Overslaan en naar de inhoud gaan

Kinderen

Mag ik meespelen?

In gesprek met Lore Coucke, Speelpleinwerking Wasper | 21 februari 2018

Ze staat middenin pure schoonheid, zegt ze. Tussen gedreven jonge mensen die zich smijten om kinderen een heerlijke vakantietijd te bieden. Tussen nieuwsgierige kinderen die zich het licht uit ravotten en ’s avonds met een gelukzalige glimlach op de achterbank van mama’s auto in slaap vallen. Lore Coucke coördineert de speelpleinwerking Wasper in Kortrijk. Wasper is een inclusief speelplein.  Kinderen die omwille van een beperking of moeilijke gezinssituatie specifieke noden hebben, noemen ze in Kortrijk ‘Zilverkinderen’. Voor hen zijn er toegewijde Zilveranimatoren en sinds vorig jaar ook een snoezelcontainer.

Kyara komt al zes jaar naar het speelplein, vertelt Lore. Het meisje is elf en heeft een mentale beperking. Ze kan moeilijk verwoorden wat ze wil. Het is voor de animatoren vaak zoeken naar wat ze nodig heeft. Lore: ‘Als ze ’s morgens aankomt is het soms haar dagje niet. Ik zie dan de Zilveranimatoren alles doen om toch een ingang te vinden en haar mee te krijgen in het spel. Dat vraagt veel tijd en veel aandacht. En plots is er een klik. Dan gaan ze samen naar de groep, komt een van de kindjes op Kyara af en grijpt haar handje. ‘Yes!’, zie je de animatoren dan denken. Kyara bloeit instant open en gaat mee naar het bos te midden van babbelende en spelende kinderen.'

Lore in gesprek met de kinderen

Lore aan de babbel met de jongsten

 

 

Diversiteit, voor kinderen heel gewoon

Dat die stempel van ‘anders zijn’ op het speelplein kan wegvallen is mega-heerlijk, zegt Lore. ‘Sommige Zilverkinderen zitten door het jaar in het bijzonder onderwijs, of in één of andere voorziening. Hier zijn ze niet ‘apart’, maar vooral samen met andere kinderen.’ De kinderen vinden een plekje in de groep en maken vriendjes. En vriendjes leren positief omgaan met elkaars verschillen. ‘Kinderen zijn daar overigens totaal niet mee bezig. Diversiteit is voor hen heel gewoon, heel normaal.’

 

Snoezelcontainer

Kyara en de andere Zilverkinderen hebben sinds vorig jaar een bijzonder paradijselijk plekje op het speelplein. De snoezelcontainer is een idee van enkele animatoren die orthopedagogie studeren. Zij wilden een rustige, prikkelarme ruimte die toch ook aanmoedigt om te spelen. ‘De container werd een prachtige ruimte waar animatoren aan de slag kunnen met talenten, interesses, fantasieën en speelgoesting van de kinderen’, zegt Lore.

Snoezelcontainer Wasper

Een oude container werd vanbinnen zwart geverfd. Met een waterbed, voelmuren, een discobal en spiegelbal maakten ze er een gezellige ruimte van. De kinderen kunnen er rustig spelen en een beetje tot zichzelf komen als het nodig is. ‘Nu kunnen we op een plezante manier tijd doorbrengen met kinderen die even op adem willen komen. Een beetje afleiding vinden, zonder dat het aanvoelt als een straf’, zegt Lore.

De container is een flinke aanwinst. De eerste zomer is positief geëvalueerd, en nu bouwt de animatorenploeg de snoezelruimte verder uit. ‘We stellen themaboxen samen. We kijken er al naar uit om die samen met de kinderen open te doen en de ruimte eens een keertje anders in te richten.’

Kyara bloeit

‘Voor kinderen als Kyara kunnen er zoveel dingen op hun pad komen die het hen moeilijk maken om een vriendengroep te creëren. Hier op het speelplein vinden ze de ruimte, de vrijheid – en steun van animatoren en andere kinderen – om daar zelf een weg in te vinden’, zegt Lore. En dat lukt, als je goed kijkt naar wat er in de namiddagen op het speelplein aan moois ontstaat. Dan hebben kinderen alle vrije ruimte, en bedenken ze zelf wat ze willen spelen. Kinderen vinden elkaar, maken groepjes en vragen, ook aan Kyara: ‘Helaba, Kom je mee?’ Ze grijpen elkaars handje en weg zijn ze.

Animatoren Wasper

De animatoren van Wasper. Lore: ‘Je moet het toch maar doen hé: studeren, zelf op vakantie willen,
vakantiewerk doen én belangeloos een pak tijd cadeau doen om jonge kinderen de vakantietijd van hun leven te bieden.'

 

Meer Info:
De Zilverwerking is een stedelijk initiatief van Speelplein Wasper, van vzw De Warande in Kortrijk. Wasper wil elk kind maximale speelkansen bieden tijdens schoolvakanties. Met de Zilverwerking speelt Wasper in op noden van kinderen met een beperking en kinderen in moeilijke thuissituaties.
In een kennismakingsgesprek met ouders beluistert Lore de behoeften van het kind en krijgt ze tips over dingen die het kind leuk vindt en raad voor als het even moeilijk gaat. De kinderen sluiten aan bij gewone groepen, en Zilveranimatoren bieden ondersteuning op maat. De animatoren gaan voluit voor de Zilverwerking. Momenteel evalueren ze samen de werking van vorig jaar en bedenken ze hoe het volgende zomer nog beter kan.

Lore Coucke

In gesprek met

Lore Coucke (23) ging in juli 2017 aan de slag als speelpleinverantwoordelijke bij Wasper, een organisatie de stad Kortrijk en van jeugdcentrum De Warande in Kortrijk. Naast een speelpleinwerking is De Warande ook een jeugdverblijfcentrum en een openbaar (speel)domein. Lore kan in haar job haar passie voluit uitleven. Bij de jeugdbeweging ontdekte ze dat de drempels voor sommige kinderen te hoog waren om deel te nemen. ‘Daarom vind ik het super belangrijk om hier kansen te bieden aan zoveel mogelijk kinderen.’

Lore deed vakantiewerk bij AjKo, Kortrijks jeugdwelzijnswerk. ‘Zij zijn toch wel mijn voorbeeld. Hun manier van werken en de houding van de jeugdwerkers is een bron van inspiratie geworden voor mij.’

Dit verhaal werd gepubliceerd op 21 februari 2018 in de categorie Kinderen.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Vakantie mogelijk maken voor een ander, 't kan zo simpel zijn

In gesprek met Ludo en Jeanine Van Deun | 2 oktober 2017

Ze namen een kersvers buurjongetje mee op vakantie. Een vijfjarig Afrikaans kereltje, wiens papa net overleden was. Het ventje kwam naar België, naar het gezin van papa’s broer. Afrikaanse broers zorgen namelijk voor elkaars kinderen als één van hen iets overkomt. Tante was hoogzwanger, en dat nieuwe gezinslid erbij was even een beetje veel van het goede. Dus namen buren Ludo en Jeanine Van Deun het jongetje een weekje uit naar Luxemburg. Dan kon tante een beetje rusten. Het is allemaal niet zo bijzonder, zeggen ze. Iedereen zou het doen. Hmm, ik twijfel even. Zou ik? Zomaar, vanzelfsprekend? Wat jij?

 
 

'Vakantie zonder grenzen!’, lachen ze wanneer ik vraag welke titel best bij hun verhaal zou passen. Zonder grenzen, zeg dat wel. Afrika meets Turnhout. Afrika en Turnhout trekken naar Luxemburg. Maar zonder grenzen ook op deze frisse manier: de zorg van de buren is onze zorg. Vlamingen zijn voorzichtig om zich te moeien in het huishouden van een ander. Maar, als het is om een ander te helpen, dan spreekt het toch vanzelf dat we die grens tussen ‘wij’ en ‘jullie’ oversteken. Of niet?

Een ander een beetje rust en geluk gunnen

Ludo en Jeanine Van Deun en kleinkinderen
Ludo, Jeanine en de kleinkinderen in De Bosberg

‘Ach,’ zegt Jeanine. ‘Het is niet zo bijzonder.’ Ze kenden de buren. Jeanine had op de kleinsten gepast. Een mens doet toch wat voor een ander. Je geeft zo’n kleine man een beetje extra zelfvertrouwen. Een beetje geluk. Een kans om zijn gedachten eens te verzetten. De vakantie was trouwens heerlijk.

Het was nodig, en het was goed. Voor de buurvrouw met een derde kindje in haar buik. Het gaat over ‘coherentie’, zegt Ludo. Hij bedoelt: je woont in eenzelfde buurt, dan is er toch verbinding. Dan voel je toch wat nodig is, en doe je wat je kunt.

De tent is altijd groot genoeg

‘We dachten daar eigenlijk niet zo over na’, zegt Ludo. ‘We deden het wel meer. Jeanine was onthaalmoeder, en het gebeurde wel dat onthaalkindjes met ons meegingen, omdat de ouders het professioneel te druk hadden om vakantie te nemen.’ Het was eenvoudig, zeggen ze. Hun tent was groot genoeg, en hun eigen kinderen hadden er speelkameraadjes bij.

Groot vertrouwen in sociaal medevoelen

‘We zouden het gewoon opnieuw doen, als dat een ander helpt.’ En neen, ze vinden echt niet dat ze daarmee tegen de stroom ingaan. ‘Veel mensen zouden dit doen, dus maak het niet te groot.’

Dat doen we niet, het groot maken. We willen het wel verder vertellen. Zodat meer mensen op ’t idee komen om vakantie mogelijk te maken voor wie er op eigen kracht amper aan toekomt.

Zou jij het doen? 

Foto: Els Van Bosbeke

Familie Van Deun

In gesprek met

Ludo en Jeanine Van Deun wonen in Turnhout. Ludo is fotograaf, zijn vrouw werkte jarenlang als onthaalmoeder. Het koppel heeft drie adoptiekinderen. We troffen hen in De Bosberg in Houthalen, waar ze met twee kleinkinderen met vakantie waren. 

Het verhaal van Ludo en Jeanine werd opgetekend in het kader van het grootschalig luisteronderzoek van Steunpunt Vakantieparticipatie. Via duizend verhalen willen ze leren hoe wij in Vlaanderen vakantie mogelijk maken voor elkaar, en in het bijzonder voor mensen die minder vakantiekansen hebben.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 2 oktober 2017 in de categorie Kinderen.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Vakantiekansen voor kinderen: doe wat nodig is

In gesprek met Sofie Hillemans, De Wegwijzer Oostende | 5 april 2017

Dat je kind lid kan worden van een sportclub, zijn creatief talent kan uitleven in de kunstacademie, kan spelen met andere kinderen in een speelpleinwerking of op kamp kan met de jeugdbeweging of een vakantieorganisatie: klinkt vanzelfsprekend. En toch zijn er heel wat mensen die de mogelijkheden niet kennen, de weg niet vinden of de drempels niet kunnen nemen. ‘Als het wél lukt, beleven ouders en kinderen er veel deugd aan. Kinderen bouwen een netwerk uit, leren nieuwe dingen kennen, ontdekken hun talent. De dynamiek in het gezin wordt er beter door.’ Dat horen we van Sofie Hillemans, onderwijs- en vrijetijdsbemiddelaar bij De Wegwijzer in Oostende. Haar pleidooi in vier woorden: Doe wat nodig is. Breng vrije tijd en vakantie onder de aandacht van gezinnen in armoede, help hen om tijdig stil te staan bij de vakantietijd en sta naast hen als ze in het onbekende durven stappen.

‘In gezinnen die een moeilijke tijd doormaken, borrelt de aandacht voor vakantie en vrije tijd niet vanzelf op’, zegt Sofie. Je zult bijvoorbeeld als mama maar alleen voor een kroostrijk gezin moeten staan, met onzekerheid over je huisvesting en financiële kopzorgen. Dan nog je zoon laten deelnemen aan een sportclub is niet vanzelfsprekend. Daarvoor heb je ruimte in je hoofd nodig, vervoer om je kind te brengen en te halen, aandacht om het te blijven aanmoedigen. Gezinnen die in armoede leven, hebben vaak die ruimte niet.

Dan moet je als samenleving die ruimte helpen scheppen, vinden ze in Oostende.  Dan ga je de boer op, breng je het aanbod tot bij de mensen, prikkel je mama’s en papa’s om plannen te maken voor vakantieperiodes en sta je kinderen bij om de sprong in het onbekende te maken. En… je wacht niet tot het zomer wordt. Je trekt je winterjas aan, gaat de boer op en praat met de mensen, lang voor de vakantie echt begint te kriebelen.

In de winter plannen maken voor de zomer

Op tijd beginnen? Sofie: ‘Dat betekent al in januari en februari vooruitblikken naar de zomervakantie. Het lokale en bovenlokale aanbod is wel groot, maar je zal vaak zien dat wat je kind nét graag wil doen snel volzet is. Anders dan in beter bemiddelde gezinnen is het voor mensen in armoede niet evident om over een lange tijd vooruit te blikken. Middenin de chaos, zorgen en verplichtingen van het dagelijks leven helpt De Wegwijzer hen ruimte maken om het aanbod te leren kennen, keuzes te overwegen, aan sparen en organiseren te denken. Dat proces vraagt tijd: bedenktijd en begeleidingstijd.’

Wie écht wil ijveren voor gelijke vrijetijdskansen, moet dus daar beginnen: op tijd plannen maken. Dat is een belangrijke hefboom om kinderen in armoede kansen te geven op vakantie-ervaringen die passen bij wie ze zijn en waar ze blij van worden.

De boer op met vakantiekansen

Maar hoe leg je dat aan boord? De vraag afwachten is geen slimme strategie. De vraag creëren werkt beter. ‘Wij komen buiten. We zoeken zelf contact met gezinnen in armoede. We staan aan schoolpoorten, gaan naar buurtfeesten, presenteren het vrijetijdsaanbod op de welzijnsmarkt en werken samen met zelforganisaties van mensen in armoede en mensen met een migratie-achtergrond. We werken ook samen met organisaties die kwetsbare kinderen bereiken: schoolopbouwwerk, CLB, CAW, brugfigurenwerking, buitenschoolse kinderopvang en bijzondere jeugdzorg.’

Drempels afbreken is doen wat nodig is

En dan, als de vakantietijd gekozen, gepland en geboekt is? ‘Dan nog blijkt dat sommige mensen ondersteuning nodig hebben om aan de start van een vakantie, een jeugdbeweging of een sportclub te verschijnen’, zegt Sofie. ‘We willen er ook zijn wanneer de angst voor het onbekende het zou kunnen winnen van het plezier van het nieuwe avontuur. Je doet wat nodig is. Meegaan op de eerste dag, wijzen waar het kind z’n jasje kan ophangen, waar het toilet is, op wie ze mogen rekenen. En dan gaandeweg de vinger aan de pols houden, zien of het lukt en doen wat nodig is om het te doen lukken.’

Blij zijn met het verschil dat je maakt

Waarom toch zoveel inspanningen leveren op vlak van vrijetijdsbeleving en vakantie? Gewoon: omdat elk kind, elk gezin recht heeft de waarde die vrije tijd toevoegt aan een menswaardig bestaan. Sofie: ‘De verhalen spreken voor zich. Ik denk aan een jongen van twaalf. Volwassenen rondom hem maakten zich zorgen over zijn overgang naar het middelbaar onderwijs. Het kind had amper zelfvertrouwen, worstelde met depressieve gevoelens en trok zich terug achter zijn gameconsole. We vonden samen met hem een creatief kamp waar hij met grafische vormgeving kon bezig zijn. De verf pakte. Het kereltje maakte nieuwe vrienden en leerde zelfstandiger zijn plan trekken. De sprong naar het middelbaar werd makkelijker en sindsdien komt hij elk jaar zelf informeren of hij weer op kamp kan.’

Lees ook:

Oh ja, vakantie! Oostende pakt door op inclusieve vrijetijdswerking, in gespek met Vicky Pettens, directeur Kinderopvang, Jeugd, Onderwijs en Sport bij de Stad Oostende.
 

 

Sofie Hillemans

In gesprek met

Sofie Hillemans is onderwijs- en vrijetijdsbemiddelaar bij De Wegwijzer in Oostende. De Wegwijzer is een organisatie van de stad Oostende, een open huis waar iedereen met vragen over onderwijs en vrije tijd terecht kan. De aandacht gaat in het bijzonder uit naar gezinnen met een beperkt inkomen.

Oorspronkelijk focuste De Wegwijzer zich op hulp bij de aanvraag van studietoelagen en de verkoop van onderwijscheques. Gaandeweg kwam daar ook de aandacht voor vrijetijds- en vakantieparticipatie bij. Het team van De wegwijzer bundelt het lokale vrijetijdsaanbod en het vakantieaanbod van Steunpunt Vakantieparticipatie. 

De Wegwijzer maakt deel uit van het Vlaamse netwerk van Rap op Stap kantoren en is een lokaal UitPas-punt. 

Dit verhaal werd gepubliceerd op 5 april 2017 in de categorie Kinderen.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Inspiratie voor vakantiemakers: tijdsbeleving bij kinderen

In gesprek met Johan Meire | 23 maart 2017

‘In hun interesses, wensen en de dingen die ze graag doen, zijn kinderen net zo verschillend als volwassenen’, zegt Johan Meire van Kind & Samenleving. Net zoals grote mensen hun vrije tijd graag vullen met dingen waar ze blij van worden, willen kinderen dat ook. Als hen die keuzeruimte wordt ontnomen, verzinnen ze wel een strategie om die terug te winnen. Volwassenen noemen dat dan lastig gedrag. Voor kinderen betekent dit verzet-tegen-wat-moet iets helemaal anders, namelijk groeien in autonomie. Dat inzicht appelleert ook vakantie- en vrijetijdsaanbieders. ‘De manier waarop wij denken dat we vrije tijd en vakantie best aanbieden, past daarom nog niet op elk moment of bij alle kinderen. Het komt erop aan om te kijken, te luisteren en te waarderen wat kinderen aangeven, en daar ruimte voor scheppen.’

In zijn onderzoek naar spelen en vrijetijdsbeleving bij kinderen, spreekt Johan Meire van temporeel actorschap. Met die termijn verwijst hij naar hoe kinderen tijd hanteren. Johan onderzocht hoe kinderen reageren op de beperkingen en de mogelijkheden die voortkomen uit de organisatie van hun tijd. ‘Kinderen moeten op een of andere manier altijd omgaan met wat de tijd en het tijdstip van hen vraagt. Een paar voorbeelden: je ’s ochtends de deur uit haasten, wachten op de bus, inspanningen doen op school, helpen thuis, op tijd thuis zijn als je bij vriendjes speelt.’

Meester worden van je tijd

Als de tijd slechts structureert en beperkt, zullen kinderen zich daaraan willen ontworstelen. Johan: ‘kinderen willen ook gebruik kunnen maken van de mogelijkheden van tijdsorganisatie. Ze willen ruimte om te kiezen wat ze doen, om te beslissen of ze meegaan in wat aangeboden wordt of net niet. En als het knelt, zullen ze morrelen aan de beperkingen van de tijdsstructuur.’ Wie goed kijkt, ziet het voortdurend: ofwel krijgen kinderen keuzevrijheid, ofwel ontwikkelen ze tactieken om die vrijheid te veroveren. Tactieken die ouders, begeleiders en opvoeders nogal eens klasseren als vervelend, lastig of ronduit stout gedrag.

"Kinderen willen ruimte om te kiezen wat ze met hun tijd doen. Als het knelt, zullen ze morrelen aan de beperkingen."

Maar hoe lastig of stout is een kind dat ijvert voor het recht om zijn vakantietijd deels zelf te mogen invullen? Draait vakantie daar niet precies om: meester worden van je tijd? Is dat niet wat maakt dat wij, volwassenen de vakantietijd ervaren als een deugddoende oase van tijd? Vakantie is weer kunnen kiezen. Voelen dat je leeft. Vakantie is een tijd waarin je dingen kan doen waar je blij van wordt, die je dichter bij jezelf brengen. Wat geldt voor grote mensen, is net zo goed waar voor kinderen en jongeren.

Vakantie: ruimte om te kiezen

Soms kiezen kinderen zelf voor deze of die vakantie, sportkamp of speelpleinwerking in de buurt. Soms zijn ze op kamp omdat ouders of opvoeders voor hen die keuze maakten. Idealiter is de stem van kinderen in de keuze van hun kampjes of vakantie doorslaggevend. En ook tijdens een kamp, workshop of zomerse speelpleindag houdt dat proces niet op. Johan: ‘Activiteiten aanbieden is goed: heel wat kinderen laten zich graag leiden in een spel en steken elkaar aan met hun enthousiasme. Maar voorzie vrije ruimte in het programma. Vrij spel stimuleert kinderen om zelf actor te worden. Ondersteun hen daarbij: geef hen ideeën, materiaal en aanmoediging, en laat hen ermee doen wat ze zelf bedenken.’

Groeien in autonomie

Die vrijheid is belangrijk. Kinderen helpen groeien in autonomie maakt deel uit van opvoeden. Zeggenschap krijgen over je eigen tijd is autonomie verwerven. ‘Als kinderen zelf moeten bedenken wat ze leuk vinden en hoe ze hun tijd willen invullen, brengt dat soms groeipijn mee. Daar moeten we kinderen niet tegen beschermen, denk ik. Vang verveling niet meteen op met het bieden van een activiteit. Verveling is voor kinderen een signaal dat ze zelf moeten uitzoeken wat ze met hun tijd willen doen. Dat is een oefening in micro-tijdsmanagement. Dat hoort bij opgroeien.’

"Verveling is een oefening in micro-tijdsmanagement. Dat hoort bij opgroeien." 

Keuzerijkdom creëren in keuzearme omgevingen

‘Wel belangrijk is dat kinderen toegang hebben tot activiteiten. Wij deden bijvoorbeeld een onderzoek naar Brede Scholen die vrijetijdsactiviteiten bieden, meestal in buurten waar verder weinig te beleven valt voor kinderen. Kinderen kunnen daar op een laagdrempelige manier dingen gaan beleven die thuis niet kunnen. Voor kinderen die zich thuis vervelen kan dat een enorme meerwaarde zijn. Ze kunnen er dingen doen – sporten, creatief zijn bijvoorbeeld – waarvoor ze anders geen kansen krijgen. Het aanbod maakt dat ze weer kunnen kiezen en daardoor echt actor zijn.

Zin en onzin van quality time

Tenslotte nog dit: quality time. Veel ouders hebben het erover. Als we tijd hebben voor onze kinderen, willen we wél dat het quality time is: schaarse tijd, maar heel intens samen besteed.

"Quality time? Dat is een term van papa en mama. Kwaliteitsvolle momenten kunnen er altijd zijn, ook als die niet ingepland zijn."

‘Voor kinderen heeft die term maar weinig betekenis’, zegt Johan. Voor hen ligt de kwaliteit van tijd niet zozeer in die intense momenten die ouders en opvoeders als quality time aanduiden. Het gaat om de mogelijkheden, de variatie. Samen leuke dingen doen met mama en papa hoort daar zeker bij. Maar kwaliteitsvolle momenten kunnen er altijd zijn, niet alleen in ingeplande tijd. Een babbel terwijl je samen onderweg bent, gek doen met broer of zus, alleen op de kamer bezig zijn terwijl de andere gezinsleden elders in huis zijn…: kwaliteitstijd bestaat voor kinderen uit heel uiteenlopende soorten waardevolle momenten. Het is de verscheidenheid en de keuzeruimte die telt. Johan: ‘Kinderen zoeken vooral naar de combinatie van zich veilig voelen, houvast hebben, geborgenheid ervaren en dan dingen doen die ze graag willen doen. Hun vrije tijd invullen zoals ze zelf graag willen, dat is een basiswens.’

Tussen te veel en te weinig ligt de ruimte om je tijd zelf in handen te nemen.

Terug naar waar we begonnen zijn: lastig gedrag van kinderen.
Een strak gestructureerd tijdsschema, niemand in de buurt om iets aan te kunnen vragen, moeten meedoen aan dingen die je niet leuk vindt of helemaal geen vrijetijdskansen hebben: het ontneemt kinderen de keuzeruimte. Het resultaat is frustratie. Kinderen zetten die frustratie om in een strategie die hen extra ruimte oplevert. Het ene kind gaat zitten mokken langs de kant, een ander steekt zich weg, nog een ander roept, huilt of saboteert een spel. En dat ervaren wij, volwassenen, als rebels en lastig. Terwijl kinderen daarmee eigenlijk gewoon ijveren voor wat wij ons als volwassenen in vakantietijd vanzelfsprekend permitteren: onze keuzes zelf in handen nemen.

Johan Meire

In gesprek met

Johan Meire is als antropoloog verbonden aan Kind & Samenleving vzw. Kind & Samenleving wil dat kinderen en jongeren ruimte krijgen om te spelen en hun plaats in de wereld te zoeken. Het team doet onderzoek, adviseert en bouwt bruggen tussen kinderen en beleid. Johan Meire doet onderzoek naar tijdsbeleving, spel en actorschap van kinderen.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 23 maart 2017 in de categorie Kinderen.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Oh ja, Vakantie! Oostende pakt door op inclusieve vrijetijdswerking

In gesprek met Vicky Pettens | 14 maart 2017

Oostende meent het. Elk kind verdient een heerlijke vakantietijd en een volwaardige deelname aan vrijetijdswerking. Al jaren timmert de stad aan een inclusieve, respectvolle en aandachtige vakantie- en vrijetijdswerking waar kinderen in armoede of met een beperking net zoveel kansen krijgen. De speelpleinwerking en Grabbelpas gooiden hun sterkten samen tot De Speelcompagnie. In De Wegwijzer krijgen gezinnen op één plek alle informatie over vrijetijds- en vakantiekansen. En mensen als Lange Leo dragen er zorg voor dat kwetsbare kinderen niet losgelaten worden. We polsten naar de aanpak en succesfactoren bij directeur Kinderopvang, Jeugd, Onderwijs en Sport Vicky Pettens. Met één doel: jou inspireren om in je eigen gemeente een steen te verleggen. Omdat elk kind recht heeft op een heerlijke vakantietijd.

Twee jaar geleden gooide de Stad Oostende het roer van haar vrijetijdswerking om. Voorheen beleefden kinderen in armoede en kinderen uit middenklasse gezinnen hun vakantietijd de facto in verschillende werelden: de ene groep hoofdzakelijk in speelpleinwerking Duin en Zee, de meer bemiddelde kinderen vonden hun weg naar de Grabbelpas. ‘Daar hebben we tabula rasa mee gemaakt. We gooiden de sterkten van beide werkingen samen en creëerden De Speelcompagnie’, vertelt Vicky. 

De Speelcompagnie: inclusief en dichtbij

De Speelcompagnie is er voor kinderen van 2,5 tot 15 jaar. In de lange schoolvakanties strijkt die neer in elke wijk. Tijdens de herfst- en krokusvakantie kunnen kinderen overal op de bus stappen die hen naar een centrale speelplek brengt. De dagprijs bedraagt 4 euro per kind. Inclusief warme maaltijd en uitstappen. Vicky: ‘Ja, we slagen erin om kinderen in armoede te bereiken. 19% van de kinderen komt bij De Speelcompagnie terecht na doorverwijzing door sociale organisaties. Wij factureren hen dan de dagprijs, die zij geheel of gedeeltelijk voor hun rekening nemen. Een opvoedingsconsulent van CAW draait mee in De Speelcompagnie. Lange Leo, zo noemen de kinderen hem, is een vertrouwenspersoon voor kinderen en hun ouders. Hij legt de brug tussen vrije tijd en hulpverlening.’

De Wegwijzer: alle info, pro-actief aangeboden op één plek

Een ander initiatief, De Wegwijzer, startte vanuit onderwijs, met als doel gezinnen te helpen bij de aanvraag van hun studietoelage. Intussen breidde De Wegwijzer haar aanbod uit naar het thema vrijetijd. Elke bezoeker krijgt spontaan het hele pakket aan mogelijkheden mee: van de stedelijke vrijetijdswerking, over deelname aan sportclubs en vakantie. Ook Rap op Stap, een sociaal reisbureau, is in De Wegwijzer ingebed. Vicky: ‘Eén loket, dat betekent voor ons ook slechts één keer dat mensen hun verhaal moeten doen, één keer toetsen of mensen recht hebben op sociale tussenkomsten voor bijvoorbeeld terugbetaling van het lidgeld bij een sportclub. Een social coach sensibiliseert en begeleidt sportclubs om kwetsbare kinderen kansen te geven en volgt kinderen op die plots wegblijven of het moeilijk hebben in de groep. Wat we zien: er gaan voor kwetsbare kinderen een reeks mogelijkheden open op vlak van vakantie, sport, cultuur en vrijetijd.’

Hoe kan het zich ontwikkelen?
Acht inzichten die werken

‘Het is heerlijk om te zien dat onze inspanningen zich spontaan vermenigvuldigen. Overal beginnen mensen de aandacht voor kwetsbare kinderen op te nemen en evident te vinden’, zegt Vicky. Wat maakt dat het begint te werken? Vicky ziet een achttal factoren, die elkaar versterken. Lokale besturen die willen werken aan een inclusief, welkom en warm vrijetijdsbeleid kunnen er hun voordeel mee doen:

1. Ten eerste: Je moet het willen. Er van wakker liggen. Het lokale bestuur én organisaties moeten er echt achter staan en ervoor willen gaan.
2. Leg je eigen aanbod onder de loep: zijn we laagdrempelig genoeg bezig? Wees zelf ook een voorbeeld. Soms denken we dat we 'goed' bezig zijn, maar missen we drempels die toch aanwezig zijn.
3. Verbind sectoren, mensen en hun inspanningen. Vrijetijd en hulpverlening zijn vaak gescheiden werelden. Je kunt niet zomaar verwachten dat ze bovenop hun kerntaak spontaan inspanningen doen om het water te overbruggen. Die brug moeten wij als lokaal bestuur helpen leggen.
4. Zoek advies bij en samenwerking met armoedeverenigingen. Zij weten wat werkt en wat er beter anders moet. Laat mensen hun trots en onderzoek samen wat wél mogelijk kan worden.
5. Durf loslaten wat je nu doet. Bekijk wat je doet vanuit de positie van de kinderen en gezinnen. Echt inclusief werken gaat verder dan inspanningen doen op vlak van kostprijs, vervoer, taal of administratieve procedures. Zoek ook oplossingen voor drempels waarvan je het bestaan pas ontdekt door zorgzaam te luisteren.
6. Kijk aandachtig naar wat er gebeurt. Houdt de sportvereniging het vol? Hebben ze het ergens lastig mee? Blijft het kind met plezier komen? Ondersteun waar nodig, want de meeste verenigingen draaien op vrijwillige inzet.
7. Respecteer de eigenheid van elke aanbieder van sport, vakantie en vrijetijd. We kunnen hen niet opleggen dat ze inclusief moeten werken. We moeten verbinding zoeken, kansen geven, handvaten bieden. Dat is een belangrijke rol die een lokale overheid kan opnemen.
8. Zorg dat je partners meedenken. Geef verhalen en getuigenissen een plaats. Laat zien hoe de ander denkt, hoe anders diens kijk op de wereld kan zijn. Een moeder die vertelt dat ze er niet in slaagt haar kind op tijd af te zetten aan de speelpleinwerking omdat ze eerst nog twee andere kinderen ergens moet brengen en dan drie bussen moet nemen: dat legt de brug. Dan denken mensen van organisaties en verenigingen ‘mee’ in plaats van ‘over’.

Nu jij?

Vrijetijd en vakantie voor kinderen blijkt een hele dankbare insteek voor elk lokaal bestuur dat wil bouwen aan een lokale gemeenschap die inclusief denkt en handelt. Vicky: ‘Wie geen affiniteit heeft met de leefwereld van mensen in armoede, oordeelt soms makkelijk en scherp. In de beweging die wij hebben ingezet, is die schuldvraag afwezig. We werken voor kinderen. En je kunt gewoon geen schuld bij een kind leggen.’

Zet ze in gang, die beweging. Begin bij kinderen. Gun ze een heerlijke vakantietijd.

Vicky Pettens

In gesprek met

Vicky Pettens is directeur Kinderopvang, Jeugd, Onderwijs en Sport in de stad Oostende. Naar aanleiding van het onderzoek ‘Oh nee, vakantie’ van Demos, gaf onderzoeker Kris Devisscher haar beleid op vlak van vrijetijd en vakantie voor kwetsbare kinderen aan als een inspirerende praktijk. We belden voor een korte reactie, en kregen een bevlogen verhaal vol ideeën en inzichten over ons heen. Héérlijk. Keep up the good work, Vicky!

Dit verhaal werd gepubliceerd op 14 maart 2017 in de categorie Kinderen.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Oh nee, vakantie!

In gesprek met Kris Devisscher, Demos | 7 maart 2017

Hoe brengen kinderen hun vakantietijd door? Een generatie geleden was de zomer vooral een tijd van met vriendjes spelen, rondlummelen, op kamp gaan – en ja, zelfs af en toe verveling. Nu is vakantie een kleurrijke waaier van sportkampen, creatieve vakanties, reizen naar het buitenland en tal van kansen om spectaculaire dingen te beleven. Het aanbod neemt toe, wordt alsmaar aantrekkelijker, de spektakelwaarde groeit. Helaas groeit daarmee ook de kloof tussen kinderen uit rijkere en armere gezinnen. Het is aan vakantiemakers, vrijetijdsbemiddelaars, jeugdwerkers en beleid om zich daarvan bewust te worden en de kloof te dichten. Dat zegt Kris De Visscher, die in opdracht van Demos een onderzoek deed naar de participatie van kinderen en jongeren aan vakantie.

Tweeverdieners organiseren meestal lang voor de zomer al de vakantie van hun kroost. Tot in de puntjes uitgestippeld, gepland en betaald. En dan is er die andere groep: kinderen van ouders die weinig aansluiting hebben bij dat aanbod. Wiens hoofd niet staat op lang vooraf plannen en organiseren. Wiens budget geen ruimte biedt voor spektakelvakanties. Of kinderen die in een voorziening wonen. ‘Meestal blijken zij aangewezen op het aanbod dat nog overblijft. En verwachten we van hen dat ze hun taalkennis onderhouden en hun schooltekorten bijspijkeren’, zegt Kris.

Ieder kind toegang geven tot wat als ‘normaal’ gezien wordt in de samenleving

Als de standaard verhoogt voor wat we onder een mooie, heerlijke en zinvolle vakantie voor kinderen begrijpen, dan moeten we kinderen in armoede ook die kansen bieden. Kris: ‘Dan hebben ook zij recht op de ervaring van een week naar het buitenland of een aantrekkelijke vakantie om bijvoorbeeld te leren zeilen of paardrijden. Om dat waar te maken, moeten we nog meer inzetten op het verlagen van drempels en zorgvuldige matching tussen de behoeften van het kind en het aanbod.’ Tegelijk moeten we ervoor waken dat we als samenleving niet doorschieten in het steeds hoger leggen van de lat. De zomervakantie is meer dan je telkens weer je boeltje pakken voor het volgende kamp, de volgende vakantie of educatieve workshop.

"Het lijkt me belangrijk om weer in te zien dat eenvoudige, zelf gecreëerde vrijetijdsactiviteiten thuis en dicht bij huis net zoveel waarde hebben voor kinderen." - Kris Devisscher.

Herwaardering van het gewone

Kinderen moeten ruimte behouden om zelf hun vrije tijd in te vullen. Het is niet nodig om verveling te vermijden. Het is niet nodig om een hele vakantie van de ene verbazing in de andere te vallen. Kris: ‘We pleiten ervoor om lokale en laagdrempelige activiteiten weer te waarderen. Geef kinderen in eigen buurt kansen om elkaar te ontmoeten in een veilige omgeving met eenvoudige omkadering. Het vakantiegevoel creëren de kinderen grotendeels zelf. Herwaardeer die dagelijkse context, niet als tweede keuze voor thuisblijvers, maar als volwaardige vrijetijdsbesteding.’

Wat kunnen we doen?
Eerste punt: Vakantie-aanbod verlaagt drempels

Kris: ‘Aan de aanbodkant is er nu al veel aandacht voor drempelverlaging voor kinderen met een beperking en kinderen die in armoede leven. Iedereen denkt dat zijn aanbod laagdrempelig is, maar de realiteit is genuanceerder. Zeker voor bovenlokaal georganiseerde vakanties botsen mensen vaak op kwesties als inschrijvingsprocedures, wachtlijsten, kostprijs en vervoer. En zelfs al doen vakantieaanbieders hun uiterste best om drempels te verlagen, er blijven nog altijd groepen kinderen waarvoor weinig aanbod is: kinderen met een ernstige beperking bijvoorbeeld, of kinderen die in een asielcentrum of jeugdvoorziening wonen. Organisaties kunnen hun aanbod toetsen aan de 5 B’s: is het betaalbaar, beschikbaar, bereikbaar, begrijpelijk en bruikbaar voor mensen die drempels ervaren?’

Wat doen? 
Tweede punt: Gezinnen omkaderen en tijdig plannen maken

Voor veel ouders en begeleiders van kwetsbare kinderen blijft vakantie nog zoiets als ‘de kers op de taart', zegt Kris. Veel mensen verdrinken in zorgen die al hun aandacht vragen. En vaak moet er nog zoveel, schulden aflossen bijvoorbeeld, vooraleer er mentale en financiële ruimte komt om zelfs maar aan vakantie te denken.  ‘Het is belangrijk om de waarde te (her)ontdekken van participatie van kinderen aan vakantie. Hulpverleners, praat over de waarde van vakantie. Stimuleer ouders om tijdig de vakantie van de kinderen te plannen zodat de vakantie kan aansluiten bij wat zij boeiend vinden. Wacht niet tot op het laatste moment, want dan is het - zelfs binnen het rijke aanbod - vaak te laat en moeten kinderen terugvallen op wat er nog overblijft.’

"Hulpverleners, praat over de waarde van vakantie. Help ouders om tijdig de vakantie van de kinderen te plannen, zodat die aansluit bij wat ze boeiend vinden."

Wat doen?
Derde punt: zet in op bemiddeling

De afgelopen jaren is veel geïnvesteerd in bemiddeling tussen vraag en aanbod. Kris: ‘Het lokale aanbod aan Rap op Stap kantoren en vrijetijdsbemiddelaars groeit, en dat is een zeer positieve evolutie. Ook Vakantieschakel, die vraag en aanbod één-op-één koppelt, is een geweldig initiatief. De uitdaging voor al die initiatieven is om de diversiteit van het aanbod te blijven overschouwen, om te zien wat er allemaal wél mogelijk is en dat dan goed te verbinden met de vraag.’

Wat doen?
Vierde punt: Werk vanuit het lokale niveau

Dichtst bij de mensen staat het lokale niveau: buurt- en opbouwwerk, hulpverlening, onderwijs, lokaal bestuur. Kris: ‘Daar kan de ontwikkeling best beginnen. Richt een Rap op Stap kantoor of een andere vorm van bemiddeling op om kinderen een vakantie-ervaring te bieden. Werk samen met alle relevante spelers en denk tijdig na over de vakantieperiode, het aanbod en de hiaten die er nog zijn. Werk aan bewustzijn van drempels en empathie voor kwetsbare kinderen. En durf kiezen voor eenvoudige activiteiten in de leefomgeving van de kinderen. Het hoeft niet allemaal spectaculair te zijn. Kinderen vinden het ook heerlijk als ze een plek hebben waar ze samen kunnen spelen en een spelkoffer hebben waaruit ze leuke dingen kunnen halen.’

Kris Devisscher

In gesprek met

Kris De Visscher werkt voor Demos, het kenniscentrum actief in het Vlaams Participatiedecreet. Demos zet in op de participatie van kansengroepen aan cultuur, jeugd en sport. Ook het Fonds Vrijetijdsparticipatie maakt deel uit van Demos. Onder de noemer 'Oh nee, vakantie' deed Kris samen met zijn collega's onderzoek naar de participatie van kwetsbare kinderen en jongeren aan vakantie. 

Kris: ‘We hadden veel vragen over de participatie van kinderen en jongeren uit kwetsbare milieus. De vakantieperiode is een tijd waarin ze extra uitdagingen hebben: hoe overbruggen ze de tijd waarin de school geen structuur biedt? Hoe vullen ze die maanden in? Vinden ze hun weg in het aanbod? Hoe zit dat voor kinderen en jongeren die leven in een asielcentrum of een jeugdvoorziening?’

Op 16 maart 2017 legt Demos de beleidsaanbevelingen uit het onderzoek voor aan een rondetafel, in samenwerking met Steunpunt Vakantieparticipatie van Toerisme Vlaanderen. Kris hoopt dat uit het gesprek een rijkdom aan feedback, aanvullingen en voorstellen komen.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 7 maart 2017 in de categorie Kinderen.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Op kamp gaan, dat is zaaien en vertrouwen dat het kiemen volgt

In gesprek met Animatoren Dimitri, Malika en Liesbeth | 6 december 2016

We hebben het er vaak over: vakantie is belangrijk. Voor kwetsbare kinderen kan het life-changing zijn. Net als voor al wie samen met hen vakantie mee-maakt: keukenploeg, animatoren, helpers achter de schermen. We horen het in talloze verhalen terugkomen. Wat is dat toch, dat vrolijke vakanties doen met kinderen en hun begeleiders? Moeilijk uit te leggen, tenzij met een beeld misschien. Dimitri, animator bij Akindo: ‘Ik zie die positieve vakantie-ervaringen als zaadjes. Iedereen in de buurt kan die opvangen, dat komt binnen en kiemt. Dat bloeit als je er iets mee doet en dat draagt weer zaadjes.’ Kom, vertel ons eens een verhaal, dan begrijpen we het beter.

Ettertje wordt knuffelbeer

Dimitri denkt aan een kind dat op kamp heel lastig was. Het haalde het bloed van onder z’n nagels. Bij het afscheid komt zo’n kind dan met veel emotie knuffelen. Weinig woorden, veel warmte. Dimitri: ‘Mekaar vastpakken is voor veel kinderen de manier om dank-je-wel te zeggen. Een knuffel zegt voor kinderen meer dan woorden. Tja, en als je dat voelt, dan voel je ook: ‘hier doe ik het voor.’

Is het simpel? Ja, goddank mag het soms ook eens gewoon eenvoudig zijn. Te simpel? Absoluut niet. Knuffelen is taal, taal om te tonen wat je voelt. Zo’n kind gaat naar huis met het zaadje van nieuwe taal.

 

Stoere (lastige) kereltjes helpen ’n ander (ook lastig) ventje

Er was een jong gastje, deze zomer, waar Liesbeth behoorlijk wat hoofdbrekens over had. Een ventje met een licht mentale beperking, met denkbeeldige vriendjes, een beetje ànders dan de anderen. 'We hielden ons hart vast voor de vakantie’, zegt Liesbeth. ‘Op een dag gingen we zwemmen in de vijver in de Lommelse Sahara. Het jongetje was ook in het water gegaan en kreeg het moeilijk. Toen hebben een paar sterkere jongens – gastjes die eerlijk gezegd ook niet van de gemakkelijkste waren – hem uit het water gehaald.’

Dat ze dan zorg dragen voor elkaar, dat ze hun talent inzetten: het trof Liesbeth. Ook dat is een zaadje dat mee naar huis kan, met al die kinderen (en met Liesbeth).

 

Kletsen uitdelen of geduld oefenen

Of dit jongentje, door Dimitri even uit de groep gehaald omdat het een ander kind had geslagen. ‘Ik neem het kind mee om even te praten, en hij vertelt me dat hij gepest werd en wel zeven keer had gewaarschuwd om ermee te stoppen voor hij kletsen uitdeelde. Van z’n mama had het kind geleerd dat hij na drie keer waarschuwen mocht slaan.  Dimitri: ‘We leren dan zo’n kind dat het ook andere dingen kan doen: zich even terugtrekken naar een plekje waar het zich veilig voelt bijvoorbeeld. En we leren hen dat boos zijn mag, dat je niet slecht bent als je iets vervelend doet.’

’t Is zaadjes meegeven. Herinneringen waar ze op terug kunnen grijpen als ’t weer eens moeilijk is thuis of in de instelling. ‘Onvoorwaardelijke liefde – daar staan wij voor’, zeggen de moni’s. Ook als een kind ongelooflijk uitdaagt. Je aanvaardt het kind, stelt grenzen aan wat het doet en begint weer met een schone lei.’


Tabula rasa. De spons erover. Vergeven en opnieuw beginnen. Een zaadje dat het leven een pak makkelijker – en gelukkiger- maakt. Niet?

 

foto: Akindo
nopic

In gesprek met

Liesbeth Fabbro volgt de lerarenopleiding. Dimitri Vandebroek is leraar en trekt nu voor een jaar als vrijwilliger naar Engeland om er een opleiding te volgen in het concept van Forest Schools. Malika Vangrinsven is orthopedagoge. Alle drie draaien ze al jarenlang mee als animator van de kindervakanties van Akindo.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 6 december 2016 in de categorie Kinderen.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Vakantie is… even de intense zorg voor je kind uit handen mogen geven

In gesprek met Kelly Devlamynck | 15 november 2016

Drieënhalf jaar geleden ging Kelly met haar man en zonen Rune (11) en Zarre (6) voor het eerst op vakantie in Villa Rozerood. Sindsdien waren ze er al zeven keer te gast. ‘Meestal gaan we als gezin, maar ik ging ook wel eens alleen met de kinderen. Dan komt mijn man na of vertrekt wat eerder omwille van zijn werk.’ En dat kan, want Villa Rozerood biedt hulp bij de verzorging van Zarre, die een motorische en mentale beperking heeft. ‘Er zouden echt meer vakantieplekken zoals deze mogen zijn’, zegt Kelly.

Villa Rozerood is een verademing, vindt Kelly. Niemand kijkt raar op wanneer Zarre roept, spuugt of een aanval krijgt. Op de grond zitten en spelen mag en Zarre kan er niet genoeg van krijgen. Kelly hoeft zich geen zorgen te maken over hygiëne of rondslingerende spullen. ‘Dit is geen hotel waar iedereen netjes aan tafel moet blijven. Kinderen kunnen binnen en buiten lopen, rondhangen, spelen en luieren.’

Zorg delen

Kelly’s jongste zoontje heeft continu één-op-één begeleiding nodig. Op vakantie kan Kelly die zorg delen met de medewerkers van het zorghotel. ‘Zarre slaapt er heerlijk en wordt er gewassen en verzorgd.  Wij moeten ons daar even geen zorgen over maken.’ Resultaat: wat deugddoende ademruimte voor zichzelf, haar man en haar oudste kind. Er kan trouwens al eens iets dat thuis moeilijker doenbaar is.  Zoals een feestje organiseren, of op daguitstap trekken. ‘Dan doen we beroep op een vrijwilliger. Die ontfermt zich over Zarre, en zo kunnen wij en Rune ook even handenvrij genieten.’

Zarre, Rune en Cliniclown
Cliniclown op vakantiebezoek in Villa Rozerood.

 

Aandacht voor broer

Vooral broer Rune beleeft veel deugd aan de vakantietijd. Hij leeft zich uit met alle kinderen en maakt een pak vrienden. ‘Hij vertelt hen geheimen over zijn broer die hij met zijn ouders niet deelt. Hier krijgt hij een extra dosis aandacht, en dat doet hem opmerkelijk goed’, zegt Kelly.

 
 

Lotgenoten ontmoeten

‘Ach ja, we zijn even weg van de dagelijkse sleur, en dat belangrijk voor ons allemaal. Bovendien doet het samenzijn met gezinnen in dezelfde situatie enorm deugd. Hier voel ik dat ik niet alleen ben. Erkenning krijg ik voornamelijk hier’, vertelt Kelly. 

Zarre en papa
Met papa genieten van de zee.

 

Méér nodig van dat

‘Zarre kan niets zelfstandig. We zorgen met veel liefde voor ons kind. Mensen staan er vaak niet bij stil, maar dag in dag uit voor een zorgkind instaan, het is echt niet evident. Op vakantie vinden we begrip bij lotgenoten.’ Kelly vindt het totaalconcept van Villa Rozerood fantastisch. ‘Misschien is het een idee om zelf iets gelijkaardig op te starten. Want er zouden echt meer van deze vakantieplekken mogen zijn.’ 

Kelly Devlamynck

In gesprek met

Kelly Devlamynck is gehuwd en heeft twee zonen: Rune is 11 en Zarre 6. Zarre heeft een stofwisselingsziekte en is motorisch en mentaal beperkt. ‘Wij zijn een hecht gezinnetje’, zegt Kelly. ‘En huismussen. Noodgedwongen want het aanbod is beperkt.’ Toch laten ze zich niet afschrikken. Vakanties in Centerparcs en Roompot, reizen naar Portugal en Hongarije bewijzen dat. Obstakels gaan ze creatief te lijf. De meeste aanpassingen in hotels en restaurants zijn op maat van volwassenen of baby’s. Voor kinderen in een rolstoel ligt dat moeilijker. Het is een goede evolutie dat gezinnen met een zorgkind meer naar buiten durven komen, maar dan moet de infrastructuur wel volgen, vindt Kelly. 

Dit verhaal werd gepubliceerd op 15 november 2016 in de categorie Kinderen.

Neergepend door

Els Jammaers is nieuw(s)maker voor het netwerk Vakantieparticipatie. Ze geniet van de authenticiteit van verhalen en van inspirerende ontmoetingen. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie zodat iedereen kan meegenieten.

Vakantieaanbod openstellen voor kinderen in armoede? Bizon inspireert

In gesprek met Hannes Vanhee, vrijwilliger bij BIZON vzw | 16 september 2016

BIZON vzw organiseert vakantiekampen voor kinderen en jongeren die weinig of geen mogelijkheden hebben om zich te ontspannen. Ze komen uit gezinnen met beperkte financiële middelen of verblijven in een voorziening. Hannes Vanhee is één van de 150 vrijwilligers die zich inzetten om dit mogelijk te maken. ‘Veel jongeren kunnen niet met hun gezin op vakantie en vinden geen aansluiting bij het bestaande jeugdwerk’, zegt Hannes. Aan die aansluiting wil BIZON vzw nu werken. Ze lanceren een vormingsaanbod voor jeugdorganisaties die hun vakanties willen openstellen voor kwetsbare kinderen en jongeren.

Typische armoede-obstakels overwinnen

Gezinnen in armoede plannen vaak niet ver vooruit omdat er op dat moment andere kosten zijn. ‘Ik heb zelfs kinderen thuis opgehaald omdat vervoer te kostelijk was en de ouders daar vooraf niet bij hadden stilgestaan’, vertelt Hannes. Sommige kinderen hebben bijvoorbeeld geen slaapzak, anderen hebben een specifieke problematiek. Voor die typische armoede-obstakels heeft BIZON vzw bijzondere aandacht. Want vakantie is ontzettend belangrijk. ‘Ze leren zoveel in contact met andere kinderen, jongeren en volwassenen. Vaardigheden die ze nergens anders oppikken, zeker als hun sociale context hen die kansen niet biedt.’

Begrip voor ambetant gedrag

Als zo’n kind of jongere dan toch meegaat op een vakantiekamp bij een reguliere jeugd- of sportorganisatie zitten de begeleiders nogal eens met de handen in het haar. De kinderen of jongeren vragen extra aandacht of krijgen het etiket dat ze er geen zin in hebben.

"Als je weet dat die ambetante kleine veel bagage meebrengt, kan je dat gedrag in een ander kader plaatsen." 

Dat wilt BIZON vzw delen met andere organisaties: begrip voor de achtergrond van hun doelgroep en handvaten in aanpak. ‘Inzetten op structuur, voorspelbaarheid en veiligheid zijn erg belangrijk’, weet Hannes. ‘Wij nemen deze jongeren mee omdat ze anders uit de boot vallen. Hoe cool zou het zijn om andere organisaties te overtuigen dat onze jongeren belangrijk zijn?’ 

Inclusie in regulier vakantieaanbod: zoveel voordelen!

Een eerste inclusie-experiment was een samenwerking met JNM (Jeugdbeweging voor Natuur en Milieu). Negen jongeren van JNM en drie jongeren van BIZON vzw gingen samen op weekend. Hannes glundert. ‘Het was een voltreffer. Het werd een hele waardevolle ervaring voor alle deelnemers doordat ze met elkaar in contact kwamen en leefwerelden verenigd werden.’

"Vakantieorganisaties die kwetsbare kinderen welkom heten, maken het aanbod groter en extra rijk."

Behalve ontmoeting tussen jongeren uit verschillende leefwerelden, ziet Hannes nog meer voordelen in een inclusieve werking van reguliere vakantieorganisaties.  Een voorbeeld: paardrijden op kamp: héél leuk, maar daar heeft BIZON vzw zelf niet de expertise voor. ‘Als reguliere vakantieorganisaties zich actief openstellen voor kwetsbare kinderen, dan ontstaat er een flinke meerwaarde’, zegt Hannes. ‘Het aanbod voor onze doelgroep wordt groter, en de kampen worden een verrijking voor alle deelnemers en begeleiders.’

Vormingspakketten in de maak

Daarom wil BIZON investeren in vormingspakketten voor (begeleiders van) andere jeugd- en sportorganisaties. Zodat ze ontdekken hoe belangrijk het is dat ze hun aanbod actief openstellen voor kinderen en jongeren uit kwetsbare milieus, en er plezier in gaan beleven dat op hun kampen waar te maken. ‘In die vormingspakketten zullen de ervaringen van onze kinderen en jongeren zeker doorklinken’, zegt Hannes. ‘Zij weten best wat werkt. Hun stem is heel belangrijk.’

Headerfoto: Jolijn Degrande (25) - foto uit haar documentaire 'the kids are (n't) alright.
Hannes Vanhee

In gesprek met

Hannes Vanhee (27) woont in Gent en leeft drie levens. Hij combineert twee jobs, bij ‘Solidagro’ en ‘Jong & Van Zin’ en is een geëngageerd vrijwilliger bij BIZON vzw. Hannes kwam als kind nooit in contact met kansarme kinderen en jongeren. Sinds hij vrijwilliger werd, heeft hij veel geleerd: een kritische blik, nieuwsgierigheid, leergierigheid en vooral de liefde voor de jongeren en de kracht die je er zelf uit haalt. ‘BIZON heeft de richting bepaald in mijn leven’, beseft Hannes, ‘zowel naar werk, interesse en persoonlijkheid.’      

Dit verhaal werd gepubliceerd op 16 september 2016 in de categorie Kinderen.

Neergepend door

Els Jammaers is nieuw(s)maker voor het netwerk Vakantieparticipatie. Ze geniet van de authenticiteit van verhalen en van inspirerende ontmoetingen. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie zodat iedereen kan meegenieten.

Sprookjesvilla is betoverend vakantiehuis voor ernstig zieke kinderen

In gesprek met Mohsen Zagheden | 26 april 2016

Op adem komen en de familieband aanscherpen, dat beoogt Villa Rozerood. In een voormalig klooster ontvangen ze gezinnen die zorg dragen voor een kind met een ernstige, al dan niet levensbedreigende ziekte. ‘We mikken op een warme, gezinsgerichte en huiselijke benadering’, zegt directeur Mohsen Zagheden. ‘Dat is voor ons even belangrijk als de kwaliteit van de medische zorg. Onze prioriteit is een glimlach toveren op de gezichten van het zorgkind en hun gezin.’ Dat kan in de sfeervol ingerichte kamers. Sommige van die kamers werden ontworpen door wijlen Kaat Tilley, meter van de werking.     

Villa Rozerood biedt veertien ruime kamers en drie tweekamerappartementen. Allen uitgerust met een aangepast bed in functie van de benodigde zorg, sanitaire voorzieningen met douche of bad, mobiel noodoproepsysteem, TV, draadloos internet en minikoelkast. De kamers beschikken over verschillende bedden naargelang de noden, zoals een bedbox, hooglaagbedden. Prikkelarm waar nodig, sfeervol ingericht waar kan.


In de wolken

Een snoezelruimte, een wolkenkamer, een badkamer met hooglaagbad (met muziek, lichttherapie en projectie van sterrenhemel), een zorgdouche waar je met waterbestendige stoel of bed kunt onder rijden (met discodouche, inrfraroodverwarming,…) en op het gelijkvloers een verzorgingsruimte voor tieners. ‘De wolkenkamer is een mooi voorbeeld van hoe Kaat Tilley een kamer omtovert tot een andere wereld. Je waant je letterlijk en figuurlijk in de wolken’, zegt Mohsen. Een dromenrijk. Een sprookjeswereld. Een omgeving die je het alledaagse even laat vergeten en je uitnodigt om daadwerkelijk rust toe te laten.


Oscar et la dame Rose

Villa Rozerood kreeg de toestemming van haar peter Eric Emmanuel Schmitt om de naam en de verwijzing naar zijn boek  Oscar en oma Rozerood (Oscar et la dame Rose) te gebruiken. Het verhaal vertelt over Oscar die ziek is. Hij verblijft in het ziekenhuis en schrijft brieven aan God. Hij schrijft Hem over zijn leven en over oma Rozerood die een stukje van haar tijd met hem doorbrengt. En Oscar, die kom je overal in Villa Rozerood tegen.     

Respijthuis

Mohsen merkt dat de ouders al hun energie steken in de specifieke zorg van hun zoon of dochter. Dag en nacht, vaak jaren aan een stuk. Hun eigen noden en behoeften verdwijnen naar de achtergrond. Dit heeft zijn weerslag op hun draagkracht, hun fysiek en mentaal welzijn. Een rustpauze is af en toe broodnodig. Maar er zijn weinig uitwijkmogelijkheden waar aangepaste accommodatie en de nodige zorgomkadering aanwezig is. ‘Daar willen wij een antwoord op bieden’, zegt Mohsen. Het gebouw is zo volledig mogelijk aangepast en uitgerust. Ook de buitenruimte heeft speciaal meubilair, toegankelijke speeltuigen en aandacht voor zon en schaduw. ‘We zijn een respijthuis én een vakantiemogelijkheid.’


Tijd voor zichzelf

In Villa Rozerood krijgen ouders de mogelijkheid om tot rust te komen en de zorg gedeeltelijk of volledig over te dragen aan de pediatrisch verpleegkundigen. ‘Toch is dat niet zo makkelijk voor hen. Het heeft tijd en vertrouwen nodig om kleine beetjes zorg los te laten, om zichzelf tijd en ruimte te gunnen’, merkt Mohsen op. Het doet deugd om eens op restaurant te kunnen gaan met partner of een blokje om te wandelen, specifieke aandacht te besteden aan de broers en zussen. Het hele gezin draagt tenslotte de impact van het zorgkind.

"Ouders hebben tijd en vertrouwen nodig om kleine beetjes zorg voor hun zieke kind even los te laten."


Zorg delen

Vaak slagen ouders er pas tijdens een tweede verblijf in om de zorg voor hun kind toe te vertrouwen aan de mensen van Villa Rozerood. ‘Ook al hebben we zulke goede verpleegkundigen, ouders hebben tijd nodig om het vertrouwen te laten groeien’, zegt Mohsen. ‘Als hen dat uiteindelijk lukt, dan zien we dat koppels weer intens aandacht kunnen hebben voor elkaar.’ Samen genieten van de maaltijd terwijl iemand anders je kind voedt, brengt een andere band tot stand. Ook grootouders die tijd met hun kleinkind willen doorbrengen zijn welkom. Het geeft hen de kans om eens alleen weg te zijn met hun kleinkind, iets dat in sommige gevallen niet kan omdat ze de nodige medische zorg niet kunnen geven.


Vrijwilligers aan zet

Naast 17 personeelsleden is Villa Rozerood ook een bijzondere plaats voor vrijwilligers. Vanuit heel Vlaanderen komen ze naar De Panne om allerlei ondersteunende taken op zich te nemen: animatie, begeleiden van maaltijdmomenten, onderhoud van de tuin,… Vaak zijn het mensen die in hun omgeving ook geconfronteerd zijn geweest met een hulpbehoevend kind. ‘We kunnen rekenen op 45 vrijwilligers die elk jaar een deel van hun vrije tijd schenken aan onze gastgezinnen.  In die periode verblijven ze in kamers of een studio in Villa Rozerood, specifiek voor vrijwilligers.’ Mohsen is erg dankbaar voor deze vrijwillige inzet.

"Vrijwilligers zijn van onschatbare waarde om onze werking maat- en mensgericht te maken."

Mohzen Zagheden

In gesprek met

Mohsen Zagheden is directeur van Villa Rozerood vzw.  Villa Rozerood is een respijthuis in de Panne. Ze bieden een poosje ‘respijt’ aan ouders en grootouders die dag in dag uit voor een zwaar ziek kind zorgen.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 26 april 2016 in de categorie Kinderen.

Neergepend door

Els Jammaers is nieuw(s)maker voor het netwerk Vakantieparticipatie. Ze geniet van de authenticiteit van verhalen en van inspirerende ontmoetingen. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie zodat iedereen kan meegenieten.

Pagina's

Copyright © 2024 Steunpunt vakantieparticipatie | Disclaimer | Privacy |