Op een grijze namiddag in september trein ik richting Denderleeuw. Het weer is vandaag extra Belgisch. Onheilspellende wolken pakken, na een zeldzame opklaring, terug samen. Het valt me op dat ik net vandaag mijn meest waterdoorlatende sneakers heb aangetrokken. De moed zakt me in de schoenen, straks mogelijk de regen. In het station van Denderleeuw word ik gelukkig begroet door een opklaring in de persoon van Mieke Deblaere, vurig vrijwilliger bij het Rap op Stapkantoor Denderleeuw dat onderdak heeft gevonden in De Palaver. Dit buurthuis, dat rust in de schoot van een verlaten kerkgebouw, is uitgegroeid tot een warm en veilig nest waar buurtbewoners van de Hemelrijk-wijk in Denderleeuw drempelloos in, uit en rond fladderen. Vandaag laten we die veiligheid van De Palaver voor even achter. Samen met Mieke en vier jonge gezinnen, ga ik vandaag in Denderleeuw op wandel zonder plan, zonder doel.

We trekken onze avontuurlijk stoute schoenen aan en laten de Indiana Jones in onszelf naar boven komen. ‘Op avontuur!’, roept één van de kinderen in ons gezelschap. Vandaag gaan we op Dorpeltrekking.

Trots buurtbezit

Eerst wandelen we door de gemeenschappelijke groentetuin van De Palaver waar mensen uit de buurt verse groentjes terugvinden. ‘Het idee van de open toegankelijke moestuin werd aanvankelijk vrij sceptisch onthaald’, vertelt Mieke. ‘Men verwachtte dat de tuin direct gevandaliseerd ging worden en de groenten geplunderd. Het tegenovergestelde was waar: de moestuin werd een trots buurtbezit en stond al snel onder bescherming van enkele inwoners van Hemelrijk.’

(F)luister en ontdek wat je nog niet kende…

Samen met de kinderen stappen we het hoekje om en passeren de oude kerk. We geven onszelf een extra opdracht mee: we spitsen onze oren en speuren naar geluiden die we tijdens onze tocht door Hemelrijk horen galmen. De kinderen horen de bus, horen onze voetstappen, in de verte horen we de galm van een ijskarbel. Even later stappen we een verborgen veldweg in. Het doffe getrap op het natte asfalt maakt plaats voor het geritsel van gras.

“Kosteloos krijgen we vandaag toegang tot een verborgen wereld om de hoek.”

Mieke neemt plots een afslag aan de kant van de weg en we duiken het bos in. Het bos verandert in een speeltuin voor de kinderen. ‘Hier kunnen we kampen maken!’, roept er één. Achter mij starten twee jonge ridders met een zwaardduel. Even later wordt het stil. Een stevige bries laat de bomen fluisteren.

Als we onze tocht verderzetten, maken de fluisterende bomen plaats voor open ruimte en steeds luider geblaat. We stuiten, verborgen tussen een paar huizenblokken en weilanden, op een kudde schapen. ‘Ik woon al vijf jaar in Denderleeuw en het is de eerste keer dat ik deze schapen tegenkom’, hoor ik iemand vertellen. De kinderen geven de schapen een welverdiende groene snack en amuseren zich kostelijk.

Weidse weiden

Nog even later verdwijnen de huizen en worden we omringd door uitgestrekte weilanden. Eén van de kinderen begint te lopen met de horizon als doel. Nog twee kinderen volgen, vervolgens rennen àlle kinderen achter hen aan, steeds verder op het wel eindeloos lijkende grastapijt. Ik kijk even ongerust toe, maar Mieke stelt me gerust: ‘Het is hier uitgestrekt maar veilig en ze keren vanzelf wel weer om. Veel van de kinderen en mama’s zien de veldloop letterlijk als een buitenkans. Thuis zitten ze al te vaak met broertjes en zusjes in een te kleine woning. De ouders staan telkens voor een uitdaging om met alle kinderen tegelijk op stap te gaan. Samen met de andere mama’s is dat vandaag al een heel ander verhaal.’

We spotten een maïsveld in de verte. ‘Gaan we erheen?’, roepen de kinderen. De vraag lijkt zich in ieders hoofd spontaan om te draaien naar ‘Waarom zouden we er niét heen gaan?’ Ook hier leven de kinderen zich helemaal uit. Het maïsveld lijkt een betoverd doolhof dat door hen wordt gebruikt om tikkertje te spelen. 

Nieuwe ogen, nieuwe ontdekkingen

Niets is wat het lijkt en alles dat we tegenkomen bekijken we in een ander licht. We horen de wind niet door de bomen waaien, het zijn de bomen die praten met elkaar. Een beek wordt een kolkende rivier, stokken die kinderen vinden worden roeispanen, zwaarden, een toverstaf. De wandelpaden tussen huizen en velden een verborgen gang.

Via zo’n verborgen gang, zien we de kerk van Hemelrijk en De Palaver terug verschijnen. De kinderen geven hun zoektocht naar verhalen en geluiden nog niet op en starten samen een fietsbellenconcert. Het luidt het einde van onze wandeling in.

“Simpelweg wandelen zonder plan, zonder doel. De blik op oneindig, de ene voet na de andere.”

Na een welverdiend vieruurtje trekken de gezinnen stilaan ontspannen huiswaarts. Kosteloos kregen we vandaag toegang tot een verborgen wereld om de hoek. Een onbetaalbaar krachtige ontdekking. We vonden plekken vol rust en verwondering tijdens een avontuur dat niet begon met een lange trein-of busrit, maar simpelweg vanaf de dorpel van De Palaver. Met de ervaringen van deze dorpeltrekking stap ik met mijn droge voeten (er viel geen druppel regen!) terug op de trein naar huis, nieuwsgierig naar de geheimen die ik zal ontdekken als ik een volgende keer mijn voordeur achter me toetrek.

Mieke en vooral de kinderen hielden me vandaag een spiegel voor. In de veiligheid van je eigen buurt, is het een zaligheid om geen enkele route als juist of fout te bekijken. Hoe meer we volwassen worden, hoe meer we willen plannen. We zoeken steeds uit welke weg sneller of korter is. De onbegrensde fantasie wordt vervangen door structuur, de ontdekking geruild voor zekerheid. Als we nu en dan toestaan om terug dat kleine stukje kind in onszelf aan het roer te zetten, ontdek je al snel dat achter elke hoek een nieuwe ontdekking schuilt. Door simpelweg te wandelen zonder plan, zonder doel. De blik op oneindig, de ene voet na de andere.

In gesprek met

Mieke Deblaere is vrijwilliger bij De Stroom, een vrijetijds- en vakantieorganisatie voor mensen met een beperking in Kortrijk. In 2017 werd Mieke ‘Oor’ in het grootschalig luisteronderzoek van het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Sindsdien werd ze ook vrijwilliger in het Rap op Stap kantoor van Denderleeuw en bij de Grote Routepaden.  Mieke heeft EDS (Ehlers Danlos Syndroom), een erfelijke aandoening van het bindweefsel. Daardoor heeft ze chronische pijn, die ze draaglijk probeert te houden door een goed evenwicht tussen beweging en rust. Stress vermijden is een must, om voldoende ademruimte te hebben om met haar ziekte om te gaan.

Neergepend door

Jeroen Gernaey was lange tijd verbonden aan CAW Antwerpen als maatschappelijk werker. Sinds begin 2019 is hij vakantiebemiddelaar bij Iedereen Verdient Vakantie.

Op een doordeweekse dag in juni ligt het groene vakantiedomein van Akindo er verlaten en rustig bij. Dat dit ook een plek is waar  kinderen en jongeren wilde avonturen beleven, verraden de kleurige hangmatten, klimtuigen en de vele paadjes die naar allerlei speelhoekjes leiden. Vroeger konden er bij Akindo ook gezinnen terecht voor een deugddoende vakantie. Vandaag ligt de focus op kampen voor kinderen en jongeren. Maar de nood voor  laagdrempelige vakanties voor gezinnen is hoog. Daarom onderzoekt Akindo hoe ze andere organisaties kunnen ondersteunen bij het opzetten van gezinsvakanties. 

Cindy Theunis en Bjorn Renders wilden graag mee nadenken over die vraag. Zij kwamen verschillende keren naar Akindo voor een gezinsvakantie met hun zoontje. De aandacht en ondersteuning die ze er kregen deed bij hen plannen voor de toekomst ontvlammen.

‘Hier maakten we onze allereerste gezinsvakantie mee,’ zegt Cindy verlegen. Ze is vandaag samen met haar man naar Akindo gekomen om ervaringen uit te wisselen tijdens een Straffe Koffie van Iedereen verdient vakantie. Het thema van de uitwisselingsdag is gezinsvakanties.

Vakantie, niet vanzelfsprekend

Cindy vertelt hoe ze er lang over deed om zich te laten overtuigen voor een vakantie. Door haar angststoornis is het voor haar erg moeilijk om zich in nieuwe situaties te begeven met mensen die ze niet kent. ‘Ook is het niet gemakkelijk met ons zoontje,’ vult Bjorn aan. De zevenjarige Bently heeft autisme en lijdt aan epilepsie. ‘Hij kan niet goed tegen de drukte,’ vertelt Cindy. Ze legt uit dat ze voor Bently een speciaal aangepaste buggy met koptelefoon hebben aangeschaft, om het geluid van de omgeving te dempen. ‘Als het teveel voor hem wordt, verliest Bently zichzelf en begint hij luid te roepen.’ Dat maakt het niet evident voor Cindy en Bjorn om met hun zoon op uitstap te gaan.

Van massage tot manicure

Toen Bjorn en Cindy voor het eerst aankwamen op Akindo werd er naar hen geluisterd. ‘Echt geluisterd,’ zegt Cindy met nadruk. En dat was hen nog niet vaak overkomen. Ze vertelt hoe er rekening werd gehouden met de noden van haar gezin. ‘We kregen bijvoorbeeld een speelplekje waar we al van ‘s morgens vroeg terecht konden,’ zegt ze. ‘Dat is nodig want Bently is elke dag wakker om zes uur.’

"Toen we vertrokken moesten we huilen omdat het voorbij was, omdat we zo hadden genoten." - Cindy en Bjorn

Een van de monitoren van Akindo ontwikkelde al snel een bijzondere band met Bently. ‘Daardoor konden we ook eens met z’n tweeën een wandeling maken,’ zegt Cindy. ‘Of samen naar de wellness gaan,’ grinnikt Bjorn. Hij vertelt hoe hij er voluit voor ging: van massage tot nagelverzorging. ‘Heerlijk!’ zegt hij met twinkelogen.

Extra’s

Cindy en Bjorn herinneren zich een ontroerend moment van tijdens die vakantie. Op een dag had een van de monitoren een app uitgezocht, speciaal voor hun zoontje. ‘Ze bracht haar tablet mee van thuis en had met haar eigen centen een app voor Bently gekocht. Het was een app om te puzzelen, hij was er dol op.’

Of er nog een moment van ontroering was, vraag ik. Cindy en Bjorn knikken gelijktijdig. ‘Toen we terug naar huis vertrokken moesten we allebei huilen. Omdat het voorbij was en omdat we zo hadden genoten met ons drie.’

Superkracht

Bjorn vertelt enthousiast over de plannen die hij aan het smeden is. Bij Akindo ontmoetten Cindy en hij een ander gezin, met een dochtertje van dezelfde leeftijd als hun zoon. De gezinnen wisselden ervaringen uit en troffen bij elkaar veel herkenning. ‘Wij weten als geen ander hoe moeilijk het is om bijvoorbeeld een uitstap te doen,’ zegt Bjorn. ‘Er is vaak weinig begrip voor kinderen zoals Bently. Zijn handicap is niet zo zichtbaar, maar vraagt wel veel zorg. Dat maakt voor ons de drempel extra hoog om uitstappen te doen.’

Er is weinig begrip voor kinderen die geen duidelijk zichtbare handicap hebben. Dat maakt de drempel extra hoog om uitstappen te doen.

Bjorn, Cindy en het koppel dat ze leerden kennen bij Akindo hebben zopas samen een vzw opgericht: Play it loud. ‘We willen activiteiten opzetten voor mensen met een handicap en maatschappelijk zwakkeren’, zegt Bjorn.

In het najaar staat er alvast een wandelzoektocht in Tessenderlo op het programma. Cindy’s ogen blinken. Ze vertelt dat ze een verhaal zal uitwerken dat als rode draad doorheen de zoektocht zal lopen. De kinderen kunnen onderweg opdrachten doen. ‘Het wordt een verhaal over superhelden,’ zegt Cindy met een glimlach, ‘want de beperking van het kind is in het verhaal eigenlijk een geheime superkracht.’

foto's: Cindy en Bjorn

In gesprek met

Cindy Theunis en Bjorn Renders kwamen met hun zoontje Bently verschillende keren op vakantie naar Akindo. Akindo is een plek waar kinderen en jongeren uit maatschappelijk kwetsbare milieus een onbezorgd kamp kunnen beleven. 

Neergepend door

Eva De Groote dwaalt nieuwsgierig rond om mensen te ontmoeten en kleine verwonderingen in woorden te vatten. Met een voorgeschiedenis als organisator in de kunsten is ze vandaag onafhankelijk aan de slag als romanschrijver en verhalenvinder. 

Claudia glundert van trots wanneer ze vertelt over haar twee kinderen die momenteel allebei van hun studentenleven aan het genieten zijn. Voor het eerst in jaren spreekt Claudia opnieuw over die memorabele vakantie naar Spanje van 16 jaar geleden. Levendige herinneringen komen naar boven, net zoals de grote liefde voor haar overleden moeder.

16 jaar … Zo lang is het geleden dat Claudia samen met haar moeder en twee jonge kinderen op vakantie was in Spanje. Het was haar moeder die aan de alarmbel trok en het initiatief nam om er met z’n allen even tussenuit te gaan.

Daar staan ze dan met z’n vieren. In het grof zand, kijkend naar één van de reddersbootjes dat op het blauwe water dobbert. Claudia komt helemaal tot rust door de stilte van het water … of is het nu juist de betoverende klank van aanmerende golven?

Op wandelafstand van de grillige kust, ligt het hotel waar de familie verblijft. Haar dochter van drie smeert Claudia’s rug in met een dikke laag zonnecrème terwijl haar zoon van zes alweer aan de rand van het zwembad staat. Ze voelt de verantwoordelijkheid op haar schouders en houdt de kinderen nauwlettend in de gaten. Een blikje Red Bull geeft haar iedere namiddag opnieuw een hoop energie.

"Nu weet ik dat het best oké is om tijd te maken voor vakantie én voor elkaar." - Claudia

Het zijn kleine dingen die Claudia gelukkig maken. Haar kinderen genieten van hun eerste vliegreis en Claudia’s zoon is zeer verrast wanneer hij plots eten voorgeschoteld krijgt op het vliegtuig. Hij is zodanig onder de indruk dat hij zelfs het bestek in zijn broekzak steekt om mee naar huis te nemen als herinnering.

'Deze reis heeft mijn inzicht in het belang van quality time met familie versterkt. Nu weet ik dat het best oké is om tijd te maken voor vakantie én voor elkaar. Iedereen voelt af en toe eens de behoefte om de vertrouwde omgeving in te ruilen voor een zonnige bestemming, even ontsnappen aan de dagelijkse sleur. Ik wil dolgraag nog eens met mijn twee kinderen op reis. Tijdsgebrek doet ons telkens de das om. Het is gewoon een kwestie van een moment te prikken. Als je op reis kan, ga dan en stel niet uit.'

In gesprek met

Claudia is vrijwilligster bij het lokaal dienstencentrum De Wimilingen en Rap op Stap kantoor in Wommelgem. Ze is graag in de weer en onder de mensen. Claudia is mama van twee studerende kinderen en een poezenmoeder van drie katten.

Neergepend door

Eva Vynckier is vakantiebemiddelaar bij Iedereen Verdient Vakantie. Samen met haar collega’s probeert ze vakanties en daguitstappen mogelijk te maken voor mensen die anders niet zo gemakkelijk zouden vertrekken. Ze is overtuigd van de positieve effecten van vakantie en wil dat iedereen deze kan ervaren.

Vier beroertes op rij. Vrienden die plots stierven. Rita Marx ging door een donkere tijd. Ze blijft worstelen met een lijf dat bijna altijd pijn doet en een hart dat verlangt naar de tijd waarin ze wél nog alles kon. ‘Ik heb hartzeer dat ik niet alles meer kan. Ik moet nog leren wat ik wel nog aankan. En dat is verdorie moeilijk.’ Samenzijn met de mensen de De Brug, een vereniging in Hasselt voor mensen die het niet al te breed hebben, helpt. Samen met vrienden van de vereniging gaat Rita op uitstapjes en spaart ze voor een échte vakantie, naar Spanje.

‘Ik geniet nog het meest als ik mijn familie kan meenemen op vakantie’, zegt Rita. Haar zoon en schoondochter en twee kleinkinderen bij haar hebben, het is haar grootste wens. Rita’s ogen worden vochtig als ze het uitspreekt. Doorheen het verdriet wordt de hoop zichtbaar in een glimlach. ‘Ja, die gedachte geeft me hoop’, zegt ze. In dit korte videoverhaal getuigt Rita er zelf over.

_{Over de videoverhalen
Rita ging samen met Fanny, Jenneke, Claudine, Dirk, Carine, Marleen, Hilde en Patrick in op de uitnodiging van Vakantieparticipatie om hun vakantie-ervaringen te vertellen via een ‘digital story’. Lees hier meer over de workshop. In hun persoonlijk videoverhaal vertellen ze met eigen stem wat vakantie voor hen betekent. De videoverhalen delen we in de loop van de komende weken op www.iedereenverdientvakantie.be en via het Youtube-kanaal van Steunpunt Vakantieparticipatie, Toerisme Vlaanderen.}

_{Bekijk ook:
‘Vakantiegangers doen oproep aan hulpverleners en beleid’
'Vakantie is vrijheid durven nemen'
'Met niets heb je heel veel'
'Vakantie is mogelijkheden zoeken'
'Vakantie is mijn natuurmedicament'
'Goede stilte, slechte stilte'
'Vakantie is oefenen in niet moeten'}

In gesprek met

Rita Marx woont in Hasselt. Ze is lid van De Brug, de Hasseltse vereniging waar armen het woord nemen. Daar vond ze een dierbare vriendengroep. Rita heeft twee kleinkinderen waar ze bijzonder trots op is.  

Neergepend door

Griet Bouwen is Storyweaver voor het netwerk Iedereen Verdient Vakantie. Ze houdt van een hartelijk gesprek en stelt graag vragen die een verschil maken. Heb je zelf een verhaal dat je graag deelt? Contacteer onze redactie en zet je verhaal kracht bij.