodig om nu na te denken over sterkere relaties met de ondernemers binnen het netwerk.

Michel: ‘Als ik aan anderen vertel over Iedereen Verdient Vakantie, dan hoor ik mezelf altijd zeggen dat het een heel groot netwerk is. Dat het groot is, is natuurlijk interessant, maar ondernemers moeten natuurlijk wel goed blijven weten wat er precies omgaat in dat netwerk, wat er gedaan wordt, waar het over gaat. ‘

Bart: ‘Het aanbod is groot, divers en aantrekkelijk. Maar het gaat mij niet alleen om de kwantiteit. In de kwaliteit kan nog dieper doorgedrongen worden, denk ik. De kortingen kunnen groter worden als er meer persoonlijke contacten zouden zijn tussen het Steunpunt en de ondernemers. Het aanbod kan uitgediept worden. Eventuele moeilijke ervaringen van ondernemers kunnen beluisterd worden, vooroordelen opgevangen, problemen opgelost. Je pakt suggesties mee naar de organisatie en zo kom je makkelijker tot een constructief verhaal voor alle betrokkenen.’

"Het aanbod aan vakantiekansen kan uitgediept worden in persoonlijke relaties met alle toeristische ondernemers.' - Bart Vermeulen

Michel: ‘En voor de medewerkers zelf geldt: als ze de plekken met hun eigen ogen gezien hebben, dan verstaan ze beter wat er in die wereld gebeurt, wat vakantiegangers beleven, hoe de ondernemers ermee omgaan. Je moet die wereld zelf ervaren, om dan te kunnen bedenken hoe je de systemen in je organisatie beter kunt maken. Ik denk ook dat je die netwerkcapaciteiten van medewerkers, die zorg voor de leden, moet vertalen in training, in je HR-beleid ook.

Bart: ‘En dat gebeurt bij Iedereen Verdient Vakantie zeker. Er is daar al veel netwerk-kracht. Al kan die zeker nog sterker worden naar de toeristische partners toe. De ondernemers van daguitstappen, musea en attracties, die zien we amper op het jaarlijks Forum. Die komen pas als ze de meerwaarde van hun aanwezigheid zien. Want ook bij hen: er is zoveel te doen, en de tijd is altijd beperkt. Ondernemers willen zien wat hun engagement in hun netwerk oplevert voor hen. Ik denk dat we dat alleen maar kunnen opvangen door alle toeristische aanbieders persoonlijk beter te leren kennen.’

De cultuur van ontmoeting doortrekken

Klinkt als: een ferme uitdaging. Vooral omdat het extra inzetten op persoonlijke contacten met toeristische ondernemers niet ten koste mag gaan van het warme netwerk met vakantiegangers en hun sociale organisaties. ‘Je moet ook dat vanzelfsprekend onderhouden’, zeggen Bart en Michel, ‘want alles evolueert. De mensen veranderen, hun noden en wensen veranderen.’ Die cultuur van ontmoeting zit diep in het netwerk, en dat moet zo blijven. Er is alleen, nu precies in deze tijd, de nood om een tand bij te steken naar de ondernemers. Het huis ‘Toerisme Vlaanderen’ is voor de meesten van hen vér weg, daar in Brussel, en het is voor hen onduidelijk hoe dat huis hen kan ondersteunen.

Michel: ‘Een aantal toeristische ondernemers zien Toerisme Vlaanderen als controleur.’
Bart: ‘Ja, en als een soort van ivoren toren ver weg van hun leefwereld.’
Michel: ‘En sinds het decreet veranderd is, hoor ik regelmatig ondernemers zeggen dat ‘het schijnt dat ze niet meer verplicht zijn om een aanbod te doen bij het steunpunt’. Ja, als ze dat beginnen overwegen, dan gaat het hele idee op de lange duur eraan hé.’
Bart: ‘Dat engagement moet vanuit hun wereld kunnen ontstaan. Niet als een verplichting, maar als een positieve keuze. En misschien de beste manier daarvoor is dat ondernemers horen van elkaars engagement.’
Michel: ‘En dat we ons betrokken voelen. Ze noemen ons ‘aanbieder’, maar dat woord helpt niet zo om mij betrokken te voelen. Mensen zeggen alleen maar ‘dat is van ons’, als dat netwerk dichtbij is, en empathisch is voor wie ik ben en wat ik kan bijdragen.’
Bart: ‘Die shift naar engagement hebben we nog te maken denk ik. Nu zien ondernemers Iedereen Verdient Vakantie vaak als een manier om ‘iets’ te doen voor hun maatschappelijke verantwoordelijkheid en een handige regeling om hun korting bij de juiste mensen terecht te doen komen. Dat is allemaal nogal functioneel. Er is ook lang gefocust op mensen in armoede. De laatste jaren komt daar de aandacht voor andere vakantiedrempels bij. Dat is een goede zaak: vele ondernemers gaan daarin ook verhalen herkennen die zich dichtbij hun eigen levens afspelen. Daar kan je ze dan ook mee aanspreken.’

Een werk dat nooit stopt

De meeste puzzelstukken van het netwerkverhaal Iedereen Verdient Vakantie liggen netjes op z’n plek. Trek nu die toeristische partners helemaal mee ‘in’ het netwerk, zeggen Bart en Michel. De brug naar vakantiegangers en sociale organisaties is stevig gebouwd. Als eenzelfde brug van warme contacten, empathie en voortdurende uitnodiging tot engagement wordt geslagen naar attracties en verblijven, dan verdiepen de funderingen nog verder.

‘We willen onze collega’s graag op netwerkmomenten ontmoeten. We willen ze zien op het forum, we willen samen bouwen aan vakantiekansen voor iedereen. En dan is de eerste stap: de deur uit, het terrein op en die ondernemers ontmoeten, hen in de ogen kijken en nieuwsgierig van gedachten wisselen. Op dat fundament zeggen ondernemers later makkelijker ‘ja, ik kom meedoen’, wanneer de uitnodiging voor het forum of een ander netwerkevent in de bus valt.’

Bart Vermeulen en Michel Vandendriessche

In gesprek met

Bart Vermeulen is directeur van de Koepel van Attracties en Musea in Vlaanderen, met Riebedebie als publiekswebsite en andere publicaties. Zij verenigen ruim 250 grote en kleine musea en toeristische attracties. De meeste leden van de Koepel van Attracties & Musea zijn ook aangesloten bij het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Michel Vandendriessche is directeur bij vrijetijdsorganisatie Pasar. Pasar is een socio-culturele organisatie met zo’n 290 afdelingen in Vlaanderen. Bij Kompas Campings vzw neemt Michel de rol op van gedelegeerd bestuurder. In een recent opgerichte stuurgroep denken Bart en Michel mee over actuele uitdagingen en toekomst van Iedereen Verdient Vakantie.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 16 april 2019 in de categorie Samenwerken.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Warimpel wil drempels wegwerken door banden te smeden

In gesprek met Henk Vandeginste, De Warande | 12 maart 2018

Er waren eens…
drie coördinatoren van evenveel West-Vlaamse jeugdverblijfcentra. Ze hadden afgesproken elkaar te ontmoeten in Jeugdverblijfcentrum Plokkersheem in Watou. De kokkin kwam binnen. ‘Zeg, heren, ik moet een menu maken voor een groep met iemand die een vegetarisch, lactose- en glutenvrij dieet volgt. Weten jullie of er zoiets bestaat als lactose- en glutenvrije pasta?’ Henk Vandeginste, coördinator van De Warande lacht als hij eraan terugdenkt. De vraag van die collega zette een droom in gang, die uiteindelijk zou uitmonden in ‘Warimpel’: een initiatief dat kennis en ervaring wil doen stromen tussen vrijwilligers en medewerkers van West-Vlaamse jeugdverblijfcentra.

Terug naar de pasta. De drie mannen keken naar de kokkin, naar elkaar en haalden hun schouders op. Neen, van gluten- en lactosevrije pasta wisten ze niets. Maar ze kenden mensen die het wel konden weten. ‘Bel eens naar onze kok,’ suggereerde Matti Vandemaele (Peace Village), ‘Ik geloof dat hij vorige week nog glutenvrij heeft moeten koken.’ Henk: ‘Met die kleine gebeurtenis werd ineens duidelijk dat er een pak kennis en ervaring in onze sector aanwezig is om vakantiedrempels te verlagen. Alleen zit die verspreid en is die daardoor niet zo toegankelijk. Met Warimpel willen we zoveel mogelijk jeugdverblijfcentra met elkaar in contact brengen. Van kop tot teen. Zodat de kennis kan gaan stromen.’

Voor hele grote en hele kleintjes

West-Vlaanderen telt een tweehonderdtal jeugdverblijfcentra en hostels. Daar zitten grote organisaties tussen, maar net zo goed hele kleine initiatieven van pakweg een boer die ruimte biedt voor een paar tentjes voor jong volk. ‘Iedereen werkt hard op z’n eigen eilandje, maar zoekt dikwijls oplossingen voor gelijkaardige zorgen’, zegt Henk. ‘Dat gaat van voeding, tot ideeën rond bewegwijzering, toegankelijkheid, duurzaamheid, kindvriendelijkheid, de huur van speelmaterialen of lakens, boekingssystemen en noem maar op.’

Plokkersheem 2
 

 

Goesting is duidelijk

Einde vorig jaar trokken initiatiefnemers Henk Vandeginste (De Warande), Matti Vandemaele (Peace Village) en Stijn Dujardin (toen nog coördinator van Plokkersheem) het idee op gang. Zestien uitbaters van West-Vlaamse jeugdverblijven reageerden enthousiast. Ze herkenden gelijkaardige verzuchtingen en hadden veel goesting om het idee naar een hoger plan te tillen. Henk: ‘Toen al werd duidelijk hoe vanzelfsprekend iedereen zijn eigen domein vindt en er bijna niet meer met nieuwe ogen kan naar kijken. In contact met collega’s van andere verblijven kan dat wel. Dan worden vragen gesteld en ideeën uitgewisseld die een mens weer anders doen kijken.’

Doorstart

De echte doorstart van Warimpel volgt op 20 en 21 maart. Henk: ‘Het programma is opgebouwd rond drie ‘I-s’: intervisie, inspiratie en interactie. Vandaar Warimpel, met een ‘i’.’ Het initiatief is uniek, zegt Henk, omdat het doelbewust alle mensen betrekt die meedraaien in een jeugdverblijf. Kennis, ervaring en vragen zitten immers bij vrijwilligers, medewerkers en leiding. En zowel bij grote initiatieven met een grote personeelsploeg als bij hele kleine spelers die puur op de inzet van vrijwilligers draaien. Door elkaar te leren kennen en van gedachten te wisselen, kunnen vakantiedrempels sneller en effectiever worden aangepakt.

Toekomstperspectief

Warimpel is een initiatief van Plokkersheem, De Warande en Peace Village, voor de tweedaagse in samenwerking met CJT - Centrum voor Jeugdtoerisme en Westtoer. Via Toerisme Vlaanderen krijgt het project een impulssubsidie in het kader van ‘Iedereen Verdient Vakantie’. Na een experimentele fase willen de initiatiefnemers de aanpak evalueren. Als het project werkt – wat wil zeggen bijdraagt tot onderlinge samenwerking en het effectief verlagen van vakantiedrempels – zullen ook jeugdverblijven uit andere provincies betrokken worden.

 

Meedoen kan nog
Op 20 en 21 maart breekt Warimpel definitief door. De initiatiefnemers nodigen alle medewerkers van elk West-Vlaams jeugdverblijf uit om mee in het avontuur te stappen. Ze geloven dat elke schakel in een organisatie van belang is, en dagen iedereen uit om elkaar te versterken, uit te wisselen wat je weet, te vragen wat je niet weet en te stelen met je ogen. Het programma omvat plaatsbezoeken, workshops, lekker eten en bijpraten tussen pot en pint. Alle informatie over Warimpel en de eerste tweedaagse inspiratie-intervisie-interactie is te vinden op www.facebook.com/Warimpel.  Inschrijven kan via een mail aan warimpel.wvl@gmail.com

 

foto's: Plokkersheem

Henk Vandeginste

In gesprek met

Henk Vandeginste is coördinator en conciërge van De Warande in Kortrijk. De Warande is een stedelijk openbaar avontuurlijk speeldomein van 8 hectare groot met  de inclusieve speelpleinwerking Wasper, een jeugdverblijfcentrum en samentuin De Groenter. Henk is van jongs af aan geworteld in het jeugdwerk. ‘Ik heb van mijn hobby mijn beroep gemaakt,’ zegt hij, ‘het is een manier van leven geworden, een missie, een passie.'

Dit verhaal werd gepubliceerd op 12 maart 2018 in de categorie Samenwerken.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Vlaanderen is warmer dan we dachten…

In gesprek met Forum Iedereen Verdient Vakantie 2017 | 8 december 2017

Buiten waaide een scherpe zeewind en met af en toe een bui liet de winter weten dat hij Oostende had bereikt. Binnen in de Grote Post kregen we ’t warm van hartelijke ontmoetingen, knuffels van blij weerzien, vakantieverhalen en een grote dosis pure schoonheid. Marianne Schapmans, directeur van Vakantieparticipatie, nodigde 400 Forumbezoekers uit hun hart te openen. ‘Het netwerk Iedereen Verdient Vakantie komt elk jaar samen op deze feestelijke Forumdag. Elk jaar is dat hartverwarmend. Hier zien en voelen we wat doorgaans onzichtbaar is: dat grote, belangrijke netwerk dat vakantie mogelijk maakt voor mensen die minder vakantiekansen hebben.’ Dagvoorzitter Jeroen en strandjutter Joep brachten de zee tot in de Grote Post. De schoonheid spoelde van het podium tot op de achterste rij van het theater. Wie erbij was, verliet na een sprankelende ochtend de zaal met een vernieuwd besef dat hij of zij die éne persoon kan zijn die het verschil maakt in het leven van mensen.


Brieven van Dikke Freddy

Erik Vlaminck
Erik Vlaminck leest de brieven van Dikke Freddy

Dikke Freddy schreef een brief aan zijn collectieve schuldbemiddelaar. Toen schrijver Erik Vlaminck niet één, maar drie brieven voorlas, gingen rillingen van herkenning door de zaal. Of zijn schuldbemiddelaar wel besefte hoe druk Freddy het had met overleven, vroeg hij. En waar die het in godsnaam vandaan haalde om hem geen vakantie te gunnen? Goed dat Freddy zelf oplossingen zocht – en vond. Vakantieparticipatie moet trouwens maar 'ns werk maken van klare taal, zei hij. En wat hem zelf betreft: hij zou voortaan op hotel gaan wonen, in een zuiders land. ’t Zou beter en goedkoper zijn dan thuis. Of had zijn schuldbemiddelaar een ander voorstel misschien?


Grootschalig luisteronderzoek

Die clash tussen Dikke Freddy en zijn schuldbemiddelaar had zo uit de verhalenberg van het Grootschalig Luisteronderzoek geplukt kunnen zijn. Want, inderdaad, het recht op vakantie wordt hier en daar in professionele en politieke middens nog betwijfeld. Niet iedereen krijgt of vindt toegang om – zelfs maar een paar dagen per jaar – de zorgenknop even om te draaien. Maar er gebeurt ook heel veel wat wél werkt. ‘Vlaanderen is warmer dan we dachten’, zeiden Gudrun Willems en Steff Deprez toen ze de resultaten van het onderzoek presenteerden. Samen met een twintigtal vrijwillige oren verzamelden en interpreteerden ze 1004 verhalen over hoe we in Vlaanderen vakantie mogelijk maken voor mensen die minder vakantiekansen ervaren.


Die ene persoon maakt het verschil

Gudrun en Steff vertelden hoe belangrijk we vakantiekansen voor kinderen met z’n allen vinden. Dat engagement van mens tot mens het verschil maakt tussen wel of geen vakantie. Dat een deugddoende vakantie-ervaring vaak afhangt van één persoon die net dat tikkeltje meer doet. Ze vertelden dat het netwerk Iedereen Verdient Vakantie ertoe bijdraagt dat mensen meer het gevoel krijgen erbij te horen in de samenleving. Dat nog teveel mensen het aanbod aan betaalbare vakantiekansen niet kennen. Dat er nog veel uitdagingen zijn om het recht op vakantie voor iedereen in praktijk te brengen. De resultaten van het onderzoek worden de komende maanden uitgediept, en zullen de agenda van het netwerk Iedereen Verdient Vakantie stevig gaan beïnvloeden.


Life-changing experience!

Hilde en Marleen vertelden hoe ‘oor zijn’ hun leven beïnvloedde. Tientallen keren luisterden ze naar verhalen die mensen hen vertelden over vakantie en hoe vakantie wel of niet mogelijk wordt. Oog in oog met kwetsbare mensen, professionals en vrijwilligers ontdekten ze de warmte tussen mensen, en het verdriet van mensen die zich uitgesloten voelen.

Oren vertellen
v.l.n.r Hilde, Gudrun, Jeroen, Marleen, Mieke en Joep
 

Hilde zag dat nieuwe vakantiekansen ontstaan, alleen al door vragen te stellen, te luisteren en van gedachten te wisselen. ‘Al vertellend komen mensen op ideeën en ontstaat er beweging’, getuigde ze. Marleen knoopte de resultaten van het onderzoek in haar oren. ‘Al luisterend naar mensen kreeg ik meer zelfvertrouwen. Ik wil meer dan ooit opkomen voor mensen die het moeilijker hebben. Als vrijwilliger in een nieuw Rap op Stap kantoor wil ik ook die ene persoon zijn die het verschil maakt.’


De gidsen: the making of…

En toen vielen de nieuwe vakantiegidsen – letterlijk – uit de lucht. Makers Michelle en Minne gunden het publiek een hilarisch zicht achter de schermen. Wie had gedacht dat zo’n gids in één-twee-drie klaar was, ontdekte hoeveel zorg, geduld en voorlopige versies aan die gegeerde hebbedingen vooraf gaan.

Michelle en Mine vertellen het verhaal van de nieuwe vakantiegidsen 2018

 


Antikwal

Schoonheid spoelde een ochtend lang door de ruimte. Met als hartverwarmend, geestverruimend hoogtepunt de voorstelling van het stuk ‘Antikwal’. De titel ontstond als lapsus van Danny, de theatermaker die met een groep Oostendse gelegenheidsacteurs een theaterstuk bracht. Oostende, trotse schone stad kwam op scene. Met nondedju’s van een vissersvrouw, gepaai van het Casino, de sop-en-de-kool sparende burgervader, de lieflijkheid van het ‘bosje’, de kunstzinnigheid van Ensor en de angst voor de vergetelheid van Atlantikwal. En op de achtergrond, de zee. Het zeetje, die het strand overspoelt en zich weer terugtrekt, en die er altijd zal zijn.

Applaus voor schitterende cast:
Casino, Atlantikwal, Burgemeester, Vissersvrouw, De zee, het Bosje en Ensor.

 


Nog meer schoonheid: het vakantielied, de prachtigste vakantiefoto en het forumgedicht.

De IedereenVakantieToer streek nog een laatste keer neer, hier in Oostende. Annelore van Allez Chantez! zong het Iedereen Vakantie Lied, en vierhonderd mensen zongen mee Garantie op vakantie. En omdat het zo goed was, dit jaar, doen ze ’t volgend jaar opnieuw, die toer.

Myriam beklom het podium en ontving haar meest dierbare vakantiefoto op canvas. Haar foto werd de winnaar van de vakantiefoto 2017. Ze nam het beeld op het strand bij Vayamundo. De kinderen kijken op naar een vlieger. De avondlucht is weergaloos.

Myriam:  'dit is wellicht de meest dierbare foto van m'n leven'

 

Forumdichter Jan Somers liet al die schoonheid door zich heen spoelen en componeerde er – on the spot – een gedicht over. Het Forumgedicht 2017.  Iedereen Vakantie… vergeet het niet… vergeet het niet.

Een Koningin wachtte ons hier op.
Menselijkheid was vandaag op Post

Al juttend bijzondere schatten
uit alle streken aangespoeld

met of zonder radio
met of zonder brief
met of zonder goed gevulde fles.

Oren legden zichzelf te luister
in een tijd van vele maanden lang

en in alle Vlaamse regio’s breed
sprokkelden zij wel duizend en vier verhalen.

Vakantie werd bovendien, met zwier,
van ginder ver tot helemaal hier

meermaals en luidkeels bezongen.
Iedereen vakantie

vergeet men niet – vergeet men niet.
Een nieuwe ster en nieuwe gids

zijn óók alweer geboren.
Iedereen verdient vakantie – vergeet het niet!!

 

Fotografie: Robert Boons

 

netwerk Iedereen Verdient Vakantie

In gesprek met

Elk jaar ontmoeten vakantiegangers, sociale organisaties en vakantiemakers elkaar tijdens het Forum Iedereen  Verdient Vakantie.  De editie 2017 ging door op 7 december in Oostende. 

Dit verhaal werd gepubliceerd op 8 december 2017 in de categorie Samenwerken.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Pagina's

Copyright © 2024 Steunpunt vakantieparticipatie | Disclaimer | Privacy |