Overslaan en naar de inhoud gaan

Kamperen

Doe mij nog maar zo’n zomer, maar dan zonder mondkapjes alsjeblieft!

In gesprek met Gonnie Appel | 1 februari 2021

Over hokjesdenken hebben we het niet gehad op haar terras in de schaduw van de hoge dennen in Vakantiecentrum De Lage Kempen, en toch ben ik zeker dat Gonnie, eigenaar en bezieler van dit mooie oord, daar niet aan meedoet. Maar ik ben Gonnie niet, en ik denk haar na drie zinnen al in de hokjes ‘avontuurlijk’, ‘optimistisch’ en ‘geëngageerd’. In Vlaanderen noemen we die combo: ‘een straffe madam’.

“Camping te koop”, dat is nog eens iets!

Ze is nu achtenvijftig, maar kocht de camping al op haar drieëntwintigste, samen met haar vader en haar zwager. Die hadden een "Te koop: camping- advertentie" in de krant gezien, en tegen elkaar gezegd: 'Dat is nog eens iets!' Gonnie leek het ook iets, en vanuit het Nederlandse Leiden, waar ze woonde na een periode in de VS en Zwitserland (ik zei toch ‘avontuurlijk’!) verhuisde ze naar Hechtel-Eksel waar ze tijdens de zomers de camping runde. De winters bracht ze in Zwitserland door als ski-instructrice.

Toen 6 jaar later de liefde haar pad kruiste, was haar antwoord duidelijk: 'Je trouwt niet alleen met mij, maar ook met de camping.' En dat deed Marc met plezier.

Toegang De Lage Kempen
 

In 2002 klopte Vakantieparticipatie bij hen aan met de vraag of ze ook bungalows ter beschikking konden stellen voor mensen met een beperkt budget. Nu hadden ze altijd al het hart op de juiste plaats gehad –ze stelden het zwembad bijvoorbeeld gratis ter beschikking van scholen uit de buurt- maar over dit nieuwe idee moesten ze toch even nadenken. Zou het geen overrompeling worden? Zouden ze zelf nog uit de kosten komen? Zou je hét zien, dat er armere mensen te gast waren, en wat zou dat doen met het imago van de camping?

Mensen in armoede zijn net als andere mensen

Ze besloten om het een jaar te proberen, maar werkten een eigen formule uit: het aanbieden van een volledig pakket dat bepaalde vakantiedrempels elimineerde, leek Gonnie en Marc zinvoller dan enkel een financiële korting op de huur. De gasten, die vaak met de trein kwamen, werden gratis opgehaald aan het station en werden meteen naar de winkel gereden voor de nodige boodschappen. Zo namen ze het eerste vakantiestress-momentje - dat herkent iedereen toch?- alvast weg. Door ook fietsen en activiteiten als minigolf gratis aan te bieden, zorgden ze ervoor dat ouders op de camping nergens neen op moesten zeggen tegen hun enthousiaste kroost.

“Zou je hét zien, dat er armere mensen te gast waren, en wat zou dat doen met het imago van de camping?”

Gonnie Appel

En wat bleek? Dat er geen verschil was tussen de reguliere gasten en Iedereen Verdient Vakantie-gasten. Dat mensen in armoede net als andere mensen waren, alleen door omstandigheden, of door de befaamde vicieuze cirkel in armoede terecht gekomen.

Al 18 jaar een glimlach op ons gezicht: daar doen we het voor

Ze ervaarden een andere impact van vakantie: hoe mensen elkaar vonden, vaak via de kinderen, en elkaar nuttige tips gaven om uit de armoede te geraken. En toen Gonnie zulke dingen zag gebeuren op haar camping, wist ze het zeker: dit is waarvoor ik het doe. En ze wilde nog meer. In 2017 lieten Gonnie en Marc daarom op het domein een apart huis bouwen voor mensen met een beperking. 'Vakantie mogelijk kunnen maken voor iedereen is wat al 18 jaar een glimlach op ons gezicht tovert', zegt ze. 'En daar doen we het voor!'

camping De Lage Kempen 
 

Zomer 2020… waarin een virus (even?) komaf maakte met de groeiende vit-cultuur

Ontroering overviel Gonnie toen Iedereen Verdient Vakantie haar in het voorjaar van 2020 belde met het nieuws dat er een projectoproep gelanceerd werd, waardoor gasten slechts 30% zelf moesten betalen en de rest gesubsidieerd werd. Zo ontving De Lage Kempen in de corona-zomer toch meer dan 30 gezinnen, en voor Gonnie werd het een extra fijne zomer. Hoezo? Met al die vervelende maatregelen en de angst voor dat vuile virus? 'Toch wel', legt ze me uit. 'De voorgaande jaren zag ik mensen stilaan onredelijk veeleisend worden, snel ontevreden, vittend over details, en sommigen vertrokken zelfs voortijdig bij slecht weer. Eerlijk gezegd deed dat mijn motivatie wel wat verzuren. Maar deze zomer, ondanks, maar eigenlijk dankzij corona, waren de gasten plots weer anders: dankbaarder, verrast, tevreden, genietend van alles wat weer meer gewaardeerd en minder vanzelfsprekend gevonden werd.'
Gonnie hoopt dat die ingesteldheid niet opnieuw verdwijnt, maar ze vreest er wel voor.

“Vakantie mogelijk kunnen maken voor iedereen is wat al 18 jaar een glimlach op ons gezicht tovert. Daar doen we het voor!”

Het zijn allebei knuffelaars, Gonnie en Marc. Dus het allermoeilijkste voor hen was dit jaar de afstand die ze tot hun gasten moesten bewaren. En de mondkapjes natuurlijk. Want zeker in de doelgroep van vakantieparticipatie is het voor hen belangrijk om goed gezichten te kunnen lezen.

We maken samen nog een wandeling over het terrein dat er intussen verlaten bij ligt, maar het kost me geen moeite om me er een hoop uitgelaten kinderen en relaxte ouders voor te stellen. Het zal er gezellig zijn, en niet in het minst door de gastvrije warmte die de eigenaars uitstralen.

Gewoon om goed te doen

Wanneer ik Gonnie bij ons afscheid feliciteer met al deze mooie verwezenlijkingen, geeft ze nog mee: 'Iedereen kan aan sociaal toerisme doen op zijn eigen manier, en er zijn er veel. Hoofdzaak is dat je het niet moet doen om uit te pakken met je sociaal engagement, maar gewoon om goed te doen, en voor de glimlach op je eigen gezicht.' Ik ben dankbaar dat die glimlach gedurende anderhalf uur naar mij gericht was.

Mijn hokjes bleken zo slecht nog niet gekozen…ik wil er enkel nog 'bescheiden’ aan toevoegen.
 

Foto's: Kristien Fransen
Gonnie Appel

In gesprek met

Gonnie Appel baat al sinds 1986 het Vakantiecentrum De Lage Kempen uit in Hechtel-Eksel, vlakbij het befaamde ‘fietsen door de bomen’. Met haar man Marc was ze in 2002 bij de pioniers om in zee te gaan met Vakantieparticipatie Vlaanderen, en sindsdien is vakantie mogelijk maken voor iedereen op haar prachtige domein, de missie die haar al 18 jaar drijft en voldoening geeft.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 1 februari 2021 in de categorie Kamperen.

Kristien Fransen

Neergepend door

Onvermijdelijk aangetrokken tot wat nog niet verteld of niet gehoord werd, wil Kristien Fransen skinny stories helpen groeien tot fat stories, en small talk verleiden tot big talk. En dat daardoor iemand eens een andere kant uitkijkt. Kristien is Storyweaver bij Iedereen Verdient Vakantie.

Special Guest mee op Cactuskamp

In gesprek met Jonas Van Laere, Groep Intro Dendermonde | 16 juli 2019

Via Groep Intro kwam een prachtig verhaal aanwaaien bij Iedereen Verdient Vakantie. We vertellen het graag verder. Charlotte – in de blogwereld gekend als Charlie – trok met rolstoel en persoonlijke assistente mee op kamp met de jongeren van vrijetijdswerking Cactus in Dendermonde. Als ‘special guest’, want Cactus was tot dan toe onbekend terrein voor Charlotte. Jongerenwerker Jonas nodigde haar uit. ‘Want dit is de uitdaging die we altijd aangaan met onze jongeren: in verbinding komen met mensen die anders leven, anders in de samenleving staan dan zijzelf.’ Hij heeft er geen spijt van gehad. De jongeren evenmin. En Charlotte? Die wijdde er een prachtige blog aan. Ook haar persoonlijk assistente Natacha schreef een verhaal. We zijn blij die hier opnieuw te mogen publiceren.

‘Een collega vertelde mij over Charlotte, een jonge vrouw die na een ongeval verlamd raakte. Charlotte brengt haar verhaal in een straffe blog. Ik hoorde dat ze een bucketlist had, een lange lijst met dingen die ze graag wilde beleven’, legt Jonas uit. ‘En op die lijst stond ook de droom om onder de sterrenhemel te slapen. We spraken af voor een koffietje. Impulsief als ik ben nodigde ik haar uit om mee te gaan op onze driedaagse naar de Ardennen.’ Charlotte zei enthousiast ‘ja’. Haar PAB-begeleider Natacha vond het net zo’n tof idee.

Verbindingen leggen, da’s alles

De eerste kennismaking was wat onwennig. De jongeren van Cactus waren niet gewend om iemand met een fysieke beperking in hun gezelschap te hebben. Sommigen hadden er wat schrik van en hielden bij de kennismaking nog wat afstand. ‘Maar eens we op kamp waren, was dat geen thema meer. En nu merk ik: omgaan met iemand die in een rolstoel zit, is voor de jongeren niet meer iets om bang van te zijn. Ze vinden het niet meer zo ‘speciaal’ als in die eerste uren.’

Jonas herinnert zich een magisch moment van tijdens die Ardense driedaagse. De groep zat aan een kampvuur, en links en rechts kon Jonas flarden van gesprekken opvangen. ‘Aan de ene kant zat een groepje rond twee jonge vluchtelingen die vertelden over hun voettocht naar hier, over mensensmokkelaars en mensen zien sterven langs de kant van de weg. En aan de andere kant zat Charlotte, die nieuwsgierige vragen beantwoordde over haar ongeval en hoe ze met de kleine dingen van het leven omgaat. En ik, ik mocht daar gewoon zijn.’

Hoe Charlotte en haar persoonlijk assistente Natacha het beleefden?

Dat lees je hier:

tenten in de weide

Charlie
Back to the basics

Laat me je iets vertellen over mijn nieuwe avontuur. In oktober kreeg ik een email van Jonas, een jongerenwerker in hart en ziel. Hij werkt voor Groep Intro, een organisatie die bouwt aan persoonlijke groei en een inclusieve samenleving. In het begin vroeg Jonas me of ik mijn verhaal wilde delen met de jongens en meisjes met wie hij werkt. En toen had hij nog een gek idee: hij wilde dat ik met hem en een groep jongeren meeging op een trip, een korte kampeervakantie in Wallonië. (vertaald uit het Engels)

Lees hier meer.

jongeren aan kampvuur

Natacha Michiels
Drie dagen onder de bomen met Charlie (en vijftien anderen)

Anderhalf jaar, zo lang werk ik deeltijds als PAB-assistente voor Charlie. Meestal ben ik overdag bij haar, maar midden april brachten we drie dagen samen door in de Ardennen. Niet in een comfortabel hotel, maar kamperend op een prachtige wei in een vallei. We wisten op voorhand niet of alles wel vlot zou verlopen, maar door een goede voorbereiding en de fantastische vibes oversteeg de uitstap alle verwachtingen.

Lees hier meer. 

Tot wat het nog meer leidt

Uit een hartelijk contact en een impulsief idee ontstaat schoonheid. De verhalen spreken van Charlie en Natacha spreken voor zich. En wat zet het in gang bij Jonas? ‘Ervaringen als deze geven mij goesting om te blijven doen wat we doen. Om impulsief te durven zijn, want dat geeft energie om nieuwe dingen te blijven proberen.’ Zoals ook de internationale uitwisselingen van Cactus openstellen voor jongeren met een beperking. Jonas: ‘Waarom niet? Het kan wél mogelijk zijn. We vinden er best wel wat extra middelen voor en het maakt die fameuze comfortzone van al onze jongeren - en van onszelf - weer een beetje groter.’

Jonas Van Laere

In gesprek met

Jonas Van Laere is vormingswerker en trajectbegeleider bij Groep Intro in Dendermonde. Hij stampte de lokale Cactus werking uit de grond. Jongeren die in maatschappelijk kwetsbare situaties leven, treffen elkaar wekelijks voor vrijetijds- en vormingsactiviteiten. Jonas maakt ook kampen en internationale uitwisselingen voor hen mogelijk. ‘Ik geloof heel hard in verbinding en zet daar sterk op in. Dat is de kern van mijn werk en van wie ik als vormings- en jeugdwerker wil zijn.’

Dit verhaal werd gepubliceerd op 16 juli 2019 in de categorie Kamperen.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Samen bouwen zonder plan

In gesprek met Stijn Dujardin | 8 februari 2019

Wat gebeurt er als je samen met vele onbekenden onvoorbereid een weiland mag innemen en een nieuw, eigen dorp mag bouwen voor jezelf en als ontmoetingsplek voor de buurtbewoners? In het kader van hun gebiedswerking deed de provincie West-Vlaanderen een oproep aan gezinnen om gedurende 3 dagen een eigen kamp te bouwen. Een prachtig project met de titel 'Kanapee' waar oud en jong, zowel handige Harry’s of Henriettes als mensen met andere kwaliteiten gemixt worden en samen beslissen welke objecten er gebouwd worden. Stijn Dujardin en zijn gezin zeiden 'yes', en trokken op avontuur.

Stijn en Lieve gaan jaarlijks op gezinsvakantie. Samen met hun 12-jarige dochter Sterre, 10-jarige zoon Obe en 7-jarige dochter Dille hebben ze al vele toffe vakanties genoten. Nieuwsgierig als Stijn is naar het onbekende werd hij onmiddellijk zeer enthousiast over het Kanapee project. Het klonk als een heerlijk idee: uit het hedendaagse ritme van regulitis en planmatigheden te stappen, de kans nemen om je over te geven aan een 'speelruimte' met onbekenden. Veel tijd om na te denken was er niet. Zowel zijn echtgenote Lieve als de kinderen tekenden positief!

Stijn: ‘En dan kwamen de vragen: Waar beginnen we mee? Wie slaapt waar? Welke plek is voor mij? Wat gaan we bouwen? Wat gaan we eten? Waar vinden we materiaal om te bouwen en te eten?

Geen regels, geen plannen en vooral: niets om te meten.

Stel je voor… Een watertank, de geur van gras, slapen tot je uitgeslapen bent en in bad gaan tot je uitgebadderd bent, creatief koken en alternatieve koeling regelen. Bouwen op momenten dat je zin hebt én binnen de marges van je mogelijkheden. Stijn: ‘Niks doen als je daar zin in hebt, maar ook beseffen dat je nodig bent in dit project van samen leven en samen bouwen. Mekaar erop wijzen om respectvol om te gaan met de natuur. Wat met afvalmateriaal en wat met geluidsoverlast?’

Dankzij de spontane engagementen van iedereen kwam alles goed, vertelt Stijn. Het ging goed, met het aanleveren van gereedschappen en materiaal, het inzetten van ieders' talenten én de dagen zingend afsluiten met avondfeestjes bij een kampvuur!

Jezelf betrappen, en verschillen leren waarderen

Voor Stijn klopte alles: een ander ritme, niets moet, iedereen helpt mee… Of toch bijna iedereen. Voor opa X die met zijn kleinzonen inschreef voor dit unieke project, waren voldoende pintjes drinken belangrijk. Hij nam regelmatig de tijd om de werken te staken om zijn dorst te lessen. Na verloop van tijd groeide hier en daar ergernis omwille van het 'nietsdoen' van opa, vertelt Stijn. ‘Gedachten zoals 'wat doet hij hier eigenlijk?' gingen over de lippen. En dan beetje bij beetje beseffen dat voor opa dit kamp een laagdrempelige manier was om samen met zijn kleinzonen te zijn. Zo werden we betrapt op onze ingebakken normatieve gedachten die vertrekken vanuit bepaalde verwachtingen.’

Misschien is omgaan met verschillen makkelijker in een omgeving waar minder gemeten wordt? Alleszins, in het eigen gecreëerd dorpje klopte alles nét een beetje beter.

Stijn Dujardin

In gesprek met

Stijn Dujardin werkt op de dienst communicatie van de stad Diksmuide. Hij is de trotse papa twee dochters S en D die hij razendsnel ziet veranderen. Hij herkent zichzelf in de deugnieterij van zijn zoon O. Deze Westhoekman is constant op zoek naar verbinding en is gek op verhalen, picon en zijn madam. Samen met haar geniet hij vooral van verdwalen in een vreemde stad en verrast worden door wat er om het hoekje te vinden is.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 8 februari 2019 in de categorie Kamperen.

Gil Géron

Neergepend door

Na meer dan 25 jaar ervaring in HR, organisatiemanagement en leiding geven, zette Gil Géron in het najaar van 2017 de stap naar zelfstandige. Ze is gepassioneerd door de groei van elk individu, geniet van de verschillen bij mensen en van de kracht van verhalen die ons verbinden. Gil is de oprichtster en drijvende kracht van Narrata vzw, een centrum voor voorleesbevordering, met een grote focus op verhalenbeleving. Gil is ook verhalenwever bij het netwerk Iedereen Verdient Vakantie.

De camping als open community

In gesprek met Guy Mertens, De Lombarde | 3 mei 2018

‘De job van een directeur van een familiaal vakantiepark? Die vind ik het mooist samen te vatten in de metafoor van een burgemeester’, lacht Guy Mertens van De Lombarde als ik hem vraag waar dag in dag uit zijn tijd naartoe gaat. ‘Correctie: burgemeester én schepen van openbare werken en niet te vergeten: feestelijkheden.’ Zijn vakantiepark is als een dorp: waar mensen samenleven, elkaar ontmoeten en open staan voor anderen. Die openheid krijgt dit jaar een extra boost: De Lombarde zet experimenten in de steigers om vakantiedrempels te slopen.

Waarom gaat een mens kamperen? Voor de natuur, vanzelfsprekend. Voor de vrijheid van het buitenleven. En voor de gezelligheid die ontstaat waar blije vakantiegangers bijeen zijn. Verdraagzaamheid is een sleutelbegrip. Kunnen verdragen dat de mensen in de tent naast je anders zijn dan jij. Ermee kunnen leven dat kinderen beweeglijk, vrolijk en speels zijn. Dat oudere mensen op hun rust gesteld zijn. En daar komt de burgemeesters-rol af en toe op de proppen: om te bemiddelen, de rust te herstellen of even extra zorg te dragen voor iemand die het nodig heeft.

"De mensen die hier verblijven, doen dat omdat ze andere mensen willen ontmoeten" - Guy Mertens

‘Niemand krijgt hier een stempel. Bij de terugkerende gasten zijn mensen die hier al 30 jaar komen. Gasten die hier voor het eerst zijn, krijgen volop kansen om erbij te horen. Als je je maar fatsoenlijk gedraagt, da’s alles.’ Die wil is er meestal wel, al rijdt er soms wel eens een wiel af. ‘Als de veiligheid in het gedrang komt bijvoorbeeld, ja dan moet ik onmiddellijk ingrijpen. Zoals een burgemeester hé: veiligheid voor alles.’

Familiegevoel

Thuiskomen in de Lombarde-gemeenschap is niet zo moeilijk, denkt Guy. ‘Ik zie dat hier vanzelf gebeuren. Er is hier onder meer een fietsclub van vakantieresidenten. Ze organiseren af en toe een barbecue, en dan mag iedereen meedoen.' In de weekends organiseert het Lombarde-team avonden met life-muziek en Guy animeert persoonlijk de Bingo-avonden. Er is een Tiroleravond, een winterbarbecue, een oudejaarsfeest en een busreis in binnen- of buitenland. ‘Allemaal gelegenheden om bijeen te zijn, elkaar te leren kennen en te praten. Dat is wat de campingbeleving zo speciaal maakt: het is door en door een sociaal gebeuren.’ De Facebookgroep vrienden van de Lombarde houdt de communicatie in de gemeenschap gaande, ook als de vakantiegangers weer thuis zijn.

Diversiteit vieren

Het merendeel van de vakantiegangers in de Lombarde komen België. Verder vinden mensen uit Frankrijk, Nederland, Engeland, Duitsland en Luxemburg de weg naar Lombardsijde. Naast Nederlands, wordt er dus ook Frans, Engels en Duits gesproken. ‘De contacten tussen die taalgroepen zijn goed, maar je moet daar wel moeite voor doen’, zegt Guy. Die moeite vertaalt zich onder andere in een drietalige presentatie tijdens de Bingo-avonden. Of in de organisatie van een Hollandse avond en een Franse avond.

Open naar buiten

Afgelopen december nam Guy’s dochter het initiatief voor een kerstfeest voor dak- en thuisloze mensen, in samenwerking met welzijnsorganisaties uit de regio. De genodigden konden heerlijk douchen. De vakantiegasten schonken kleding. Een bedrijf waar een van de kampeerders werkt, sponsorde een feestmaaltijd. Er waren geschenken voor iedereen.

‘We willen dat iedereen bij De Lombarde een sociale en betaalbare vakantie kan beleven. Daarom graven we nu wat dieper om dat voor meer doelgroepen mogelijk te maken.’

De Lombarde wil haar deuren grenzen nog verder open zetten. Via de impulssubsidie Iedereen Verdient Vakantie volgen dit jaar experimenten waarmee het vakantiepark drempels voor sommige doelgroepen wil ontdekken en oplossen. Er zijn partnerschappen opgezet met een woonzorgcentrum,  met een organisatie die met Brusselse kwetsbare jongeren op kamp zal komen en met een initiatief dat vakanties wil mogelijk maken voor kinderen met een mentale of fysieke beperking. 

In dat streven kan ook een project rond beginnen met kamperen passen, waarover we eerder al vertelden op deze website (lees hier). Guy: ‘Ook daar past het credo weer: zien wat er nodig is, dan partnerschappen bedenken en mensen de tools geven om ook echt op kampeervakantie te trekken.’

Guy Mertens

In gesprek met

Guy Mertens is directeur van De Lombarde, een 10 hectare groot domein met 23 vakantiewoningen, 5 trekkershutten, 2 tentenweides en 362 plaatsen voor caravans en mobilhomes en 23 tentenplekken. Op het domein ligt ook een vijver van 1 hectare groot, een feestzaal, café-eethuis en winkel. Het sanitair wordt gefaseerd vernieuwd en het team heeft plannen om de tentenweides verder te voorzien van barbecueplekken en schuilhutten.

De Lombarde is gedurende het hele jaar in bedrijf. In de zomer kunnen er tot 1200 vakantiegangers verblijven en telt zijn ploeg bijna dertig personeelsleden. In de winter zijn er een tiental medewerkers aan het werk. Het onderhoud van het domein wordt verzorgd door een sociaal tewerkstellingsinitiatief. De Lombarde maakt deel uit van de vzw Volkstoerisme, waartoe ook hostel Snuffel (Brugge), jeugdverblijf Peace Village (Mesen) en Camping Groeneveld (Bachte-Maria-Leerne) behoren.

Guy’s grote droom is het domein op termijn met een groepsverblijf uit te breiden. ‘Dan kunnen we ook zeeklassen en groepen ontvangen, wat zal zorgen voor een intenser gebruik van de accommodatie doorheen het jaar.’

Guy is gepassioneerd door familiale en groepsvakanties. Eerder was hij directeur van het ter ziele gegane Home Mathilde Schroyens en daarna van La Rose des Sables. Met zijn gezin kampeert hij ook elk jaar.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 3 mei 2018 in de categorie Kamperen.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Idee zoekt enthousiastelingen: Start to Camp

In gesprek met Joke Soreyn, De Lombarde | 23 maart 2018

Kamperen: da’s veruit de goedkoopste manier van vakantie beleven. Wie er een keer de slag van weg heeft, wil er doorgaans meer van. Want kamperen is heerlijk buiten leven, een gevoel van avontuur, dicht bijeen zijn, superveel vrijheid en leuke ontmoetingen met andere kampeerders. Nochtans zit er tot op vandaag amper kampeergelegenheid in het aanbod van Iedereen Verdient Vakantie. De weinige plekjes die wel aangeboden worden, worden bovendien niet zo bijster vaak gereserveerd.  Hoe dat komt? Kamperen komt niet vanzelfsprekend in het vizier bij mensen in armoede. Niet omwille van de kostprijs. Wellicht wel omdat het materiaal, praktische organisatie en een paar specifieke vaardigheden vraagt. Is daar wat aan te doen?

‘Kamperen zit opnieuw in de lift’, zegt Joke Soreyn van vakantiepark De Lombarde (Lombardsijde). ‘We zien meer mensen naar onze camping komen met lichtgewicht kampeermateriaal. Die mensen zoeken vrijheid tijdens hun vakantie. Kampeerders zijn minder gebonden aan vaste reservaties. Ze leven dichter bij de natuur. En hun vakantie is vanzelfsprekend een stuk goedkoper dan wanneer ze een bungalow huren.’

"Kamperen kan je leren. Het kan de vakantiewereld voor mensen in armoede een beetje meer open maken." - Joke Soreyn

Ja, het zou tof zijn als mensen in armoede durven kiezen voor een kampeervakantie, vindt Joke. Bij De Lombarde willen ze alvast bekijken of ze hun kampeerplaatsen ook via het kortingssysteem van Vakantieparticipatie kunnen aanbieden. Al zal dat wellicht niet voldoende zijn om de vraag op gang te trekken, denkt Joke.


Wat kamperen moeilijk maakt

Er zijn immers een paar struikelblokken. Ten eerste: mensen in armoede hebben doorgaans niet het budget om eenmalig in kampeermateriaal te investeren. Ten tweede: voor kamperen echt leuk wordt, heb je wat ervaring nodig. Je tent opzetten en inrichten, op een campingvuurtje koken, creatief zijn als het regent, een kleine ruimte delen met je gezin: het zijn maar een paar van de uitdagingen waar kampeerders doorheen moeten wanneer ze er voor ’t eerst aan beginnen.


Start to Camp?

Het is de moeite waard om het idee verder uit te broeden, vindt Joke. Omdat kamperen heerlijk is, en het meer mensen kansen biedt om in de zomervakantie een vakantieplek aan zee te bemachtigen.

‘Het zou tof zijn als we een proefproject konden opzetten’, droomt Joke hardop. ‘In samenwerking met andere organisaties, waarin we ieders sterkten en middelen kunnen bundelen. Wij kunnen plekken ter beschikking stellen en mensen met wat extra zorg ontvangen en begeleiding. We hebben een organisatie nodig die kampeermateriaal ter beschikking kan stellen en een partner die gezinnen kampeervaardigheden kan aanleren.’ Start to Camp: met wat enthousiaste koppen bij elkaar kan het snel waar worden.


Kampeervaardigheden voor gezinnen

Eén van die mogelijk enthousiaste koppen kan misschien Nancy Claessens van het OCMW-Vormingscentrum in Beringen zijn. In een verhaal op deze website vertelde ze al dat ze zin heeft in een vormingstraject voor ouders die leven met een zeer beperkt budget en toch een gezinsvakantie willen voorbereiden.

Benjamin Gérard van vzw Nature las Nancy’s verhaal en reageerde meteen enthousiast. ‘Hoe tof zou het zijn als we vaders en moeder konden opleiden rond kamperen! We zouden dat eerst in groep kunnen doen, en daarna kunnen gezinnen er zelfstandig op uit. Met wat begeleiding en nazorg.’ Het zou een knap samenwerkingsverband kunnen worden: een OCMW, een camping en een organisatie als Nature vzw. Al durft Benjamin ook wilder denken. Hij verwijst naar paalkamperen: overnachten op natuurlijke plekken in Vlaanderen waar je één tot twee nachtjes met een trekkerstentje mag staan. Benjamin: ‘dat is goedkoop, legaal, een beetje voorgeorganiseerd en toch heel natuurlijk.’


Materiaal?

Hmm, tot zover klinkt het als een haalbaar idee, waarvoor al enthousiasme ontstaat door er simpelweg over te praten. Rest ons nu nog één prangende kwestie: hoe maken we het in het netwerk Iedereen Verdient Vakantie mogelijk dat gezinnen in armoede goedkoop over kampeermateriaal kunnen beschikken?

"De echte uitdaging is niet het materiaal zelf, maar wel het onderhoud en de organisatie van de uitleen." - Benjamin Gérard

‘De aankoop van tenten en trekkingmateriaal is niet echt de uitdaging’, zegt Benjamin van vzw Nature. Zijn organisatie heeft materiaal, en Ben denkt daar vrij makkelijk bijkomende financiering voor te vinden. ‘De échte kost is onderhoud, stockage en organisatie van het uitlenen. Als zoiets in de schoot van een sociale organisatie zoals het OCMW kan georganiseerd worden, kan het idee een haalbaar plan worden.’

‘Kamperen kan je leren’, zegt Joke Soreyn. ‘Als we dat kunnen mogelijk maken, gaat voor mensen in armoede de vakantiewereld een beetje meer open. ‘De vakantiewoningen die we in de zomer via Vakantieparticipatie verhuren, zijn meestal snel geboekt. Als daar ook tentenplekken kunnen bijkomen, worden vakantiekansen aan zee ineens een heel stuk uitgebreider.’

 

Noot van de redactie:
tijdens de voorbereiding van dit verhaal hoorden we van enkele vakantiegangers nog meer tips om op een betaalbare manier aan kampeermateriaal te komen. Iemand vertelde dat ze ooit haar tent kon lenen via de Lets groep waar ze lid van is. Iemand anders vroeg zich af wat met alle campingmateriaal gebeurt dat achterblijft op festivals: kijk bijvoorbeeld hier. Nog andere mensen zoeken hun weg in weggeefgroepen en tweedehands marktplaatsen.

 

In gesprek met

Joke Soreyn werkt al dertig jaar bij De Lombarde in Lombardsijde. De Lombarde verhuurt vakantiewoningen, trekkershutten, seizoensplaatsen en vrije plaatsen. Kampeerders kunnen met hun tent terecht op een trekkersweide of kampeerplaats.  Het vakantiepark in Lombardsijde maakt deel uit van het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze bieden korting aan gezinnen met een beperkt inkomen die hun vakantie boeken via dit netwerk.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 23 maart 2018 in de categorie Kamperen.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

‘We zijn allemaal op onze eigen manier toch hetzelfde’

In gesprek met Raissa Struik | 21 maart 2017

Zeventien is ze. Wijs. Ze spreekt zacht. Raissa Struik kiest woorden die de kern raken. Ze vertelt over hoe Open Kampen haar leven zin en richting geeft. Op kamp gaan is je laven aan liefde. ‘Elk kind dat minder kansen krijgt, heeft nood aan liefde. Liefde maakt je sterk en ontwikkelt je.’ Raissa vertelt haar verhaal, omdat ze wil dat meer kinderen en jongeren de weg vinden naar Open Kampen. Wat ze zegt raakt aan de grondslagen van menswaardig leven: vriendschap, liefde, vrijheid, gastvrijheid.

Raissa: ‘Ik ben geboren in Turnhout. Mijn mama staat alleen voor een gezin van zes meisjes. Toen we nog in Turnhout woonden, kwamen we dikwijls bij het Spoor (n.v.d.r gezinsbegeleidingsdienst – werd in 2015 omgevormd tot Kansenatelier Studio K.). Daar gingen we soms op uitstap, en dat was fijn. Bij het Spoor hoorde mama voor het eerst van Open Kampen. Mijn zusjes konden mee, maar ik was nog maar vijf, te jong voor het kamp. Ik heb toen zoveel gehuild dat mijn mama belde of ze voor mij een uitzondering wilden maken. Het kon, en het heeft mijn leven veranderd.

Nu wonen we niet meer in Turnhout. We missen het Spoor. We missen de uitstapjes naar de dierentuin, de woensdagen dat we samen met andere kinderen konden spelen. Met ons gezin gaan we niet op vakantie. Het kan niet. Het jaarlijkse Open Kamp is mijn vakantie. Het is mijn vriendengroep. Die vriendschappen blijven ook doorheen het jaar overeind.’

Vriendschap

‘Open Kampen is vriendschap. Straf misschien, maar daar kan ik echt mezelf zijn. Ik hoef niet bang te zijn voor commentaar van anderen. Ik kan me er goed uiten. Beter dan thuis. De begeleiders kunnen goed praten met de kinderen en jongeren. Er zijn begeleiders die mij kennen zoals niemand anders. Die mensen kennen mij al elf jaar. Die zien mij groeien. Weten dat er mensen zijn die je echt waarderen, dat doet geweldig deugd.

"Op kamp mag iedereen gewoon zijn wie die is. We leren dat we niet moeten oordelen over een ander."

Ja, soms zijn dat harde lessen. Op een avond op kamp roddelden een vriendinnetje en ik over een jongen uit een asielcentrum, zo typisch jonge-meisjes-gedoe. De jongen hoorde ons en toen was het crisis. Hij was zo gekwetst dat hij hyperventileerde. Een leidster haalde ons uit de tent. We hebben we van elf uur tot half drie ’s nachts buiten gezeten met een groepje asieljongeren. Ze vertelden ons hun hele verhaal, en wij moesten luisteren. Ik kan je zeggen: dan ga je wel anders denken. ’s Morgens hebben we onze excuses aangeboden. Nu zijn die gasten keigoeie vrienden geworden. We zitten samen in de oudste groep, de Jins, en dat gaat supergoed.’

Raissa
"Kinderen mogen zij wie ze zijn en zeggen wat ze te zeggen hebben.
Dat is de vrijheid van op kamp zijn." - Raissa

Vrijheid

‘Wat op Open Kamp nog bijzonder is: de vrijheid. De dagen zitten niet vol. We kunnen onze eigen zeg doen. We kunnen dingen voorstellen die we graag willen doen. Kinderen mogen zijn wie ze zijn en zeggen wat ze te zeggen hebben. Dat wil ik nu ook zelf helpen mogelijk maken voor andere kinderen. De komende twee jaar zit ik in de Jins-groep. Dat zijn plus-zestienjarigen. We hebben ons eigen programma maar we oefenen ook om leider te worden. Ik wil liefst beginnen als leidster van kinderen tussen zes en tien jaar.’

Liefde

‘Als je ouder wordt, dan voel je dat je evolueert. Vroeger haalde ik kattenkwaad uit, en nu zeggen de begeleiders dat ze mij zien evolueren naar een sterke dame. Dat is fijn om te horen. Dat moedigt aan om me in te zetten voor Open Kampen. Ik hoop dat ik ooit hoofdleidster kan worden.’

"Als je liefde krijgt, dan word je sterker. Ik ben sterk geworden."

Gastvrijheid

‘Als er meer initiatieven zouden zijn zoals Open Kampen, zou het leven makkelijker worden voor kinderen die het moeilijk hebben. Kinderen en jongeren hebben plekken nodig waar ze zichzelf kunnen zijn. Als je problemen hebt, dan komen die er op kamp wel uit.

Daarom doen we ook extra inspanningen om minderjarige asielzoekers mee op kamp te nemen. We gingen met enkele Open Kamp-jongeren op bezoek in het Asielcentrum in Arendonk en vertelden jongeren ginder over wat Open Kamp is. We hebben hen laten voelen dat we echt willen dat ze meegaan. Hun ogen straalden. Die gasten voelen zich welkom, ze hebben er zin in gekregen.

Dat is goed voor hen en voor ons allemaal. Eerlijk gezegd: ik was vroeger ook wel wantrouwig over nieuwkomers. Ik hoorde van volwassenen rond mij dat ik me door hen bedreigd moest voelen. Op Open Kamp ontdekte ik dat die boodschap niet klopt. We zijn allemaal, ieder op onze eigen manier, toch hetzelfde.’

fotografie: Robert Boons

Raissa Struik

In gesprek met

Raissa Struik is zeventien. Ze woont in Ravels, in een eenoudergezin met zes meisjes. Ze ging nooit met haar gezin op vakantie. Sinds haar vijfde is Raissa trouwe deelnemer aan het jaarlijkse Open Kamp in de Kempen.  De Open Kampen zijn een initiatief van de Scouts & Gidsen Vlaanderen, die daarmee het kamp- en jeugdbewegingsleven toegankelijk wil maken voor maatschappelijk kwetsbare kinderen en jongeren.

Open Kampen betekent véél meer dan eens per jaar ertussenuit. Raissa: ‘Ik vind dat Open Kampen een prijs verdient. Het heeft al zoveel betekend in het leven van heel veel jonge mensen.’

Dit verhaal werd gepubliceerd op 21 maart 2017 in de categorie Kamperen.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Vrijheid: ruimte waarin iets nieuw kan ontstaan

In gesprek met Piet Termont | 13 juni 2016

Geef kinderen een plek om te spelen. Een bos vol natuurlijk materiaal. Wat stenen. Open tijd. Voeg er verder niets aan toe. Laat je eigen invulling los van wat leuk, goed en zinvol is. Zie wat er dan gebeurt. ‘Dan nemen kinderen zelf die vrijheid in’, zegt Piet Termont van het Scouts-Jeugdverblijf Moerkensheide. ‘Ze spelen mét het bos. Gepassioneerd en creatief. Ze herscheppen hun speelomgeving en drukken daardoor uit wie ze zijn. Dat is waardevol. Dat willen wij kunnen blijven waarmaken. En ja, misschien moeten we net daarom soberder worden in onze verwachtingen naar kinderen en naar organisaties die het goed menen met de ontwikkeling van kinderen.’

Terug naar het bos... Stel: je legt een hoop stenen klaar. En je denkt: ‘hier kunnen de kids straks heerlijk een muurtje mee bouwen.’ Maar je houdt je in. Je vertelt hen niet van het muurtje in jouw hoofd. Je laat het los, je laat hen los. Dan kan het zomaar zijn dat er helemaal geen muurtje komt. Dat de stenen verdwijnen naar een hoekje van het bos, waar een bouwsel ontstaat dat jij niet begrijpt maar wel betekenis heeft voor de kinderen die het creëerden.

In die open tijd, met alleen het bos, de uitnodiging om te spelen en verder geen verwachtingen, gaan kinderen dingen doen die ze zelf kiezen. Piet: ‘Het is heel bijzonder om te zien hoe elk kind daar op een unieke manier mee omgaat. De ene bouwt samen met vriendjes een kamp, een ander bakent zijn ruimte af en gaat die zwaaiend met een denkbeeldig zwaard verdedigen. Ik zag ook kinderen die hun stukje bos omranden met steentjes, hun plekje borstelen en daar dan zitten en genieten.’

"Het is heel bijzonder om te zien hoe elk kind op een unieke manier met vrije ruimte omgaat."

Eenvoud, tijd en zuinig omspringen met verwachtingen: dat schept ruimte waarin kinderen kunnen uitvinden wat ze zelf willen doen. In de manier waarop ze omgaan met het bos, drukken ze uit wie ze zijn. ‘Als organisator van vakanties voor kinderen willen we precies die creativiteit ruimte geven’, zegt Piet. ‘De samenleving kan ons daar het best bij helpen door te vertrouwen op de manier waarop wij dit vormgeven.’

Hoe ziet er dat dan uit? Piet: ‘We hebben degelijke, aanpasbare gebouwen nodig. Een bos waarin gespeeld kan worden. Vrijwilligers en medewerkers die elkaar aanmoedigen en ruimte geven. Buren die geen moeite hebben met het geluid van spelende kinderen. Ouders die durven vertrouwen dat een kamp heerlijk is voor hun kroost, zelfs als we dat niet dicht timmeren met voorbereide activiteiten. En een overheid die niet alle risico’s wil beheersen via voorwaarden, regelgeving en kwaliteitscriteria.’

"Wat er nodig is? Ouders die durven vertrouwen, buren die verdraagzaam zijn, een overheid die niet alle risico's wil uitsluiten."

Piet verwoordt daarmee een verlangen naar eenvoud. Ver-eenvoud-igen. Een verlangen dat langzaamaan wortel schiet in onze samenleving.

Misschien moeten we onze drang naar perfectie durven loslaten. Weer leren omgaan met het niet-weten, het niet-voorspelbare, het niet-perfecte. Opruimen wat hindert om creatief te groeien.

Misschien moeten we opnieuw vertrouwen op het vermogen van kinderen en volwassenen om zelf de omgeving te creëren waarin ze floreren. Risico’s accepteren als deel van het leven. Het bos niet helemaal dichttimmeren met regels, criteria en controles.

Misschien bevrijden we de essentie van het mens-zijn door zuiniger te worden met onze verwachtingen naar elkaar. Kwistiger te worden met échte gesprekken over wat we mogelijk kunnen maken voor elkaar. En in dialoog opnieuw ontdekken dat het leven onze unieke kans is om elkaar te helpen worden wie we in essentie zijn: vrije, creatieve, levende wezens.

 

Piet Termont

In gesprek met

Piet Termont is coördinator van Hopper-jeugdverblijf Moerkensheide in De Pinte. Piet neemt deel aan een lerend netwerk, waarin hij samen met collega's uit de sector van sociaal toerisme manieren ontdekt om samen te werken en toekomst te maken. Het lerend netwerk is een initatief van Vakantieparticipatie.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 13 juni 2016 in de categorie Kamperen.

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.

Véronique en dochter keerden huiswaarts met een valies vuile was en heerlijke herinneringen

In gesprek met Véronique | 20 juli 2013

Met groot plezier deelt het steunpunt dit mooie dagboekverhaal van kookouder Véronique haar dochter. De dames trokken zonder enige verwachting op Crefikamp maar kwamen vol inspiratie en energie naar huis.   Véronique vertelt:

Het voelt een beetje onwezenlijk thuis te komen in m’n eigen keuken...ze voelt ineens zo groot en ze maakt deel uit van een huis, ons huis, onze thuis-plek. De verwelkoming door de poes lijkt wel het enige wat op dit moment iets vertrouwds heeft. Het is alsof ik nu pas opmerk dat ik de voorbije dagen als het ware vergroeid ben geraakt met een paar vierkante meter keukenruimte, steeds gevuld met levendig gegons van culinaire activiteit, creativiteit en inventiviteit.

Een weekje verschil slechts en toch staat er intussen een tent in de tuin (voor vakantie-logé’s) en de bloemen die bij ons vertrek nog in knop stonden, staan nu in volle bloei. De bloemen die ik kreeg van mijn schat van een vrouwke, die mij een week aan jullie wou uitlenen (als dat geen heldendaad is !), staan nu te pronken in de keuken waar een nieuwe kookploeg al volop de hongerige magen van de volgende vakantiegangers spijst.

Jullie appreciatie voor mijn kookkunsten deden haar zelfs even een vraagteken plaatsen bij hoe vanzelfsprekend ze het doorgaans vindt, hier dagelijks het voorwerp te zijn van mijn verwennerijen. Waar een Crefi-vakantie als kookouder al niet goed voor is ! ;

...

Het doet deugd de zingende klanken (I belong to you en Tell me that you need me) te horen galmen door het hele huis. Kimberly (onze oudste pleegdochter van twaalf en boekenwormer voor een week) heeft haar energie en vurigheid duidelijk niet in Waasmunster achtergelaten. Ze bracht ze samen met een massa zelfgekozen boeken (voor ieder van ons iets, wat een attente schat toch) en een valies vol heerlijkeherinneringen en ‘vuile was’ mee thuis. Oh, wat is ze heerlijk zichzelf gebleven ...vurig, enthousiast, onvermoeibaar... zoals ook door jullie werd opgemerkt, lees ik op de achterflap van ‘haar eerste uitgave’.

Misschien is dat wel het meest fantastische aan hoe jullie vakantie maken : voor ieder de ruimte om z’n eigenheid te beleven en tot uitdrukking te brengen.

Dat kan doortellen voor kinderen die vooral afwijzing in hun pocket hebben opgeslagen! Als je dat maar weet. Dikke chapeau ! en heel veel dank ook om haar rugzak te voorzien van deze positieve ervaringen. Geen voorgaande is er geweest waar ze een week zonder ‘ik word gepest’ doorkwam. Als kind buiten de lijntjes, heeft ze jullie aanpak buiten de lijntjes gevoeld en het heeft haar zichtbaar deugd gedaan. Ze liet zich onderdompelen en raken ook, net als ik ,door een andere dan de vertrouwde jeugdbewegingscultuur. Een mens hoeft daarvoor niet naar het Andersgebergte te trekken dus : )

De muze heeft ons aangestoken : dans, muziek, beweging, creatie, inleving, drama, expressie, persoonlijke groei, … het zijn een aantal van de woorden die nu veel dan anders bij me op de voorgrond komen. Als ik haar vraag hoe ze het heeft ervaren ‘samen’ op kamp te zijn, zegt ze in één woord en met glinsterdingetjes in haar ogen ‘LEUK’ ! Een beetje later zoeken we samen dé top-hits van op kamp op You Tube … en dat maakt dat de magie van een week vol-uit leven hier volop blijft hangen … nog even…

Intussen komt Jolien (die maar heel even kwam aanvliegen en voor wie Steven de Rie, de striptekenaar, een toepasselijk vliegje tekende, waarvoor heel veel dank) al enthousiast aanzetten met haar zelfgeschreven verhaal over een vos. Ze maakte een subliem amalgaan van haar blitzbezoekje in het Heidepark en het vosjeskamp (van Natuurpunt) waar ze de rest van de week doorbracht (omdat ze een kamp met overnachting absoluut niet meer zag zitten, dat weliswaar voor ze Crefi leerde kennen)

Wat later is ze alle boeken uit het hele huis aan het aanslepen om boven op de speelzolder een heuse bibliotheek in te richten. Ze heeft grote plannen : er komt een brochure met de openingsuren én echte leners-pasjes. Lang geleden dat er zo intensief werd opgeruimd, met dank aan de Crefi-ers van Boekenworm. Geen boek dat zich nog veilig ergens kan terugtrekken op een comfortabel plekje, in staat van paraatheid om ter hand genomen te worden … en er zijn lezer in te laten verdwijnen. Voortaan zijn ze in goed gezelschap van alle andere boeken in het huis en maken deel uit van een per thema gesorteerde constructie die luistert naar de naam ‘biblitoheek’. Zalig toch ! De magie werkt ! Hé, ik doe het ook al …

Wist niet dat de Crefi-microbe zo besmettelijk was. “Moeke, vanavond hoef jij niet te koken” ! Ik schil wel de patatjes... Op ondermeer ‘Jack Sparow’ herontdek ik mijn goesting om af en toe eens iets aan het papier toe te vertrouwen. Het voelt als thuiskomen eigenlijk, dus doe ik het! Hé geweldig …hier wordt na het eten (dat geweldig smaakte, dus mijn opvolging is verzekerd !)niet al meteen gevraagd hoe de tafel te dekken voor de volgende maaltijd, merk ik op. Zouden mijn planner, organisator, time-manager, vooruitdenker dan ook even met vakantie kunnen ? joehoe ! Hé merkt Jolien op … het is alsof we allemaal een beetje in een andere rol zijn gekropen … Nu, ben ik Liesbeth, de bibliothecaris, mijn zus de kok en moeke de helper, die het andere moeke duidelijk ontziet. Ook dat is het minste wat er gezegd kan worden over de voorbije week …

Steeds weer dezelfde mensen telkens anders, in andere rollen, allemaal met evenveel overtuiging opgenomen. Een beetje van de fantasie en het inlevingsvermogen dat ik jullie heb zien gebruiken, een beetje van de ongecomplexeerdheid, van het pure ‘zijn’ , van je volkomen vrij voelen om te bewegen , om in contact te zijn met jezelf (je lichaam) en de ander, hoop ik mee te kunnen dragen als een kostbare schat die ik voortaan zal blijven koesteren...

Veronique

In gesprek met

Véronique is een vakantieganger.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 20 juli 2013 in de categorie Kamperen.

Veronique

Neergepend door

Véronique is een vakantieganger.

Gratis overnachten op een 1000-sterrencamping

In gesprek met Gudrun Van Langenhoven | 7 oktober 2013

Vrij kamperen in een bos of natuurgebied is eigenlijk verboden, maar sinds 2009 kan je in Vlaanderen wel gratis kamperen in daarvoor aangeduide bivakzones. Of dit ook voor mensen in armoede perspectieven opent? Gudrun Van Langenhove, beleidsmedewerker recreatie bij het Agentschap voor Natuur en Bos, betwijfelt het, want 'het zijn erg primitieve verblijven, die vooral interessant zijn voor trekkers die zelf alles bij hebben.'

Vrije bivakzones in Vlaanderen

Het idee om bivakzones in te richten ontstond zo’n tien jaar geleden in Nederland. Via een Vlaamse boswachter waaide het concept naar onze contreien over. Ondertussen is het ook in België wettelijk toegestaan voor gemeentes, boswachters en beheerders van natuurdomeinen om bivakzones in te richten. Momenteel telt Vlaanderen er vier, in Ronse, Zingem, Arendonk en Heverlee.

Specifiek voor trekkerspubliek

‘We wilden echt een nicheproduct creëren, specifiek gericht op langeafstandstrekkers. De zones bevinden zich in een straal van tien meter rond een paal of waterpomp en bieden plaats aan maximum drie tentjes. Ze zijn niet bereikbaar met gemotoriseerd vervoer en dus alleen voor wandelaars of fietsers toegankelijk. Ook mogen er maar maximum tien personen tegelijk kamperen voor hoogstens 48 uur.’

Pure natuurbeleving met minimale ecologische voetafdruk

De inrichting van de zones werd bewust minimaal gehouden. Sanitaire voorzieningen en een vuurplaats zijn er niet altijd. Het gaat eigenlijk louter om grasveldjes met hoogstens een waterpomp, een hudo  als basic sanitaire ruimte en een verhoogd platform dat dienst kan doen bij nat of drassig weer. Kampeerders gaan hier voor een pure natuurbeleving met minimale ecologische voetafdruk.

Primitief ingericht

Of de bivakzones vakantieperspectieven kunnen bieden voor mensen in armoede, vindt Gudrun een moeilijke vraag. ‘Iedereen is welkom en uiteraard maken we geen onderscheid tussen arm en rijk. Wel is het zo dat het om zeer primitieve verblijven gaat, specifiek afgestemd op trekkers die zelf alles bij hebben. De bivakzones zijn zeer low-budget ingericht, ook om de onderhoudskosten voor de beheerders te drukken.’

Minimaal comfort

‘Eigenlijk is het niet meer dan een stukje natuur waar je maximum twee dagen mag staan’, legt Gudrun uit. ‘Er is geen drinkbaar water voorhanden, er is geen personeel en je kunt niet reserveren. Je loopt dus altijd het risico dat een zone bij aankomst al volzet is. Al die factoren samen maken een bivakzone volgens mij niet meteen tot een aantrekkelijk vakantieoord voor mensen in armoede. Afgezien van het zeer specifieke trekkerspubliek, genieten mensen doorgaans toch graag van wat meer comfort op vakantie. Recreëren in de natuur is natuurlijk wel kosteloos en de natuur op zich staat – gelukkig maar – voor iedereen open. ’

Kampeermateriaal lenen via LETS

Voor wie niet over trekkersmateriaal beschikt en het wel voelt kriebelen om ook van deze pure natuurbeleving te proeven, kan LETS mogelijks uitkomst bieden. LETS (Local Exchange Trading System) is een organisatie die mensen toelaat om met elkaar afspraken te maken, zodat ze lokaal diensten, belevenissen, kennis en goederen kunnen uitwisselen. Jouw helpende handen in de tuin voor een rugzak en een tent?

NOPIC

In gesprek met

Gudrun Van Langenhoven is begeleidsmedewerker recreatie bij het Agentschap voor Natuur en Bos.

Een overzicht van de bivakzones in Vlaanderen vind je hier.

Dit verhaal werd gepubliceerd op 7 oktober 2013 in de categorie Kamperen.

Neergepend door

Lien van Laere is nieuw(s)maker voor het netwerk Vakantieparticipatie. Ze is gebeten door mensen en hun verhalen. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Neem contact met onze redactie. Samen maken we er nieuws van.

Copyright © 2024 Steunpunt vakantieparticipatie | Disclaimer | Privacy |